Epîlog

heri firqûz jî di jiyana xwe de careke maqûliyeke dikin! Bi go¬tineke din, bi avvakî ku piçûkiya xwe bizani be, bi milçemilçekezarokane nane xwe dixwe. Ev yeka ha naye vve mane kubiraye min î piçûk ji bave min ditirse, na. Heta nuha jî min nedîtiye ku evv ji bave min tirsiyaye. Ji xwe min ne dîtiye bavemin jî li vvî xistiye, an bi avvakî ku evv bitirse le hers bûye.Di ve navbere de diya min ji bo bave min jî namkiyeke şor¬be tîne û li ber datîne. Bave min vveke hertim dîsa bi bextiyarîli biraye min î piçûk dinere, ji serbilindî leven vvî dilerizin,sere xwe ber bi diya min bilind dike û je re dibe:- Qumandare min alifxweş e.Qumandare alifxweş ji ve gotina bave min kefxweş dibe, dibin çavan re li bave min dinere, mîna ku bixwaze gotina vvîrast bipeyitîne, bi deste xwe radiheje vvî perçe nîvgoşt û nîv¬hestî, bervvar ber bi deve xwe î piçûk dibe û gez dike. Bi gezkirinere qerînek bi biraye min dikeve, bi hers û girî vvî perçeha ji deve xwe derdixe û ber bi peş daveje. Evv perçe nîvgoşt ûnîvhestî, bi gotineke din, evv perçe ku edî xwendevan jî pe di¬zane, li hundure namkiya ber bave min dikeve. Şorba ku jinamkiye dipijiqe serçave bave min, evv girî û qerîna ku ji nişkave bi biraye min î piçûk dikeve, bave min dîn dike. Na, dînnake, le bi hersa dînekî radibe û xwe dikeşe biraye min î piçûk.Heta nuha jî min ne dîtiye ku hers li bave min vvusa mezinbûye. Gerçî du se caran diya min vveke kevoka aştiye di navî¬na bav û biraye min î piçûk de xuya dibe, le bekes e. Ez edîbaş tedigehîjim ku di revvşen hersbûyînen vveha de ne teneQumandar, Generalen heri mezin jî nikanin xwe ji deste bavemin bifilitînin. Dest û deve bave min nahevve û her dibeje:- Ev çi çelrûtî ye, kûçik lavve kûçikan!... kero vvelle ez e se¬re te bipelixînim!65