gocmen_yurek

Göçmen Yüreklerdefa yüzlerini öteki tarafa dönüyorlar. Adeta onlarca, yüzlerce defadönüyoruz.Gözlerindeki parlaklığı, aydınlığı görmek için. O yılgın, umutsuz bakışlarsadece ellere ve ayaklara bakıyorlar.Diğer yandan; hergün yüzlercesi tok, rahat geçiyorlar önlerinden. Herkesnarin ayaklarıyla geçiyor bu kadınların üzerinden. Bazıları varsa on dramıatıyor el açan avuçların içine. Ötekileri de pahalı arabalarıyla, çok rahatrahat geçiyor bu kadın siluetleri önünden.Bunun en zor yanı kar-kış... Öyle ki her yer kar, gökyüzü kar, her taraf kar veonlar da kar üstünde yaşıyorlar. Biraz parası olan iki kilo çekirdek ya da ikikilo meyve alıp kaldırımın bir köşesinde oturarak bunları satıyor. Bunlarıngözleri hep gelen eller ve ayaklardadır. Yaklaşan bir el oldu mu; -işte buakşam da açlıktan ölmeyeceğiz. Umudu gittikçe büyür. Bunlar en fazla daErmeni kadınlardır. Belki birçok Kürt kadını onlardan daha yoksul, daha fakir.Ama daha da varlığını devam ettiren aşiretsel örf ve adetler; birçok Kürtkadınının dilenmesini gerektirmemiş. Köydeki Kürt kadınları da çok yoksulolmasına rağmen köy işleriyle kendilerini idare edebiliyorlar. Fakatkentlerdeki kadınlar da ancak ve ancak orman kanunu ile kendileriniyaşatabiliyorlar.Bu kadınlar hep kiliseler, otogarlar ve duraklar ile her yerde ama her yerde,yorulduklarında uzanıverirler. El açarlar, ayakkbılarını çıkarıp üstüneotururlar. Kuru bir ekmek parçasıyla uyurlar. Hiç aldırmazlar, ne kimsedenutanıyorlar, ne yağmur, ne kar, araba gürültüsü dinliyorlar. Tabii ne devletinne de başkalarının aldırdıkları yok bunlara. Gittikçe de bunların sayılarıartıyor, artıyor... Bir koca, bir kardeş, bir oğul, bir baba, bir tanıdık onları terkedip başka yerlere gittikçe; unutulmuş bir anı gibi bir anayı, bir eşi, bir bacıyı,bir kızı unutup gidiyor. Artık bıraktığı o “anı!” sokaklara düşüp dilenci oluyor.İşte bu da bir fotoğraf, bir kentin, Erivan’ın fotoğrafı... gözleri yılgınlaşmış,umudunu yitirmiş bu fotoğraflara birçok kişi bakmak bile istemiyor. Birçok kişifotoğrafın öteki yüzüne bakmak istemiyor, gerçek insanlık, gerçek sevgi,gerçek umut dolu fotoğrafların öteki yüzünü, maskesiz yüzleri; dilencileri vedilenci kadınları birçok kişi görmek istemiyor, tanımak istemiyor, tanışmakistemiyor.1112Göçmen YüreklerBiz de peşlerinden gidiyoruz.. Ne yapmak istiyorlar, ne yapıyorlar, güzelgelecekleri için umutları ne? Fakat dedik ya, kamarayı görünce yüzlerini vegizli bakışlarını saklıyorlar ve bir daha da görmek istemiyorlar. Utanıyorlarfotoğraflardan, utanıyorlar gerçeklerden, utanıyorlar maskesiz yüzlerinikimsenin görmesinden, utanıyorlar utançlarını gün yüzüne vurmaktan. Veyürekte gizli kalan fotoğraf, ta bu korkuları yüzünden cevapsız kalıyor venegatif yanıyor, fotoğraf da karın altında ıslanıyor ve yırtılıyor...Eski Sovyetler Birliği devletlerinde, özellikle de Kafkas ülkelerinde, özelliklede Ermenistan ve Gürcistan devletlerinde son yıllarda açlıktan, yoksulluktan,işsizlikten dolayı yüzbinlerce, milyonlarca kişi, arkasında çok ama çok şeybırakarak göç etmiş. Sistemin gerçekliğinden kaçanların, sahte sistemlergerçeğinde gizlenenlerin çoğu da erkeklerdir.Kaçan bu erkekler giderken hep arkalarında eşlerini, çocuklarını bırakıpkaçtılar. Ve toplumda büyük bir sayıda kadın kaldı. Bunun için de sosyolojiyleuğraşanlar, artık Kafkas kadını üzerine uğraş vermeye başladılar. Bunlaronlarca değil, yüzlerce değil; hangi tarafa bakıyorsak kadın, kadın vekadın.... İşçi kadınlar, mağazada çalışan kadınlar, lokantada çalışan