Epîlog

tirs direve. Ji keviya ziner, ji min, ji bave min û ji bave xwe direve.Bi ve reva vvî re ba li tûlika vvî dixe û evv pore vvî ye zaroktiyeli nava hev dikeve. Evv bergeha hîn jî li ber çave mine, mîre min. Heta ku je te deve xwe î piçûk jî ji hev dike û diqîre:"- Hevvar û hevvar!..." Denge ve hevvara vvî li zinaren çiya¬yen hember olan dide û bi du se dengan dîsa li me vedigere.Evv deng hîn jî di guhen min de diçinge, mîre min. Di vve ga¬ve de ji nezîkî me şîrqîna tivingeke radibe û pel bi pel belavdibe. Tev dar û keviren çiyayî, ez û bave xwe jî li havvurdoraxwe dizivirin û em li ciye şîrqîniya deng diğerin. Dû re em dibîninku duman ji deve lûla tivinga Kamîran î gundiye me bi¬lind dibe. Ez dergûşe heftsale di ciye xwe de sipûsar diricifim.We şeve min zaroktiya xwe jî dît û ez dîsa pe jiyam, mîre min.Paşe em ber bi İaşe Zade dibezin. Bi zike xwe î piçûk girtiye ûli ser keleke ketiye. Hîn ne miriye, le bimira çetir bû, mîremin. Bi çavekî tirsonek û ruyekî xemgîn mîna ku daxwaza dilovaniyekebike, deste xwe î bi xwîn û piçûk direjî bave xwedike:"- Ez tirsiyam bavo..." dibeje û bedeng, beguneh çaven xwedide hev. Di vve gave de te bidîta be vvî bave min çavva li mindineri, mîre min. Ji avvur û mirûzen vvî, ez tedigehîjim ku jimin re dibeje: "Li gor peymana min û Kamîran, û li gor berboraçiyayen me, dive tu xwe ji ziner bavejî, an ne..." Ez jî biya bave xwe dikim. Li gor peymana vvî û Kamîran î gundiyeme, li gor berbora çiyayen me, ez jî bi tirs û şerm ber bi kendaleasegehe diçim, lingen xwe ji erde hiltîmm û xwe ji zinerdavejim. Le beriya ku ez li erde, li zağa asegehe bikevim... ezji nava nivînan diveniciqim, mîre min. Û ez bi xwe dihesim kuez li vir, a li ve dere di nava lihefen xwe de û biraye min jî li34