İslam Ahlakı - Mehmet Oruç

Özürü kabûl etmek ve kusurları af etmek, Allahü teâlânın sıfatlarındandır. Böyle olmıyankimseye, Allahü teâlâ gadab ve azâb eder.Özürde bulunmak üç türlü olur: Niçin yaptım? Veya şunun için yaptım. Keşkiyapmasaydım demek veya yaptım, bir daha yapmam demek. Yahut yapmadım diyerek inkâretmektir. Yaptım, bir daha yapmam demek, tevbe olur.Mümin, af etmesi için özür dilemesini bekler. Münâfık, ayıpların ortaya çıkmasını ister.Hadîs-i şerifte, “İffet sâhibi olunuz. Çirkin şeyler yapmayınız. Kadınlarınızı da, afîf yapınız” ve“İffet sâhibi olursanız, kadınlarınız da afîf olur. Ananıza babanıza ihsân ederseniz, çocuklarınızda size ihsân eder. Din kardeşinin özürünü kabûl etmiyen, kevser havzından içmiyecektir”buyuruldu.Bu hadis-i şerif, din kardeşinin kötülük yaptığını ve özürünün yalan olduğunu bilmiyenkimse içindir. Çünkü, bunun özürünü red etmek Müslümana sû-i zan etmek olur. Yalansöylediğini bilerek özürünü kabûl etmek, af olur. Af etmek, vâcib değil, müstehabdır.Müslüman yanlış bir iş yapınca ona beddua etmek de uygun değildir. Hadîs-i şerifte,“Kendinize, evlâdınıza, kötü duâ etmeyiniz. Allahın kaderine râzı olunuz. Nimetlerini arttırmasıiçin duâ ediniz” ve “Ananın, babanın çocuğuna olan ve mazlûmun, zâlime olan bedduâları, redolunmaz” buyuruldu.Bir Müslümanın kâfir olması için duâ edenin kendisi kâfir olur. Bir zâlimin, kâfir olarakölerek, sonsuz azâb çekmesini istemek, küfür olmaz. Mûsâ aleyhisselâmın böyle duâ ettiği,Kur’ân-ı kerîmde bildirilmişdir. İmâm-ı a’zam Ebû Hanîfe başkasının kâfir olmasını istemek,küfür olur buyurdu. Zâlimden başkasına bedduâ etmek haramdır. Zâlime, zulmü kadar bedduâetmek câiz olur. Câiz olan birşeyin miktarı, özürün miktarı kadar olur.Zâlime de bedduâ etmemek, sabır etmek ve hatta, af etmek daha iyidir. Zimmîye veherhangi bir kâfire, Allah ömür versin demek, câiz değildir. Müslüman olması için, böyle duâetmek, câiz olur. Kâfire saygı ile selâm veren, kâfir olur. Kâfire saygı bildiren bir söz söylemek,meselâ üstâdım demek, küfür olur.Müslümana kötü isim takmak 19.10.2002Müslümana kötü isim takmak veya başkasının taktığı kötü ismi söylemek câiz değildir.Soy adı ve müsteâr isim koymak câizdir. Hadîs-i şerifte, “Kötü ismi olan, bunu güzel ismeçevirsin!” buyuruldu. Müslümana güzel isim takmak câizdir. Çocuğuna, övücü isimkoymamalıdır. Meselâ Reşîd, Emîn ismini vermemelidir. Muhyiddîn, Nûrüddîn gibi ismler de,yalan ve bid’at olur. Fâsıkları, câhilleri, mürtedleri böyle ismlerle çağırmak mekrûhdur. Çünkü,bunlar, medh edici, övücü isimlerdir. Mecâz olarak da, söylenemezler. Kendi çocuklarına, buisimleri tefe’ül ederek, uğurlu olmak için koymak, câiz olur denilmiştir. Sâlih oldukları meşhûrolan âlimleri bu isimler ile zikretmek câiz ve faydalıdir.Çocuğa konulacak isimler arasında en efdal olanı, Abdüllah, sonra Abdürrahmân, sonraMuhammed (Mehmed, şeklinde konulmalıdır), sonra Ahmed, daha sonra İbrâhîmdir. Allahüteâlânın ismlerinden olan Alî, Reşîd, Azîz gibi ismleri de koymak câizdir. Fakat, bu isimlerisöylerken hurmet etmek lâzımdır. Bilerek hurmetsizlik eden kâfir olur.Meselâ, ismi Abdülkâdir olana, Abdülkoydur demek, Hasen yerine Hasso, İbrâhîm yerineİbo demek, bu ismlerle alay etmek olur. Bu ismlerle alay etmek niyet edilmezse, küfür olmaz isede, küfüre benziyen şeyi söylemekden sakınmak lâzımdır.Çocuk, dünyaya gelip, hemen ölse, ism koymadan defin edilmez. Abdünnebî ismi câiz isede, koymamak iyi olur. Evliyanın büyüklerinden Seyyid Abdülhakîm Arvâsî hazretleri 1943senesinde vefât edinciye kadar, İstanbulda, Bâyezid câmi’inde, Salı, Perşembe ve Cumartesigünleri, ikindi namazından sonra, yirmibeş sene va’z ve irşâd etti.Va’zlarında, “Çocuğun, ana-babası üzerinde üç hakkı vardır: Doğduğunda Müslümanismi koymak. Daha sonra, kitapet, ilim ve san’at öğretmek. Bâlig oldukta, dîni ve ahlâkı güzel birMüslüman bulup, bununla hemen evlendirmelidir” buyurdu. Çocuklarını böyle evlendiren anababa,hatta yardımcı olan her akrabâ ve ahbâblar, aracılar ve hatta komşular çok sevapkazanırlar.Avrupa’da, Amerika’da, din, edeb düşmanı olarak yetişdirilen soysuzlara, uydurmadiploma vererek islâm memleketlerine gönderiyorlar. Bunlar, tuzaklarına düşen Müslümanevlâdlarını dinsiz, mezhebsiz yapıyorlar. Çocuklar sinsi yönlendermeler ile kolayca, hâin, kâtil,satanist,terörist oluyorlar. Kızlarını, oğullarını bunların şerrinden korumayan ana babalar,evlâdlarını kendi elleri ile Cehenneme atmaktadırlar.