Epîlog

gund bigeriyama.Li vir mina ku dile sofî Bengî bi Zela pîrejin bişevvute, bi çavekîdilovane li ruye qermiçî dinere, dîsa kesereke vedide, duse caran sere gopale xwe li erde dixe û dibeje:- Ez nizanim be Xerziye küre Leto te bîra te an ne.- Xerzî? Xerziye Leto... ere, vvîî... Xaltiya Leto! Çavva nayebîra min, fitîl û dezî difirotin.- Rast e, xwediye dikaneke piçûk bûn. Dikana Xerziye lavvevve bû. Anuha jî li bajer li kuça peş mizgefta kesk merik xwediyedikaneke mezin e. Le edî ne gund û ne jî gundî li ser guhevvî ye. Di vvan deman de ji vir bar kirin û anuha hertişt jibîra kiriye.Kuxukeke bewext bi Zela pîrejin digire û dibe:- Ere, ere... ihi ihiü... ez dizanim anuha baş te bîra min. Disale me de bû.- Bele, gunehkariyeke bemane ye. Heta nuha jî min ji kese¬kî re ne gotiye. Le ez e anuha ji te re bibejim...Peşiye tirseke beyom bi İaşe pîrejine digire ku sofî Bengî eçi bibeje. Le dû re ev tirsa dibe vveke dilpekiyeke xweş, lomabi mereqdarî xwe ber bi sofî Bengî dike û guhe xwe le radigire.Sofî Bengî gotinen xwe didomîne û dibe:- Bi xwî û tevgeren xwe, vvekî Xerzî xortekî din jî di gundde tüne bû. Xortekî piçekî seyr bû. Hertim xerîkî xwe bû. Diçav herkesî de baqilekî vvusa tüne bû. Bi tiliyan nîşanî hev didanû digotin: "Me jî lavvekî vvusa hebûya!" Dema ku bav anjî deyeke bixwesta nerindiya küre xwe bida ber poze vvî, evv ebigota: "Ma tu jî lavv î! Ca li Xerziye küre Leto binere!" Gelekcaran bave min gotinen vveha didan ber poze biraye min î me¬zin. Xorten di hemsalen Xerzî de li vvî dinerin, ji heleke ve jehers dibûn û ji heleke ve jî çavnebare vvî dibûn. Ji ber ve yeke104