White-Karde%C5%9Fler

WHITE KARDEŞLER 

SEMİH SÜREN

White Kardeşler 

ARKA KAPAK 

Bahse Varım Normal Bir Sayfaya Benzeyen Böyle Bir Arka Kapak 

Yazısı Görmemişsinizdir 

Bu novella, White Kardeşler’in, üçüzlerin, altmış yıla yayılan 

renkli, tutkulu, olağanüstü, enteresan, nefes kesen hayatlarını hikaye 

ediyor. Sizler sayfaları şaşkınlıkla çevirdikçe talih bir kardeşten 

diğerine konacak, yıkım bir kardeşin peşini bırakıp ötekine musallat 

olacak. Satır aralarında ansızın beliren gizemi, ürpertiyi, karanlık 

noktaları, cinsel çekimi, hain planları, nefreti, dostluğu, kardeşliği, 

ruhsuzluk ve kalpsizliği, yer yer merhameti yüreğinizde kıpırtılar 

halinde duyacaksınız. Kardeşlerden birisi Figo ve Beckham kadar 

yakışıklı, Messi ve Ronaldo kadar yetenekli bir futbolcu olacak. Sonra 

bir bakacaksınız ki, futbol süperstarı olan kardeş zoraki emekliliğinin 

ardından kopkoyu bir uçuruma yuvarlanıp hayatının kalanını bir enkaz 

olarak yaşarken, diğer kardeş beklenmedik gelişmelerle Mourinho 

kadar karizmatik ve başarılı bir teknik adam oluverecek. Yo, yanlış 

saymadınız, üç kardeş var. Ancak birisi, en parlak ve en akıllı olanları, 

kardeşleri sırayla dünyayı fethederken, bilim heveslisi akademisyen 

babalarının yanlış bir ecza uygulaması yüzünden ömrünün üçte birini 

zihinsel ve bedensel engelli olarak geçirmek zorunda kalacak. Tabii ki 

o da bir White ve talih onu da sonsuza kadar karanlıkta bırakmayacak. 

Hâlâ kararsız mısınız? Peki bakalım buna ne diyeceksiniz. Sinem ve 

Scott White. Anne babaları. Öyle çılgın bir çift ki bu ikisi, zamanında 

karadaki mal varlıklarını satıp Allegria ismini verdikleri bir tekne 

satın alarak ilişkilerini okyanuslara taşıyorlar. Üçüzlerin Ümit Burnu 

açıklarında gerçekleşen doğumunu bizzat babaları üstleniyor. Çatlak 

ebeveynler çocuklar büyümeye başladığında dahi karaya yerleşmeyip 

üçüzleri teknede kendi başlarına deneysel bir eğitime tabi tutuyorlar. 

White Kardeşler biraz da bu yüzden böylesi tuhaf karakter özellikleri 

gösteriyor, inanılmaz başarılar tadıyor, olmadık talihsizlikler yaşıyor. 

Artı, hikayede hem joker hem de bonus görevi gören ilik gibi bir 

hatun var. İpek. O olmasaydı bu üçüzlerin hayatları böylesine sıra dışı 

gelişmezdi. İpek, geçmişte uğruna destanlar yazılan, imparatorluklar 

yıkılan nadir hatunların günümüzdeki yansımalarından birisi. Neler 

yapıyor neler. Öğrenmek için hemen okusanız ya?

Birinci Kısım

semihsuren.com 


1 

Doğum 

Scott, eline geçirdiği bir maket bıçağıyla bebeklerin göbek bağlarını 

dikkatle kesti. Üçüzleri tek tek kucağına aldı. Onları sırtüstü, masanın 

üzerine serili, altında yumuşak havlular olan ince muşambaya sırayla 

yatırdı. Üzerinde kan, et ve ölü doku parçaları olan üç küçük vücut 

kıpkırmızıydı. Tenlerinden belli belirsiz bir buhar yükseliyordu. 

Üçer santimlik göbek bağı kalıntılarını steril beyaz bantlarla 

bebeklerin gövdelerine yapıştırdı. Scott küçük parmağıyla çocukların 

pipilerine dokundu gülümseyerek. Huylanan bebekler muşambayı 

hışırdatarak kıpırdadılar. Gözlerini sımsıkı yummuşlar, var güçleriyle 

ağlıyorlardı. Scott ılık suya batırdığı pamuklarla temizledi onları. 

Yatıştılar. Daha sonra, yalnızca başlarını açıkta bırakarak, bebekleri 

teker teker kalın havlulara sardı. Üçünü yan yana beşiğe yatırdı. 

Scott saatini kontrol etti. Sinem yirmi dakika kadar önce kendinden 

geçmişti. Bebeklerin ikincisinin başı ve sağ kolu ortaya çıktığı an, 

çektiği acının şiddetine dayanamayarak bilincini yitirmişti. Scott 

deterjansı kır çiçeği kokan sarı bir havluyu Sinem’in terlemiş alnına 

ve boynuna dokundurdu. Ardından dakikalarca, en ufak bir tiksinti 

duymadan, dahası, derin bir şefkat hissiyle, Sinem’in üzerindeki kan 

ve doku kalıntılarını temizledi. Temizliği sona erdiğinde sedye 

mekanizmasının kolunu hızlı hızlı çevirerek Sinem’in ayrık 

bacaklarının yan yana, rahat bir biçimde uzanmasını sağladı. 

Doğumun kayda alınması için ısrarcı olan Sinem’di. Fakat, ortalığı 

toparladıktan sonra, Scott kaydı yok etmek zorunda kaldı. Üçüncü 

bebeğin boynuna kordon dolanmış, nefessiz kalmış, ıslak siyah saçlı 

küçük başı mosmor, neredeyse siyah olmuştu. 

Saat sabahın dördünü biraz geçiyordu. Yıldızların aydınlattığı, 

büyülü, yumuşak havalı, inanılmaz derecede tatlı bir geceydi. 

Gökyüzü siyahın beş tonunda, kadifemsiydi. Denizin yüzü hafif bir 

esintiyle kırışıyor, dalgalar bir anlığına soluk mermer beyazlığında 

köpürüp sönüyorlardı. 

En yakın kara parçası Güney Afrika topraklarıydı. Ümit Burnu’nun 

160 km güneydoğusunda olan Agulhas Burnu’ndan güneybatı 

yönünde yetmiş dokuz mil açıktaydılar. 

Dört yaşındaki teknenin ismi Allegria idi.



2 

İsimler 

Sinem derin uykusundan ancak ertesi gün akşamüzeri uyanabildi. 

Scott’ın zoruyla bir iki lokma bir şey atıştırdıktan sonra bebeklerinin 

yanına gitti. Üçü de derin uykudaydı. Oy, oy, nasıl tatlılardı, nasıl. 

Küçük burunları, pembe dudakları, yarı şeffaf gözkapakları her 

soluklarında hareket ediyordu. Yüzünde bir gülümseme, bir süre 

büyülenerek seyretti onları. Eğilip burnunu pembe alınlarına, 

boyunlarına dokundurdu, derin derin kokladı her birini. 

Bebeklerin aç olduklarını sanıyordu Sinem. Onları uyandırmaya 

nasıl kıyacaktı, bilemiyordu. Nemli gözleriyle, mutlu bir ifadeyle 

baktı kocasına. Scott’ın yüzünde en sevimli, en yakışıklı gülümsemesi 

vardı. Yanına yaklaşıp güçlü kollarıyla sımsıkı sardı Sinem’i. 

Saçlarını öpüp kokladı onu. 

Scott bileğinden kavradığı Sinem’i teknenin başka bir bölümüne 

götürdü. Çalışma masasının üzerindeki bilgisayarın ekranında Sinem 

uyuyordu. Scott uzanıp orta parmağıyla space tuşuna hafifçe dokundu, 

video devam etti. Kamerayı yataklarının karşısındaki kitaplığın 

raflarından birine koymuştu. Yatağı karşı çaprazdan, yukarıdan 

çekiyordu. Kollarını bacaklarını deniz yıldızı şeklinde açarak yatar bir 

pozisyon almış olan Sinem’in sol bacağı ve sol kolu kadrajın dışında 

kalıyordu. Videoyı izlerken Sinem’in yanakları pembeleşti, yüzünü 

ateş bastı, kulakları ısınıp kızardı. Videodaki Scott Sinem’in 

üzerindeki kendi gömleğinin düğmelerini teker teker açtı. Sinem’in 

mevsimsel yarı kavurucu Atlantik güneşiyle yanmış dolgun göğüsleri 

meydana çıktı. Scott içeriye gidip bebekleri birer birer annelerinin yarı 

çıplak bronz gövdesinin yanına getirdi. Baygın haldeki, derin 

uykudaki Sinem’in ruhuna duyurmadan bebeklere kırk dakika 

boyunca meme emdirdi. Sinem Scott’ın da meme sırasına girmesini ve 

bebeklerin karınlarını doyurduktan sonra sütünün tadına bakmasını, 

hmmm yapmasını izlerken dayanamayıp ona bir güzel dirsek geçirdi. 

Akşam yemeğini uzun tuttular. Scott Sinem’i yemeğe zorladı. 

Sinem yemeklere yüz vermedi ama tatlısını iştahla çatalladı. Keyifle 

sohbet ettiler. Yemeğin ardından tekrar bebeklerin yanına gittiler. 

Biri Sean Hakan, birisi Stanley Kaan, birisi de Steven Arda ismini 

alacaktı. Hangisinin hangisi olacağına karar vermeleri çok uzun sürdü.



3 

Le Violon Rouge 

Üçüzlerin birinci doğum günleri Avustralya’da, karada, ikincisi ise 

Karayip Denizi’nde, Panama kıta sahanlığında, teknede kutlandı. 

İkinci kutlamada tek başlarına değillerdi. Son birkaç haftadır 

Hollandalı emekli bir çiftin koyu kırmızı teknesiyle yan yana, art arda 

seyahat ediyorlardı. Yedi senedir okyanusları arşınlayan, nadiren 

karaya çıkan, tutkulu, cömert, iyi kalpli insanlardı. İnsanların 

ikiyüzlülüğünden kaçıyorlardı. Altmışlı yaşlarını sürüyorlardı. 

Mülklerini satıp mavi yolculuğa çıktıkları ilk sene, adam hayat 

sevinciyle dolmuş, rüyamsı gün batımlarının sayesinde akciğer zarı 

kanserini yenmişti. Teknelerinin ismi Le Violon Rouge’du; Kırmızı 

Keman. Sinem bayılmıştı bu isme. Deniz işlerinden anlayan, tekneyi 

çekip çeviren adam değil kadındı. Adam usta bir pastacıydı. Whitelar 

hayatlarındaki en güzel kekleri, kurabiyeleri, tartları onun elinden 

yediler. Kadın, Scott gibi, tam bir kitap kurduydu. İkisinin de favori 

kitabı aynıydı; Moby Dick. Allegria üç sene sonra Le Violon Rouge’a 

Akdeniz’de tekrar rastladı. Bu defa kadın tek başınaydı. Eşini önceki 

sene Japonya açıklarında kaybetmişti. Bir başına, hiçbir bağı 

bulunmadığını söylediği karadan uzakta, denizlerin büyükannesi gibi 

gezip duruyordu. Whitelar’ı gördüğüne inanılmaz mutlu oldu. 

Kocaman olmuşlar dediği çocuklarla öz torunlarıymışçasına vakit 

geçirdi. Birbirlerinden ayrılırlarken uzun süre gözyaşı döktüler. Takip 

eden aylarda Allegria ve Le Violon Rouge telsiz vasıtasıyla irtibatta 

kaldılar. Bir kış gecesi bağlantıları koptu. Çocuklar bu masalcı 

büyükannenin yokluğu yüzünden gecelerce uyuyamadılar. 

Allegria sıcak denizlerde binbir serüven yaşıyordu. White kardeşler 

belki de dünyanın en şanslı çocuklarıydılar. Böylesine renkli, keyifli, 

maceralı bir çocukluk evresine tarih boyunca az kişi sahip olmuştur. 

İngiltere’den ve Türkiye’den, White ve Barış aileleri, özellikle 

çocukların büyükkanneleri, büyükbabaları ve Scott ve Sinem’in yakın 

arkadaşları onları yıllardır eleştirip duruyorlardı. Scott kendini bildi 

bileli durumu uygun olduğunda denize yerleşmeyi, sular üzerinde bir 

aile sahibi olmayı ve çocuklarını deneysel eğitime tabi tutmayı 

arzulardı. Otuz dokuz yaşında bu düşü gerçek oldu ve kanına girdiği 

genç eşi Sinem’le birlikte birlikteliklerini okyanuslara taşıdılar.



4 

Yüzen Okul 

Scott ve Sinem üçüzleri birlikte eğitiyorlardı. Henüz dört 

yaşlarındayken okuma yazma öğrenmişlerdi. Şaşırtıcı bir hızla 

kendilerini geliştiriyorlardı. Aralarında öğrenmeye en isteklisi ve en 

zeki görüneni Steven Arda’ydı. Saatlerce hiç sıkılmadan resimli çocuk 

kitapları okur, babasının kucağında belgesel izler, detayca zengin 

resimler çizerdi. Steven Arda sessiz, düşünceli, ciddi, mantıklı bir 

çocuktu; Stanley Kaan ve Sean Hakan ise Steven Arda’ya nazaran 

daha hareketli, yaramaz, çabuk sıkılan çocuklardı. Sürekli birbirleriyle 

yarışırlar, solukları kesilinceye kadar kavga ederler, anne babalarına 

sezdirmeden birbirlerine kötülük eder, kin güderlerdi. Scott iki kardeş 

arasındaki anlaşmazlığı ve yarış tutkusunu gelişimleri açısından 

yararlı buluyor, Sinem’in onlara karışmasını engelliyordu. 

Scott ve Sinem çocuklara isimlerini kendi koydukları dersler 

veriyorlardı. Üçüzler babalarından ‘Centilmen İngilizcesi’, ‘Yeryüzü 

Harikaları’, ‘Tapılası İnsanlar’, ‘Harika Kitaplar’, ‘Pratik Matematik’, 

‘Yaratıcı Empati’ gibi isimleri olan on dört adet ders görüyorlardı. 

Anneleri ise onlara ‘Modern Türkçe’, ‘Irklar ve Devletler’, 

‘Muhteşem Sanat Tarihi’, ‘Bizden Önceki Nesillerin Barbar ve Kanlı 

Tarihi, Savaşları, Zararlı İnançları ve İnsanlık Dışı Öbür Durumları’, 

‘Kendimizi Tanımalı’, ‘Hayvancıklar, Bitkicikler, Sevimli Böcekler 

ve Öteki Dostlarımız’, ‘Kafamızı Çalıştıralım’ tarzı yirmi bir ders 

veriyordu. Scott derslerini İngilizce, Sinem ise Türkçe işliyordu. 

Sinem çocukların beden eğitimleriyle de ilgileniyordu. Haftanın altı 

günü uyacakları bir antrenman programı hazırlamıştı. Programın 

şiddetini çocukların gelişimine göre iki ilâ altı haftada bir artırıyordu. 

Arka güvertede, sekiz metrekarelik bir alanda sıkışmış üç kardiyo aleti 

önlü arkalı duruyordu. Çocuklar pedal çevirirken, kürek çekerken ve 

koşarken teknenin köpürttüğü okyanus sularını seyrediyorlardı. 

Scott’sa tıkış tıkış laboratuvarında küçük hayvanlar ve bitkiler 

üzerinde karmaşık çalışmalar yürütüyordu. Ailesini daha güçlü, daha 

dayanıklı, daha zeki kıldığına inandığı şeyler üretip duruyordu. 

Çocuklar Scott’ın karamel esansıyla tatlandırdığı, gıda boyasıyla 

renklendirdiği hep şekerli ve hep pembe olan hapları, şurupları, 

jelibon ve bonibonları, minik kekleri, krakerleri zevkle tadıyorlardı.



5 

Arada Karada 

Çocukların hayatının büyük bölümünün su üzerinde geçtiği 

doğruydu. Ama tamamı değil. Whiteların bazen haftalar, bazen 

aylarca karada yaşadığı olurdu. Allegria’yı marinanın birinde kiralık 

kilitli bir su garajında bırakırlar ve bulundukları ülkenin diledikleri bir 

kentine seyahat ederlerdi. Scott burada eşyalı bir daire ve bir aile 

arabası kiralardı. Uzun kalacaklarsa Sinem çocuklarla birlikte kentin 

fitness merkezlerinden birine üye olurdu. 

Allegria’yı karaya yanaştırmadan haftalar önce Sinem teknenin 

bakımıyla ilgilenebilecek insanlarla internetten temas kurardı. 

Whitelar kaldıkları kentte büyük bir iştahla alışveriş yapar, aldıkları 

şeylerin Allegria’ya yerleştirilmesi için bu onlarca koliyi kargoyla 

teknenin bakımıyla ilgilenen kişilere gönderirlerdi. Kitaplar, filmler, 

albümler, PlayStation oyunları, kutu içinde oyunlar, bozulabilecek 

teknolojik cihazlar için yedek aksamlar, mutfak gereçleri, Scott’ın 

deneyleri için pek çok türde kafes kafes küçük hayvan, özel 

mahfazalarda çeşitli bitki saksıları, ilaçlar ve Allegria’nın ileride 

yanaşacağı küçük liman kentlerinde bulamayacakları bir ton ıvır zıvır. 

Whitelar denizler üzerindeki o sıra dışı yaşama büyük tutku 

duyuyorlardı ve olanca çekiciliğine, çeşitliliğine, renkliliğine, 

konforuna rağmen karadaki yaşama uzun müddet katlanamıyorlardı. 

Mavi dünyaları onları çekiyordu. Kum gibi saçılmış sayısız yıldızın 

aydınlattığı nemli geceler, dört yanda ufuk çizgisiyle sonlanan 

kesintisiz ve ferah manzara, tertemiz okyanus bulutlarından düşen ılık 

ve ağır yağmur damlaları, insanın ciğerlerine ve tüm bedenine 

yerleşen taptaze okyanus esintisi, karadan millerce uzak denizlerin 

korkucutu sessizliği ve dünya sularının kendilerine has bin bir sesi, 

kokusu, rengi, ışıltısı onları çekiyordu. White kardeşler karada yeni 

edindikleri arkadaşlarından, sosyal çevreden, göz kamaştırıcı 

hareketlilikten bir zaman sonra sıkılıyorlar ve denizleri özlüyorlardı. 

Allegria yılda bir defa İngiltere bir defa da Türkiye sularına demir 

atıyor ve üçüzleri onları özlemle bekleyen büyükannelerine ve 

büyükbabalarına kavuşturuyordu. Scott’ın ebeveyleri Büyük Whitelar 

Londra Westminster’da müstakil binada, Barış ailesi ise İstanbul 

Moda’da aile apartmanında oturuyorlardı; kibar, kültürlü insanlardı.



6 

İpek 

İpek, Barış Apartmanı’nın ikinci katında kirada oturan ailenin tek 

kızıydı. İnce yapılı, uzun boylu, beyaz tenliydi. Gözleri bal 

rengindeydi. Uzun kumral saçları dalgalıydı. Üçüzlerden iki yaş 

büyüktü. İlk önce Steven Arda ile tanışmıştı. Steven Arda, akşam 

yemeğinden sonra karanlıkta tek başına, apartmanın karşısındaki 

çocuk parkında bankta oturuyor, elindeki Rubik küresiyle 

uğraşıyordu. İpek onu odasının penceresinin kenarındaki küçük 

dikdörtgen kaktüs saksılarını sularken görmüş, annesinden izin alıp 

yanına inmişti. Arda’yla tanıştıktan sonra (Steven Arda ona ilk ismini 

söylememişti) ona abileriyle neden anlaşamadığını sormuştu. Bu soru 

Steven Arda’yı kızdırmıştı. Kendisi gibi saatlerce eğilip kitap 

okumayan, ondan daha hareketli olan diğer iki kardeşi Steven 

Arda’dan onar santim daha uzundu. Üçüz olduklarını bilmeyen herkes 

Steven Arda’yı onlardan küçük zannediyordu. 

Ertesi gün, gönlünü almak için, İpek ona bir Snickers hediye etmek 

istedi. Arda babasının hazırladığı birer lokmalık veya birer yudumluk 

karamelli pembe gıdalar haricinde ağzına şekerli şey koymazdı. Bir 

çocuk olmasına karşın, büyük bir iradeyle değil bilinçli bir 

alışkanlıkla, üç beyazdan (un, şeker, tuz) kaçınırdı. Arda belki de 

favori yiyeceği çiğ karnabahar, brokoli, havuç üçlüsü olan dünyadaki 

tek çocuktu. Annesi ona bu üç sebzeyi doğrar, Arda kitap okurken 

elini İrlanda bayrağı renklerindeki kaseye uzatır, sebze parçalarını 

katır kutur yerdi. Stanley Kaan ve Sean Hakan onun tuhaflıklarından 

yalnızca biri olan bu tercihiyle asla dalga geçmezlerdi. Çünkü Steven 

Arda’nın yemek konusundaki bu hassasiyeti onların öğününe daha 

fazla yaş pasta, daha fazla Nutella, daha kalın pizza dilimleri, daha 

büyük bardaklarda kola vesaire olarak dönerdi. 

