Epîlog

Nizanim be cima, mîre min, le piştî van gotinan edî ez nabejimev ezîza biraye min î mezin e, ez hürmet û qedre biratiyekemezin ji bîr dikim, bi herseke vekirî gotinen vvî di devevvî de nîvçe dihelim:- Anuha tu dev ji lavve Garût û mangeyan berde, dibejim,min hay ji van tiştan û revvşa vvan heye. Bi kemanî vvek xwendevanekîû ji vve betir, dibejim, deste xwe jî ber bi van refikenpirtûken kurdî direj dikim û didomînim: Tişten ku hatine nivisandinev in... û Xwede dizane evv xweya ku lavve mala Ga¬rût jî behs kiriye ev e. De fermo ev xwe û ez û tu jî bizin. Û ezdîsa ji biraye xwe re bibejim: Min ne nivisandiye, ez nikanimû nevverim.Mîna ku li nava çaven min bixe biraye min deste xwe jî berbi min li ba dike û dibeje:- Xelk cima dikanin, xelk cima divverin?Ez xwe tûj dikim nabe. Ez xwe nerm dikim nabe. Ez dine¬rim ku ez çi dikim nabe, mîre min, nakeve sere biraye min kukare nivisandine ji min naye. Di davviya davvîn de radibim birevvşeke narihet, bi revvşeke vvestiyayî pe didime zanîn û dibejime:- Min û xelke nede ber hev, keko, ji bona Xwede bes min ûxelke teke qayîşeke. Dema ku ez dibejim, ez nevverim, nayevve mane ku ez teresek im. Merxasî di kare nivisandine de tuneye.Ji min naye û dile min naxwaze. Dema ku dil nexwazeû çave meriv ji tiştekî nebire... evv e bibe nimûna tajiye, tajiyaku tu bi zore berdî neçire. Meriv bi ser nakevin, te got ere?- Ere, ere... le vva ye xelk bi ser jî ketine.- Gelek lavve bavan bi ser ketine... le ji bona Xwede ve ye¬ke ne ji min re û ne jî ji xwe re bikin sereş. Ev sereşa vve na¬keve sere min.30