Epîlog

Xoce XizirBi kuxikeke beyom re Fariz ji xew şiyar dibe. Di bedengiya şevanîve şeve de li paş pişta kevvaniya xwe, desten xwe dide bereniya xwe û heta nave di bene lihefe de rûniştiye, diponije. Jibeyomî an jî ji firqûzî be jî, ev kuxiken vvusa bewext carinahişk û direj dajon. Uhu!.. Uhu uhu!... Uhu uhu uhu!... Her¬vveha kevvaniya li paş pişta vvî bi narihetî şiyar dibe û bi dengekîserxew dibeje:- De biçe qultek av vexwe, gidî!Fariz hedîka radibe, bi vve kuxîna gaveke bere ber bi aşxanediçe, ji dereke radîheje piyaleke, dibe şirîna ave, dadigire ûvedixwe. Di danîna piyale de ji şeytanî re piyal ji dest dişemite,dikeve erde û bi dengekî kambax dişike. Bi avvakî vvusa dişikeku hûr li ser hûrekî namîne. Fariz xwe bi xwe dike pilepil:"Xer e înşallah!" dibeje, ber bi sinike diçe û tîne ve çare bixuştexuşt vvan deran paqij dike.Li hela din kevvanî jî ji xewa xwe bûye û anuha bi uf û ofînxwe di bine lihefe de diqepijîne. Piştî van hemû beyomiyenîşevîn, Fariz te, kuje lihefe radike, nola bere dîsa heta navexwe dixe binî û di nava nivînan de rûdine. Kevvaniya ku xewle reviyaye, di vve nîvtariye de bere xwe bi Fariz de dike û di¬beje:- Çi bû, te piyal şikand, ne vvusa? Mîna ku cin bi te ve xuyabibe, tu dîsa ve şeva nivî şeve rabûyî... Çi bûye bi te, gidî!- Xoce Xizir bi min ve xuya bû, xatûn. Ne cin!...68