İpek kendi parasıyla aldığı çikolatayı reddedince Steven Arda’ya 

fena darıldı, gözleri nemlendi hemen, ağladı ağlayacaktı. Steven Arda 

centilmence atıldı, İpek’e şekerli, tuzlu ve unlu şeylere karşı alerjisi 

olduğu yalanını söyledi ve böylece onu yatıştırmayı başardı. O esnada 

ılık bir yaz yağmuru atıştırmaya başladı. Steven Arda’nın kibar 

tavırları, yumuşak ses tonu, saçlarına düşen iri yağmur damlaları, 

parktan yükselen toprak kokusu birleşip İpek’i bir anda ona aşık etti.



7 

Yaz Aşkı 

O yaz İpek on üç, Steven Arda on bir yaşındaydı. Girişken olan 

kardeşlerinin aksine Steven Arda daha önce bir kızla hiç o kadar 

samimi olmamıştı. İpek’se o seneye kadar bir kız çocuğu değil bir 

erkekmişçesine yaşamıştı. Steven Arda İpek’in kalp çarpıntılarının 

ilkiydi. Steven Arda içinse İpek daima ilk ve tek olarak kalacaktı. 

İpek üçüzlerden Steven Arda ile çıkıyordu, fakat gününün çoğunu 

diğer iki kardeşle geçiriyordu. Mahalleler arasında günlerce süren bir 

turnuva düzenlenmişti ve İpek harika top oynayan iki White kardeşi 

kendi mahalle takımına aldırmayı başarmıştı. Çeşitli mahallelerden 

turnuvaya katılan elli dört çocuk arasında tek kız İpek’ti. Mahalle 

takımının defansında görev alıyordu; narin ve cılız görünmesine 

karşın ikili mücadelelerde ayakta kalıyor, rakibini omuz darbeleriyle 

yıkıyor, attığı uzun toplarla ve şık arapaslarıyla takımının ataklarına 

katkı sağlıyordu. Çenesi düşüktü, ikna kabiliyeti inanılmazdı; kendi 

mahalleleri de galip gelene kadar elli üç çocuğu motive ederek peş 

peşe altı turnuva düzenlemesini bildi. Steven Arda futboldan büyük 

keyif alıyordu, üst düzey organizasyonları (Şampiyonlar Ligi, Dünya 

Kupası) televizyon başında büyük bir keyifle izlerdi, ancak sahada 

berbat bir oyuncuydu; top ayağına yakışmıyordu, duran toplardaki 

başarısı ve kestiği klas ortalar haricinde göze batmıyordu, hızlı değildi 

ve nefesi çabuk kesiliyordu. Mahalle maçlarında o yaz görev 

almayarak İpek’in çantasını taşımakla ve vuvuzela çalmakla yetindi. 

Okulların açıldığı hafta Allegria ülke sularından çoktan ayrılmış, 

Cebelitarık Boğazı’nı henüz arkada bırakmıştı. İpek farklı üsluplarla 

kardeşlerin üçüyle de internetten yazışıyordu. Şimdilik Stanley Kaan 

ve Sean Hakan kankası, Steven Arda sevgilisiydi. İki sevgili son 

akşam Barış Apartmanı’nın çatısında doksan dakika boyunca tek 

kelime etmeden öpüşmüşlerdi. Çeneleri günlerce ağrımıştı. 

Çok değil, yedi hafta sonra, İpek, Facebook özelinden gayet resmi iki 

satırlık bir mesaj yazarak Steven Arda’yı terk etti. Mesajında seneye 

tekrar gelse dahi onunla görüşmeyeceğini kesin olarak bildiriyordu. 

Deli gibi sevdiği kız arkadaşından gelen mesajı okuduktan sonra 

Steven Arda, haliyle, ani bir hayal kırıklığı ve derin bir üzüntüye 

boğuldu. Vurdu başını uyudu. Gece yarısı uyandı ve içmeye başladı.



O nasıl bir sinir! İnsan düşmanına vurmaz öyle! 

8 

Sabahın erken saatleriydi. Dünya sütbeyazdı. Steven Arda bu 

beyazlığın tam ortasındaydı. Bir elinde babasının viski şişesi, arka 

güvertede dikiliyordu. Her yudumda canı yansa da durmadan içiyordu. 

İpek en güzel, en beğendiği halleriyle aklına geliyordu. Sabahın bu 

büyülü dakikalarında Steven Arda kız arkadaşıyla yaşadığı altın anları 

hatırlıyor, kahroluyordu. Çocukluğu boyunca az ağlamıştı. Bütün 

ağlamalarını bugüne, bu güzel, büyülü sabah saatine saklamışçasına. 

Çocuktu. Boğazından ilk defa alkol geçiyordu. Sert viski onu 

çabucak çarptı. Steven Arda kontrolünü yitirdi. Şişeyi denize fırlattı. 

Fırlatırken dirseği kıtladı. Yüzü asıldı. Kardeşleriyle birlikte uyuduğu 

bölmeye girdi. Orada abuk subuk hareketler yaparak, eşyaları 

devirerek ses çıkardı. Kardeşleri gürültüye uyandı. Onu yatıştırmaya 

çalıştılar. Steven Arda onlara yumruklarını savurdu. Çenesine alttan 

isabet eden bir yumruk yüzünden Sean Hakan dilini ısırdı. Canı feci 

yandı. Uyku sersemiydi. Hırsla, gözüdönmüşlükle Steven Arda’nın 

üzerine atıldı. Stanley Kaan onları ayırmaya çalışıyor, başaramıyordu. 

Baktı olmayacak, hızla ayrıldı oradan. Babasını uyandıracaktı. 

Sean Hakan eline bir metal pergel geçirdi. Başladı kardeşine 

saplamaya. Çocuğun kollarında, bacaklarında, karnında küçük yaralar 

açıldı. Yaralardan hemen kan geldi. Bununla kalmadı. Küçük 

kitaplıktan ayağının yanına lacivert flütlerden biri düştü. Flütün küt 

ucuyla kendinde olmayan Steven Arda’nın kafasına acımasız darbeler 

indirdi. Babasının sesini duydu. Yavaşladı. Ani bir korku hissetti. 

Scott odaya daldı. Sert bir hareketle Sean Hakan’ı Steven Arda’nın 

üzerinden çekti. Onu bir köşeye itti. Sinem kapıdaydı. Sesi 

çıkmıyordu. Elleri başının üzerindeydi. Boş bakıyordu. 

Scott yaralı oğlunu kucağına alıp küçük laboratuvara götürdü. 

Kapıyı içeriden kilitledi. Kapının ardındakileri bağırıp kovdu. Steven 

Arda bir şeyler sayıklıyordu. Scott çocuğun üzerindeki tişörtü çıkardı. 

Karnında iki delik açılmıştı. Bunlar önemli görünmüyordu. 

Bacağındakiler fenaydı asıl. Scott hafifçe nemlendirdiği pamuğu bir 

kutudaki şap tozuna batırıp yaralara bastırdı. Kanama aniden kesildi. 

Bir ara çocuk kendine geldi. Scott onunla konuştu, tekrar uyumasını 

istedi. Çocuk gözlerini yumunca yaralarına özel bir ecza damlattı.



9 

Dönüşüm 

Laboratuvarın zapzayıf bir kedisi vardı. Ailenin kedisi değildi. Scott 

çocukların laboratuvar hayvanlarını sahiplenmelerini, onlarla iletişim 

kurmalarını istemezdi. Kediye bir isim bile verilmemişti. Scott her 

gün düzenli olarak onu morfinle uyutur ve jiletle tıraş ederdi. Steven 

Arda’ya sürdüğü eczayı sadece kedi üzerinde denemişti. Normalde 

böyle bir tedbirsizlik yapmazdı. Medikal buluşlarını kedinin ardından 

domuzda, ardından mide kanseri olan şempanzede denerdi. Çocuğun 

yaralarını küçük ve önemsiz bulmuş olmalı ki, kendi koyduğu bu 

prensibi hiçe saydı. Deneme aşamasında olması gerektiğini bildiği 

eczayı oğlunun yaralarına damlattı. Eczadan açık ve kanamalı 

yaralarda iyileştirmeyi hızlandırıcı etki göstermesini bekliyordu. 

Scott kedinin kulaklarının arkasına neşteri belli belirsiz 

dokundurarak hızla kanayan birer yarık açmıştı. Kanı durdukduktan 

sonra yaralardan birine eczayı nüfuz ettirmişti. Bu yara diğerinden 

daha hızlı kabuk dökmüştü. Yani kedide işe yaramıştı. Belki çocukta 

da işe yarayacaktı. Fakat Scott’ın yeterince deney yapmadığı için 

henüz keşfetmediği bir şey vardı. Ecza açık yarayla buluştuğunda altı 

saat süreyle katiyen uyku hali yaşanmamalıydı. Scott eczayı 

uygularken Steven Arda uyuyordu oysa ki. Ne acı. 

Akşam yemeği yiyorlardı. Gün boyunca kimse ağzına lokma 

koymamıştı. Yine de yerken zorlanıyorlardı. Sofrada çıt çıkmıyordu. 

Göz göze gelmekten kaçınıyorlardı. Sinem ağlıyordu. Gözyaşları 

tabağındaki patates püresinden kaleye düşüyordu. Püreden yaptıkları 

kalenin burçlarında turuncu bayraklar dalgalanıyordu. Bayraklar 

peynirli Doritos üçgen cipslerdi. Whitelar pürelerini böyle yerlerdi. 

Teknenin arka taraflarından birden korkunç bir çocuk çığlığı 

yükseldi. Steven Arda’nın sesi değildi. Sanki ormanda kaplanla 

karşılaşıp ölesiye korkmuş bir yerli çocuğun bağırmasıydı. Boğazı 

yırtılırcasına. Korkunçtu. Sofrada öyle bir panikleyip gerildiler ki, 

Steven Arda’nın uyuduğu bölmeye doğru hep birlikte hareketlenirken 

neredeyse masayı deviriyorlardı. 

Hayır, başkası değil, Steven Arda bağırıyordu. Ama başka, hiç 

duymadıkları, genizden boğuk boğuk çıkan ürpertici bir biçimde. 

Steven Arda böylece başka birine dönüştü. On bir yaşındaydı.



10 

Kanserojen Düşünceler 

Steven Arda düne kadar White Kardeşler’in en özeli, en akıllısı, en 

parlağıydı. Şimdi ise hiç kendini bilmiyordu. Aklı uçup gitmişti. 

Bedeninin kontrolünü yitirmişti. Saatler içerisinde zihinsel ve 

bedensel engelli bir çocuk oluvermişti. Bakışları donuklaşmış, 

gözlerinde en ufak zeka pırıltısı kalmamıştı. Uyumamalıydı. Yarası 

eczayı emene kadar, vücudu o tehlikeli kimyayı kabul edene kadar 

uyumamalıydı. Ah, bilmiyorlardı. Keşke elinde heyecan duyacağı bir 

kitap olsaydı, uyuyacağı yerde saatlerce okusaydı. Keşke hemen yan 

bölmede olsaydı, babasıyla o saatlerde PlayStation oynasaydı. Keşke 

yunuslar çıksaydı, etraflarını sarıp Allegria ile birlikte yüzselerdi, 

Steven Arda onları izleseydi. Uyumasaydı. Keşke. Ama uyudu. 

Scott günlerdir teknenin ucunda bir başına oturuyor. Katlanır bir 

sandalyede. Oraya çöktü kaldı adam. Uyumuyordu. Gözleri kan 

çanağı. Yemekten içmekten kesildi. Yanına kimseyi yaklaştırmıyordu. 

Durmadan puro içiyordu. Yerinden sadece işemek için kalkıyordu. 

Ağlıyordu Scott. Çok ağlıyordu. Geceleyin üşütüyordu. Sabah deniz 

beyazlaşırken çiğden sırılsıklam oluyordu. Yeni yükselen güneşle 

birlikte giysileri kuruyordu. Nemli gözleri ufka dalıyordu. Dişleriyle 

sıktığı puro Scott nefes alıp verdikçe kendi kendini içiyordu. 

Türkiye’den demir aldıkları hafta Milli Piyango bileti almışlardı 

birer tane. Üç adet çeyrek, iki adet yarım bilet. Sadece Sinem’in 

biletine amorti çıkmıştı. Düşünüyordu Scott. Milli Piyango çekilişinin 

olduğu hafta ülkedeki birçok aileye talih gülümsüyor, ellerine ama az 

ama çok para geçiyordu. Hayatları yeniden şekilleniyordu. Aynı 

şekilde bir de kara piyango vardı. Bazı ailelere de ölüm uğruyordu. 

Bazı aileler bir anda gelen beklenmedik bir parayla hayata 

gülümserken, kimi ailelerin fertleri ansızın bu dünyadan göçüp 

gidiyordu. Scott bu tarz bir kara piyangonun Allegria’yı isabet 

aldığına inanıyordu. Evet, o talihsiz bir adamdı. Sürekli bunu 

düşünüyordu. İçerideki şu küçüçük laboratuvarda geliştireceği bir şey 

neticesinde Nobel Ödülü de alabilirdi. Şanslı olsaydı. Fakat Scott o 

aptal, o delice, o lanetli, evet böyle düşünüyordu, o kahrolası deneyleri 

yüzünden bir oğuldan olmuştu. İçerideki o çocuk, tuhaf sesler çıkarıp 

salyalar akıtan o yabancı Steven Arda değildi artık, değildi, değil!



11 

Islak Ve Soğuk Bir Son 

Günler süren uykusuzluğun, açlığın ve hareketsizliğin bünyesinde 

yarattığı sıkıntıyla zihni iyice bulanmış olan Scott, okyanus 

sabahlarının o tatlı beyazlığının yeni günün mavisine döndüğü 

dakikalarda, kucağında sıcak yatağından aldığı, hâlâ uyuyan Steven 

Arda ile ön güverteye çıktı. Makaranın yanına yöneldi, halatın ucunu 

kolunun kenarıyla kıstırdı ve olduğu yerde sabırla yirmi defa dönerek 

kucağındaki oğlunu kendi gövdesine gergin bir şekilde sabitledi. Bir 

makas yardımıyla kendisini makaradan kurtardı, bedenini sıkıca saran 

halatın açık ucunu sarmallar arasından rastgele geçirdi, ardından sıkı 

bir düğüm attı. İstediği şeyi hemen hemen gerçekleştirmeyi 

başarmıştı. Hem de çocuğu uyandırmadan. 

Dengesini yitirip devrilerek gürültü etmekten kaçınarak, yarım 

adımlarla, dikkatle, arka güverteye yürüdü. Dambıl setine yaklaştı, iki 

defa doğrulup eğildi, yirmişer kiloluk dambılların birisini sağ diğerini 

sol eline aldı. Birkaç saniye boyunca, yanağını göğsüne yaslamış 

uyuyan Steven Arda’nın masum yüzünü seyretti, gözleri hemen 

nemlendi, gözyaşlarının damlayıp çocuğu uyardırmasını istemediği 

için daha fazla bakamayıp başını çevirdi. 

Teknenin kenarına yaklaştı, çevik ama yumuşak bir hamleyle bir 

yükseltinin üzerine çıktı. Kendisini suya bırakmadan önce içeride 

uyuyan diğer oğullarını ve güzel karısını hatırına getirdi. Steven 

Arda’yı yatağından almadan önce teker teker onların başlarında 

durmuş, uyumalarını izlemiş, kafasına koyduğu şeyin katılığı 

yüzünden onları son defa öpmek içinden gelmemişti. 

Ciğerlerindeki nefesi boşaltıp üzerine bir süre daha nefessiz 

beklerken başını eğip suya baktı, ardından kendisini, soğukkanlılıkla, 

tekneye vurup köpüren dalgaların üzerine attı. Suya battığında ve hızla 

dibe doğru çekilmeye başladığında elindeki dambılları bütün gücüyle 

sıktı. Birkaç saniye sonra, belki yüzeyden on iki metre kadar aşağıda, 

Steven Arda’nın gözleri açıldı. O esnada, dibe doğru yol aldıkça 

giderek karanlıklaşan loş atmosferde baba oğul göz göze geldi ve 

Scott tuhaf bir his duydu. Avuçlarını açtı, dambılları bıraktı, can 

havliyle hareketlendi, şans eseri doğru hamleler yapmayı becerdi; 

bedenini saran halat Steven Arda’yı salıvereceği kadar genişledi.



12 

Kalpler Endişe Ve Umutsuzlukla Sıkışıyor 

Scott’ın kendisini oğluyla beraber suya atışının üzerinden yetmiş 

dakika geçti. Güneş iyice yükseldi. Scott’ın gece yere fırlatıp kırdığı 

şişeden zemine saçılan, güverte tahtalarının bir kısmını emdiği şarap 

birikintilerini güneş kuruttu. Teknede ilk uyanan Stanley Kaan oldu, 

fakat Steven Arda’nın yatağında olmadığını fark eden de, daha sonra 

onu teknenin arka kısmına yakın bir yerde çalkalanan suyun üzerinde 

yatar vaziyette ilk gören de Sean Hakan’dı. Gece yarısı birden esen 

sert rüzgarlar yüzünden deniz dalgalanmamış, Allegria demir atmamış 

olsaydı, Steven Arda’yı bir daha görmeleri mümkün olamayabilirdi. 

Sean Hakan ve Stanley Kaan kendilerini suya attılar. Zihinsel ve 

bedensel özrü yüzünden ters hareketler yapıp güçlük çıkaran Steven 

Arda’yı tekneye almaları kolay olmadı; önce Sinem’in suya atlayan 

oğullarının peşleri sıra saldığı katlanır asma merdivenle onu sırtlarında 

çıkarmayı denediler, ancak bir saatten fazla süre suyun üzerinde 

çırpındığı için çocuğun kollarında kardeşlerinin boynuna sarılıp 

bedenini taşıyabileceği güç kalmamıştı, sonra akıllarına teknenin kıç 

kısmındaki boş duran filika indirme mekanizmasını kullanmak geldi. 

Steven Arda bolca tuzlu su yuttu, kendisini tekneye çıkarmaları 

yarım saatten uzun sürdü, telaşlı, korkulu, uykusunu alamamış 

annesinin şefkatli kollarında hemencecik içi geçti, uyuyuverdi. 

Steven Arda’yı kurulayıp, üzerini değiştirip yatırdıktan sonra 

Scott’ı aramaya koyuldular ve çok geçmeden onun denize girip başını 

ve kulaç atan kollarını gözlerinin seçemeyeceği kadar uzağa açıldığını, 

veya daha kötüsü, bir şekilde denize düşüp gözün göremeyeceği bir 

derinliğe battığını kabul etmek zorunda kaldılar. Bekledikçe 

umutsuzluğa kapılan çocuklar dayanamayıp kendilerini tekrar suya 

attılar, anneleri onlara engel olmaya kalkışmadı, farklı yerlerden suya 

dalarak teknenin altını kontrol ettiler. İki saat önce ölmüş babalarının 

cesediyle teknenin altında bir yere takılmış vaziyette karşılaşsalardı 

muhtemelen akıllarını kaçırırlardı. 

Hava kararana değin ağızlarını açamadan gözleri sularda beklediler. 

Sinem bir ara, belki kocasını ölü de olsa su yüzüne çıkarır umuduyla 

çıpayı çekti. Çıpayı güverteye çekmeden tekrar demir attı. Scott fazla 

açılmıştır, er geç dönecektir umuduyla beklemeyi sürdürdüler.



13 

Allegria Kül Olup Sulara Gömülüyor 

Sinem’in isteği üzerine Allegria ederinin çok altında bir fiyata 

satışa çıkarıldı; böylesine düşük bir para talep etmesi tekneden bir an 

önce kurtulmak istediği içindi. Kuzenlerinden biriyle bununla ilgili 

yaptığı bir sohbet esnasında içinde önlenemez bir arzu doğuverdi ve 

tekneyi umulandan daha kısa sürede hayatlarından çıkarabileceği bir 

diğer yol keşfetti; Allegria’yı yakmaya karar vermişti. 

Sinem tekneyi yok etme fikrini babasıyla paylaştı ve onun 

görüşlerini dinledi; babası insanın kendi malı da olsa böyle bir şeyi 

alenen yapmasının birtakım sıkıntılar doğurabileceğini öne sürdü. 

Belki yasal sakıncaları bile olabilirdi; çünkü her ne kadar tekne 

Sinem’in malı olsa da, onun ateşe verileceği alanda böyle bir şey 

yapmaya hakkı olmayabilirdi. Aile dostları olan bir avukata 

danışmaya niyetlendiler, ancak kadın yurt dışındaydı, ulaşamadılar. 

Sinem tekneyi ateşe vermeye kararlıydı. Verilen ilanlar geri 

çekildiği halde bir şekilde hâlâ kendisine ulaşıp tekneye talip 

olduğunu bildiren alıcılarla mutahap oluyor, nedenini söylemeksizin, 

kibarca, tekneyi satmaktan vazgeçtiğini belirtiyordu. 

Liseyi ve üniversiteyi beraber okuduğu veya bir şekilde hayatının 

bir döneminde yakınlık kurduğu, iyi vakit geçirdiği arkadaşlarına birer 

birer telefon açtı. Seksen civarında arkadaşıyla görüştü. Sinem 

bunların arasında önerdiği şeyi birlikte yapmaya takvimi müsait olan 

on dokuz kişi bulabildi. Kimse sözünden caymadı ve bazıları birbirini 

önceden tanıyan bu kişiler belirlenen vakitte bir araya geldiler. 

