Epîlog

Min dixwest... min pir dixwest ku ev gotinen min... vvek kuhezretî Eyub dibeje:"Xwezî anuha ev gotinen min bihatana nivisandin!Xwezî di pirtûkeke de berhev bibûyana!Bi penûseke hesinî, bi qurşûneLi zinaran bihatana kolane ku her û her bimana." Le ez ni¬kanim, mîre min. Mîna ku tu jî edî tederdixî, ez nikanim û ni¬visandin ji min naye, ez ji te re sond dixwim ku edî ez nika¬nim bixwînim jî. Ez e nexwînim, dibeje, vve perda reş dikeşebere pirtûkxana xwe, bi xemgînî û bi dengekî bilindtir didomîne:- Bila li min biborin, bila evv hemû niviskaren ku vekişiyanşikeften behntengîn, seven nîve şevan jiyan li xwe herimandinû jidil xwe sipartin huneren xwe, evv niviskaren ku rûreşî nekirin, evv niviskaren ku derevv û bebextî li lehengen xwe ne ki¬rin, bi vvan re jiyan, bi vvan re eşiyan, bi vvan re giriyan, bi vvanre ketin ü mirin... a bila evv hemû maqûlen erbaben kare xweli min biborin, dibeje, bi revvşeke jihevketî te li peş portre mîrdîsa di sandaliya xwe de rûdine, beyî ku veke vvan name û rojnamenli ser mase dide aliyekî, sere xwe dike nava herdu lepenxwe, di ser çogen xwe de xwar dibe, diponije... û anuha liba vvî dîsa deng tuneye, dîsa ronahî tuneye, dîsa wext tuneye,dîsa Xwede tuneye û dîsa dünya li dora xwe çerx nabe.57