Epîlog

Bizmare zengarî bi entîn li peş kapîtane leşgerî li erde dike¬ve. Wek ku cin li muxter bixe, li ser erde çamur dipirpite, ledîsa jî radibe û bi ricifîn li peşberî kapîtan di fermane de radivveste.Ji ve tevgera kapîten hiş û ruh li gundiyan te guhertin.Beyî daxwaze xwe hinek di dile xwe de: "Ku ev ji bo xatire perçekîdevvlete be, kî dizane be evv e çi vvere sere me!" dibejin.Kapîtan ve çare jî bi fermaneke pet di ser muxter de dike qerînû dibe:- Anuha û di dest de... hemû gundî dive çeken xwe bînin!Ev fermana pet, muxter hişk û zivvatir dike û nizane ku evve ji kîjan hele re çi gotine bibeje. A di ve gave de dile vvî pirdixwaze ku ev hemû beyomiyen îşevîn xewnek be, tirsexewnekeseven xirab be. Bi çav û avvuren vala bi qasî du hilman liruyen gundiyen dore dinere. Le ji bilî tirs û xofeke mezin tişetekîdin li ser van rüyan nabîne û ev jî pe dide zanîn ku evne xewn e. Ne xewn e û tew behna potînen nû jî ji kapîten dihat.Muxtar hîn di ve duduliye de ye ka be ev xewn e an raste. A di ve gave de dengekî kambax ji bine guhe muxter bilinddibe, çîk ji ber çaven vvî difire û bi qerîna fermaneke din re dî¬sa li erde dikeve:- Tu çi sekiniye, ehmeq? Bibeje!... Ji vvan re bibeje, bila he¬mû jî çeken xwe bînin!Le muxtar edî ne ji sere xwe î rût û piçûk şerm dike, ne tirsle çedibe û ne jî van dengen kambax dibihîse. Tevv eşa vvan pozikenpotînen ku dû re li newqa vvî dikevin jî hîs nake. Demakapîtane leşgerî tedigehîje ku muxtar xewiriye, ve çare ber bikoma gundiyan diçe. Mîna kaviren ku xwe ji ber herişen gurekîbirçî biparezin û nexwazin bibin para zikekî birçî, herkesdikeve taya xwe û tirsa mirine. Di revvşeke vvusa xirab de nelava û gotin, ne bergerin û ne jî rev pere dike. "Ya baştir evv e124