Epîlog

iraye min î mezin careke bi xençere heta hundure male dapey vvî. Diya vvî vveris hanî di hevvşa me de havet giliye daratüye, xiste hustuye xwe û ji bave min î rihmetî re got: "Ez exwe di ser vve de bixeniqînim!" Wusa kir û hemû şeniyengund hanî temaşa xwe.Mîna ku li vvan demen buhurî temaşe bike, pişirîneke sivikli ruye pîrejine peyda dibe, vedigere ser sofî Bengî û dibe:- Wey Xwede te bihele, sofî, meze van gotinen te ez birimvvan deman û anuha baş te bîra min, le ev tişten vveha çavva dibîra te de mane?- Tu guhdar bike, ez e anuha ji te re bibejim be çavva di bî¬ra min de mane. Rasterast sitranek e, sitraneke direj e. Di vvandeman de Xerziye Leto düketiye te bû...Xwede dizane di jiyana pîrejine de ev cara peşîn bû ku tiş¬tekî vveha dibihîst. Dibihîst ku dilketiyeke vve jî hebûye. Bi vehevoke re peşiye mîna ku di aveke sar de bibe, dû re ev ava hale germ dibe, tişten xweş di ruhe vve de dilivin û bi mitûmatîji nişka ve dibe:- Dilketiye min?- Ere, dilketiye te bû.Mîna ku bixwaze careke din jî û yeke din jî û hertim ve he¬voka ha bibihîse, dibe:- De tu jî ji xwe re henekan dikî, lo! Ma anuha dema vangotinan e tu ji min re dibejî?- Ez be henek dibejim, Zele. Ez dizanim edî vegotina vangotinan jî pere nake, le dîsa jî ez dixwazim bibejim û... vvusabiçim hafa Xwede.Tişten vveke mitûmatî, tevlihevî û dilpekî li pîrejine diyardibe, ji bo bihîstina ve arşîva kevin xwe amade dike û hinekîdin jî ber bi sofî Bengî te.105