Epîlog

Û di tariya çende vve şeve de ye ez nizanim, mîre min, le ezdenge bave xwe dibihîsim. Denge vvî te min ku li yekî hers di¬be û dibeje:"- De tu e anuha bibînî!... Tu e bibînî be lavve ke mer e!" Ezdibînim ku ez, bave min, Kamîran î gundiye me û küre vvî Za¬de, em li bervvare çiyayekî bilind in. Li gel ku em çiyayî ne jî,heta nuha min çiyayekî vvusa kûvî bi çaven tazî ne dîtiye, mî¬re min. Çavva bi lev bikim... ji ber lingen me û berjor, heta kuçaven meriv dibîne, bilind û bilind hildikişe. Meriv dibeje qeyene ji vî çiyayî be, asiman e hilvveşe xware. Di vve gave de eztedigehîjim ku Xwede çiqasî mezin, an jî ez çiqasî piçûk im.Ez nizanim be ji kudere dest pe dike, le bave min û Kamîranî gundiye me dikevine pesîren hev, yek dibe heft û ye din di¬beje heyşt. Bave min dibeje küre min û evv jî dibeje ye min. Jinişka ve ez dibînim ku em li ser zinarekî bilind û bilind in. Dibine ziner de jî asegeheke vvusa kvvîr, vvusa kvvîr... Ji xwe nevverekiyamin û Zade, an jî meraniya bave min û Kamîran îgundiye me e jî di vir de diyar bibûya. Ya rastî ez naxwazimsere te jî beşînim, mîre min, le peyv hatiye ser peyve loma dixvvazimji te re bi lev bikim. Bi kurtî bave min dibeje lavve minmer e û divvere xwe ji ziner de baveje xware, Kamîran î gun¬diye me jî dizivire ser lavve xwe û dibeje:"- De ez te bibînim, Zade! Bave xwe rûreş dernexîne!" LeZade bi hîskîn û bi girî xwe ji ser keviya ziner vedikişîne û bi33