Allegria’dan yedi metre uzun ve güverte genişliği muazzam olan 

başka bir tekne daha kiralandı. Böylece iki tekne, mesafeleri 

neredeyse yan yana katederek, altı gün sürmesi planlanan Karadeniz 

yolculuğuna çıktı. Davetlilerin bir kısmı, Sinem’in daha samimi 

oldukları Allegria’da, diğerleriyse öteki teknedeydi. Türkiye kıta 

sahanlığından epeyi açıklarda, Samsun ile Ordu arası bir hizada, beyaz 

eşyadan Scott’ın labaratuvar gereçlerine içindeki her şeyle birlikte 

Allegria ateşe verildi. Diğer tekneden, iki mil uzaktan izlemeye 

koyuldular, patlamalar başladığında ve göğe yükselen alevlerin, renk 

renk dumanların boyları uzadığında ise bu mesafeyi artırdılar. 

Yangını Karadeniz üzerinden uçmakta olan on farklı uçak ihbar etti.



14 

Acıdan Biraz Olsun Uzaklaşmak Adına 

Başlarından geçen oldukça ağır, oldukça korkunç o aile dramını 

hatırlayadurup kederlenmesinler diye, dedeleri Mustafa Bey, Sean 

Hakan ve Stanley Kaan’ı semtlerinde bulunan, altyapı oluşumu en 

sağlam olan futbol okuluna yazdırdı. Renkleri ülke milli takımının 

renkleriyle aynı olan kırmızı beyazlı bu sevimli amatör kulübün 

başkanı ile Mustafa Bey çocukluk çağlarını beraber geçirmişlerdi. 

Çocukların ilgisini çeken, iki katlı, tuhaf ve hep terli bir gıdığı olan bu 

şişman ve kel başkan, White Kardeşler’i kendi torunlarıymışçasına 

sevdi; onları kulüple yeni kontrat imzalayan, aslen bir lisede 

matematik öğretmenliği yapan antrenöre, Hasan Hoca’ya teslim etti. 

Beklenmedik ağlama krizlerine tutulan, sık sık gözleri kararıp eli 

ayağı boşalan, kalbi yaralı Sinem’i ailesi nasıl teselli edeceğini 

bilemiyordu. Sinem kimseyle görüşmüyor, çoz az yiyor, az uyuyor, 

vaktinin çoğunu pencerenin önüne oturttuğu Steven Arda’nın yanı 

başında, ona kitap okuyarak ve çocuğun yedi yirmi dört durmadan 

akan ağzını renkli bez mendillerle silerek geçiriyordu. Aylar içerisinde 

birkaç yaş yaşlanmış gibiydi; ömründe ilk defa elli kilonun altına 

düşmüş, kasları erimiş, kemikleri çirkince ortaya çıkmış, uzun boynu 

ona hastalıklı bir görünüm vermişti. Tam bu sıralarda Mustafa Bey’in 

sadece bulutsuz açık havalarda asfalta çıkardığı, gıcır gıcır parıldayan, 

yavruağzı, 1960 model Cadillac arabası garajdan kayboldu. Mustafa 

Bey’in kızına hazırlıyor olduğu sürprize biraz daha vakit vardı, fakat 

ailesi Sinem’in çocukluğundan beri gece vakitleri onlardan gizli garaja 

inip sigara içtiğini bilmiyordu; böyle gecelerin birinde Sinem örtü 

altında görmeye alışık olduğu aracın yokluğunu fark edince sürpriz 

bozulmuş oldu. Sabahleyin, kahvaltıdan sonra, annesi ve babası 

Sinem’den hazırlanmasını istediler, çağırdıkları bir taksiye binerek 

Beyoğlu’na gittiler. Tadilat halinde olan, toz duman içinde, küçük ama 

pek şirin bir dükkanın önünde dikildiklerinde Sinem babasının 

kendine yapmakta olduğu büyük jesti hemen hemen tahmin edebildi. 

Sonraki ayın ilk pazartesi günü Mustafa Bey kızına anahtarları teslim 

etti. Elinde antika enstrümanlar satacağı bir dükkanın anahtarlarını 

tuttuğunu sanan Sinem üzerinde Handmade Chocolate (El Yapımı 

Çikolata) yazan tabelayı gördüğünde şaşkınlığa uğradı.



15 

Figo / Mourinho / İnter 

İkizler iyi top oynuyorlardı. Kısa sürede kulüpteki abilerinin 

hayranlığını kazanıp, yaşıtlarının kıskançlığına hedef oldular. Dedeleri 

her maçta, camı boydan boya çatlak, içilen sigaralarla duman altı, 

derme çatma şeref locasında, kulüp başkanının yanındaki yerini alıyor 

ve torunlarının nefes kesen performanslarını yüzünde sevimli bir 

gülümsemeyle, heyecanla, gururla izliyordu. Sezonun ikinci yarısının 

ilk haftalarında, Avrupa yakasındaki, tesisleri daha elverişsiz ama 

maddi imkanları ve sportif potansiyeli daha yüksek olan bir başka 

kulüp, ikizlerin ikisi için yirmi asgari ücret tutarında transfer teklifinde 

bulundu. Bu teklif Mustafa Bey’le çocukluk arkadaşının arasını açtı 

açacaktı, çünkü ansızın gelen teklif paragözlülüğüyle ün yapmış 

başkanın iştahını kabartmıştı. Uykuları kaçan Mustafa Bey, sıkıntıdan, 

yavruağzı arabasının satışından sonra garajda yalnız kalan lacivert 

motosiklerinin yanına iner oldu. Motoruna binmeyeli belki yirmi yıl 

oluyordu. Sabahın ilk ışıklarını bekleyip, yeni yükselen güneşin 

ışıklarına sırtını verip, bol bol turladı birkaç gün. Başkan çocukların 

transferini gerçekleştirmeye kararlıydı ve Hasan Hoca’yı bir şeyler 

yapıp ikizleri kulüpten soğutması için sıkıştırmaya başlamıştı. Mustafa 

Bey gelişmeleri kaygıyla izliyordu; işler son noktaya gelecek olursa 

motosiklerini elden çıkaracak, parayı bastıracak, torunlarının lisansını 

mı, bonservisini mi neyse eline alacak ve çocukluk arkadaşı olan o pis 

gıdıklı iğrenç pezenvenge siktiri çekecekti. Daha sonra SMS atıp 

yalvaran bankaların birinden kredi kullanacak ve çocukları Üç 

Büyükler’den birinin altyapı futbol okuluna yazdıracaktı. 

İkizlerin bütün dünyası Hasan Hoca olmuştu. Yeteneklerini ve 

güçlerini, Hasan Hoca’nın gözüne girmek için, büyük bir irade ve 

nefretle karışık bir hırs sayesinde kısa sürede geliştirmişlerdi. Hasan 

Hoca onların gözünde futbol tanrısıydı; o öyle dedi diye, gelmiş 

geçmiş en efendi, en klas, izlemesi en keyifli futbolcu Figo, en en en 

en karizma ve en büyük teknik adam Mourinho, en büyük ve en köklü 

kulüp İnter idi. Yaz yaklaşırken Hasan Hoca antrenman sırasında 

gözlerinin önünde geçirdiği kalp spazmı neticesinde hayata veda 

edince, Figo / Mourinho / İnter üçlüsü White Kardeşler’in zihnine 

derin bir travmayla ebediyen kazınmış oldu.



16 

Whiteların Çikolata Dünyası 

İkizlerden birisi Galatasaray’ı tutuyor, öteki de aslen Türkiye’de 

taraftarı olmaya değecek düzgün bir takım olmadığına inanmasına 

karşın, kardeşine inat, Fenerbahçe’yi destekliyordu; onların bu 

sürtüşmesi yüzünden Mustafa Bey torunlarını mecburen Beşiktaşlı 

yaptı. Bu haberi sevinçle karşılayan, doğuştan Beşiktaşlı Sinem, o 

sıralarda, ‘Whiteların Çikolata Dünyası’ ismini verdiği dükkanını 

şahane biçimde temsil edebilmiş, sosyal medyayı ustalıkla kullanmış 

ve kısa sürede radyolara ve tv programlarına konuk olmayı başarmıştı. 

Çikolata dünyasının ürünlerini İzmir’deki bir pastacılık kursundan 

yeni mezun olan Gizem ve interrail yaparak dünyayı gezerken 

parasızlıktan İstanbul’da çakılı kalmış olan Rosalba üretiyordu. 

Gizem, Sinem’in lisedeyken çıktığı çocuklardan birinin yeğeniydi. 

Müşteriler çikolatalar damaklarına temas ettiği an onun ana rahminde 

çikolatacılık ön eğitimi aldığından kuşkulanıyorlardı. Rosalba yirmi 

iki yaşındaydı, Kolombiyalı bir hatundu. Çikolatacılıktan anladığı 

söylenemezdi, fakat müthiş bir süsleme ve sunum içgüdüsüne sahipti. 

Satışlar harikuladeydi. Tüm bu güzel gelişmeler neticesinde Whitelar, 

üç artı bir, parçalı Boğaz manzaralı, arka balkonuna sürekli kuş 

yuvalayan sevimli bir daire kiralayıp karşı yakaya taşındılar. 

Peki, Steven Arda n’apıyordu? N’apsın yavrum… İnsanın içi 

parçalanıyor. Ah çocuk, ah. Dilerseniz ondan şimdilik bahsetmeyelim. 

Ya da… Neyse… Madem İpek’ten söz açacağız az sonra; Steven 

Arda’dan biraz söz etmek yerinde olacaktır. 

Sean Hakan, Steven Arda’yı çoktan silmişti bile. Kardeşine pencere 

pervazında duran bir saksı muamelesi yapıyordu. Steven Arda bir 

şekilde bunu sezmiş olacak ki, perdeler çekili olmadığı takdirde 

pencere civarında bulunmaktan huzursuzlanır oldu; deli deli bağırıyor, 

ellerinin tersiyle yüzünü şamarlıyor, kıpkırmızı ediyordu. Stanley 

Kaan ise Steven Arda’dan çekiniyordu, onun yanındayken tedirginlik 

yaşıyor, onun başına gelenin bir gün kendi başına da gelebileceğinden 

müthiş tırsıyordu. Yine de evde geçirdiği vaktin çoğunu, yüreğinde 

mahcup, vicdani, karanlık bir sızı hissederek onunla geçiriyor, 

hareketlerini kolluyordu; çünkü İpek’le çıkmaya başlamışlardı ve 

kardeşinin bunu sezdiğini sezecek olursa kahrından ölürdü.



17 

İpek Yine Ortalığı Karıştırıyor 

Stanley Kaan, İpek için deli oluyordu, harçlığından biriktirdiği 

paranın tümünü onun için harcıyordu; İpek’i sinemaya, restoranlara 

götürüyor, AVMlerde gezdiklerinde kızın aklı bir kıyafette kaldıysa, 

Stanley Kaan, onu cebinde yeterli parası varsa derhal, yoksa da kalan 

parayı sonradan denkleştirip, kız arkadaşının hevesi geçmeden satın 

alıyordu. Hakkını yememeliyim, İpek’in zaman zaman Steven Arda’yı 

sorduğu oluyordu, gerçi vicdani rahatsızlık duyduğundan değil sırf 

meraktan soruyordu, olsun, sonuçta soruyordu kız, Stanley Kaan’sa 

kız arkadaşının bu tarz rahatsız edici sorularına kısa yanıtlar veriyor, 

sohbeti çok geçmeden daha ilgi çekici konulara kaydırıyordu. 

Sean Hakan küçük çapta peş peşe nüks eden sakatlıklar dolayısıyla 

sezon sonuna yarım performansla yaklaşıyordu. Onun formsuzluğu, 

hemen herkesin kıyasıya bir rekabet içinde gördüğü kardeşinin, ekstra 

performans sergilemediği halde, hızla parlamasına sebep oluyordu. O 

günlerde, yerel bir semt gazetesinin spor sayfasında, White Kardeşler 

ilk defa habere konu oldular; özellikle deplasman maçlarında 

kendisini kanıtlayan, son dönemin gözde ismi Stanley Kaan’ın, 

çıkışını sürdürür, yeteneğinin ve fiziki yapısının üzerine koyarsa, 

yirmi yaşına gelmeden Beşiktaş ilk on birinde forma kapabileceği 

yazıldı. O siyah beyaz sayfada yanlışlıkla Stanley Kaan’ın değil, Sean 

Hakan’ın fotoğrafı basılmıştı; bu elbette dikkatsizlikten kaynaklanmış 

acemice bir hataydı, çünkü tek yumurta ikizleri (hatta üçüzleri) 

oldukları halde kardeşler hiçbir zaman gurbetçi Hamit ve Halil 

Altıntop kardeşlerin birbirlerine benzediği kadar benzememişlerdi. 

İstisnaen benzetenler oluyordu gerçi; mesela İpek. Belki de bu 

yüzden, yaratılışında da hafiften bir hafiflik olan bu kızın gönlü bir 

kardeşten diğerine kayıp durmaktaydı ve daha da kayıp duracaktı. 

Vücudu tamamen iyileşince, sabahları erken kalkıp tek başına 

fazladan antrenman yapmaya başlayınca, Sean Hakan, Stanley Kaan 

ile İpek için kavga etme yürekliliğini buldu kendinde ve kardeşine 

ölünceye değin asla unutamayacağı feci bir dayak attı; Stanley Kaan’ı 

üç hafta kala sezonu kapatmak ve gelecek sezona iki hafta geriden 

başlamak zorunda bıraktı. Kavga nedensiz değildi. İpek bir akşam 

Sean ile yakınlaşmış, aklı karışmış, ertesi gün Stanley’i bırakmıştı.



18 

Büyükbaba White’ın Teklifi 

Futbola ara verilen kısa yaz tatili süresince Sean Hakan dedesinden 

ve anneannesinden para koparıp İpek ile gününü gün etmekten başka 

bir şey yapmamışken, uykusuzluğa yakalanan Stanley Kaan kendisini 

kitap okumaya, film izlemeye, üye olduğu fitness merkezindeki küçük 

havuzda yüzmeye ve arta kalan vaktinde Whiteların Çikolata Dünyası 

bünyesinde işin ucundan tutmaya başladı. Kendi buluşu olan beyaz 

çikolata tadında pembemsi mor çikolatalar üretiyordu, fakat muhteva 

yoğunluğunda zaaflar olan bu çikolatalar kalıplardan öyle eğri büğrü 

çıkıyordu ki, müşterilerin değil direkt kendi afiyetine kalıyordu. 

Temmuz yarılanmışken kapılarını beklenmedik bir ziyaretçi çaldı; 

büyükbabaları Mike D. White. Sinem yaşlı kayınpederini elinden 

geldiğince rahat ettirmeye çalıştı, kaldığı hafta süresince dükkanına 

neredeyse hiç uğramayarak onu kapsamlı bir şehir turuna çıkardı. 

Büyükbaba White torunlarının futboldaki yeteneğini, potansiyelini, 

coşkularını, hırslarını, hedeflerini öğrenmiş ve onlara hayatlarının 

fırsatını sunacağına inanarak uçağa büyük bir hevesle binmişti. Her 

şeyi ayarlamaya kararlıydı (İngiltere’deki ayarlamalar tamamdı) ve 

çocuklar en erken kırk en geç altmış gün içerisinde, babalarının ve 

büyükbabalarının tuttuğu takım olan (White Hanedanlığı’nın yeşil 

sahalardaki temsilcileri yani) Fulham forması altında antrenmana 

çıkacaklardı. White Kardeşler’in üçü de geçen seneye kadar Fulham 

taraftarıydılar, üçünün de odasının bir duvarını hâlâ Thames Nehri’nin 

kıyısındaki, o kibrit kutusuna benzeyen, sevimli Craven Cottage 

Stadyumu’nun helikopterden çekilmiş devasa posterleri asılıydı; ancak 

Stanley Kaan ve Sean Hakan, Hasan Hoca’nın etkisinde kalmışlar ve 

favori kulüpleri olarak İnter’i seçmişlerdi. Ama yanılmıyorsam Steven 

Arda her neredeyse hâlâ ateşli bir Fulham sempatizanıdır. 

Büyükbaba White, ışıl ışıl Boğaz manzaralı bir akşam yemeğinde 

niyetini torunlarına açtı ve hiç beklemediği iki tepki aldı: Sean Hakan 

teklife sanki doğduğu günden bu yana bunu bekliyormuşçasına, hatta 

bu teklifi kabul etmek için yaratılmışçasına atılıverdi; Stanley Kaan 

ise bir zamanlar Emre, Okan ve Hakan’ın yaptığı gibi İstanbul’dan 

dosdoğru Milano’ya gitmeyecekse Beşiktaş formasını hiçbir şartta 

katiyen sırtından çıkarmayacağını net şekilde belirtti. İyi bok yedi.



19 

Stanley Kaan’ın Ezikliği 

İki kardeşin en büyük alışkanlıkları, aslında alışkanlıkları yerine 

saplantıları da diyebilirim, birbirlerine her konuda zıt gitmeleriydi. 

Sean Hakan kardeşi gibi kararsız olmadığı için genelde bir fikri ilk o 

belirtir, seçimde bulunacaksa önce o bulunur, Stanley Kaan’a ise 

kardeşine mümkün mertebe zıt düşmek kalırdı. Stanley Kaan o akşam 

yemeğinde daha atak davranıp, Londra’ya yerleşme düşünü Sean 

Hakan’dan daha önce bildirmeyi dilerdi kuşkusuz, ancak her zamanki 

gibi çok geç kalmış, yine şoka uğramış, birkaç dakika boyunca 

kendini toparlamaya çalışmış, ardından söz sırası kendisine geldiğinde 

koyu bir Beşiktaş milliyetçisi pozu takınmıştı. Hatta o esnada kazara 

damarı kesilseydi, kendisini utandırmamak için öyle bir kasardı ki, o 

damarlar ne yapar eder kanını siyah ve beyaz pompalamayı bilirdi. 

Kardeşi Sean Hakan’ın kendini bildi bileli babalarına yakın 

olduğunu, babalarının verdiği derslerde daha çok eğlendiğini ve 

kendisini Türk değil daha çok İngiliz hissettiğini sezdiğinden beri, 

Stanley Kaan, annesine kalbinde daha geniş bir yer açmış, Sinem’in 

çok önem verdiği empati yeteneğini geliştirmiş, yüreğini yumuşatmış, 

iyi bir insan ve örnek bir Türk olmaya çabalamıştı. Sean Hakan, 

Steven Arda’yı zeki zamanlarında da, zihinsel ve bedensel engelli 

birine dönüştüğü zamanlarında da hep hor gördüğünden, onunla temas 

halinde olmaktan kaçındığından ötürü, Stanley Kaan, kendisini Steven 

Arda’ya yakınlaşmaya öylesine zorlamıştı ve buna öylesine alışmıştı 

ki zaman zaman onu kardeşi değil oğluymuş gibi yüce bir şefkatle 

sevmeyi becerebilmişti. Hayatta her şeyleri böyle, olabildiğince zıttı. 

Fakat İpek. İpek başkaydı. Biri ona tutuldu diye öteki İpek’ten 

vazgeçemiyordu. İpek sanki iki düşman hattının tam ortasında kalmış, 

savaşın kaderini etkileyecek, stratejik önemi müthiş bir tepe gibiydi; 

ama ipler İpek’in elindeydi elbette; o tepeye çok isteyen, çok gayret 

gösteren değil, tepenin kuşatılaşı geldiği tekinsiz anlarda ona en 

yakında olan taraf sahip olabiliyordu ancak. 

Harika vakit geçirdiği, aşk satrancındaki doğal kabiliyetiyle başını 

döndüren Sean Hakan’ın İngiltere yolcusu olduğunu ve kendisinin 

onunla gitmesinin mümkün olmadığını kesinen anladığı an, İpek ne 

yaptı etti, kendisini Stanley Kaan’ın kollarına attı, ötekine yol verdi.



20 

Kardeşlerin Yolları Ayrılıyor 

Havaalanında vedalaşırlarken Büyükbaba White yanağını sıktığında 

Stanley Kaan’ın gözleri hırsından kıpkırmızı oldu. Yerinden fırlayıp, 

kendisine ters ters, havalı havalı bakan kardeşinin yüzüne son bir 

yumruk geçirmeyi düşledi, ama kendini tuttu. İhtimal, bir karşı 

yumruk da kendi yüzüne isabet ederdi ki, bu o an dünyada isteyeceği 

son şeydi. Üç gün önce, farklı arkadaş gruplarından ayrılıp aynı 

vakitlerde eve dönerlerken, ıssız bir sokakta birbirlerine rastlamışlar 

ve güçleri tükeninceye değin saç saça, baş başa dövüşmüşler, ikişer 

diş kaybetmişler, parmak eklemlerini fena derecede incitmişlerdi. 

Oğullarının birbirlerine nefretle bakmasına daha fazla dayanamadı 

Sinem, gidip kayınpederini losyon kokulu yumuşak yanağından, 

oğlunu ise toz kokan başından öptü, arkasını döndü ve koluna girdiği 

Stanley Kaan ile hızlı hızlı yürümeye koyuldu. Epeyi yürüdüler o 

şekilde ve ardlarına baktıklarında ötekileri yerlerinde göremediler. 

