Epîlog

- Te çi evv şûşa ha vveke boca kere xistiye deste xwe, ma tuşerm nakî? Te em rezîl kirin!Ji bo ku xatûn ji ber van tevgeren doste min zede rezîl ne¬be, ez jî dikevime navîne û dibem:- Xem nake, xatûnxan, ji xwe seven vveha ji bo vexwarinene. Ku meriv vexwin jî...- Ku meriv vexwin jî... ne pevvîst e ku meriv bi xwe de bi¬rin û xwe bihetikînin! Ev çend wext e ku ez pede ketime kuxwe biguherîne. Le ez meze dikim j i bo yen vvekî vve û vvî xemnake.Ji van gotinen xatûne ez di ciye xwe de sipûsar dibim. Ni¬zanim ku ez e vvekîdin çi bibejim. Le doste min van gotinenxatûna xwe li xwe nagire. Bi rengekî alîcenabane serî her hevokekevve, mîna ku bibeje: ez bi qurbana vvî zimanî, xwe jinave û berjor ditevvîne. Ve çare jî xatûn hersa xwe mezintir di¬ke û je re dibe:- Mîna ehmeqan xwe vvusa li ba neke û di ciye xwe de rûne!Te em hetikandin!Di rûniştine de mîna ku nû tiştek keti be bîra doste min,deste xwe jî ber bi xatûna xwe direj dike û dibe:- Ma ne min e biçûya evvk bikira? Min e...Bi avvakî ku xatûn tinazen xwe bi deve vvî bike, mîna reqekehustuye xwe jî ber bi doste min direj dike û dibe:- Bele, serzilûte min, te e biçûya mîza xwe bikira û te e şerabjî ji mevanen me re bihaniya!Mîna ku nû hay ji valayiyeke bibe, dosta min î serzilût şû¬şa di deste xwe de dibe tîne, mîna ku bibeje di bextiyariyen ze¬vvace de xwejbîriyen vveha jî dibin, bere xwe bi min de dike,ruye vvî soromoro dibe, vvek zarokekî di bin çavan re li xatûnaxwe dinere û di ber xwe de:82