Epîlog

- Ez nikanim tiştekî binivisînim ku.Biraye min bi vvan çaven şil vvusa pûç û vala li min dinere,mîna ku ez dîn bûme û loma nikanim binivisînim. Ez van go¬tinen xwe piçekî diguherînim û dibejime:- Ez nikanim, nivisandin jî hunerek e, hevvesek e... le ev tiştanali ba min tunene, keko.- Ma tişten vveha li ba xelke hene, cima li ba te tunene, Da¬rîn? Bejna te bi qasî du kesen mala Garût e!Ez zore didime xwe ku hersa xwe, nerihetiya xwe binixumînimû nedim der, mîre min. Le ez tedigehîjim ku xeta xwardi lavve mala Garût an jî di lavve mangeyeke de ye. Dixwazimji nezîktir binasim û je re dibejim:- Cima tu hertim lavve mala Garût didî ber poze min, ka vvîçi kiriye ku min ne kiriye.Biraye min du tiliyen xwe jî ber bi min bilind dike û dibe¬je:- Du pirtûk nivisandine.Mîna ku min hay je nîne, ez dibejim:- Pirtûken çi nivisandine?- Nizanim, dibeje, tu li vir î û tu baştir dizanî. Wusa digo¬tin... digotin, du pirtûken pir heja ne. Digotin ji bo heryekî jîbejingek pere girtiye. Xelke digot ji vvan peran pencsed panotenvir jî daye Keldan î dengbej ku pirtûka vvî ya davvîn ji berbike. Keldan î dengbej bi minetdarî pe daye zanîn ku jiberkirinapirtûke ji bo vvî şerefeke mezin e. Keldan î dengbej goti¬ye: "Ez e ji ber bikim û bi tevgiredaneke dervveşan gund bigund bigerim, ez e bigerim û mîna destana Meme Alan bibe¬jim." Daye digot ji ber van jîriyen lavve xwe, diya lavve Garûtpir pozbilind bûye. Li ser kaniye poze xwe bilind kiriye û tevvli daye jî ne pirsiye. Daye pir li ber xwe ketiye. Digot je re bi-27