Yeni sezonda White Kardeşler’in ikisi de takımları adına birer 

hayal kırıklığıydı. Fulham kulübü altyapısından sorumlu antrenörler 

Sean Hakan’ın katıldığı antrenmanların her birinde onun potansiyeline 

olan inançlarını pekiştirmişlerdi, ancak delikanlı görev aldığı maçlarda 

vasatı aşamıyordu. Öte yanda, İstanbul’da, durumlar daha fenaydı; 

Stanley Kaan, olanca enerjisi futbola yönlendiği halde, istediklerini 

sahaya yansıtmayı bir türlü başaramıyordu. Bu sebeple, gayet formda 

olduğu halde sezonun tamamına yakınını yedek kulübesinde geçirdi. 

Rahmetli Hasan Hoca’ları Sean Hakan’ı yaptıkları ilk hazırlık 

maçında santrfor olarak denemiş ve Sean Hakan o maçta birisi 

penaltıdan iki gol bulmuş (maçı 7 - 6 kaybetmişlerdi), sonradan 

pozisyonunu sevmiş, kariyerine bir golcü olarak adım atmıştı. Stanley 

Kaan ise doğal olarak, dizilişte santrfora en ters ve en uzak olan 

mevkiyi benimsemiş, kendisini stoper olmaya adamıştı. 

Londra’daki ikinci sezonunda, çok çalışan Sean Hakan, Fulham’ın 

genç takımında istikrarla goller buldu, gol pasları verdi ve adından söz 

ettirmeyi başardı. O sezon Stanley Kaan’ın tek başarısı ise U-17 

Türkiye Milli Takımı’nın İzlanda ile yapacağı tırt bir hazırlık maçının 

kadrosuna alınmak oldu. Sene boyunca forma bulamamıştı, formsuz 

ve isteksizdi, artı, yanlış mevkide oynatıldı; fakat bir harikaydı o gece.



21 

Zoraki Mevki Değişikliği 

On sekizinci yaşlarını doldurdukları o müthiş sene White Kardeşler 

birbirlerine mesafe olarak ve duygu olarak değil ama, sahada görev 

aldıkları mevki olarak yaklaştılar. Stanley Kaan, yirmi üç ay önce 

parladığı o İzlanda maçının ardından her defasında defansif orta saha 

oyuncusu olarak sahaya sürüldü. Sean Hakan ise gençler arasında 

harikalar estirip, dört defa da A takım ile Premier League tecrübesi 

yaşadığı geçen sezonun ardından, Fulham takımı yeni sezonda Galli 

bir yaşlı kurta teslim edilince, kendisine hiç beklenmedik bir şekilde 

ilk on birde yer buldu. Ancak bu lütufa karşılık kendisinden zoraki 

mevki değişikliği talep edildi ve o da Premier League’de bütün bir 

sezon geçirebilmek umuduyla, santrfor kimliğinden vazgeçti, yeni 

sezonun hazırlık maçlarında ofansif orta saha olarak göründü. 

Stanley Kaan için işler yolunda görünüyordu. Yüzde yüz konsantre 

olabildiği maçlarda yeni mevkisinde sahada harikalar yaratıyordu. 

Zaten kariyerine inadına stoper olarak başladığını, bu mevki için fazla 

ağır ve fazla teknik bir futbolcu olduğunu kendisi de biliyordu. Ama 

defansif orta sahada başarılı olması için de çok fazla çalışması ve 

konsantrasyonunu uzun süre koruması gerekiyordu. Bu kolay 

olmuyordu. Çoğu maçta doksan dakika sahada zor kalıyordu; ilk elli 

dakikanın ardından Stanley Kaan birden iptal oluyor, ani bir çöküş 

yaşıyor, kenar yönetimi onu oyundan almak zorunda kalıyordu. 

Sean Hakan hayatının ilk depresyonunu İsviçre’deki hazırlık kampı 

öncesinde yaşadı. Artık bir ofansif orta sahaydı o, ve bu, karşı kaleye 

dilediği yakınlığı sağlayamayacağı, sevdiği boş koşuları yapmaktan 

mahrum kalacağı, dilediği pozisyonları bulamayacağı, ardı ardına 

goller sıralayıp egosunu tatmin edemeyeceği anlamına geliyordu. 

Geceleri ağlıyordu. Uyuyamıyordu. Küfrediyordu. İçmeye başlamıştı. 

Yalnızca alkol almıyor, fosur fosur da sigara içiyordu. Böyle yaparak 

hazırlık kampı maçlarına berbat bir moral çöküntüsü ve kaygı verici 

seviyede formsuzlukla başladı. Fakat her yeni maçla birlikte büyülü 

şeyler oluyor, yaptıklarına o dahi şaşırıyor, teknik heyeti de hayretler 

içerisinde bırakıyordu. Sanki futbol tanrıları onun aracılığıyla herkesle 

dalga geçiyorlardı. Kendisini ne kadar dağıtırsa sahada o denli 

yıldızlaşıyordu ve bu şaşılası şey kendiliğinden oluveriyordu.



22 

Rüya ve Kabus 

Geceleri başlarını yastığa koyduklarında, birbirlerinden habersiz, 

aynı şeyi düşlüyorlardı; ileride bir gün (umuyorlardı yakın gelecekte) 

lacivert siyahlı İnter formasıyla Guiseppe Meazza çimlerini ezmeyi. 

Ve aynı şey için kaygılanıyorlardı; düşlerinin er geç gerçekleşeceğine 

inanıyorlar, ancak denize kıyısı olmayan Milano’da yaşamın onlara 

nasıl da zor geleceğini kestirmeye çalışıyorlardı. Öyle ya, onlar engin 

maviliklerin bağrında doğmuş, orada büyümüşlerdi; okyanusların, 

denizlerin, akıntıların, mercanların, resiflerin, buğu altındaki adaların, 

ufukta görünen tüten serapların, kavurucu güneşlerin, bilinmedik 

diyarların, yerin ve göğün bembeyaz kesildiği sabah saatlerinin, 

dolunayın altın yakamozuyla göz aldığı gecelerin çocuklarıydı onlar. 

Zaman hızla akıyordu. Sean Hakan bir rüyayı yaşıyordu. Stanley 

Kaan bir kabusu. Yirmi birinci yaş günlerinde, Sean Hakan, Avrupa 

Şampiyonası elemeleri altıncı grup maçında, Wembley’de, Ukrayna 

karşısında ilk on birde ilk defa milli formayı terletti. Henüz birkaç ay 

önce Türkiye Futbol Federasyonu’nun teklifini geri çevirmiş, milli 

kariyerini İngiliz Milli Takımı ile sürdüreceğini açıklamıştı. Stanley 

Kaan ise o seneye dek dokuz defa Ümit Milli forması giydi, ancak bir 

defa olsun A Milli Takım kampına davet edilmedi. Bu gidişle de milli 

forma onun için hayal olacak gibi görünüyordu, çünkü çıkış 

gerçekleştirmesi beklenen son iki sezonun ilkinde kiralık olarak 

İstanbul dışına gönderildi, sezon boyu moralsizlikten ve sakatlıktan 

varlık gösteremedi, ardından ertesi sezon sözleşmesi tek taraflı 

feshedildi, ortada kaldı. Ona dedesinin memleketinin takımı, ikinci 

ligin gediklisi Samsunspor sahip çıktı. Canını dişine takarak kendisini 

hazırladığı halde istediği performansı burada da sergileyemiyordu. 

Ertesi sene Stanley Kaan kendi oyununu oynamayı başardı, takım 

arkadaşları da gayretliydi, ancak Samsunspor üst lige terfi etme 

şansını son haftalarda aldığı skandal niteliğindeki seri mağlubiyetlerle 

yitirdi. Sean Hakan’ın kanatlandırdığı Fulham ise Premier Leauge’in 

dev ekipleriyle kafa kafaya oynadı, ligi liderin yalnızca dört puan 

gerisinde üçüncü bitirdi, Uefa Avrupa Ligi’nde yarı finale kadar 

yükselip, ikinci maçta San Mamés Stadyumu’nda Athletic Bilbao’ya 

penaltılar sonucunda mağlup olarak final şansını kaçırdı.



23 

Sean Hakan Potansiyelinin Sınırlarını Zorluyor 

Babasını hatırladığında bilim sevdası uğruna hayatın zevklerinden 

vazgeçmiş, olmayacak hayallere kapılmış, vaktinin tamamını saçma 

kimyasal icatlara adamış mutsuz bir adam beliriyordu zihninde. Asla 

babası gibi biri olmayacak, mutsuzluktan, yalnızlıktan kaçacak, 

hayatını para, şöhret, başarı sahibi olmaya adayacaktı; bunun uğruna 

emekli olacağı otuzlu yaşlarına kadar hırslı bir şekilde gayret edecekti. 

Sean Hakan çağının en güçlü sporcularından birisiydi. Genlerinde 

taşıdığı, White ailesinin hemen hemen tüm bireylerinde görülen o 

enerji patlamasına o da sahipti; ne kadar az uyursa uyusun (genelde 

dört saat uyurdu) zinde uyanıyor, fiziksel ve zihinsel aktivitelerde en 

ufak bir bitkinlik sergilemiyor, vücudunu hareket halinde tutmaktan, 

tüm kaslarını her fırsatta çalıştırmaktan büyük keyif alıyordu. Fulham 

antrenörlerinin kendisini ve takım arkadaşlarını gereğinden fazla 

dinlendirdiğine inanıyor, haftalık antrenman programına artı olarak, 

kulübünden habersiz gizlilikle ek fitness programı uyguluyordu. Bu 

fazladan çalışmalarını daha kontrollü bir sisteme oturtmaya ve büyük 

bir disiplin örneği sergileyerek kendisini fiziken olağanüstü çizgilere 

taşımaya niyetleniyordu. Bu niyetlerini, uzun süredir dostu olan, 

sırlarının önemli kısmını bilen menajerine açtı ve olumlu bir tepki 

gördü ve menajeri Sean Hakan’a Fulham kulübü teknik heyetinin 

haricinde bir antrenman programı uygulatacak gizli bir ekip kurma 

görevini üzerine aldı. Kısa zamanda müthiş isimlerle anlaştılar. İşte bu 

ekstra çalışmalar neticesinde genç adam yeryüzündeki tüm aktif 

futbolcuları kıskandıracak bir form grafiği yakaladı ve kulübünün 

kasasına astronomik bir para kazandırarak, efsanevi teknik adam Sir 

Alex Ferguson’ın hayata veda etmesinin ardından radikal şekilde 

yeniden yapılanma yoluna giden Manchester United’a transfer oldu. 

Hollandalı eski stoper Jaap Stam’dan, o yıla kadar en zayıf olduğu 

konularda (top kapma, alan markajında etkin pozisyon alma, ikili 

mücadelelerle ayakta kalma ve hava topu hakimiyeti) özel ders aldı. 

Ekipteki bir diğer isimse, dünyanın gördüğü en büyük futbolculardan 

birisi olan, iki sezon önce sahalara veda eden Lionel Messi’ydi; Sean 

Hakan o büyülü adamın yönlendirmesiyle daha ince bir fiziğe kavuştu 

ve daha kolay adam eksiltir, oyunu içgüdüleriyle oynar oldu.



24 

Stanley Kaan’ın Bitmez Kederi 

Stanley Kaan, keder ve kıskançlık karışımı duygularla izlediği 

kardeşinin aksine, kendisini kaybetmişti. Samsun’a yerleşmek zorunda 

kaldığında, henüz kırk gün geçmemişken, İpek kendisini terk etmiş ve 

bir süredir gizliden gizliye flört ettiği genç bir tütün tüccarıyla 

çıkmaya başlamıştı. İçine sinen derin mutsuzluktan kendisini bir türlü 

kurtaramıyordu. Çok çalışıyor, fark yaratmak için inanılmaz efor 

sarfediyor, elinden geleni fazlasıyla yapıyor, ancak istediği oyunu bir 

türlü sahaya yansıtamıyordu. Kederli zamanlarında içtiği sigaradan 

ruhuna iyi geldiğini, stresini aldığını söylediği alkol partilerinden, 

PlayStation oynayarak sabahladığı gece eğlencelerinden uzaklaştı, 

dikkatini, düşüncelerini, enerjisini, olanca konsantrasyonunu oyununu 

geliştirmeye verdi, ancak ne yaparsa yapsın sonuç alamadı. 

Saçmaydı. Çok saçmaydı. Onca gayret, emek boşa gidiyordu. İçi 

sızlıyordu Stanley Kaan’ın. Maçların ardından, takım arkadaşlarının 

tümü soyunma odasını terk ettiğinde, o, sıcak duşun altında kalmayı 

sürdürüyor, buhar içinde kalan banyoda buğulu fayansların karşısında, 

gevşeyen kaslarının verdiği rahatlıkla, ayakta dikilerek dakikalarca 

süren hüzünlü düşüncelere kapılıyordu. Asla ama asla büyük bir 

futbolcu olamayacağını, değil İnter’de oynamak, bir daha İstanbul’a 

bile dönemeyeceğini hissediyordu, ki bu doğruydu; futbol tanrıları ona 

ilk zamanlar yaşıtı onca genç arasında sivrilmesini sağlayan inanılmaz 

derecede bir potansiyel bahşetmiş, fakat kariyerinin kalanında bu 

potansiyeli zorlamasını sağlayacak gizli kulvarlardan Kaan’ı mahrum 

bırakmışlardı. Böyle hissediyordu ve hislerinde haklıydı. Kendisi o 

sıralarda bilemezdi, ama ona hep bıkkınlık hisleri veren Samsunspor 

camiasında koskoca altı sezon daha geçirmek zorunda kalacaktı ve bu 

altı sene süresince üst lige çıkmayı bir defa olsun başaramayacaklardı. 

Finansbank Çiftlik Şubesi’nde çalışan bir bankacı kızla kısa süren, 

kötü sonlanan, kalbinin fena kırıldığı, büyük acılar çektiği on yedi 

aylık bir ilişkisi oldu. Fakat kariyerinin en kötü topunu oynadığı bu 

dönemde, sırf Samsunspor peş peşe gelen kötü hakem kararlarının ve 

şansın yardımıyla Türkiye Kupası’nda yarı finale kadar yükseldiği 

için, iki defa yetmişer dakika milli formayı terlettiği bir Avrupa 

Şampiyonası deneyimi edindi. Bu bile Stanley Kaan’ı teselli edemedi.



25 

Anne White Hiç İyi Değil 

Sinem kariyerleri arasındaki uçurumun iki oğlunu apayrı dünyalara 

yönlerdirmesini kabul edemiyordu; Stanley Kaan’ın mutsuz hayatına 

Sean Hakan’ın görkemli başarıları yüzünden yeterince üzülemediğini 

hissediyor, kendisinden nefret ediyordu; aynı şekilde S. Hakan’dan 

gelen neşeli bir telefonun ardından, yüzünde bir gülümseme, bir keyif 

sigarası yakmışken, aklına birden S. Kaan geliyor, boşluğa dalıveren 

gözleri nemleniyor, kendisine geldiğinde sigarasının kendi kendisini 

içtiğini, kırılmış uzun küllerin eteğinin üzerinde olduğunu görüyordu. 

White’ların Çikolata Dünyası, birisi şehrin anadolu yakasında olan 

üç şubeye sahip oldu. Avrupa’nın önde gelen birtakım klas gurme 

dergilerinde White ailesinin nefis çikolataları haberlere konu oluyor 

ve Sinem yurt içinde ve dışında yiyecek içecek üzerine birçok 

programa davet ediliyordu. Fakat Sinem’in yaralı kalbi içten içe sızım 

sızım sızlıyordu. Futbolcu oğullarının arasındaki adaletsiz rekabet, 

birbirlerinden nefret eder dereceye gelmiş olmaları, Scott’a hâlâ 

duyduğu tükenmez aşk ve derin özlem, engelli oğlu Steven Arda’nın 

içler acısı durumu Sinem’i zaman akıp geçtikçe çok daha fazla 

sarsıyordu. Geceleri yalnız yatağına girerken ve sabahları gözünü 

açtığı ilk dakikalarda, yaşadığı trajediler zihnine hücüm ediyor ve onu 

istemsiz ağlama krizlerine sokuyordu. 

Sonunda herkesten sakladığı, onu içten içe tüketen, amansız bir 

hastalığa yakalandı; belirtileri görmezden geldiği, kendini olduğundan 

güçlü sandığı, önünde daha çoook uzun seneler varmış ve torunlarının 

büyüdüklerine, koca adamlar, kadınlar olduklarına şahit olacakmış 

gibi hissettiği için hastalığına karşı hiçbir önlem almadı, hatta ondan 

dikkatle kaçarak hastalığını tanımaya bile razı olmadı. 

Böylelikle, bir zaman geldi ki, ansızın çöküverdi. Stanley Kaan’ın 

Samsun’a kök saldığı, S. Hakan’ınsa harikalar yaratıp Ada futbolunu 

yıllar sonra tekrar dünyanın göz bebeği yaptığı zamanlara denk geldi 

bu. White Kardeşler’in yirmi altıncı yaşlarından gün aldıkları hafta, 

Steven Arda’nın iştahsızlıktan epeyi zayıfladığı sıralarda, Sinem iyice 

kötüledi, iyice güçten düştü. Bir gece eğlencesinde düşüp bilincini 

yitirdi. Apar topar hastaneye yetiştirildi, yoğum bakıma alındı. Bu 

tatsız gelişme White Kardeşler’i seneler üzerine bir araya getirdi.



26 

Felaketlerdir Aileyi Bir Arada Tutan 

Stanley Kaan ve Sean Hakan hastanenin kafeteryasında yan yana 

oturdular. Sean Hakan sigara paketini masanın üzerine koydu. Yer 

gibi, sigaraları peş peşe içmeye başladılar. İki saate yakın bir süre 

birbirleriyle göz teması kurmadılar, tek çift laf etmediler. Sonra, Kaan, 

kardeşinin birkaç hafta önce Arsenal’e attığı akılalmaz gole iltifat etti. 

Konuşmaya başladılar. Bu esnada bir basın ordusu hastane çevresini 

kuşattı. Kafeterya açıktaydı. Sokaktan yükselen birbirinden lüzumsuz 

sorulara ve röportaj isteklerine dayanamarak içeri geçtiler. Anneleri 

için koridordaki banklarda gece yarısına kadar oturdular. Sabahın 

ikisine doğru çıkıp fasıl parçaları çalan bir meyhaneye gittiler. 

Karınlarını doyurdular, eski defterleri açtılar, kafaları çektiler. 

Taksiyle eve döndüler. Bakıcısı uyumuştu, Steven Arda uyanıktı, 

yatağında sessizce uzanıyor, yağmur damlalarının pencereye vuruşunu 

dinliyordu. Odaya girdiklerinde ışığı kısık bir şekilde açtılar. Oda tatlı 

bir alacasarılığa büründü. Stanley Kaan yatağın kenarına oturdu. Sean 

Hakan da yatağın yanına sandalye çekti. Çocukken birlikte neşeyle 

söyledikleri şarkıları mırıldandılar. Beşinci şarkıyı yarıladıklarında 

Steven Arda huzurla uykuya daldı. Uyuyunca yüzü güzelleşti. Ondan 

bu denli nefret ettiği, onun acı varlığından utandığı için Sean Hakan 

kendisini kötü hissetti. Benzer hisleri, ama daha derinini, Stanley 

Kaan da hissetti. Işığı söndürüp çıktılar odadan. 

Sinem üç gün sonra kendine geldi. Bir ertesi gün de taburcu oldu. 

White Kardeşler kulüplerinden izin almışlardı. On gün boyunca, Anne 

White iyice toparlanıncaya, yüzüne kan gelinceye kadar onunlaydılar. 

Anneanneleri, dedeleri ve Sinem onları havaalanından uğurladılar. İki 

kardeş yaşadıkları şehirlere döndükler, birbirleri hakkında normalden 

daha sıcak hisler duyarak. Fakat birinin süren başarısı, ötekinin bitmez 

performanssızlığı bir zaman sonra aralarına yine soğukluk sokacaktı. 

Emekli oluncaya değin bunun böyle süreceğini biliyorlardı. 

Sinem çocuklarını tekrar bir arada görmenin verdiği moralle hızla 

toparlandı. İçi huzurla doluydu. Onları yan yana oturur, sohbet eder, 

şakalaşır görünce, birbirlerinden sonsuza değin nefret etmeyeceklerini, 

ileride bir gün temelli bir araya gelip eski günlerdeki gibi hep beraber, 

mutlu olabileceklerini düşündü ve bunu ne zaman düşünse içi ısındı.



27 

Başarı, Şöhret, Servet 

Hırsı Sean Hakan’ı ele geçirmişti. Başarı, şöhret, para, mutluluk 

onda doygunluk yaratmıyor, kısa vadeli hedeflerine umduğundan daha 

kısa sürelerde ulaştıkça, büyük bir hevesle daha fazlasını istiyor ve 

mesleğine kendisini tutkuyla adamayı sürdürüyordu. Manchester UTD 

ona adanın en yüklü maaşını ödüyordu ödemesine, ancak diğer 

Avrupa devlerinin kendisini kadrolarına katmaya yönelik artan 

girişimleri ve durmadan yükselen istikrarı sayesinde gerek ülkede 

gerek Avrupa ve dünya çapında ödüllere doymuyor oluşu, onu sıra 

dışı bir konuma sürüklüyor, şımarıklaştırıyor, iştahını kabartıyordu. 

