Epîlog

anî an jî dilovaniyeke ji min bike, bi heviyeke li min nehirî ûgot:"- Binere, Bengo, ne ku ez bi te bavver nakim... Bi Xwededema ku ez li te dinerim, ez dibem qeye tu biraye min î piçûkî. Le dive tu bizani bî ku ev ne karekî zarokan e. Dive ji devete dernekeve." Min dîsa sere xwe tevvand û di ber xwe de gö¬te:"- Ez dizanim ku dive ji deve min dernekeve."Nola ku ez germiya xwîna di İaşe vvî de hîs bikim, reşbûnaberen çaven vvî û sorbûna ruye vvî bibînim, min hevokek bihîst:"- Ez ji Zele hez dikim!"Li vir bi bihîstina ve hevoka derengketî re xwîneke xortanîdi İaşe Zela pîrejin de diğere, dile vve dipeke, du se dilopen be¬şerin ji çaven ximamî tene xware û di dile xwe de dibe: "Cimamin çel sal bere ev tişta ne bihîst!"Sofî Bengî didomîne:- Le Xerzî ewqas ji nişka ve û ewqas zûzûka ev penc peyvikenxwe gotin ku bi xwe jî bi guhen xwe bavver ne kir... ba¬vver ne kir ku vvî çavva got. Ez tegehîştim ku ev hevoka vvî jidev filitî. Bi gvvînekî zer tavile li ber min geriya û got:"- Le ez bi gorî, dive tu ji kesekî re nebejî. Dive ev pir û pirbi dizî be. Binere, ez dizanim ku tu ne vvekî vvan zaroken nerindî, bavveriya min bi te heye û loma... loma min ji te re got.Ji bo min tu ji biraye min î piçûk jî çetir î. Bi Xwede ku ji de¬ve te derkeve, edî... edî ji bo min mirin e. Dive ez edî biçim ûrasterast xvve bikujim..."Zela pîrejin beyî ku li sofî Bengî binere, deste xwe davejepeşa fîstane xwe, bi fişkefişk dev û poze xwe paqij dike û dîsadi dile xwe de dibeje: "Cima te şerm dikir, Xerzî? Ma tiştekî108