Epîlog

WelleeBeyî ku cudayiyeke texime nava rojen Xwede, vveke hertim îrojî ez bi gaven karkirekî ji ciye kar derdikevim, bere xwe didimaşxana sere kuçe ku li vvir navrojeke bixwim. Dema ku merivdikevine hundure ve aşxana sere kuçe, dekorasyona hela hun¬dur tavile bi merivan dide zanîn ku xwediye vve ji rojhilata navîne. Hertim xortekî li dor salen bîst û pencan li ber caxe aşxaneli ser lingan e. Bi bejneke navîn, milekî fere, porekî reş îfîlikî, du çaven reş û pozekî berane ye. Di bine vî pozî de jîsimbeleke gir. Mijara axaftine çi dibe bila bibe le mîna ku çelîtiştekî pir seyr bibe, hertim matmayîneke saxikane li ser ruyevvî diyar dibe. Herdu çaven vvî vveke du cirnan vedibin û sipîçikendora reşiken vvan dibiriqin. Wekîdin jî meriv dibeje qeyeji vve simbela vvî ya gir du kopiyen din jî hatine kişandin ûdi ser çaven vvî re bi eniya vvî ve hatine zeliqandin. Di peyivînekeheri normal de jî ev herdu biruyen vvî yen sitûr ber bi jerû jor dijenin.Ev dibe şeş meh ku ez di her rojen kar de û di demen navrojede van biruyan dibînim. Le hertim jî beyî ku peyivînekezede bikim, vveke herkesi ez jî xwaririeke dixwazim, vedikişimber maseyeke, dixwim û carina li dora xwe dinerim. Bi dîvvarehember ve portretekî Gilgameş bala min dikeşîne û hîn diroja peşîn de ez tederdixim ku ev xorte ha asûrî ye û nave vvîjî Sargon e. Le ez ve yeka ha tiştekî zede pewîst nabînim ku bi¬çim û xwe pe bidime naskirin an jî vvî nas bikim. îro jî bi ve96