Futbolcu maaşlarının, futbola yönelik yatırımların çığırdan çıkmasının 

ardından, bir önceki jenerasyonun en çok kazanan futbolcusu 

vatandaşı David Beckham’ın kulüplerden ve sponsorlardan elde ettiği 

gelirin neredeyse yedi katı bir geliri elinde tutuyor, spor dışında 

gerçekleştirdiği yatırımlarla servetini büyütüyordu. Şato benzeri bir 

malikane, yüzen bir saray olan ultralüks bir yat, en ucuzu yarım 

milyon Euro olan klasik ve spor araçlardan rengarenk bir filo ve 

dünyanın en çok arzu edilen, perileri andıran güzellerin yanında geçen 

dudak ısırtan hareketli bir yaşam sahibiydi. Üç senedir adından en çok 

söz edilen adamlardan birisiydi ve doymuyordu, dahasını istiyordu. 

İnsanlığını yitiriyordu ama. Ondaki şeytani bir hırstı. Elini attığı her 

alanda mutlak başarı istiyordu ve elde etmesi için gereken insanüstü 

gayreti hakkıyla gösteriyordu. İsmi Pele ve Maradona’yla, Messi’yle, 

iki Ronaldo’yla, Zidane’la anılıyordu. Futbol, evet, değişmişti, 21. 

yüzyıla has, tuhaf, hareketli, dinamikleri kestirilemeyen bir oyun vardı 

artık ve Sean Hakan bu yeni futbolun en büyük sihirbazı, yaşayan 

efsanesiydi. Forvette değil, orta sahanın ilerisinde oynadığı halde, tüm 

forvet oyuncularından daha fazla gol buluyor, özel antrenörleri olan 

Andrea Pirlo, Alessandro Del Piero ve Luis Figo ile Karayipler’deki 

bir adada inşa ettirdiği özel sahada senelerdir duran top antrenmanları 

yapıyordu ve daha şimdiden futbol tarihindeki en fazla frikik golü atan 

futbolcu ünvanını almıştı. Deniliyordu ki, büyük ihtimalle, insanlığın 

futbola olan ilgisinin kaybolacağı ve futbolun devrinin geçeceği gün 

bu ünvan hâlâ kendisine ait olacaktı. Dile kolay; yüz yedi frikik golü. 

Sean Hakan kelimenin tam anlamıyla inanılmazdı. İnsan değildi o.



28 

Bir Rüya Gerçekleşiyor 

Dünya tarihinde kazancı milyarın üzerine çıkan ilk sporcu oldu. Bu 

noktadan sonra sapıtmaya başladı. Servetine servet katmak için 

ülkelerarası silah kaçakçılığına sardı. Arap baharı ismiyle anılan 

olaylar dizisinin son halkalarına gizliden dahil oldu. O dönemde, 

uluslararası kimi kanuni açıklardan yararlanıp hukiken legal fakat 

ahlaksız kazançlar elde etti, büyük vurgunlar yaptı; yetinmeyip, yasal 

olmayan yollardan korkunç miktarlarda kanlı ve kirli paralar elde etti. 

Karanlık girişimlerini aktif futbol kariyeri sonlanana kadar, dünyanın 

dört yanında kazan-kazan ilişkisi içinde bulunduğu sansasyonel devlet 

adamlarının kanatlarının gölgesinde soğukkanlılıkla gizleyebildi. 

Futbol kitlelerin afyonuydu. Sean Hakan’ın üzerinde gerilen efsane 

perdesi ise kitlelerin kafasının trilyon olmasını sağlıyordu. Ancak 

hakkını vermek gerekiyor. Çocuk gerçekten bir harikaydı. Oyununda 

hile yoktu. Yeryüzünden geçmiş en büyük sporculardan birisi, belki 

en iyisiydi. Performansı uyuşturucuydu. İzleyene sonsuz haz verirdi. 

Yirmi dokuz yaşını yarıladığında çocukluk hayallerini süsleyen 

imzayı attı ve dört yüz kırk milyon Euro bonservis karşılığında 

İnternazionale oyuncusu oldu. La Gazzetta della Sport, transferini 

tarihi bir manşetle, yayın tarihindeki en çarpıcı, en büyük puntolarla 

ve oldukça esprili dille şöyle duyurdu: ‘Sir White, peygamberliğini 

tebliğ etmek için kitleleri Giuseppe Meazza’ya davet edecek.’ 

O sezon yalnızca Türkiye’de yirmi altı milyon adet orijinal İnter 

forması satıldı. Yüz bir milyon nüfusu olan bir ülke için gayet sarsıcı 

bir rakamdı bu. Sean Hakan’ın göz kamaştırıcı performansı sayesinde 

İnter seneler üzerine tekrar Şampiyonlar Ligi şampiyonu oldu; en son 

2010 yılında José Mourinho önderliğinde bu kupayı kazanmışlardı. Ve 

Sean Hakan White, Şampiyonlar Ligi’nde o sezon rakip fileleri otuz 

bir defa havalandırarak, iki yıl önceki, kendisine ait olan Şampiyonlar 

Ligi gol krallığı rekorunu kırmayı başardı. Bu rekor günümüzde hâlâ 

kırılamamıştır. White’ın zoraki emekliliğinin on altı sene ardından, 

başka bir İnterli, Macar forvet Szabolcs Laluska rekora ortak olacaktı. 

Sean Hakan White kendisine suikast düzenlenen (hatta defalarca) 

ilk sporcu olarak da tarihe geçmişti. Ama çeşitli devletlerin istihbarat 

birimlerince fevkalade bir biçimde korunuyordu. Kılına zarar gelmedi.



29 

0 - 8 

Bir maç hayal edin ki, ilk yarı taraflardan birisi rakibine 8 - 0’lık 

üstünlük sağlıyor, fakat ikinci devre, mağlup olan ekip bir çift sarı kart 

bir de direkt kırmızı karttan dolayı dokuz kişi kalıyor, ama öyle bir 

mücadele sergiliyor ki, son otuz yedi dakika iki kişi eksik oynadığı 

halde, ilk yarıdaki korkunç hezimetin aksine, kalesinde tek gol olsun 

görmüyor. İşte bu maç, aynı sahayı San Siro ve Giuseppe Meazza 

isimleriyle paylaşan, ezeli rakipler AC Milan ve İnter arasındaydı. 

Henüz üçüncü dakika dolmamışken, İnter, Sean Hakan White’ın 

yirmi sekiz metreden kullandığı ve iki yüz on dört milyon Euro 

değerindeki dört kişilik AC Milan barajından aşırmayıp, direkt İsrailli 

kaleci Maor Shushan’ın üzerine vurduğu sert ve düzgün frikikle öne 

geçti. Milan takımı ev sahipliği yaptığı maçta kalesinde erkenden 

gördüğü bu şok golün etkisini atlatamamışken, dört dakika sonra, 

lacivert siyahlıların Uruguaylı sol bekinin oldukça uzak mesafeden 

çektiği ve tam doksana isabet eden enfes şutla ikinci golü yedi. 

İsrailli file bekçisi takip eden dokuz dakikada, ikisi bariz kendi 

hatasından kaynaklanan, çünkü moral ve motivasyonu epeyi kötü 

etkilenmişti, üç seyri güzel gol daha yedi. Böylece, henüz ilk yarım 

saat tamamlanmadan, ezeli rakipleri inanılması güç şekilde beş gol 

buldu. Takım kuşkusuz alt üst olmuştu. Stattan çıt çıkmıyordu. 

Sonraki iki golü atan da, ondan sonraki gole şık bir ortayla asist 

eden de Sean Hakan White’tı ve bu karşılaşma hiç şüphesiz İngiliz 

oyuncunun kariyerindeki en parlak maçlarından biriydi. 

Soyunma odasına vardıklarında sevinçten ne yapacaklarını şaşırıp 

deliler gibi eğlendiler. Alman teknik adam Franke ikinci devre için 

oyuncularına herhangi bir taktik vermedi, çünkü hem kendileri, hem 

stadı dolduran Milan taraftarları, hem de maçı tv başında izleyen yüz 

milyonlar, İnter’in maçı en az on gole taşımadan bitirmeyeceğini 

düşünmekteydiler. Hakemin kolayca ve ucuzca çıkarttığı kırmızı 

kartların ardından, abartmıyorum, yirmi bine yakın kırmızı siyahlı 

taraftar ağız dolusu küfürler savurarak, kimilerinin kucağında gözleri 

yaş içinde minik taraftarlar vardı, stadı tarihi bir hayal kırıklığıyla terk 

ettiler. Ancak AC Milan ikinci yarı deyim yerindeyse sahaya yüreğini 

koydu ve çok daha büyük bir hezimete izin vermedi.



30 

Milano Göğünü Rengarenk Boyayan O Görkemli Düğün 

Sean Hakan, Milano’daki dördüncü ayını doldururken, görkemli bir 

düğünle dünya evine girdi. Orta Çağ’dan kalma bir manastırdan 

bozma gizemli bir butik otelde gerçekleşen rüya düğün tamı tamına 

dört milyon Euro değerindeydi. Gecenin onur konukları, birer ayakları 

çukurda olan Umberto Eco ve Berlusconi idi. Bir gece için cebinden 

çıkan bu paranın S. Hakan’a pek koyduğu söylenemezdi, çünkü geçen 

pazar gecesi, derbide, menajeri aracılığıyla üçü Jamaika menşeli olan 

onlarca offshore bahis bürosundan, devre arasında, maçın ikinci yarısı 

için canlı bahis oynamış ve düğün gecesi savurganlığına yaklaşır 

miktarda para kaybetmişti. O gece tek gol, İnter yalnızca bir tek gol 

daha kaydedebilseydi, Sean Hakan White, göz alıcı koleksiyonuna 

Rio’daki bir oto fuarında gözüne kestirmiş olduğu gıcır gıcır bir Rolls 

Royce daha ekleyecekti. Nasip değilmiş. Olmayınca olmuyor. 

Seksi posterleriyle dünya genelindeki on milyonlarca genç kızın 

duvarlarını, bilgisayar ve telefon masaüstlerini ve hayallerini süsleyen 

gözde bekar Sean Hakan’ı kafalayıp nikah masasına oturtan şanslı 

isim İpek’ten başkası değildi. İpek tütün tüccarı flörtünden hevesini 

çabuk almış ve rotasını başarılı futbolcuya çevirmiş, onunla temasa 

geçmeyi başarmış ve Milano’ya ilk uçup dudaklarını genç adamın 

dudaklarıyla buluşturup onu yatağa devirdiğinde, her nasılsa, hamile 

kalmayı becermişti. Sean Hakan, evet, dünyadaki erkeklerin büyük 

çoğunluğunun ağzının suyunu akıtan, farklı sektörlerden, birbirinden 

meşhur güzellerle olaylı birliktelikler yaşamıştı, ancak kalbinin ilk ve 

tek sahibi, bunu herkesten gizlerdi, İpek’ti. İpek’se White Kardeşler’in 

üçünün de kendisine fena halde hasta olduğunu biliyor, yeri zamanı 

gelince kardeşlerden dilediğini şıp diye elde ediveriyordu. 

O gece Stanley Kaan inadına oradaydı ve geç vakitte eğlence sona 

erip davetliler dağılana kadar gözlerinden mutluluk akan çifte dik dik 

baktı durdu. Fakat bir rüyayı yaşıyor olmaktan dolayı tatlı bir baş 

dönmesine tutulmuş olan çift onu fark etmedi bile. Stanley Kaan, 

dertli dertli bir köşeye çekildi, kendisine iş atan güzel İtalyan kızlarla 

ilgilenmedi, kolunu masaya dayadı, boynunu büktü, omuzları düştü, 

yarım şişe visti, iki koca kalıp bütün bademli bitter organik İsviçre 

çikolatası, altı puro, dört kadeh şampanya tüketti; haliyle zom oldu.



31 

Ülkeyi Yasa Boğan Atalanta Deplasmanı 

Atalanta deplasmanında, İnter korner kullanmak üzereyken, konuk 

takımın kaptanı otuz altı yaşındaki Romano Monti ansızın yere yığıldı. 

Kulağına bir kurşun isabet etmiş, deneyimli stoper oracıkta ölmüştü. 

Maç iptal edildi. Tribünler karıştı. İnsanlar can havliyle çıkışlara 

akın ettiler, müthiş izdiham yaşandı. Atleti Azzurri d’Italie Stadı’nın 

üzerinde helikopterler belirdi. Bazıları sahaya iniş yaptı. Stadın çıkış 

kapıları kapatıldığı için taraftarlar çılgına döndü, koltukları söktüler, 

meşaleler, ateşler yaktılar, birbirlerini ezdiler. Kulakları tıkayan bir 

uğultu hakimdi. Futbolcuları önce uç uca park ekip bir dikdörtgen 

oluşturan yedi ambulansın ortasına aldılar, orada her birine çelik yelek 

ve kurşun geçirmez kask giydirdiler, ardından çevik kuvvet ekipleri 

nezaretinde tek tek soyunma odasına gönderildiler. Monti’nin hayatını 

kaybettiği anons edildi. O esnada emniyet helikopterlerinin yanı sıra 

tv kanallarının kiraladığı başka helikoplerler göründü yukarıda. 

Coşkulu maç atmosferi cehennemi bir havaya bürünmüştü. Çığlık 

çığlığa ağlayan, küfreden, haykıran onca insanın yüksek perdeden sesi 

mahşeri bir hava yaratıyordu. Stat sahaya atılan meşaleler yüzünden 

giderek kalınlaşan bir sis altında kalıyordu. Anonslarla yatıştırılmaya 

çalışılan çepeçevre kalabalık, aralarından birinin ölümün ta kendisi 

olduğunun bilinciyle, dakikalar geçtikçe geriliyor, çılgına dönüyordu. 

Olayların kontrol altına alınıp stadın tamamen boşaltılması sabahın 

dördünü buldu. O felaket dakikalarına tüm çizme ekran başından şahit 

oldu. Kanlı olay ertesi gün tüm dünyanın manşetindeydi. 

Kimliği ertesi hafta belirlenen Pakistan asıllı tetikçi emniyet güçleri 

tarafından ele geçirilemedi. Güvenlik kameraları temiz yüzlü orta yaşlı 

adamın hareketlerini saniye saniye kaydetmişti. Adam, Sean Hakan’a 

nişan almış, ancak son anda genç White kendisini marke eden 

Atalantalı defansla itişmiş, sendelemiş ve kurşun ona değil, hemen 

arkasında bulunan Monti’yi bulmuştu. 

Seria A üç hafta tatil edildi. Sezonun kalan maçlarında da Seria 

A’dan Seria C’ye ülkedeki takımların tümü resmi maçlara siyah 

pazubentlerle çıktılar ve ilk düdükten evvel milli oyuncu Romano 

Monti adına birer dakika saygı duruşunda bulundular. 

Monti anısına İnter ve Atalanta her yaz hâlâ dostluk maçı oynuyor.



32 

Adam Öldürmek 

Bir insanın ömründe yaşayacağı en uç deneyimi, başka bir insanı 

öldürmeyi, Sean Hakan, yirmi dokuz yaşındayken tattı. Bir gece yarısı 

gizli numaralara kapalı telefonu gizli bir numara tarafından arandı, 

Sean Hakan hattaki sesle kısa bir konuşma yaptıktan sonra duş aldı, 

hazırlandı, golf arabasına binerek malikanesinin dış kapısına yöneldi. 

Malikanenin geniş topraklarında ufuk çizgisi bile olan devasa bir göl 

yaptıran Sean Hakan, Milano’da değil hâlâ İngiltere’de yaşıyor, 

antrenmanlara iki şehir arasındaki mesafeyi bir saatten az sürede 

kateden özel jetiyle katılıyordu. 

Yüreğinde bir sıkışma ve endişe duyarak, Sean Hakan, soğukta on 

beş yirmi dakika kadar eldivenlerine hohlayarak bekledi. Sonra farlar 

malikane girişindeki koruluğa vurdu. Gri bir limuzindi. Sean Hakan 

tanımadığı adamların karşısına oturdu. Ona içki ve puro ikram ettiler. 

Boğazını ve ciğerlerini yakarak hızlı hızlı dört parmak votka içti. 

Sean Hakan’ı arpa, pirinç ve bulgur çuvallarıyla dolu bir fabrikaya 

getirdiler, asma katta bulunan bir ofise soktular. Ağzı burnu dağılmış, 

kan tüküren, üç numara tıraşlı, zayıf bir adam döner sandalyeye 

bağlanmıştı. Yamulmuş, kan sızan burnuyla zor soluyordu. Atalanta 

maçındaki suikastçıyı tanıdı Sean Hakan. Silah uzattılar. Silahı aldı ve 

hiç tereddüt etmeden adamın sol gözüne dayadı, ateşledi. Parçalanan 

kafatasının ve beynin parçaları duvarda iğrenç, pembe bir leke bıraktı. 

Döndüğünde İpek uyanmış, bej rengi kaşmir geceliği içerisinde, 

iyiden iyiye belirginleşen karnını pencereye, ay ışığına dönmüş, şarap 

kadehinden meyve suyu içiyordu. Sean Hakan güzel karısına yaklaştı, 

ona arkadan sarıldı, saçlarını çekip beyaz, yumuşak boynunu öptü, 

kulağına fısıldadı, suikastçıyı vurduğunu itiraf etti, yatak odasına 

dönüp kaynar bir duş daha aldı, başını yastığı kor koymaz uyudu. 

Sabah kahvaltıda İpek ona Pakistanlının isminin ne olduğunu bilip 

bilmediğini sordu. Suikastçının kamuoyuna açıklanmamış olan ismi 

Ahmad Akbar Aslam’dı. İpek karnını sıvazladı ve Sean Hakan’ı deli 

eden kararını açıkladı. Oğullarının ismi Ahmet Ekber olacaktı. Sean 

Hakan öfkelendi, tartıştılar, İpek’e feci bir tokat patlattı. İpek diretti. 

Sean Hakan’ı, adı bu olmayacaksa çocuğu, her ne kadar kürtaj evresi 

geçmiş olsa da, iğneğle öldürtüp düşük yapmakla tehdit etti.



33 

Prematüre Bebek Yüz Dört Günlükken Atılan Şu Meşhur Gol 

Ahmet Ekber, karlı bir ocak sabahı, altı buçuk aylıkken dünyaya 

geldi. Çocuğa neden bu ismi verdiklerini kimseye açıklamadılar. Bir 

Hristiyan olarak yetiştirilecek Ahmet Ekber bebek, dedesi Mike D. 

White’ın ricası üzerine Jesse ismiyle vaftiz edildi. Stanley Kaan, 

annesiyle birlikte bebek ziyaretine geldiğinde, Ahmet Ekber otuz 

dokuz günlüktü. Dünya tatlısı bir şeydi. Gözleri, burnu aynı babasıydı. 

Amcası ona on kilo Eti Cici Bebe getirmişti, ancak bebeğin sütten 

kesilmesine daha epeyi vakti vardı. Bu ziyarette, Sean Hakan’ın özel 

antrenörlerinden eski futbolcu Andrea Pirlo da oradaydı. Pirlo bebeği 

her kucağına aldığında bebek ağlamaya başlıyordu. Yaşlandıkça yüz 

çizgileri derinleşmiş, saçlarında tek tük griler belirmiş, bakışları 

sertleşmişti Pirlo’nun; çocukcağız ağlamasın da n’apsındı. 

Ahmet Ekber babasına şans getirmedi. Sean Hakan tam yüz gün gol 

bulamadı. Bir türlü gol atamıyordu. Yüzde yüzlük gol pozisyonlarını 

berbat son vuruşlarla harcıyordu. Dört de penaltı kaçırmıştı. Elbette 

bunun suçlusu minik White değil, aşil tendonundaki geçmeyen, çok 

sancılı, son dönemde sık nükseden, ama çabuk düzelen zedelenmeydi. 

Ahmet Ekber’in doğduğu sezonun Şampiyonlar Ligi yarı final ilk 

maçında, Giuseppe Meazza’da, Liverpool karşısında, Sean Hakan göz 

doldurdu. İki gol, bir asistle oynadı ve maçın adamı seçildi. En şık 

gollerinden birine imza atmıştı: Frikik kullanmış, top barajdan sekip 

yine tam önüne düşmüş, baraj daha öne atılmadan, henüz dağılmadan, 

hemen hemen aynı noktadan, topun sekmesine müsaade etmeden, 

tekrar bir plase vurmuş ve topu üst direğin sol tarafına çarptırarak 

bütün stadı coşkuyla ayağa kaldıran, dargınları birbirlerine sarıltıp 

barıştıran, tv başındaki insanların gözlerini kocaman kocaman açtıran 

harika bir gol bulmuştu. Hızla üzerine gelen topu bir an gözden 

kaçıran Liverpool kalecisi, Giuseppe Meazza bir anda uluduğu için 

şok olmuş, başını aniden kale içine çevirdiği için boynu kıtlamış, kısa 

süreli sakatlık geçirmişti. Maç bitimine kadar her beş on dakikada bir 

bu süper golü stadyumun dev ekranları yavaş çekimde tekrar tekrar 

göstermiş ve her gösterimde taraftar mest olmuş bir şekilde kendinden 

geçerek, hep bir ağızdan, muhteşem ‘Oley!’ler çekmişlerdi. 

Son golüydü.



