2001 Senesi "Gönül Bahçesi" Yazıları - Mehmet Oruç

Çocuklarımız niçin bizim gibi değil? 6.4.2001Son yıllarda herkes aynı şeyden şikayetçi, deniyor ki: Çocuklar ımızbize niçin benzemiyor, niçin bizim gibi yaşamıyor. Aile itibarımızı, şerefimizion paralık ediyorlar; namaz yok niyaz yok; manevi değerlerimize ilgisizlik,ilgisi olsa da bizim gibi değil; pejmurde bir hayat sürüyorlar.Hatta hali vakti yerinde olanlar, bu şikayetlerini daha ileri safhayagötürüyor; sebebini öğrenmek için psikiyatri doktorlarına gidiyor.Şikayetlerini anlatıp: “ “Psikolojisi mi bozuk? Tedavi mi gerekir” diyesoruyorlar.Kendilerine, “Çocuğunun senin gibi olması için ne yaptın?” diyesorulduğunda, yıllardır Batı’dan aldığı telkinlerle hemen şunu söylüyorlar:“Ben o konuda çocuklarımı serbest bıraktım. Nasıl olsa bize uyar, bizebenzer diye düşündüm. Baskı ters tepebilir inancı ile yönlendirmeyegirmedim. Sadece, yazın bir ara Kur’an kursuna göndermiştim. Onundışında kendi haline bıraktım.”Okul durumunu sorduğunuzda ise, görevini fazlasıyla yerine getirmişbir kimse rahatlığı ile hemen cevap veriyor: “Yıllardır yığınla para veripdüzenli olarak hazırlık kurslarına gönderdim. İlkokuldan itibaren okulagitmesinde, eve döndüğünde derslerine çalışmasında ısrarlı takipçi oldum.Ayrıca yazları yabancı dil kursuna gitti. İngilizcesini geliştirmesi için yurtdışına gönderdim. Geçmişte ben çok sıkıntı çektim, çocuğum sıkıntıçekmesin, diye her istediğini, en pahalısından aldım; istediği hiçbir şeyeolmaz, demedim. Fakat, okumasından da memnun değilim..”Ailenin şikayetçi olduğu çocuklara sorduğunuzda onların cevabı daşöyle oluyor genelde:“Okuyup, toplumda belli bir yerim olması için, çok çalışmamgerektiğine inanıyorum. Ama ancak bu kadar oluyor. İnanç meselesinegelince, elbet kendime göre inancım var ama çevreye uyumlu olmak benimhedefim. İnşaallah yaşlanınca, hatta emekli olunca ibadete başlarım. Şu anbuna vaktim yok. Ayrıca, okulda gerici damgası yemek istemiyorum.”Aslında, sıkıntının sebebi ve çaresi bu baba ile çocuğun itiraflarındavar. Bütün mesele babanın şu iki cümlede düğümleniyor: Birincisi,“Çocuğumu manevi değerlerimize yönlendirmedim” ikincisi, “Her türlüihtiyacını karşıladım” cümlesi.Her gencin okuması, çağın şartlarına göre kendini yetiştirmesiönemlidir. Fakat, bundan daha önemlisi ise, öz değerlerimize, kültürümüzeuygun yetiştirilmesidir. Aslında bu,daha çok emek,daha çok para gerektirir.Her nedense buna emek verilmiyor, gereken yatırım yapılmıyor.En zor olan şey için hiç yatırım yapmıyoruz ancak, her insanın kendigayreti ile elde edebileceği bilgiler için, varımızı yoğumuzu seferberediyoruz. Bir meyve ağacının bile kendiliğinden yetişmez, bakım ister. Biz,bir meyve ağacına gösterdiğimiz itinayı kendi çocuklarımıza göstermiyoruz.Sonra da kalkıp, çocuğumuzdan şikayetçi oluyoruz. Adama, ne verdin ki neistiyorsun, ektin mi ki biçesin demezler mi?