Epîlog

Li vir xwarî bene potînen xwe dibe, vedike, ji lingen xwederdixe, li keleka xwe datîne û di ber xwe de didomîne:- Veca... cima min xwe daye karekî weha, cima ez dixwazimbinivisînim, ez e anuha ji te re çîroka ve çîroke bibejim,mîre min.Dûmaneke tîr û tarî di dev û poze xwe re dike der, bi awurenhişk li mîre xwe dinere û:- We çaxe... di wan deman de cenabe te tüne bû, dibeje,deste xwe ber bi hela portre Ahmede Xanî bilind dike û dido¬mîne:- Cenabe seyda jî li vir tüne bû.Mîna yekî ku radest bibe ve çare herdu desten xwe bilinddike, sere xwe li rast û çepe xwe dizivirîne:- Le vvekîdin hertişt, hertişte ve male we çaxe jî... se sal be¬re jî wekî xwe î anuha bû, dibeje, wan desten xwe li hev siwardike, dide bine argûşa xwe, hinekî difikire, kesereke bewextvedide û li gotinen xwe zede dike: Cenabe te jî dizane ku dûrketinaji mal û warekî bav û kalan çawa ye. Piştî eşa dûrketinekebi qasî şanzdeh salan ez û biraye xwe î mezin, em digehîjinhev. Roj û evar... dîsa roj û evareke weke anuha ye, mîremin.17