34 

Yeşillenmiş Sol Ayak 

Gözlerini açmadan önce, Sean Hakan White, elinin tanıdık bir elin 

içinde olduğu duydu. Elini İpek’in kokusu burnuna gelen kremli 

avucundan çekti, bu defa kendisi onun elini avucuna aldı, özlemle 

sıktı. Kendisine ne olduğunu hatırlamıyordu, hatırına hiçbir şey 

gelmiyordu, ama karısına dokunmayı özlediğini duyuyordu. Gözlerini 

açmaya çalıştı, açamadı. Kirpiklerinin arasından bile zor bakıyordu. 

Bulunduğu hastane odasının normal, yumuşak ışığını kör edici bir 

parlaklık olarak algılıyordu. Bir hastanede olduğunu beline kadar 

çekilmiş çarşaflara sinmiş ecza kokusundan anlamıştı. 

Birden bir çığlık koyverdi. Sol ayağı yerinde değildi. Kıpırdamaya 

çabaladı. Her yanı ağrılar içerisindeydi. Gözleri yaşardı. Bilinci kapalı 

yattığı müddetçe akmamış olan gözyaşları göz aklarını yaktı. Ayağını 

sordu İpek’e, zayıf bir sesle, bir yandan ağlamaya çalışırken. İpek ona 

verecek cevap bulamadı. Günlerdir bu sorunun kendisine sorulacağı 

anı hayal etmiş, soruya onlarca, yüzlerce yatıştırıcı cevap üretmişti; 

ancak o an gelip çattığında hiçbir şey diyemedi. Hıçkırarak ayrıldı 

odadan. Beş dakika sonra Sinem girdi odaya. Sean Hakan’ın saçlarını 

okşayarak, eğilip onu alnından öperek, yüzünü koklayarak ve arada 

kendisi de ağlayarak, olanı biteni bildiği kadarıyla anlatmaya başladı. 

İpek bir gece yarısı bacağına sürülmüş yapışkan bir ılıklık sezdi, 

yataktan korkuyla fırlayıp ışığı yaktı, bütün çarşafın kocasının sol 

ayağına dürülü olduğunu gördü, çığlığı bastı. Çarşaf kopkoyu bir kan 

içerisindeydi. Kanın büyük kısmı henüz kurumamıştı. Sean Hakan 

baygındı. İpek onu kendine getirmeye çalıştı ama genç adamın gözleri 

açılmak bilmiyordu. Son çare olarak kocasının göğüs kafesini var 

gücüyle yumrukladı, ardından eline büyük bir kumaş makası geçirip 

sivri ucuyla soluğu düzenli baygın adamı sağından solundan dürttü. 

Hemen ambulans çağırdı. Malikanenin merdivenlerine, asma katın 

kalın perdelerine, devasa saksılardaki gerçekçi yapma çiçeklere, her 

şeye aslında, her şeye sinmiş olan tuhaf kokuyu acil sağlık ekibi 

personali hemen aldı. Mutfağa yöneldi içlerinden birisi ve ocakta altı 

açık unutulmuş, fokur fokur kaynayan, içindeki su buharlaşıp dibe 

inmiş, üzeri açık düdüklü tencerede, saatlerdir kaynaya kaynaya birazı 

yeşilleşmiş kesik ayağı gördü, lavaboya zor yetişip böğk diye kustu.



35 

Bazı Sıkıntılı Zamanlarda Ruhumuz Çürüyebilir 

Sean Hakan, kariyerini sonlandıran, hayatını karartan, kendisini 

sonu gelmez bir acıya, eksik bir adam olmaya mahkum eden kişi veya 

kişilerin kimliğini hiçbir zaman öğrenemedi. 

Büyük keyif aldığı bahçeleri gezesi, yapay gölde gondol turu yapası 

gelmiyordu. Kimseleri kabul etmiyor, insanlardan kaçıyordu. İnterli 

elçiler sözleşmesinin karşılıklı feshini belgeleyecek evrakları ona 

imzalatmak için geldiklerinde dahi onları istirahat odasına aldırmadı. 

Kendisini arayıp teselli etmek isteyen takım arkadaşlarının, teknik 

direktörünün, özel antrenörlerinin telefonlarına çıkmadı. Bir akşam 

Sean Hakan erkenden uyuduktan sonra, İpek onun İtalya’daki sayısız 

metreslerinden birine yazdığı, bir daha asla Milano’ya gitmeyeceğine 

dair öfkeli SMSleri okudu. Yıllar sonra bu yeminini bozacak, ateşli 

fakat kalbi kırık bir taraftar olarak, bir kez daha Giuseppe Meazza’nın 

sadık bir müdavimi olacaktı. Milano şehrine birdenbire yüz çevirmesi 

tuhaf karşılanmıştı, çünkü Milano’daki dairelerinden birinde değil, 

İngiltere’deki kendi malikanesinde, yatağında saldırıya uğramıştı. 

Aksileşti Sean Hakan. Dünyanın en aksi adamlarından birisi oldu. 

İpek ona başlarda büyük empatiyle yaklaştı, tekrar hayata dönmesi 

için çaba sarfetti, fakat her defasında Sean Hakan haksız yere güzel 

karısının kalbini kırdı. Sonunda hayat İpek için de katlanılamaz bir hal 

aldı ve Ahmet Ekber’in onun sakat bacağından korktuğunu bahane 

ederek Sean Hakan’ı terk etti, Türkiye’ye döndü. Boşanma dilekçesi 

çok geçmeden kocasına ulaştı. Sean Hakan arıza çıkarmadı, yıldırım 

hızıyla, tek celsede, şak diye boşandılar. İpek, Sean Hakan’ın müthiş 

servetinden tek kuruş istemedi. Oğlunun güzel bir eğitim alması için 

gerekli olan masrafların karşılanması kafiydi. 

Dünyada tek başına kaldığını ve buna kendi aksiliğinin sebep 

olduğunu hissedince, Sean Hakan White, kendisini ruhunun karanlık 

eğilimlerine teslim etmeye başladı. Dünyanın sağlıklı, mutlu, huzurlu 

kısmından intikam almak istiyordu. Önünde gözle seçilemeyen bir 

amipten devasa bir ispermeçet balinasına yeryüzündeki tüm canlı 

formlarını yok etmesini sağlayacak bir buton olsaydı, Pakistanlının 

canını aldığı gece gösterdiği kararlılıkla, hiç tereddütsüz basardı ona. 

Öylesine derin, öylesine yoğun bir acı çekiyordu. Ruhu çürüyordu.



36 

Le Violon Rouge, fils 

Ligler bittiğinde, Stanley Kaan banka hesabından yüklü miktarda 

para çekti ve ülkeden ayrıldı. Batık teknenin haberini yabancı internet 

sitelerinde rastgele dolaşırken tesadüfen bulmuştu. Le Violon Rouge 

isimli Fransız yapımı, Hollanda bandıralı tekne, içindeki insan iskeleti 

ile birlikte Hint Okyanusu’nun Sri Lanka kıyılarına yaklaşık sularında 

neredeyse bir enkaz halinde, solmakta ve çürümekteyken bulunmuştu. 

Teknenin kalıntıları Maskeliya ismiyle bilinen ve özellikle günün son 

dakikalarında büyüleyici bir güzelliğe bürünen küçük bir kasabadaydı. 

Kasaba sakinleri, eğer Stanley Kaan ortaya çıkıp onu sahiplenmemiş 

olsaydı, Le Violon Rouge’un kalıntılarını o akşam yakacaklar, alevler 

ışığında eğlence düzenleyeceklerdi. S. Kaan, gün batımının ardından 

telefonunu çıkarıp kalıntıları fotoğrafladı. Hâlâ sağlam görünen kimi 

kalın parçaları çocukların yardımıyla kenara ayırdı. Enkazın kalanını 

ateşe verdi, eğlenceye kendisi de katıldı. 

Dokuz ay sonra, malikanesini sislerin örttüğü serin bir sabah, Sean 

Hakan, başında akşamdan kalma bir ağrıyla uyandı. Beyni betondu 

sanki. İki kopkoyu, acı kahve içtiği halde kendisine gelemedi. Bir saat 

geçmemişti ki, internetten oğlunun son yüklenmiş olan fotoğraflarına 

bakıyorken, evin baş kahyası odasının kapısını nazikçe tıklattı ve Sean 

Hakan’a kardeşinin kendisini ziyarete geldiğini birdirdi. Sean Hakan 

kahyanın yüzündeki muzip ifadeyi fark ettiyse de üzerinde durmadı. 

Çabucak hazırlanıp kardeşinin yanına indi. Stanley Kaan’ı samimi bir 

sıcakkanlılıkla karşıladı. Başı fena halde zonklamasına karşın neşesi 

yerindeydi, yeni yeni kullanmaya başladığı protez ayağı hakkında şık 

espriler yapıyordu. Kahvaltı ettiler. Birbirlere sürekli gülümsüyorlardı. 

Kahvaltının ardından Stanley Kaan ona siste bir gezinti yapma 

teklifinde bulundu. Çiseliyordu. Kahya onlara sarı birer yağmurluk 

getirdi. Eteklerinde yapay gölün bulunduğu tepelere doğru yürüdüler. 

Suya en yakın tepeyi, birbirlerinin koluna girmiş, büyük bir ihtiyatla 

iniyorlarken, sisin ardında kocaman bir siluet gördü Sean Hakan ve bu 

karaltıyı derhal tanıdı. Le Violon Rouge. Çocukluk düşlerini süsleyen 

kırmızı tekneye yaklaştıklarında Le Violon Rouge’u ilk gördükleri 

haliyle, sanki geçmişten kopup gelmişçesine, hatıralarında olduğu gibi 

karşılarında buldular. Tekneye çıkarlarken S. Hakan sevinçten ağladı.



37 

Kırmızı Keman 

Stanley Kaan, Le Violon Rouge’u yıllar önce özenli ve disiplinli bir 

çalışmayla dünyaya getiren tersane ekibinden iki kişiye ulaşabildi ve 

teknenin birebir ölçekte bir kopyasını yapabilmeleri için cömertçe bir 

meblağ sunarak teknenin yeniden yaratımını hızla gerçekleştirebilecek 

dinamik bir ekip kurdurdu. Orijinal teknenin mühendisi hayattaydı ve 

proje hakkında kendisini bilgilendirdiklerinde kişisel arşivini araştırıp 

teknenin çizimlerini yeni kurulan ekibe iletmeyi seve seve kabul etti. 

Le Violon Rouge, fils isimli yeni tekne, böylelikle, orijinalinin tıpa tıp 

benzeri olarak, yedi buçuk ay gibi kısa bir sürede inşa edilerek Stanley 

Kaan’a teslim edildi. Eski teknenin son kalıntılarının bir şenlik ateşine 

odun olduğu akşam enkazdan kenara ayırdığı sağlam destek kirişlerini 

Stanley Kaan Venedik’teki bir keman atölyesine götürdü ve bunlardan 

verniğine koyu kırmızı boya karıştırılan usta işi bir keman yaptırdı. 

Sean Hakan gözleri mutluluk yaşları içerisinde teknenin içine girdi. 

Teknenin içerisi çocukluklarındaki orijinalinin tarzında, eski teknenin 

içindeki hoş eşyaların ve tasarımın bulunabilen en yakın benzerleriyle 

döşenmişti. İnanılmaz derecede orijinal olanı andırıyordu. Sean Hakan 

kardeşinin hafızasının çocukluk dönemlerinde kalmış o mutlu mekanı 

böylesine canlılıkla koruyabilmesine şaştı. Asıl Le Violon Rouge’un 

açık denizde harap oluşunun, sağının solunun okyanus güneşi altında 

kuruyup çatırdayarak dökülüşünün, batıp deniz dibini boylayışının, su 

altında şişerek çürüyüşünün öyküsünü kardeşinden dinlerken hüzünle 

iç geçirdi, çünkü gizemli bir şekilde kendisinin ruhu duymadan yapay 

göle taşınmış olan bu teknenin, ilkine mucize derecede benzeyen bir 

kopya değil, hünerli bir restoranyondan geçmiş orijinal tekne olduğa 

inanmak istemişti. İki kardeş, birbirlerinin kolunda, tekneyi gezdiler. 

Stanley Kaan’ın, Sean Hakan’a keyifli bir sürprizi vardı. Kokusu 

insanı başka âlemlere götüren özel bir mahfazaya koydurttuğu, orijinal 

Le Violon Rouge’u ayakta tutan kirişlerin gövdelerinden meydana 

gelmiş olan harika bir kırmızı keman. Enstrümanı yaptırırken, Stanley 

Kaan, kardeşinin ona derin bir gönül bağıyla bağlanacağını, Avrupalı 

meşhur bir virtüözden keman dersleri alacağını ve böylece, kendisini 

Batı müziğine adayarak, geçmişindeki insanüstü başarılarını hatırlayıp 

hatırlayıp kendisini üzmeye son vererek avunabileceğini hayal etmişti.



38 

Anneyi Toprağa Vermek 

Sean Hakan kemana bir defa olsun elini sürmedi. Kırmızısı bakanın 

içine dokunan hoş enstrümanın kendisine hediye ediliş niyetini sezdi. 

Bunu istemiyordu. Çektiği acıdan uzaklaşmaya niyeti yoktu. Acısı onu 

besliyordu. Acısını derin bir lezzet alarak yaşıyor ve acının, içindeki o 

belalı karanlığı büyütüşünü şevkle izliyordu. İçerisindeki olağanüstü 

kokuyu son defa soluduktan sonra mahfazası kapadı, Stanley Kaan’a 

uzattı, onu Ahmet Ekber’e hediye etmesini ve çocuğun Türkiye’nin en 

iyi keman eğitmenlerinin gözetiminde Batı müziğini öğrenmesini 

istedi. Sonraki iki gün Stanley Kaan ile iyi vakit geçirdi, fakat Stanley 

Kaan’ın gideceği gün kasıtlı olarak kardeşinin kalbini kırdı ve ikisini 

senelerdir dünyanın ayrı yerlerinde yaşamaya zorlayan nefretin tekrar 

alevlenmesini sağladı. Stanley Kaan öfkeyle terk etti malikaneyi. 

Birbirleriyle uzun müddet şayet mümkünse yıllarca karşılaşmamayı 

umuyorlardı. Fakat altı hafta sonra gök yarılmışçasına yağmur yağdığı 

cenaze törenine katıldılar, öfkelerine bir an olsun ara vererek omuz 

omuza durdular, genç bir kapkaççının bıçak darbeleriyle hayatından 

olan annelerini birlikte toprağa verdiler. İki kardeş şehre cenazenin 

defnedileceği günün sabahında geldiler. Annelerinin başına gelenleri, 

cenaze namazının kılınmasını bekledikleri sırada, o semtin en gözde 

muhallebicilerinden birinde salep içerlerken İpek’ten dinlediler. 

İki gece önce, saat on bir gibi, Sinem bir taksiye binerek nöbetçi 

eczane aramış, evine çok uzakta olmayan eczaneden antibiyotik içeren 

ilacını almış, dönüşte yürümek istemişti. Bir yokuş başında karşısına 

uzun boylu bir genç çıkmış, Sinem’in çantasını çekiştirmiş, direndiği 

için bıçak çekmiş, Sinem’i oracıkta dokuz yerinden yaralamıştı. Bir 

mobese kamerası bu korkunç sahneyi saniye saniye kaydetmiş, kayıt 

bütün haber bültenlerinde tekrar tekrar yayınlanmıştı. White Kardeşler 

kayıdı izlemediler. Annelerine karşı son vazifelerini gerçekleştirdikten 

sonra hemen o gece ilk uçakla şehirden ayrıldılar. 

S. Kaan ertesi hafta kardeşini aradı. Annelerinin mezarı açılmıştı. 

Emniyet Müdürlüğü’yle işbirliğinde bulunmak için tekrar İstanbul’a 

döndüler. Çok sonra, vasiyeti üzerine ölümünün ardından yayımlanan 

hatıratında, Sinem’in naaşını kaçırtanın Sean Hakan olduğu, annesini 

malikanesine ait korunun kalbine gömdürdüğü ortaya çıktı.



39 

Bir Karanlık Ki Bitmek Bilmiyor 

Otuzuncu yaşında Sean Hakan servetinin neredeyse yarısını yitirdi. 

Yersiz harcamalar yapmış, günlerce süren eğlenceler düzenlemiş, para 

balyalarıyla dolu valizleri koluna takıp dünyayı gezmiş, kumarhane 

masalarında sabahlamış, hapla kafayı dağıttığı bir gece Tayland’daki 

ucuz bir lokalde soyulmuştu. Lüks yatını, jet uçağını ve şık araçlardan 

oluşan koleksiyonunun yarısını elinden çıkarmak zorunda kaldı. Bu 

yıkım yalnızca dört aylık kısa bir sürede oldu. Sonunda kendisine dur 

diyebildiğinde artık epeyi geç kalmıştı, farkındaydı. Kalan servetini 

koruması gerekiyordu. Eski gözükaralığını yitirmişti. Eskiden olduğu 

gibi silah ticaretiyle, kaçakçılıkla ve diğer karanlık işleriyle uğraşacak 

denli taşaklı hissetmiyordu kendisini. 

Yirmili yaşlarının ortalarına doğru bulaştığı o karanlık dünyadan 

koptuğu söylememezdi; sadece, zamanında devletlerarası işlerde dahi 

ismi anılırken, son dönemde kendine güvenini kaybetmesiyle beraber, 

bu sinsi ve ahlaksız âlemde zayıflamış, bunu ne yazık ki diğerleri fark 

etmiş ve Sean Hakan’ın konumu zayıflamıştı. Bedel ödemek zorunda 

kalıyordu. Birisi veya birileri, tanıdığı ya da tanımadıkları, gece 

yarıları malikaneyi basıyor, S. Hakan’a stres dolu dakikalar yaşatıyor, 

para dolu çantalarla veya imzalatılmış, kolayca paraya çevrilebilecek 

belgelerle oradan ayrılıyorlardı. Eli kolu bağlıydı bu konuda. 

Kendisini yalnız hissediyordu. Çok öfkeliydi. Kalbi çok çok kırıktı. 

Haftalarca yanında kalan fahişeler kiralıyor, onlardan kendisini çok 

ama çok seven biricik karılarıymış gibi sıcak davranmalarını istiyordu. 

Fakat bu yapmacık oyunlar da yüreğine huzur vermeye yetmiyordu. 

Son dönemde İspanyol bir ahbabıyla av gezilerine katılır olmuştu. Sıkı 

paralar harcamıştı bunlar için de. Bir gergedan avında az kalsın nalları 

dikiyordu. O günden sonra uslandı, duruldu. Derken, okuma listesinde 

bulunan kimi kitaplar sayesinde ruhu biraz huzur bulmuşken, sevdiği 

bir adam olan kahyasının zamansız intiharıyla yıkıldı. Adam kendisini 

Sinem’in kabrinin bulunduğu korunun girişindeki asırlık ağaçlardan 

birisine asmış, ölüsünü günler sonra Sean Hakan, oralardan doru bir 

atın sırtında dört nala geçerken fark etmişti. Yaşlı Perulunun ölüsü 

içler acısı bir durumdaydı. Havaların nem yüklü seyretmesinden ötürü 

kurtlanmış, erken bozularak mosmor, tanınmayacak hale gelmişti.



40 

Toz 

Üniversite eğitimi sebebiyle dört seneliğine Samsun’da yaşayacak 

olan Gaziantepli bir güzelin sayesinde Stanley Kaan bir nebze olsun 

mutluluk tattı. Bir kafede tanıştırdılar onları. Birbirlerine tutuldular. O 

güzel Kürt kızı, kız yurdundan çıkış aldı ve Stanley Kaan’ın dairesine 

yerleşti. Hayat onlara mutluluk yönünden oldukça cömert davranıyor, 

hatta zaman zaman aşktan öyle sarhoş oluveriyorlardı ki, birbirleri için 

yaratılmış olduklarını düşündükleri oluyordu. Kız şehre o sene gelmiş, 

dört sene boyunca Stanley Kaan’ın her şeyi olmaya ant içmişti. 

Samsunspor her zamanki Samsunspor’du. Stanley Kaan’ın futbol 

hayatı sıkıcı bir rutine bağlanmıştı. Bütün dünya kendisini unutmuştu. 

Ancak asıl şaşırdığı, kardeşinin de aynı unutuluşun içinde olmasıydı. 

Öylesine meşhur, öylesine insanüstü bir oyuncunun kariyerinin hemen 

ardından insanların kalbinden ve ilgisinden silinmiş olmasını oldukça 

tuhaf karşılıyordu. Ama tabii içten içe buna seviniyordu, çünkü onca 

sene kardeşinin başarılarına zor katlanmıştı; Allah biliyor, kaç defa 

intihara kalkışmış, son anda caymıştı. Şimdiyse mutluydu. Yapması 

gereken tek şeyin bu mutluluğu koruması ve sevgilisinin kalbini asla 

kırmaması olduğunu düşünüyordu. Kızmazdı da. Kızdan korkuyordu. 

Sevgilisinin ürpertici yanları vardı. Sömestr tatilini gözlerden uzak 

bir yerde baş başa geçirmek yerine, birlikte İstanbul’a gitmeyi önerdi; 

Steven Arda ile tanışmak, onunla ilgilenmek, bir şekilde onun karanlık 

yaşamına ışık olmak istiyordu. Kız bir Süryaniydi. Tılsımla, büyüyle, 

doğaüstü güçlerle, perilerle ve meleklerle dolu efsanevi bir soy ağacı 

hikayesi anlatıp duruyordu Stanley Kaan’a. Soyunun, taşıdığı kanın 

kutsal olduğuna dair sonsuz bir inanç besliyordu. 

