Epîlog

ne, te rez û pez hene... Xwezila min bi dile te! Ca binere, tu jîli vir rûniştiyî û ji xwe re li keç û büken ser kaniye temaşe di¬kî. Ma xema te ye!- Tu gunehe min dikî hustuye xwe, Zele. Xwe gunehkar ne¬ke!Zele herdu desten xwe ber bi gornen havvurdor vedigire ûdibe:- Sikir ji Xwede re heta nuha jî... ez bi van hemû ruhen pî¬rozvver sond dixwim ku gunehkariyeke heri piçûk jî ne bûyepara min. Dema ku pîvazan jî dipîvim, hertim çar penc seriyanzede didim. De ka tu li xwe mikûr vvere û bibeje! Bebejebe te çi gunehkarî kirine.Bi ve gotina Zela pîrejin re tiştekî mîna gunehkariye bi sofîBengî ve xuya dibe, sere xwe ber bi jor radike, kesereke vedide,vedigere ser pîrejing û dibe:- Ma xortaniya te te bîra te, Zele?- Çavva naye bîra min? Xortanî xweş bû.Di vve navbere de çaven herdu pîran li kaniye dinerin û di¬binin ku keç û büken gund ave dikeşin, bi hev henekan dikinû dikenin. Pişirîneke sivik li ser leven sofî Bengî diyar dibe ûdi ber xwe de dibeje:- Ma di xortaniye de dile te jî ne ket kesekî, Zele?Zela pîrejin bi kenekî saxikane deste xwe li ba dike û dibe¬je:- De edî sal li me bûn şest. Ez nizanim cima tu çelî van tiş¬tan dikî, le dile min ne ket kesekî, na. Ma bave min î rihmetîtevv ne hişt ku! Ez çend salî bûm, Xwedeyo! Çardeh... an jîpanzdeh. Ez dam Pûto û tu dizanî be evv jî bi çi revvşe mir...min ne zarok û ne jî paşmerek. Ketin ber gunehen min. An nema cima min e anuha türe pîvazan baveta piye xwe û gund bi103