Epîlog

e. Mîna ruhe xwe, mîna roniya çave xwe ez evvk dikim... ez jivve hez dikim. Ji bo min evv ne tene jin e. Na, evv hertişte mine... çave min e, ruhe min e, guhe min e, hiş û aqile min e...Ji bo ku doste min vve xatûna xwe neke hemû deveren İaşexwe, ez peyva vvî dibirim û dibem:-Jin çavva dibe hiş û aqile meriv ez tenagehîjim.Doste min xwe li ser sandaliya keleka min berhev dike û di¬beje:- Haa!... tu e bibejî çavva? Guhdarî bike. Se çar rojan vî de¬riye eyvvana me her evvk dikir... dikire çireçir. Çir, çir, çir...dengekî naxoş bû le hişe min di ber de ne diçû. A dîsa ev ruhikamin rabû û evvk kir... ji min re got:"- Rabe rûn tebide!" Te got, ere? Nimûneyeke piçûk e le dî¬sa jî evvk e... ca bifikire meriv xwediye jineke, xweşik, kubar,zana, jîr û merane be!Bi tevgereke nezane:- Jin jin e, dibejim, de îcar te ev merane ji kudere dencist,ez tenagehîjim.- Min ji dereke dernexistiye, ezbenî... di ve mesela jinan dejî tiştek nakeve sere te ku! Merane dibejim, evvk e... bi rastî jîjineke merane ye. Ev meraniya vve, min bi çaven xwe jî dîtiye.We roje li ser mijara jin û meran em bi yekî re ketin galegale.Ez nizanim be çavva bû, le evvk bû... min hevv careke dît ku xatûnamin bi hers je re got:"- De siktir be, ulan!" û tiliya xwe jî li merik bilind kir. Bisere min û te merike reben tevv nevverî bû denge xwe jî bikira.Te got, ere? Tene bi avvakî nermokî zivirî ser xatûna min ûgöte:"- Tu nizanî peyven xwe bikî!" Le tu vvere ji min bipirse kaevv dizane evvk bike... peyven xwe bike an ne. Bele, dizane û79