Epîlog

PanoramaEv mala doste min jî vveke gelek malen xortan li ber lingan e.Le doste min edî ne xort e. Bi gotineke din, xeleken salmeziniyeli bine çaven vvî bazin giredane û qermiçen salen çelî lieniye dane der. Ev dibe payiza şanzdehan ku vvî xortaniya xweli zozanekî henik daniye û ji vvan deverina dûr anuha li bakuredunyaye disitire. Le ku meriv ji vî doste min lava bike û bixvvazeevv qala jiyana koçeriye bike, be çevvtî û be kemasî evv ejî bi avvayekî vvusa jîndar çelî vvan reng û nexşen zozanan bi¬ke ku meriv e bibeje qeye ev tene şanzdeh saeten vvî ne ji vvandeverina hatiye.Sere ve evare û anuha jî beyî ku ez je lava bikim evv bi xwepeşine vvan deveran dide: çelî henikiya zom û kepiran, behsazelaliya ava kaniyen zinaran, qala rûniştina li bine kon û reşmalenkoçeran, behsa xweşdenge ba û şalûran, çelî efsûniyavvan seven zozanan dike û dibe:-Ji vvan seven ba me nûr dibare, ronahî dibare. Li vvir herku şev pîr û tarî dibe, mîna ku meriv lazût baveje ser selekesor, hejmara siteran jî ewqas pir dibin. Wusa pir û vvusa zededibin ku edî li vvan seven asimanen ba me buhusteke ciye va¬la jî namîne. Di seven heri tarî de jî meriv dikane di ronahiyavvan de bimeşe. Meriv ter nabe ku li vvan binere. Meriv dixwazebi çavekî vekirî rakeve. Ku meriv vvusa hûr û bi baldarî lisitereke binere piştî çend hilman hesir e bi çaven meriv bike¬ve.84