Epîlog

Xatûn bi qerf dibe:- Hi! Xoce Xizir... Xoce Xizir piyalan bi merivan nade şikandine!- Evv tiştekî din e... Evv jî xer e. Diya min digot: Dema şûşebişike, ronahî ye.- Ere, le... ronahiya helbestvaniya te ya tariya şeve ye!Li ser van gotinen kevvaniya xwe Fariz hinekî bi enirin di¬beje:- Sere vve mîna sere mirîşke ye! Çi ji helbestvaniye fam di¬ke? Rabûye bi helbestvaniya min jî tinazen xwe dike!...Mîna ku jina vvî nikani be guhdariya van gotinen vvî bike,sere xwe ye vveke sere mirîşke bi hela din de dike û bi pilepildibeje:- Xwedeyo, nuha helbesten vvî jî helbest buya!... Di ser dejî radibe helbest, rûdine helbest, radikeve helbest... Ez gejbûm edî! Ji bilî mijara helbeste nema bi te re te peyivîn. Bes egidî!...Fariz dest daveje bişkova lampa paş sere xwe, vedixe û mî¬na ku nû serwextî tiştekî bibe, bi avvakî heyfane dibe:- Min nizanî bû ku tu e vvusa zû ji helbestan ter bibî... Kuhemû xwendevanen min jî vveke te ji helbesten min ter bin, eze jî penûsa xwe bişkînim û edî nenivisînim. Le, na! Ez diza¬nim ku tiştekî vvusa tuneye. Tene... ev demek e ku te rika xweli helbestvaniya min û hunera helbeste giredaye û hevv.- Ne tene ez... bi nave Xwede hemû kes di ve bavveriye dene û dibejin: Fariz ji bilî helbest û helbestvaniye edî nizane bi¬peyive. Ji bilî helbeste, meriv je re çelî çi jî bike, evv tevv guhdarînake. Ji jiyana rojane, ji danûsitandinen sosyal bepar bû¬ye.- Ma ka anuha min ji te re peyva helbeste bi lev kir? Dîsa te69