Kasım Tınıstanov'dan kısa hikâyeler - Bizim Kulliye Dergisi

BEN KENDİMİBen kendimi ev dışından dinlesem,Öksürüğün kuru sesi duyulur…Sona ermiş hayatımı görürsem,Üzülürüm, gönlüm o an kırılır…Ben kendime bakınca bir sokaktan,Sanki yürür, halsiz zayıf siluet…Güçlü yiğit, olmuş şimdi yarım can,Dermansız bir derde dönmüş, içte dert.Ben kendime göz atınca uykuda,Yatar sanki bir ölü can, kanı yok.Kalp gücünü damarından sayınca,Yorgun atar, hali zordur hem de çok…Ben kendime öldüğümde bir baksamBoylu poslu er yatıyor, gülerek.Bu gerçek ki, kaderinde vardır tam,Yazgısına minnet duyar giderek…Bilen bilir, bilmeyene ne çareTaş kalpli gün, derdi kime az vermiş?Eli açık, gönlü geniş biçareGüç yaşamış, tekrar tekrar yeşermiş..Ben kendime yüzyıl sonra bakıncaTaa uzaktan, toz kaldıran yel vururÖlmezliğin buyruğundan kaçıncaEr yürekli nice diri can durur…ALIKUL OSMONOV* çev. İbrahim Türkhan57eylül-ekim-kasım2012