Kainatın Efendisi - Mehmet Oruç

“Müjde! Resulullah geliyor!.”Nihayet mesafeler, yelpaze kanatları gibi dalga dalga oldu... Ağır ağır yol alan iki deve üstünde ikiinsan göründü.Medineliler, sevinçle birbirlerine; “Müjde!.. Müjde!... Resulullah geliyor!.. Peygamberimizgeliyor!... Sevinin ey Medineliler!.. Bayram edin! Habibullah geliyor!.. Baş tacımız geliyor!..” diyereksevinç gözyaşları dökmeye başladılar...Bu haber bir anda Medine-i münevvere sokaklarını doldurdu. Yedisinden yetmişine, yaşlısındanhastasına kadar herkes, bu eşi görülmedik sevinçli haberi bekliyordu. Bütün Medineliler en güzelelbiselerini giyinerek, sür’atle Âlemlerin efendisini karşılamak için koştular.Herkes, sıcak çölün ortalarına doğru ilerliyor... Onlar da kızgın çölde, güneşin yakıcı sıcaklığınarağmen, büyük bir heybetle kendilerine doğru geliyorlar...Tekbir sedaları semayı çınlatıyor, sevinçten gözyaşları sel gibi akıyor. Hüzün ve mutluluk dolu birhava esiyor ve Medine, tarihin en güzel günlerinden birini yaşıyor.Bir tarafta, herkesin “Emin” lakabıyla tanıdığı, Allahü teâlânın Habibini öldürmek için üzerinemükafat koyanlar; diğer tarafta ise O’nu ve arkadaşlarını korumak, bağırlarına basmak ve bu uğurdacanlarını feda etmek istiyenler....Medineliler bir an önce sevgili Peygamberimizin nurlu cemalini görmek istiyorlardı. Medine, Medineolalı böyle sevinçli, böyle mübarek bir an görmemişti. Bu, o güne kadar yaşanmamış bir bayramdı.Benzeri görülmemiş ve görülmeyecek olan bu bayramda, çocuklar ve kadınlar şöyle şiirlerterennüm ediyorlardı:“Tale’al-Bedrü aleyna,Min seniyyat-il-veda;Veceb-eş-şükrü aleyna,Mâ de’â lillahi dai,Eyyüh-el-meb’usu fina,Ci’te bil-emr-il muta’!..”“Hoş geldin ya Resulallah!.. Bize buyurun ya Resulallah!..” şeklindeki istekler ortalığı çınlatıyordu.Medine’nin ileri gelen kimselerinden bazıları Kusva’nın yularından tutup; “Ya Resulallah! Bizebuyurun...” diyerek istirhamda bulundular. Onlara; “Devemin yularını bırakınız. O memurdur. Kiminevinin önünde çökerse, orada misafir olurum!” buyurdular.Herkeste büyük bir heyecan ve merak başladı. Acaba Kusva nereye çökecekti?!Kusva, nihayet Peygamber efendimizin bugünkü mescid-i şerifinin kapısının bulunduğu yere çöktü.Efendimiz, Kusva’nın üzerinden inip; “İnşaallah menzilimiz burasıdır” ve “Burası kimindir?”buyurunca; “Ya Resulallah! Amr’ın oğulları Süheyl ve Sehl’indir” diye cevap verdiler.Bu çocuklar yetim idi. Peygamberimiz; “Akrabalarımızdan hangisinin evi buraya daha yakındır?”buyurdular. Zira Resulullah efendimizin dedesi Abdülmuttalib’in annesi, Neccaroğulları’ndan idi.Halid bin Zeyd Ebu Eyyub el-Ensari hazretleri sevinçle; “Ya Resulallah! Benim evim dahayakındır. İşte şu evim, şu da kapısı” diyerek heyecanla evini gösterdi. Kusva’nın yükünü indirip, Resulullahefendimizi buyur etti.Medineli Müslümanlar ve Muhacirler, Efendimizin hicretine pek ziyade sevindiler. Nasılsevinmesinler ki? Dünya kurulduğundan bu yana böyle bir misafiri ağırlamak sadece onlara nasipoluyordu...Medine devriHicretle, sevgili Peygamberimizin, bi’setin on üçüncü yılının 12 Rebi’ul-evvel’inde, miladi 622senesinde başlayıp on sene sürecek olan Medine devri başladı...Peygamber efendimiz, Halid bin Zeyd Ebu Eyyüb el-Ensari hazretlerinin evine teşrif edince, altkatta oturmayı tercih ettiler ve buraya yerleştiler. Böylece Kâinatın efendisini ağırlama ve evindebulundurma şerefi bu mübarek zata nasib oldu.Hazret-i Halid şöyle anlattır:Bir gün; “Anam-babam size feda olsun ya Resulallah! Benim yukarıda oturmama, sizin de alt kattabulunmanıza gönlüm razı olmuyor. Bu bana çok ağır geliyor. Ne olur zat-ı alinizin yukarıda, bizim de altkatta oturmamıza müsaade buyurunuz” dedim.Bunun üzerine; “Ey Ebu Eyyüb! Evin alt katında bulunmamız bize daha münasip veelverişlidir” buyurdular. Gelen ziyaretçilerle daha rahat görüşme düşüncesiyle, alt katta kalmayı uygungördüler...Biz de evin üst katında bulunduk. Bir gün su testimiz kırıldı. Dökülen suların Resulullah’ın üzerinedamlayıp rahatsız olmasından korkarak, hanımımla, örtüneceğimiz tek kadife yorganımızı hemen suyun