Epîlog

- Ku jinek ne bi dile meriv be, meriv dikane çaven xwe bigireû dîsa jî vvî kari bike. Le... le ku pirtûkek ne bi dile merivbe, meriv nikane çaven xwe bigire û bixwîne. Û dibe ku mezintirînhustuxwariya pirtûkeke jî ev be... te got çi, mîre min,dibeje, vve pirtûke daveje ser masa rasta ode, ji dolaba paş kersegeyeke din derdixe, bi mirûzekî tirş li peş û paşe vve dine¬re, li kefa deste xwe dide, her bi vve hunera şanogerekî di odede diçe û te, ji nişka ve li portre mîr dizivire û dibeje:- Ku ji niviskarekî re zarokek cebe û evv zarok seqet be, beyîdest û pe, beyî poz û goh be... niviskar e riyeke bibîne, evve kemasiya zarok baveje ser Xwedayekî û ji nav derkeve. Le kudi pirtûkek vvî de seqetiyek hebe... a vve çaxe dive hinekî li serbihizire. Te got çi, mîre min?Li vir yeke din ji paş kilîte derdixe, leven xwe bi hev ve dişidîne,bi hers û behevî daveje ser mase dîsa li mîre xwe dine¬re û dîsa dibeje:- Heta nuha pevvîstiya min ji Xwede ne bûye ku ez destexwe li ber vegirem, mîre min, le anuha ez deste xwe li ber vvîjî vedigirem û dibem: Xwede, heta mirineke bi deste te bila ha¬ya ev yen ha ji hunera xwe nebin, levvra vve roja ku vvan hayje bibin, vve çaxe ne bi deste te, evv e xwe bi desten xwe bikujinû tekevin ber xwîna xwe!Piştî çend tişten vveha bi hers dadide vvan pirtûken li sermasa rasta ode, li ber dolaba bine refikan çog dide erde, bihers daveje ciye bere û dîsa bi hers kilîte li dere dolabe dixîne.Di rabûna xwe de deste xvve jî ber bi vve kersege rep dikeû dibeje:- Ya rastî diviya bû meriv xwediyen vvan bavetana paş deriyanû ji vvan re bigota... Na, mîre min, ez gotina xwe nabejim.Ez nevverim bibejim. Ma tu e ji ke re bibejî ku! Ku tu ji yekî55