contınuıty and change sınce the end of - Siyasal Bilgiler Fakültesi ...

150 • Ankara Üniversitesi SBF Dergisi • 60-3gösteren tekbirci kitleyi bundan daha çok sevindirebilecek bir vaadinolamayacağını vurguluyordu. Arapça ezanın vicdan özgürlüğü ile bir ilişkisininbulunmadığını ileri süren yazar, bu kararın kimi zümreleri memnun etmek içinalındığını, bunun ise ateşle oynamaktan başka bir şey olmadığını belirtiyordu(Akşam Postası, 6 Haziran 1950).Menderes hükümetinin icraata Arapça ezana izin vererek başlayacağınadikkat çeken Yavuz Abadan ise, bunun laik zihniyete karşı gelmekten başka birşey olmadığını yazıyordu (Ulus, 7 Haziran 1950).Ali Naci Karacan, ezanın Türkçe okunmasının camilerin daha kalabalıkolmasını sağlayacağını ileri sürüyordu (Milliyet, 7 Haziran 1950).Ahmet Emin Yalman ise, Arapça ezana itirazlarının olmadığını, yalnız“din lisanı” kavramını anlamadığını yazıyor ve “[B]u serbestliğe rağmen kendiana dilini kullanmayı tercih edenlerin çok olacağını” (Vatan, 8 Haziran 1950)iddia ediyordu.Basının yanı sıra, Arapça ezana izin verileceğine ilişkin haberingazetelerde yer alması üzerine CHP de tepki göstermiştir. Böyle birdüzenlemenin inkılaba ihanet olduğunu belirten parti, devrimlerde düzeltmelerve ayıklamalar yapılamayacağını, yapıldığı takdirde bunun nereye varacağınınkestirilemeyeceğini ileri sürüyordu. Bu kararı, devrim abidesinin altından birtuğla çekilmesine benzeten CHP’liler, son seçimlerde ezan konusundaseçmenlerin kendilerine de büyük baskılar yaptığını; ancak seçim kaybetmepahasına da olsa ödün vermediklerini ileri sürüyorlardı (Son Saat, 8 Haziran1950; Vatan, 8 Haziran 1950).Seçim döneminde ezan konusunda ödünsüz bir tutum sergileyen CHP,aşağıda görüleceği gibi, ezanın Arapça okunmasını yasaklayan TCK’nin 526.maddesi kaldırılırken aynı kararlı tavrı göstermemiştir.c. Arapça Ezan Türkiye Büyük Millet Meclisi GündemindeEzanın Arapça okunmasına izin verecek yasa tasarısı, 15 Haziran1950’de TBMM’ye sunuldu. Söz konusu tasarı ile, TCK’nin 526. maddesindeyer alan ve ezan ile kametin Arapça okunmasını yasaklayan fıkranınkaldırılması öngörülüyordu. Tasarının gerekçesinde, bu fıkranın hem vicdanözgürlüğüne, hem de Anayasa'nın ikinci maddesinde yer alan laiklik ilkesineaykırı olduğu belirtiliyor ve “Müslüman Türklere sebepsiz yere manevihuzursuzluk veren böyle bir yasağın demokrasi ile idare olunan bir Devletnizamı içinde yer alabilmesi de müstahildir. Fıkranın tayyi Müslüman Türkleremuhakkak bir huzur ve vicdan rahatlığı verecektir.” (Tutanak Dergisi, D. IX, C.1, 1950: 181) iddiasına yer veriliyordu.150