Epîlog

- Belâ, dile vvî keti bû te. Her cara ku ba le dihanî, dihat liser ve kaniye, di riyen ave de li bendî te disekinî ku te bibîne.Dema ku çav li te dixist, pejnen dile vvî dipekiyan û evîna vvîle diazirî.Zela pîrejin sere xwe xistiye ber xwe mîna ku li vvan demenxwe binere û heyfa xwe pe bîne, di ber xwe de:- Haya min je tüne bû, dibeje. Cima rojeke yek ne şand ûev evîna xwe bi min ne da zanîn! Di tevayiye jiyana xwe demin jî vveke herkesi mizgîneke vveha dipa. Le...Sofî Bengî didomîne:- Le... ji ber hinek astengen şeytanî, dildariya dildarekî her¬tim dûrûdirej dajo û dû re dikeve revvşeke serhildane, Zele.Tevv ne girîng e ku te hay ji ve evîna vvî hebû an ne. Bi avvayekîdiviya bû vvî bala te bikişanda ser ve dildariya xwe. Le bi kî¬jan re? Ji bilî Xerzî û Xwede kesekî bi ve yeke nizanî bû.Dile pîrejine tenik dibe û bi revvşeke xemgîn dibeje:- Bila dismalek daniya ser riya min, bila moriyek baveta satilamin.- Na! Ji bo haydariye, riya ku keti bû sere vvî ev bû: Diyînazarokekî ku bi kerî vî kari vvere. A evv zaroka jî vve çaxe ezbûm, Zele.Sofî Bengî hinekî li havvurdora xwe dinere, ciye xwe xweşdike û gotinen xwe didomîne:- A li vir, rasterast li ber vî dîvvarî û vveke anuha te bîra minku evv jî li vir rûnişti bû. Li kaniye temaşe dikir. Ez jî ji nav re¬zan û di ve riya ha re dihatim. Bi dengekî sermest banî min kir.Ez hatim û li vir, li peş vvî sekinim. Piştî ku hinekî li min nehirî,ji min re got:"- Ku ez ji te re tiştekî bibejim, tu e bikî an ne?" Min jî biavvayekî zarokane göte:106