Epîlog

înim û ji mîre xwe re bibejim. Tişten seyr in!Diçe piyaleke av tîne, datîne ser mase, li ser lingan ji vvanpaketan yekî vedike, du heban je derdixe û di ber re jî her dipeyiveû ji mîre xwe re dibeje:- Ya rastî doktor ev tişten ha li min qedexe kirine. Ji min regot:"- Ji mijar û ramanen vveha dûrkeve û heta ku ji te te li servan tiştan nekeve heftûheyşte." Ji xwe ez jî ne merivekî vvusame ku bi hinekan re tekevim heftûheyşta van tiştan. Ez diza¬nim, mîre min... ez baş jî dizanim ku tişten vvusa pere nake.Li ser lingan vvan heban dide ser zimane xwe, ji nîve ava vvepiyala ser mase deve xwe tije dike, di gevvriya xwe de berdide,bi tiliyan deve xwe paqij dike, vvek vvan qumarçiyen ku bi hersqeremaçen xwe li erde didin, evv jî bine piyala xwe li mase di¬de, vvan gotinen xwe yeri jorîn dubare dike:- Pere nake, mîre min, dibeje û rûdine. Piştî bedengiyaçend hilman deste xwe li ser vvan name û kovaren ser mase di¬ğerine, radiheje çendekan û le dinere, beyî ku veke dîsa datî¬ne û dîsa berepaş xwe bi palgiya sandaliya xwe ve dişidîne.Mîna ku anuha edî piçekî rihet kiriye, bi pişirin li portre mîrdinere û dibeje:- De îcar min ji te re çîroka vî dane sibe ne got, mîre min.Ji semînerdaren komcivîne, peşiye yek rabû... yekî çavva bibe¬jim... ez nas nakim, ji nezîk ve nas nakim, le ewqas tişt li servî civvamerî hatine gotin ku edî herkes pe dizane. Herkes pedizane û dibejin xwediye navûdengekî qelew e... dibejin ji na¬ve Xwede betir ji vî nave xwe hez dike. Xer û guneh li hustuyevvan be, le dibejin ku tu bi qasî behna cixareke li ba vvî rûnî,tu e baş bibînî ku rasterast nexweşe nav û mezinbûna xweye. Ez nevverim bibejim, mîre min, le ez bavver im rastiya van45