Kasım Tınıstanov'dan kısa hikâyeler - Bizim Kulliye Dergisi

Hepsi bir yana, bu hareket ihtiyar kadını daha çokrencide eder, utandırırdı. Yaşı doksana çıkmasınarağmen, yarı felçli elleri ve ayaklarından hariçvücudunun geri kalan kısmı hâlâ genç görünümlüydü.Yaşıtlarının tamamı çoktan terk-i dünyaetmişlerdi. “Allah benim canımı neden almıyor?”diyerek, her gün üzüntülü bir şekilde düşünceleredalardı. “İnsanoğlunun en büyük düşmanı meğerihtiyarlıkmış.” sözünü her adım başı söylemekgibi bir âdet edinmişti. Her gün güneşin doğmasıve batmasına bakarak, “Beni de alacağın günlergelir mi acaba!” diye fısıldardı, dua edercesine…Daha ne kadar yaşayacağını kim bilecekti?Bir gün üzüntüsünü iyice artıracak bir olay yaşandı.İşten geç vakitte dönen Meder, mutfaktayemek yerken biraz özlemle biraz da acıyarakvarıp karşısına oturdu. Canara ses çıkarmadanyemek yemekte olan Meder’in karşısında oturankaynanasının önüne bir tabak yemek koydu. İhtiyarkadının yemek isteği yoktu. Ana-oğul olarakbirkaç kelam konuşmak niyetiyle oğluna yaklaşmıştı.Oğlunun huyunu bildiği için biraz çekinenzavallı sözü önce kızına getirdi:-Bugün Zeynep geldi, bana banyo yaptırdı, temizgiyimler giydirdi.-Güzel olmuş.-İzin verirsen birkaç günlüğüne Zeynep’inevine varıp geleyim…Meder ses çıkarmadı. Zavallı kadın bu sıradavücudundan koku yayıldığını fark edemedi.Adam ise annesinden taraftan burnuna gelen kokudandolayı içten içe öfkeleniyordu. “Tabağı elimealarak odaya geçip, orada mı yesem.” diye düşündü.Tam o sırada oğlunun işten yorgun argıngelip iyice acıktığını düşünen annesi kendi tabağındakietleri toparlayarak oğlunun tabağına koyarkoymaz, daha fazla dayanamayarak patladı:-Tabağındaki yemeği kendin yesen olmaz mı,diyerek önündeki tabağı tiksinircesine ileri doğruittirdi.-Kurban olduğum, senin acıktığını düşünmüştüm…Sonrasında ne diyeceğini bilemedennefesini almaya korkarak kalakaldı. Bir şeylersöylemek istedi ama kendi canından olma oğlunakarşı içinde daha önce hiç duymadığı bir soğuklukoluştu. Meder ise salona geçip televizyonunsesini iyice açarak sessizce izlemeye başladı. Eliayağı titretmeye başlayan ihtiyar kadın, elineasasını alarak doğruca dışarı yöneldi. Bu sıradaihtiyar kadının dışarı çıkıp çıkmamasıyla kimseilgilenmedi. Canara mutfağı toparladı, torunlarda babaları ile televizyon seyrederken uykuyadaldılar…Canara ertesi gün erkenden kalkarak kahvaltıyıhazırladıktan sonra önce kaynanasının karnınıdoyurmak için onun odasına girdi, girer girmezgeri çıktı.-Meder, annen nerede?-Banyoya girmiştir.-Banyoda yok.Meder, ihtiyar kadının yattığı odaya kendisigirdi. Koku yoktu. Annesinin o gece evde sabahlamadığınıkokunun olmamasından yola çıkarakşüpheyle karışık tahmin etti. Döşeği yokladı; soğuktu.Hep birlikte koşturarak dışarı çıkıp sağasola baktılar, ihtiyar kadın ortalıkta yoktu. Kışınbu en soğuk günlerinde nereye gittiği bir bilmeceyedönüştü. “Zeynep’in evine gitmiş olmasın?”Hemen ona telefon ettiler. Ancak sabahın bu erkenvaktinde ne diyeceklerini bilemediler. Olanlardanhaberi olmayan Zeynep telefonu kulağınayanaştırıp karşısındakinin ağabeyi olduğunu öğrenince:-Annem nasıl, iyi mi, dedi önce.-Annem de nasıl olsun, iyi. Sabahleyin bacımınhatırını sorayım diye aramıştım… Yarımağız cevap verdikten sonra ahizeyi yerine koydu.“Nereye gitmiştir ki?” Meder bu soruya cevapverebilmek için düşüncelerini bir noktaya odaklayamadı.Canara ile birlikte alelacele dışarı çıkıpkomşu binaların girişlerine baktılar tek tek;insanları rahatsız ederek. İhtiyar kadını görenbir kişi bile çıkmadı. Çaresiz kalan Meder, KayıpArama Merkezine kadar gitti ama oradan dabir sonuç, bir güzel haber alamadı. Arama ikincigüne sarktı. Komşular “Annenin fotoğrafı varsa,gazete ve televizyona ver de ilan edilsin.” deyince,annesinin tek başına çekilmiş bir fotoğrafınıalarak birkaç gazete ile televizyon kanalına başvurmayakarar verdi…64eylül-ekim-kasım2012