Epîlog

iv bixwîne. Bi rastı jî hûn li van deran karen heja dikin û evtera me dike.Bi serbilindiyeke veşartî di dile xwe de dibejim: "Çi maqûlentegehîştî û heja ji mala me derketine." Dû re ez wan goti¬nen xwe duçar dikim û dîsa dibejim:- De kerem bike, keko... kerem bike bila çaya me sar nebe.Le keke min dîsa kerem nake, mîre min. Ew her meşqûlîpirtûkan e û kare xwe dike. Yeke ji dereke dikişîne, le dinereû dîsa dixe şuna we, yeke din derdixe dîsa wusa dike, yeke dinû yeke din. Mîna ku li tiştekî bigere li berg û rengen van pir¬tûkan dinere. Ji kefxweşiyeke leven vvî dilerizin û li ser hev direqisin,le ez nizanim be ji ber çi ye. Dû re bi pişirin, bi hevî,bi bextiyarî bere xwe bi min de dike û dibeje:- Nave te î li vir çi ye, Darın?- Nave min, dibejim, nave min î li vir jî Darîn e, keko.Biraye min bi rûkenî, bi dilpekî ve çare herdu desten xwe jîber bi refiken pirtûkxane vedigire û dibeje:- De ka tu bi xwe tiştekî xwe deneme ez le binerim, lo!- Tişte çi, keko?- Pirtûk, pirtûken ku te nivisandine.Li vir ez peşiye hinekî sar dibim, dû re şerm dikim û Xwededizane di jiyana xwe de ev dibe cara peşîn ku ez dikevimerewşeke wusa teng, mîre min. Le beyî ku ez ve sar û serme lixwe bidime der tavile dibejime:- Pirtûken çi? Min pirtûk ne nivisandine ku... Ez nanivisînim,keko.Ez dibînim ku bavveriya keke min bi van gotinen min naye,mîre min, ez dibînim ku naxwaze pe bavver bike. Herdu çavenxwe ber bi min piçûk dike, dinere û bi dengekî zuwa dibeje:- De qeye tu henekan dikî, lo!...20