Epîlog

Monsieur et Madame N.Di şevşahiyeke vvelatiyen me de li restauranteke bajare X'e ezjî li ber maseyeke hevaltiya şûşa xwe dikim. Ji bilî min beyî jinû malî kesek tuneye, ku hebin, Xwede dizane vvan jî li kelekaxwedîmalan cî dane xwe, bi kemanî diya xwe an jî nasen xweyen biyanî bi xwe re hanine ve şeva pîrozvver.Her cara ku ez piyala seraba xwe ber bi deve xwe radikim,çaven min jî pe re bilind dibin û ez dibînim. Dibînim ku beşdarenve şeve çiqasî bextiyar in. Bextiyariya vvan ji tevgerenvvan, ji xwarin û vexwarina vvan diyar e. Le dîsa jî ku yek rabeû ji hemû mevanen ve restaurante bipirse: "Ka bextiyartirînkese ve şevşahiye kî ye?beguman dostekî min î kevin erabe û bibeje: "Ez im!"Bi qasî se masan ji min dûr li keleka dîvver li dor maseyekegilover du mer û du xatûn rûniştine. A ji vvan meran yek, evdoste min î kevin û bextiyar e. Paşiya doste min bi min de yeû evv min nabîne. Herçiqas ji zû ve me hevdu ne dîti be jî, mindil nîne ku ez di ve gave de biçim û bibim xwedîpare bextiyariyavvî. Bi bextiyarî piyala xwe bilind dike û bi hevalbendendora xwe re dinoşîne. Di her çaren ve noşandine de doste minbi paş de ditevve û jora sere wî dibiriqe. Dora sere vvî bi pirç ûjora vvî rût e. Bi gotineke din ku hinek fantaziyen meriv hebeû biçe li paş vî doste min bisekine, ji jor der le binere, meriv ebibeje: "Xwede bi zanatî Û'yeke bekumik bi jora sere vvî ve zeliqandiye."76