Epîlog

Biraye min li ber şîlpîna silen bave min vvekî cevvrekî kûçikandike kûzekûz. Dilovaniya diya min pe digire û dîsa xwedaveje ser biraye min î piçûk, li ber bave min diğere:- Xwede dihevvînî, de bes e, dibeje û di ber re jî dike ku bi¬raye min bihevvîne:- Çi bû, ez bi qurban? Evv çi bû te havet?Biraye min bi kûzekûzeke dilşevvat dixwaze tiştina bi diyamin bide zanîn, le hîskehîska vvî re nade gotinen vvî û nîvçediminin.-Evv... perçe... ne... goşt... ezing...Diya min bi bal û şikebarî li namkiya bave min dinere û fişîlekîber deve dasî te de dibîne.Ez tavile tedigehîjim ku evv perçe ha, ne perçekî nîvgoşt ûnîvhestî bû, diya min evv ji bo biraye min î piçûk ne kiri bûnamkiye. Beriya ku em li ber namkiya xwe rûnin, fişîlek ezingji ber deve dasa bave min pengiziye û hatiye ketiye namkiye.Piştî ku bûyer te famkirin, diya min bi dilovanî deste xwe disere biraye min re dide û dibe:- Ravveste, ji lavve xwe re ne tene perçeyekî, ez namkiyek tijeqelî bînim! Ava reş di çaven min de vvere, cima min ji lavvexwe re du perçe qeliye tomarî navet ber şorbe!Xwede dizane dile bave min jî ji van gotinen diya min nermdibe û tiştekî vveke poşmaniye xwe le dide der. Loma bere xwebi biraye min î piçûk de dike û dibe:- Qumandare min baqil e, mer e, le... ev fişîle ezing serexwe bixwe!Bave min vvî perçe ezing ji nav şorba ber xwe derdixe, piçekîbilind dike ku em giştik le binerin, dû re bi aliyekî de dave¬je, herdu desten xwe vedigire û bi bergerîn banî biraye min di¬ke:66