İstanbul’da bir sabah, Stanley Kaan’ın önüne, içinde iki yüz gram 

kadar, altın renginde parıltılı toz olan deri bir kese koydu. Söylediğine 

göre kesedeki toz yedide biri bu dünyadan olmayan yüzü aşkın madde 

içeriyordu. Kullanışını gösterdi; küçük parmağının ucunu diliyle ıslattı 

ve nemli parmağı ile toza dokundu, tozun küçük bir kısmı parmağında 

kaldı, daha sonra sandalyesinden kalktı, Stanley Kaan’ı da kaldırdı, 

birlikte Steven Arda’nın odasına gittiler, engelli genç adam her zaman 

olduğu gibi yine pencerenin önünde salya akıtıyordu, kız diğer elini 

kullanarak Steven Arda’nın ağzını araladı ve tozu damağına sürdü.



41 

İç Ürpermesi 

Gece yarısı Stanley Kaan ona biraz kitap okumak için kardeşinin 

odasına girdi. Seçtiği kitabı okumaya bir türlü başlayamıyordu. Çünkü 

Steven Arda’nın bakışlarında bir şeyler görüyordu. Aklı başında bir 

adam gibi anlamlı bakıyordu. Stanley Kaan tedirgin oldu. Steven Arda 

ona sanki kendisindeki bir şeyin onu tedirgin ettiğini fark etmiş gibi 

çekinerek bakıyordu. Bir ara Steven Arda konuşacakmışçasına ağzını 

açtı. Bu jesti Stanley Kaan’ın içini ürpertti. Çabucak ayağa kalktı, ışığı 

kapattı, odadan ayrıldı. Sinirlerinin yatışması için kız arkadaşıyla biraz 

sohbet etmeye niyetlendi, oturma odasına geçti, ancak kız uyumuştu. 

Kız arkadaşının kahvaltı hazırlarken çıkardığı gürültüler uyandırdı 

onu. Bu gürültüler mutlu etti Stanley Kaan’ı. Yatış pozisyonu değişti. 

Sırtüstü uzandı, ellerini ensesinin altında birleştirdi. Yüzüne sevimli 

bir gülümseme geldi. Mutfakta kahvaltı hazırlayan sevgilisi hakkında, 

ilişkileri hakkında, mutluluklarına ilişkin küçük detaylar hakkında bir 

sürü düşünce toplandı zihninde. Öyle keyifli bir andı ki, üşenmese o 

an yataktan fırlayacak, kıza arkadan sarılacak, onu öpecek, ardından 

evlenme teklifinde bulunarak kızı şoke edecekti. Stanley Kaan’ın Kürt 

kökenli güzel sevgilisini, yıllar sonra bile, onunla tanışmış olan herkes 

kolayca hatırlayabiliyordu. Ancak yalnızca görünüşünü. Her nasılsa 

kızın ismini Stanley Kaan dahi bir defa olsun hatırına getiremedi hiç. 

White Kardeşler’in hikayesini anlatırken Kürt güzelinden söz etmem 

gerektiğinde ismini veremememin sebebi budur. Hiç öğrenemedim. 

Kürt güzeli sıktığı taze portakal suyunu paylaştırdığı bardaklardan 

birine pipet koydu. Meyve suyunu içirmek ve ona ezberinden destansı 

Kürt şiirleri okumak için Steven Arda’nın odasına girdi. Bardağı onun 

ağzına yaklaştırdı, pipeti dudaklarının arasına koydu, Steven Arda taze 

portakal suyunu keyifle hüptürmeye başladığında, Kürt güzeli de en 

sevdiği şiirin ilk dizelerini seslendirmeye başladı. İşte bu sırada karşı 

koltuğun üzerinde açık defteri, kitaplığın bulunduğu rafların altında 

olan masanın üzerindeyse o defterten koparılmış sayfalara düzgün bir 

el yazısıyla yazılmış uzun mektubu gördü. Bardak boşaldığında pipeti 

engelli adamın ağzından çekti, ıslak dudakları ve salya sızmış çeneyi 

havlu bezle sildi. Onu yataktan kaldırdı, tekerlekli iskemlesine oturttu. 

Ardından masadaki sayfalara hızlı hızlı göz attı. Okudukça içi ürperdi.



42 

Satırlarına Korku Sinmiş Sayfalar 

Kürt güzeli, yüzünde bir kaygı ifadesi, elindeki sayfalarla yatak 

odasına girdiğinde Stanley Kaan pantolonunu giyiyordu. Sayfaların ne 

olduğunu sordu. Kız açıklamaya çalıştı. Stanley Kaan’ın kaşları çatıldı 

birden. Giyinmeyi sürdürdü. Sayfaları aldı yatağa oturdu, okudu hızla. 

Mektup ikisine hitaben yazılmıştı. Kardeşinin odasına girdi. Onunla 

konuşmaya çalıştı, ama Steven Arda her zamanki gibiydi, bilinçsizdi. 

Stanley Kaan mektubu yazanın kardeşi olduğundan en küçük şüphe 

duymuyordu. Görünen oydu ki Steven Arda’nın bilinci yıllar üzerine 

yerine gelmişti. Mektuptan anlaşıldığına göre kendisini hâlâ bilincini 

yitirdiği yaşta zannediyordu. Mektubu kendisini tanımadığı bir binada, 

yan odada uyuyan tanımadığı bir çiftin yanında, aynaya baktığında da 

yine tanıdamadığı birinin bedeninin içinde bulunan on bir yaşındaki, 

çok korkmuş bir çocuk kaleme almıştı. Kendisinin bu bedenin sahibi 

olmadığını, aslında o an Allegria isimli bir İngiliz teknesinde ailesiyle 

birlikte bulunduğunu iddia ediyordu, hatırladığı son şey, kardeşleriyle 

kavga ettiği için yaralanmasının ardından babasının onu teknedeki 

laboratuvara götürüp onunla ilgilendiğiydi. Laboratuvarda kendinden 

geçip uykuya dalmış olmalıydı. Yaşadığı korkunç şeyin gerçekçi ve 

anlaşılmaz bir rüya olması gerektiğine inanıyordu. Yazanlara göre, ilk 

şoku atlattıktan sonra dairenin içinde keşfe çıkmış, yandaki odada bir 

kadına sarılmış olarak uyuyan, aynada gördüğü, içinde bulunduğu 

bedene sima olarak ikizmişçesine benzeyen bir adam görmüş, korkusu 

artmıştı. Ancak uyuyan çifti uyandırmaktan korkmuştu. Çünkü rüya 

denen tuhaf âlemin kurallarını bilmiyordu ve eğer yanlış bir şeyler 

yapacak olursa kendi hayatına geri uyanamamaktan korkuyordu. 

Mektubun son kısımları karışıktı. Ne söylediği anlaşılmıyordu. Acı 

sayıklamalarla doluydu. Son sayfayı da okuduktan sonra Stanley Kaan 

dağıldı. Kız onu yatıştırmaya çalıştı. Bunlara Steven Arda’nın ağzına 

sürdüğü büyülü tozun neden olduğunu, Steven Arda’nın toz sayesinde 

sağlıklı bilincini geri kazandığını söyledi. Stanley Kaan’ın inanmaktan 

başka çaresi kalmadı. Kürt güzelinin Steven Arda’ya ikinci defa toz 

yutturmasına izin verdi. Ardından gergin bir bekleyişe girdiler. Steven 

Arda’nın ağır bir uykudan kendi kendine uyanması akşam saatlerini 

buldu. Gözlerini açtı Steven Arda. Yine o aynı, korkunç rüyadaydı.



43 

Veda 

İstanbul’da birkaç hafta daha kaldılar. Bu süre zarfında Steven Arda 

ile kurdukları doğaüstü iletişimde birtakım yalanlara başvurdular. Onu 

üzmemek için. O bir çocuktu. Gerçekleri bilmesi onun için bir işkence 

olurdu. Kız arkadaşı ve Stanley Kaan bir karar aldılar ve Steven Arda 

eski bilinciyle aralarında olduğu süre boyunca onu iyi niyetli yalanlar 

ile kandırdılar. Yalanlar şöyleydi: Burası bir diğer âlemdi. Yaşadığı bu 

inanılması güç deneyim, kendisinin de kuşkulandığı gibi, son derece 

gerçekçi bir çeşit rüyaydı. Denizlerde geçen o hayat, Allegria isimli o 

tekne gerçekti ve kendisi gerçek hayatında, burada bulunduğu süre 

zarfında bir çeşit koma halindeydi. Ailesi yanındaydı. Bilinci bir nevi 

bir seyyahtı ve başka bir âlemi ziyaret etmekteydi. Kendisine geldiği 

zaman burada yaşadıklarını başlarda belli belirsiz hayatırlayacak fakat 

bir süre sonra yaşadıkları hafızasından sonsuza kadar silinecekti. Buna 

inandı Steven Arda ve o günden sonra deneyimini keyifli bir oyunmuş 

gibi yaşamaya başladı. Kendilerini başka kimliklerle tanıtan Stanley 

Kaan ve kız arkadaşıyla birlikte iyi vakit geçirdi, bol bol eğlendi. 

Ama günler günleri kovaladı, zaman doldu ve Stanley Kaan ağustos 

ortalarına doğru Samsun’a dönmek zorunda kaldı. Steven Arda’yı geri 

getiren o sihirli tozun kırkta birini bile kullanmamışlardı henüz. Fakat 

Stanley Kaan içini acıtan bir karar verdi, Steven Arda’ya böyle bir şey 

yapmasının haksızlık olduğuna inandığından, ona son defa, rüyalarda 

görülen mutlu günlere benzeyen bir gün geçirtti, gün boyunca Steven 

Arda’nın yüzünde eksik olmayan gülümsemeyi her gördüğünde içi bir 

fena oldu ve gece yarısı, kardeşi kendisine iyi geceler dileyip odasına 

çekildiğinde, gizlediği yerden toz dolu keseyi aldı, lavaboya gitti, tozu 

alafranga tuvaletin içerisine boşalttı, sifonu çekti. 

Ertesi sabah uyandığında tatsızdı. Kahvaltıda gözleri dolu doluydu. 

Yüzünde ağladı ağlayacak bir ifadeyle dolaştı tüm gün. Kız arkadaşı 

da büyük hayal kırıklığı yaşıyordu, çünkü o doğaüstü tozun tekrardan 

meydana gelmesi fiziki ve fiziküstü kanunlara göre mümkün değildi. 

Olayı olabildiğince hızlı unutmaya çabaladılar. Son gün, Steven Arda, 

onlar oradayken memleketinde tatilde olan, dün akşam dönen bakıcıya 

teslim edildi. Bakıcı kadın hiçbir şeyden kuşkulanmadı. Stanley Kaan 

maneviyatı bozuk, sinirleri altüst olmuş bir şekilde şehirden ayrıldı.



44 

Kürt Güzelinin Esrarengiz Kayboluşu 

Sean Hakan gizemli bir e-mail aldı. Mailde dört tane fotoğraf vardı. 

Steven Arda, Stanley Kaan ve güzel kız arkadaşının yanında, ayakları 

üzerinde, gayet sağlıklı, onlarla yan yana yürürken görüntülenmişti. O 

dört fotoğrafa neredeyse bir saat boyunca şaşkınlıkla bakakaldı. Nasıl 

bir tepki vermesi gerektiğini kestiremiyordu. Saatlerce bunu düşündü. 

Sonunda bir tanıdıkları vasıtasıyla edindiği Stanley Kaan’ın mailine o 

gizemli maili olduğu gibi gönderdi ve bir açıklama bekledi. İki üç saat 

sonra Stanley Kaan ona telefon etti, inanılmaz gerçekleri anlattı, fakat 

S. Hakan kandırıldığını hissetti, kardeşiyle tartıştı telefonda. Akşama 

doğru bu sefer kendisi onu aradı ve büyük öfke kusarak, hem onu hem 

de bir ömür boyu engelli rolü yaparak ailesinin hayatını mahveden, 

babalarının ölümüne neden olan Steven Arda’yı kardeşlikten sildi. 

İçi içini yiyordu. Uykuları kaçıyordu. Kimsenin haberi olmamasını 

sağlayarak İstanbul’a gitti, Steven Arda’yı ziyaret etti, bakıcı kadın 

arka odada ütü yaparken kardeşiyle kırk dakika yalnız kaldı, kendisini 

kaybetmiş gibiydi, zavallı engelli adamı uzun müddet tartakladı ancak 

sonuç alamadı. Şehirden ayrılırken, uçakta darmadağındı, moralsizdi, 

ne yapacağını, neye inanacağını bilemiyordu. Ancak uçağı henüz ülke 

hava sahasını terk etmemişken aklında bir plan şekillenmeye başladı. 

Engelli kardeşini içeriden duyulmasın diye kısık sesle yalancılıkla 

suçlayıp tartaklamasının üzerinden on bir gün geçmişti. Bir puro yaktı. 

Bir haftadır tıraş etmediği sert sakallı yüzüne aynada şöyle bir baktı ve 

yüzünde en azından bir saat kalacağını umduğu ruhsuz bir ifade seçti. 

Tavanı yüksek, geniş, karanlık bir konuk odasında, duvarlara asılı şık 

ve birbirinden pahalı modern tabloların arasında, lacivert kadifeden 

bir üçlü koltuğa elleri çarmığa gerilmiş İsa gibi açık vaziyette denizci 

halatıyla bağlanmış oturan Kürt güzeli, Stanley Kaan’ın simaen tıpatıp 

benzeri, ancak vücut olarak kendini salmış, hafifçe göbeklenmiş, adım 

atarken bir tuhaf görünen, kirli sakallı, şeytani soğukkanlılıkla bakan 

bir adam gördü karşısında. Adamı elbette tanıyordu. Medya sağ olsun, 

Türkiye’de yaşayıp da White Kardeşler’i tanımayan yoktu. 

Sean Hakan kızın bağlı olduğu koltuğun çaprazında bulunan berjere 

oturdu. Bacak bacak üstüne attığında yukarı çekilen paçasının altından 

protez ayağı meydana çıktı. Doğrudan kızın gözlerine bakıyordu.



45 

Ne Anlatmış Olabilir Ki Kız? 

Sean Hakan kıza tozu sordu. Kız anlattı. Bu anlatılanların aynısını 

kardeşinden de dinlemişti. Yeni bir şey söylemiyordu kız. Sean Hakan 

böyle söyleyince, kız oturduğu yerde doğruldu, bakışları sertleşti, puro 

dumanı iyice seyrelince Sean Hakan’ın gözlerinin tam içine baktı, ona 

şuna benzer bir şey söyledi: Kendisi dahil, tüm ailesi, sülalesi, kısaca, 

onunla aynı kanı taşıyan tanıdığı tanımadığı tüm insanlar kutsal, gizli, 

açığa çıkması hem kendileri hem insanlık için hiç de iyi olmayacak 

birtakım saklı ilimlere sahipti. Kendisine bahşedilmiş birbirinden özel 

dokuz ilimden biri ise kendi başına gelecek kötü, belalı, ürpertici, feci, 

nahoş olayları matematiksel kesinliklere benzeyen bir doğru sanıyla 

sezebilmesiydi; ve o esnada, bulunduğu malikanenin kendisine kabir 

olacağını, ölümle burada buluşacağını sezmekteydi. Bu beklenmedik 

sözler üzerine Sean Hakan biraz gerildi, öyle ki, hiç adeti olmadığı 

üzere purosundan ardı ardına derin nefesler aldı ve hararetlenen puro 

parmaklarını yakmaya başladı. 

Kızın ölümüne yönelik niyeti yoktu. Kız bir müddet sustu, sonra, 

onun aslında böyle bir şeye niyetlenmediğini bildiğini ama birazdan 

söylemek zorunda olduğu bazı şeyler yüzünden buna karar vereceğini 

ve kendisini saatler gece yarısını vurmadan önce öldürmüş olacağını 

söyledi. Sözleri Sean Hakan’ı endişeli bir merak içerisinde bıraktı. Bir 

şey soracaktı, soracağı şeyi unuttu. 

Ve kız hâlâ nefes alabiliyorken sarfettiği son sözcüklerin büyüsüne 

kendisini kaptırarak, ağır ağır, kelimelerin tadını çıkara çıkara, gözleri 

Sean Hakan’ın gözlerine dikili olarak, sakin, tutarlı, düzgün ve akıcı 

bir anlatımla yirmi dakika boyunca konuştu. O gece malikanede olan 

şeyleri, Kürt güzelinin anlattıklarını bilebilmeyi çok isterdim doğrusu. 

Malikane hizmetlilerinin kendi odalarına çekildikleri geç bir saate 

kadar ölünün yanında kaldı Sean Hakan. Yeleğinin cebinde bulunan 

diğer puroları da peş peşe içerek birtirmiş, ne ile oyalanacağını bilmez 

halde geniş odanın içerisinde ileri geri yürüyor, kırdığı boynu korkunç 

bir açıyla yamulmuş duran ölüye iğrenerek bakıyor, kızdan dinlediği 

kahredici gerçeklerin ağırlığı altında eziliyordu. Açık havaya çıkmasa 

çıldırabilirdi. Ölüyü pencereye kadar taşıyıp aşağı attı. Bahçeye indi. 

Boynu ve düştüğünde kolları kırılan ölüyü arabayla koruya götürdü.



46 

Yarin Memleketine Yolculuk 

Stanley Kaan antrenmanlara mutsuz katılıyordu. Performansı berbat 

haldeydi. Son iki maçta on sekiz kişilik maç kadrosuna alınmamış ve 

takım arkadaşlarının bazıları kendisine karşı cephe almıştı. Güzeller 

güzeli sevgilisini özlüyor, onun için endişeleniyordu. Kızın kaçırıldığı 

aklına bile gelmiyordu. Belirsiz bir nedenden ötürü Kürt güzelinin onu 

terk ettiğini ve okulunu dondurup memleketine döndüğünü sanıyordu. 

Otuz yaşındaydı Stanley Kaan. İçinde futbola karşı en ufak bir tutku 

kırıntısı kalmamıştı. Artık her şey zorlamaydı, her şey birer keyifsizlik 

örneğiydi. Gelecek sezon sözleşmesini yenilememeyi, oynadığı mevki 

göz önüne alınacak olursa, yeşil sahalara gönüllü erken veda yapmayı 

istiyordu. İsteğini kulüp yönetimine açtığında kendisine mani olmaya 

kalkışan olmamıştı. Bu kararı şimdilik taraftarlardan gizlenecekti. 

Samsunspor ile manevi bağlarını kopardığı ve son dönemde son 

derece formsuz olduğu için, en azından bir hafta sürecek bir kafa 

iznine çıkma talebinde bulunduğunda ona karşı gelmediler. Bavulunu 

topladı Stanley Kaan ve sevdiği kızı yeniden elde etmek için Antep 

uçağına bindi. Aile üyelerinin de kız arkadaşı gibi mistik kimseler 

olmasını normal karşılamaya hazırdı, ama kız arkadaşının abilerinden 

birisi kendisini havalimanında karşıladığında içine ürpertiler salan bir 

şaşkınlık duydu. Kürt güzelinin, ailesine kendisiyle olan ilişkisinden 

bahsedip etmediğini bile bilmiyordu. Telefonu sürekli kapalı olduğu, 

sosyal medya hesaplarındaki mesajları da yanıtlamadığı için Stanley 

Kaan Gaziantep’e geliyor olduğunu kız arkadaşına bile bildirmemişti. 

Kürt güzelinin kardeşi olduğu yüzünden belli olan, uzun boylu, geniş 

yapılı, sakallı, takım elbiseli bir adamın elinde ‘Sporcu Kaan Bey’ 

yazılı tabelayı gördüğünde hissetmişti ilk şaşkınlığı. Kürt güzelinin 

ailesiyle olmadığını, dahası, ailenin de kendisinden haber alamayıp 

kaygılandığını, kendi yaşlarında olan sakallı adamla beraber bindikleri 

takside öğrendi. Adam konuşurken kesin bir ifade ve tavırla ‘görmek’ 

sözcüğünü kullanıyordu; Stanley Kaan ile kızlarının ilişkisini, kızın 

ansızın ortadan yitişini, kendisinin kızı aramak için oraya gelişini ve 

bundan sonra kendisiyle birlikte atılması gereken adımları birer birer 

sırasıyla ‘görmüşlerdi.’ Stanley Kaan taksinin geçtiği güneş altında 

parıldayan sokakları seyrediyor, sıkıntılı bir sessizlikle susuyordu.



47 

Bir Tedirginlik 

Aile eski bir taş konakta oturuyordu. Stanley Kaan’ı geniş mi geniş 

serin bir salona geçirdiler. Yer sofrası kurulmuştu. Vakit henüz öğlen 

olmamıştı, ama Stanley Kaan yemek davetini kabul etmezlik edemedi. 

Kızın babasının tam karşısına oturmuştu. Adamın simsiyah, kabarık, 

ilginç bir posbıyığı ve çenesinde bir tutam uzun sakalı vardı, saçlarını 

arkadan lastikle bağlamıştı, yanaklarındaki sakalları kazınmıştı, yeşil 

gözlerinin birisine kan oturmuştu, o göz sanki hafifçe kısık bakıyordu. 

