Epîlog

Bi qasî saet û nîveke wext dibuhure, hemû mase hedî hedîji giraniya xwarin, kevçi û çetelan sivik dibin û şûşe jî li bervalabûne ne. Ez dibînim ev doste min çavva ji ber masa xwe ra¬dibe, ber bi xatûna peş xwe ditevve, tiştina je re dibeje, ji boyen keleka xwe jî silaveke destûrane dide û ji vvir ber bi helamin te. Li hela min, bi gotineke din, masa min li keleka barreye û riya tuvvalete jî di ber min re diçe. Doste min bi dijvvarîdilive, carina li paş xwe dizivire, dilikume û te. Bi ve hatinaxwe re çer ku çav li min dikeve, herdu desten xwe ber bi minradike, kujen çakete vvî bi herdu aliyan de ba digirin û dibe:- Wey, vvey, vvey!... De ji xwe re le binerin... ez ke dibînim,ji kengî ve ye, ezbenî!...Li ser lingan ez deste vvî dişidînim û dibem:- Bi rastî jî ji zû ve ye... le ez dinerim ku tu îşev xweş ûkefxweş î, bextiyariya te bepîvan e, doste min.- Ma kef û xweşî... ma bextiyarî jî gotin e, ezbenî! Ez dikanimbibejim ku evvk e... di roja îroyîn de ji min bextiyartir dî¬sa ez im. Tu e bibejî çavva?... Te bîra min, ji bo ku ez formekemunasib bidime xwe, bi saetan min evvk dikir.,, min bi neynikanre pevdiçinî. Bi taybetî jî min xwe ji meriven xwedîjin ûmalî vedikişand ku ve revvşa min nebinin. Bi kurtî ez di evvkekede bûm... ez di rezîliyeke de bûm. Le... sikir ji Xwede repiştî ve zevvace edî neyniken heri mezin jî... bele, evv jî balamin nakişînin û sere min evvk e... sere min bilind e.Bi van gotinen xwe re doste min sere xwe jî bilind dike, leez xwe li nezaniye datînim û vveha dibejim:- Ca le binere, ca le binere!... Xuyaye te jin haniye jî.-Bele, ezbenî, bele... min jin haniye... binere...Doste min dîsa li paş xwe dizivire, di ser vvan se masan redeste xwe bilind dike û mîna zaroken filîstîniyan du tiliyen77