Epîlog

kalîgrafekî sere penûsa xwe li ser kaxiza name çene dike û dinivisîne."Xwenga min, bi qasî ku ez ji nameyen te derdixim, tu jimin eşiyayî û tu bi min didî zanîn ku tu di ber min de şerm jîdikî. De ka vveke xwengeke mezin tu riyekî bide ber min. Piş¬tî vvan beyomiyan ma ez e rabim vvekîdin çi bikim? Ez naxwazimvvan beyomiyan dîsa yek bi yek bidim nivisandine. Le ezji te re bibejim, peşiye ez jî deşiyam û min jî pâ şerm dikir. Leanuha edî ez nayeşim û şerm jî nakim. Bi gotineke din ez ji jiyanaxwe xweş û kefxweş im. Bele, ez dikanim te serwext bi¬kim ku anuha bi rastî jî ez yeke vveha me. Le tu nikanî, xwengamin. Tu nikanî bipeyitînî ku jiyana te jiyaneke baştir e. Maçi zû te ji bîra kir, ca bîne bîra xwe! Her mehen Xwede, te malû mer li paş xwe dihişt û tu dihatî ba min. Her cara ku tu dihatîjî bi devereke şikiyayî, ne vvusa? Carina bi serekî şikiyayî,carina bi zendeke şikiyayî û carina jî... ez van tiştan dibejim ûtu jî bibeje na! Tu bibeje na û ez jî gotinan te binime bîra te.Te digot: 'Ez mîna kereke kare der û hundure male dikim. Bişev jî heta sibe di nava nivînan de destirmaniya vvî dikim. Merjî mer buya, Xwedeyo, laşekî çilmisî û genî!...' Le anuha jî tudikî ku ji min re bibejî jiyaneke vvusa jiyaneke bi şeref e, jiya¬neke çetir e. De ka bibeje ma ev jî jiyan e ku meriv deste xwele dayne! Na, xwenga min, na! Xwede min ji jiyaneke vvehabepar bike! Ez çetir dibînim ku bi avvaye xwe bijîm: Beyî kukaren vveke karen keran bikim, beyi ku di qehir û qotika jiya¬neke gemarî de biqepijim, beyî ku bihelim yekî genî û çilmisîli ser min bibe xwedîgotin."Ji xwenga xwe re bibejim: Di roja îroyîn de ez hertiştî }i gordaxwaza xwe dikim. Serqise, ez çaven xwe le diğerinim, maqûlekîli gor dile xwe dibînim û hervveha dostaniyeke me ya li118