2001 Senesi "Gönül Bahçesi" Yazıları - Mehmet Oruç

der. Çocuk sevinçle haykırır "Teşekkürler babacığım". Sonra, yastığınınaltından diğer buruşuk paraları çıkarır, babasının yüzüne bakar ve yavaşçaparaları sayar. Bunu gören adam iyice sinirlenerek, "Paran olduğu haldeneden benden para istiyorsun?” diye azarlar. Çocuk, "Ama yeterinceyoktu." der ve paraları babasına uzatarak "İşte 10 milyon, madem birsaatlik kazancın bu kadar, bunun karşılığında bana bir saatini ayırır mısın?”der.Baba, bu hiç beklemediği davranış karşısında şaşırır, ne kadar büyükbir yanlış içinde olduğunu anlar. Şartlar ne olursa olsun ailesiyle, çocuklarıile ilgilenmeye kesin olarak karar verir.Sevgi, şefkat çocuğun en önemli manevi gıdasıdır. Nasıl maddi gıdayeterli alınmazsa veya dengesiz olursa çocuğun sağlığı bozuluyorsa,sevgiden mahrum olan çocuğunda da ruhi dengesi bozulur.Yetersiz sevgi, çocuğu terk etmeği kabullenmektir. Sevgi ileyönlendirme yerine, olur olmaz kurallarla, çok sıkı şartlarla, çocuğu belli birkalıba sokma çabası, en küçük hataları abartmak, fiziksel cezayı ön plandatutmak çocuğun kişiliksiz yetişmesine sebep olur.Bu tür davranışlarla, çocuğun kendine güveni kaybolur, kişiliği hiçesayılır. Kibar, sessiz, uslu ve dürüst; fakat çekingen, küskün, kolayetkilenebilen, aşırı hassas bir çocuk haline gelir.Yetersiz sevgi ve sıkı eğitimle yetişen çocuklar; karşı çıkma vesaldırganlık yollarıyla kendilerini kabul ettirmeye çalışırlar ve iç dünyalarınıaçıklamakta zorlanırlar.Sevgi, çocuğun kendisini tanımasına ve yeteneklerini geliştirmesineyardım eder. Sevginin de davranışlarla, sözlerle belli edilmesi şarttır.İçinden sevmek diye bir sevgi türü yoktur. Dokunmadan, okşamadan,dinlemeden, paylaşmadan, şakalaşmadan sevgi olmaz.İlgisizlik, vurdumduymazlık;çocuğun neyi yapması, neyi yapmamasıgerektiğini ayıramamasını beraberinde getirir. Serbestliğin vesorumluluğunun sınırlarını bilmeyen bir insan tipi meydana getirirSevgi; övgü ve takdir, insana değerli olduğu duygusu verir; değerliolduğunu hisseden insan da çevresine değer verir. Çevresiyle bütünleşir;bağımsız değil, toplumla beraber hareket etmeyi öğrenir. Bu da onu,kendisine, ailesine, topluma faydalı hale getirir.Zamanımız ilgi, sevgi devri 7.7.2001İnsanın alışkanlıklarından vazgeçmesi kolay değildir. Hele bualışkanlık, asırlardır devam ede gelen, bir alışkanlık, bir davranış şekli ise,durum daha da zorlaşır.Aile içi eğitimden, çocuklarımıza karşı davranış şeklimizdenbahsediyorum. Asırlardır süre gelen bu davranış şeklimiz; otoriter, mesafelibir metot idi. Bu zamana kadar iyi neticeler de alındı bu metoddan.Ancak, zamanımızda herşey çok hızlı değiştiğinden istenilen neticetam olarak alınamıyor artık. Zorlamalar, katı prensipler geri tepiyor. Baskıaltında belli bir kalıba sokulan gençler, delikanlılık çağına girince, tamtersine bir kalıpla çıkıyor karşımıza.