Konuşurken Stanley Kaan’a ‘oğlum’ diye hitap ediyor, Stanley Kaan 

önündeki ayranı yudumladığında adam sürahiye uzanıyor ve konuğun 

bardağını tekrar ağzına kadar dolduruyordu. Epeyi uzun ve sıkıntılı 

süren yemeğin ardından Stanley Kaan kayıp kız arkadaşının babası ve 

abileriyle birlikte nargile odası denen ve kış bahçesine benzer şekilde 

güzelce döşenmiş camlı bir mekana geçti. 

Kızın babası açık sözlüydü. Soğukkanlıydı. Tipi, duruşu, oturuşu, 

tavırları, sıcak sıcak bakan gözleri hiç öyle söylemese de, konuşmaya 

başladığı an karşınızdakinin taş gibi kaskatı yürekli, adamına göre 

acımasız ve eşkıya ruhlu olabilen birisi olduğunu anlıyordunuz. Lafı 

dolandırmadan, sakin tavırlarla, sesi hiç titremeden, gözlerinden belli 

belirsiz bir üzüntü perdesi bile geçmeden, Stanley Kaan’a kızlarının 

Sean Hakan tarafın kaçırılıp öldürüldüğünü ve malikanesinin kalbinde 

bulunan koruya hayvan leşi gömermiş gibi saygısızca gömüldüğünü 

söyledi. Stanley Kaan ilk anlarda bir tutukluk geçirdi, ardından itiraz 

edecek oldu, ama onu yatıştırmayı bildiler; şakağına gümüş renginde, 

ahşap kabzalı bir altıpatlar dayadılar. Bunun üzerine S. Kaan kulağını 

iyice açıp anlatılanları sakin sakin dinledi. 

Akşam saatlerinde Stanley Kaan kızın babasıyla birlikte konaktan 

gri bir atın sırtında ayrıldı. Düşmemek için yaşlı adamın beline sımsıkı 

sarıldı; adamın balıksırtı ceketinin arkası kebap dumanı kokuyordu. 

Atı yosunlu bir akarsuyun yanındaki bir söğüt dalına bağladılar. Yirmi 

dakika boyunca yan yana yüreyerek zemini yumuşak, çakıllı bir patika 

katettiler. Yirminci yüzyılın son gecesinden beri yerin altında yaşayan, 

gün ışığına çıkmayan, gözlerine perde inmiş, zayıflıktan ve yaşlılıktan 

beli iki büklüm bir ihtiyar kadını ziyaret ettiler. Toprağın dört beş 

metre altında kalan, modern tasarımlı, penceresiz bir daireye indiler.



48 

Cici Anne Hatun 

Stanley Kaan yaşlı ev sahibesini gördüğünde onun doksanında falan 

olduğunu düşündü. Haklıydı da. Cici Anne Hatun ismiyle karanlık bir 

ün salmış olan cadımsı ihtiyar, Stanley Kaan’ı evine kabul ettiği sene 

doksan altıncı yaşını sürüyordu. Ağzı bozuk hatundu. Misafirlerinin 

yanında ağız dolusu küfretmekten çekinmiyordu. Stanley Kaan’dan 

daha yakına gelmesini, yanına oturmasını istedi, genç adamın bileğini 

kavradı, birden bağrını açıp Stanley Kaan’ın elini kırış kırış bağrına, 

sarkıp porsüyüp yok olmuş iki memesinin ortasına koydu, ardından 

ağıda benzeyen, nece olduğu anlaşılmayan, insanı gerim gerim geren 

bir ezgi mırıldandı. Bu gizemli törenlere alışık olduğu rahat tavrından 

belli olan yaşlı adamsa, odanın diğer köşesine, rengarenk bir kanepeye 

oturmuş, ellerine bolca döktüğü tütün kolonyasıyla bıyıklarını ıslatıp 

keskin kokuyu ciğerlerine çekiyordu. 

Kadın Stanley Kaan’ı rahat bıraktıktan sonra diğer konuğuyla bir 

şeyler konuşmaya başladı. Kürtçe konuşuyorlardı. İhtiyar kadın uzun 

uzun bir şeyler söylüyor, adam onu sakince dinliyor, kafa sallıyor ve 

nadiren sözünü kesiyordu. Kolonya bu kez Stanley Kaan’daydı, sol 

elini, kadının bağrına soktuğu elini kolonyalıyordu boyuna. 

Konuşmaları bitince kadın ayağa kalktı, başka bir odaya geçti, bir 

süre dönmedi. Adam fırsattan istifade Stanley Kaan’a birazdan olacak 

şeyleri özetledi. Duydukları karşısında Stanley Kaan’ın kanı dondu. 

İtiraz etmeye yeltendi, ama adam belindeki altıpatları çekip Stanley 

Kaan’a doğrultunca sesi kesildi. Stanley Kaan korkuyla yutkundu. Az 

sonra kendisini bir nevi ameliyat edeceklerdi. Burnuna eterli mendil 

dayayıp bayıltacak, vücudundaki bir yeri bıçakla yaracak, oraya, etin 

içine, güya bu dünyadan olmayan, başka bir âlemde Debişol ismiyle 

bilinen meyveleri tuzlu bir ağacın reçinesinden yapılmış insan figürü 

şeklinde bir tılsım koyacak, sonra açık yarayı, adamın işaret ettiği, 

duvarda asılan, Süryani ermişlerinden birine ait olduğu rivayet edilen 

bin yaşındaki paslı palanın küt ucunu kızdırarak dağlayacaklardı. 

Dediklerini harfiyen uyguladılar. Stanley Kaan günler boyunca ateş 

içerisinde kıvrandı, titreme nöbetlerine tutuldu, dudaklarına bastırılan 

nemli mendillerdeki birkaç damla şekerli su ile beslendi. Ayıldığında 

ise toparlanması güç oldu. O yer altı dairesinden üç hafta ayrılamadı.



49 

Depresyon 

Gaziantep’ten ayrılmadan evvel, ölen kız arkadaşının tekinsiz aile 

fertleri Stanley Kaan’ı teker teker bir köşeye çekip ona ömrü süresince 

sır gibi sakladığı (bu yüzden burada sayamayacağım) birçok tembihte 

bulundular. Bu sırlardan birisi -belki de kurallar demeliyim bunlara-, 

tahminime göre, kız arkadaşını acımasızca öldüren Sean Hakan’dan 

asla nefret etmemesi gerektiğiydi. Neden bu kanıya vardım: Stanley 

Kaan, çocukluklarından şu yaşlarına kadarki evrede kardeşi ile yoğun 

bir nefretleşme içerisindeydi. Zaman zaman hayat onları çeşitli şekilde 

sınamış, kalplerini yumuşatacak olaylar yaşamışlar, belirli zamanlarda 

bir arada bulunup ortak hisler duymuş ve birbirlerine yakınlaşmışlardı. 

Ancak bir şekilde aralarındaki nefrete gerek duymuş, onu olur olmaz 

sebeplerle körüklemişlerdi. Belki de, özellikle çocukluk evrelerinde 

yaşanan aile travmasından ötürü, yaşama tutunabilmeleri ve hayattan 

zevk alabilmeleri için birbirlerine nefret beslemeye korkunç, zalimce 

bir gereksinim duyuyorlardı, bilemem. Ama şunu kesinlikle biliyoruz 

ki Stanley Kaan ve Sean Hakan on ve otuz yaşları arasında geçen 

sürede birbirlerine kin gütmüşlerdi. Siz sayfaları ağır ağır çevirdikçe, 

ben anlattıkça öğreneceksiniz, ama ben bulunduğum yerden biliyorum 

ki, kitabımın kalanına konu olacak sonraki otuz sene boyunca nefretin 

en küçük bir gölgesi dahi girmedi aralarına. Benim bundan anladığım, 

ailenin, karanlık bir nedenden ötürü, Stanley Kaan’a Sean Hakan’dan 

nefret etmeyi yasaklamış olması ihtimalidir. 

Samsun’a döndüğünde Stanley Kaan White bedenen ve ruhen tam 

manasıyla bir enkazdı. Yoğun bir depresyon içerisindeydi ve ruhu bu 

depresyonu akla hayale gelmeyecek boyutlarda yaşayarak hayatı genç 

adama zindan ediyordu. Evinden çıkmıyor, antrenmanlara katılmıyor, 

telefonlara bakmıyor, kapı çaldığında açmıyordu. İnsanlıktan çıkmıştı. 

Varoluş nedeni belirsiz kendi halinde bir organizmaymışçasına asalak 

bir yaşam sürüyordu. Akşama kadar tv karşısında, bir battaniye altında 

pinekleyerek, ülkenin dört bir yanına dağılmış mutsuz ev hanımlarını 

oyalamaya yönelik bomboş programlar izliyor, derinliksiz, basit, sığ, 

onlarca defa tekrarı verilen Yeşilçam melodramlarını boş bakışlarla 

takip ediyor, ağzına lokma koymuyor, hareket etmiyor, günden güne 

kasları eriyor, başına ağrılar saplanıyor ve kondüsyonu yok oluyordu.



50 

Balmumu Heykeller 

Sean Hakan da, kardeşi Stanley Kaan’la eş zamanlı olarak, bir çeşit 

depresyondaydı, triplerdeydi. Çabuk öfkeleniyor, düşünmeden hareket 

ediyor, çocukça davranıyordu. Hayatının tamamını saran huzursuzluk 

illetine tutulmuştu. Boğuluyordu. İçi sıkılıyordu. Kötü, şeytani birisine 

dönüşmeyi, ruhunun tamamıyla canavarlaşmayı arzuluyordu, kötülük 

etsin, durmadan can yaksın istiyordu, ancak kalpleri yumuşacık, sevgi 

dolu bir ana babadan doğmuştu o; White Kardeşler, üçüzler, tutkulu 

bir aşkın meyveleriydiler. Şeytanlaşmayı saplantı haline getiren Sean 

Hakan’ın mayasında iyilik vardı daha çok; ne yaparsa yapsın içindeki 

yumuşak noktayı silip atamıyordu ve bu onu çılgına çeviriyordu. 

Hatıralar çekiyordu onu. Her bir köşesi modern mimarinin bir başka 

şık temsili olan harikulade malikanesine sığamıyor, günlerini Stanley 

Kaan’ın hediye ettiği Le Violon Rouge, fils içinde geçiriyordu. İpek’le 

telefonlaşıyordu ara sıra. Ahmet Ekber’in müziğe yaratılıştan eğilimi 

olması, sanatta hızla kademe atlaması, daha şimdiden kendi çocuksu 

doğaçlama bestelerini üretmeye odaklanması onu müthiş mutlu ediyor 

ve yüreğini gururla çarptırıyordu. Oğlunu nadir hediyelerle şımartmak 

istiyordu, ancak Ahmet Ekber incelikli, özel bir çocuktu; kendisinden 

varlığını esirgeyen, insanlardan kaçan, katı kalbini yumuşatmaya hiç 

de hevesli olmayan babasının hediyelerini geri çeviriyordu. Babası ve 

annesi boşandıktan sonra ondan yalnızca bir kez kazara hediye almıştı. 

Kırmızı Keman’ı. Kemanı ona amcası hediye etmişti. Bu hoş kemanın 

aslında babasına hediye edildiğini, kendi eline geçmesini babasının 

istediğini öğrendiğinde çoktan bağlanmıştı ona; yoksa bir saniye olsun 

tereddüt etmeksizin duvarlara çarparak kemanı parça parça ederdi. 

Sean Hakan bir gün internette gezinirken insanları göz kamaştıran 

bir ustalıkla balmumu heykellere çeviren bir sanatçıya rastladı. Özel 

bir davet göndererek heykeltıraş kadını malikanesinde ağırladı ve ona 

dünyanın kalanından gizlemesini istediği, varlığından yalnızca ikisinin 

haberinin olacağı bir dizi balmumu heykel sipariş etti. Dudakları 

uçuklatan cinsten bir para karşılığında, heykeltıraş, ona oğlu Ahmet 

Ekber’in İpek’le boşandıkları sıralardaki halini tıpatıp yansıtan bir 

heykel yarattı. Ardından çocuğun şimdiki halinin bir ikizini. Ve takip 

eden her Noel’de oğlunun güncel bir heykeli S. Hakan’ın eline ulaştı.

İkinci Kısım



51 

Küllerinden Doğmak 

Sözleşmesi sürdüğü halde kulüp ile ilişkisini kesmiş bir görüntü 

çizen Stanley K. White, Samsunspor yönetimince uluslararası futbol 

mahkemelerine şikayet edildi; Fifa tahkim kurulunun Stanley Kaan’a 

gönderdiği açık muhtırada derhal kulübüne dönmeyecek olursa rekor 

bir tazminat ödemesi gerekeceğine yönelik maddeler yer almaktaydı. 

Bu ikazlar sonuç verdi ve Stanley Kaan Samsunspor tesislerine geldi, 

kulüp yöneticileriyle saatler süren bir toplantıda bulundu. Kondüsyon 

seviyesi yerlerdeydi, bu yüzden fizik antrenörü gözetiminde bir buçuk 

ay süresince takımdan ayrı düz koşu yapması gerekti. Bunun peşi sıra, 

fiziken toparlanıp takım ile toplu antremanlara çıkmaya başladığında 

kendisinde akıl erdiremediği değişiklikler sezdi. On seneyi aşkın bir 

zaman, kariyerinin başından beri elde etmek için büyük bir disiplinle 

uğraştığı şeyi, yani zihnindeki oyun planını sahaya yansıtmayı artık 

büyülü bir kolaylıkla gerçekleştirebildiğini fark etti. Stanley Kaan’ın 

gösterdiği performans farklılığını antrenörleri ve elbette teknik adamı 

da görmekte gecikmedi ve bunun sonucunda, kısa süre öncesine kadar 

fiziksel ve zihinsel bir enkaz halinde bulunan Stanley Kaan belirlenen 

toparlanma sürecinin tamamlanmasını beklemeksizin formayı kaptı ve 

ilk on birdeki yerini garantiye aldı. 

Samsunspor senelerdir alt ligdeydi. Güncel sezonda yine bekleneni 

verememiş, ligin henüz ilk yarısı tamamlanmamışken liderin on dokuz 

puan gerisinde kalarak tablonun orta yerlerinde çakılı kalmıştı. Ancak 

takip eden haftalarda, Stanley Kaan’ın alkış alan çıkışı ve rakiplerini 

kıskandıracak denli temiz ve istikrarlı performansı sayesinde topladığı 

puanlar neticesinde ligin ikinci yarısında tabloda liderliğe güreşmeye 

başladı. Sezon sonu geldiğinde ligi üçüncü bitiren Samsunspor playoff 

mücadelesine çıkma hakkı kazandı ve eşleştiği Kasımpaşaspor’u 

Stanley Kaan’ın hat trick yaptığı müthiş maçta mağlup ederek üst lige 

çıkma biletini aldı. Performansı ona yine milli takımın kapılarını açtı, 

Uruguay asıllı Makedonyalı bir teknik adama teslim edilen Türkiye A 

Milli Futbol Takımı’nın yaz döneminde İsviçre ve Ukrayna ile yaptığı 

dostluk maçlarının kadrosuna çağrıldı ve deyim yerindeyse döktürdü 

Stanley Kaan. İki mevsim öncesine kadar neredeyse herkesin ismini 

unuttuğu futbolcu böylelikle piyasa değerini dörde katlamayı bildi.



52 

Sportif Başarı + Maddi Refah 

Samsunspor kimsenin beklemediği bir şekilde, kadrolarının market 

değerleri yüz milyonlarca lirayı bulmuş olan Üç Büyükler’i ardında 

bırakıp ligin ilk yarısını lider kapattı. Başarının mimarı, elbette, kaptan 

sıfatıyla her maç doksan dakika sahada yer alarak takımını sırtlayan, 

vasat oyunculardan kurulu takım arkadaşlarını kimsenin anlayamadığı 

biçimde motive etmeyi bilen Stanley K. White idi. Ara transfer sezonu 

açıldığında Fenerbahçe ve Galatasaray kendisini kıskaca aldılar, otuz 

yaşını aşmış bir futbolcu için Samsunspor tarihinin görüp görebileceği 

en dolgun bonservisi ödemeye gönüllü oldular. İstanbul’dan gelen iki 

teklif öylesine cazipti ki, kulüpten ayrılmayı kesinen düşünmediğini, 

Samsun’da gayet mutlu olduğunu belirten Stanley Kaan’a Samsunspor 

camiası gönül koydu. Kulübünün maddi refaha ermesine yarayacak ve 

Samsunspor’a gelecek sezonlara yönelik radikal bir yapılanma imkanı 

sağlayacak teklifi Stanley Kaan’ı ikna etmenin mümkün olmadığı için 

üzülerek geri çevirmek zorunda kaldılar. Ancak Stanley Kaan White 

şampiyonuk, artı, ertesi sezonlar için Avrupa kupalarında başarı sözü 

vererek yönetimin ve taraftarın gönüllerini almayı bildi. 

Defansif orta saha mevkisinde, savunmaya yönelik oynadığı halde 

Stanley Kaan o sezon on dokuz gol buldu, bunun yanı sıra on sekiz de 

asist yaparak asist kralı ünvanını elde etti. Ligin son üç haftasında 

sıralamada ilk dokuz içerisinde yer bulan üç takımla yaptığı maçları 

berabere bitirmesi sonucunda, Samsunspor, kulüp tarihinde ilk defa lig 

şampiyonluğunu tattı. Alt ligden gelen bir takımın sezonu şampiyon 

bitirmesi futbolda nadir rastlanır başarılardandı ve bu inanılmayacak 

çıkışın hemen her basamağını Stanley K. White hem kaptan futbolcu 

hem de asistan menajer sıfatıyla tek başına elde etmişti. 

Ertesi sezon için, Üç Büyükler’in haricinde, Stanley Kaan White’ı 

renklerine bağlamak isteyen takımların arasında AS Roma, Liverpool, 

Borussia Dortmund, Atlético Madrid gibi Avrupa devleri yer alıyordu. 

Gerçi Samsun ekibi artık milli futbolcu Stanley Kaan’ı göndermekten 

vazgeçmiş görünüyordu, çünkü beklenmedik bir şekilde gelen sportif 

başarıların ardından kulübün kasası tatmin edici miktarlarda gelirler 

elde etmişti ve bu, büyük bir aksilik olmadığı sürece, böyle süreceğe 

benziyordu. Allah nazardan saklasın, ne diyelim. Amin, deyin siz de.



53 

İpek Yine Rahat Durmuyor 

Çiftlik Mahallesi’nden geçtiği için herhalde, Samsunluların Çiftlik 

dediği İstiklal Caddesi’ni kesen sokaklardan birisine Stanley Kaan’ın 

ismi verildi. Kentin dört yanında fotoğraflarına rastlanıyordu. Samsun 

insanı kendisine büyük bir sevgi ve hayranlık besliyordu. Dünyaya 

gelen oğlan çocuklarına Kaan ismi veriliyordu. Stanley Kaan ömründe 

ilk defa bu denli popüler oluyordu; yüksek reytingli talk showlarda 

boy gösteriyor, yerli sermayeyle dünyaya açılmış tekstil firmalarına 

modellik yapıyordu, ayrıca, en büyük pazarlarından birisi Türkiye’de 

olan çok uluslu otomotiv firmalarından birinin reklam yüzü, bir başka 

çok uluslu saat firmasının marka elçisiydi. Sevgili babasının ismini 

verdiği (Akademi Scott) bir şubesi de İstanbul’da olan bir futbol okulu 

kurmuştu. Tecrübeli futbolcu kariyerinin sonbaharında olduğu biliyor, 

bu yüzden elde ettiği parayla yatırımlar yapıyordu. Anneleri öldükten 

sonra kendisi ile kardeşlerine kalan meşhur çikolata dünyası zincirinin 

kardeşlerinde olan diğer üçte ikilik hissesini üzerine alarak markayı 

İzmir, Antalya ve Samsun’da açtığı şubelerle Anadolu’ya taşımıştı. 

Yeğeni Ahmet Ekber’i oğlu gibi severdi. Sean Hakan gibi, çocuktan 

uzak kalmayı sürdürüp bunun yerine evine Ahmet Ekber temalı bir 

balmumu müzesi yaptırmak yerine, her fırsatta çocuğu ziyaret ediyor, 

ona sıcacık bir baba şefkati hissettirmeyi başarıyordu. Bunu gerçekten 

içinden geldiği için yapıyordu, ama bu samimi efora bonus olarak, o 

henüz sezmemiş olsa da, bir yandan eski aşkı İpek’in gönlünü de elde 

etmişti. İpek, oğluna gösterdiği şefkatin (aslına bakılacak olursa daha 

çok da S. Kaan’ın başarısının ve popülerliğinin) sebebiyle ona tekrar 

tutulmuştu. Oğluyla birlikte her hafta televizyonun karşısına geçiyor, 

Stanley Kaan’lı Samsunspor’un maçlarını büyük bir keyif ve tuhaf, iç 

gıcıklayıcı, tutkulu bir kamaşma duyarak izliyor, Samsunspor İstanbul 

deplasmanına geldiğinde tribünde yerini alıyor, Stanley Kaan şehirden 

ayrılana değin de tüm vaktini onunla geçirmeye çalışıyordu. 

İpek ilgisini öylesine belli ediyor, eski kaynına öylesine açıktan kur 

yapıyordu ki, Stanley Kaan şöyle bir durup düşünmek zorunda kaldı, 

kendisinin de onca yıl üzerine İpek’e karşı hala boş olmadığını anladı. 

Bir ekim akşamı Şükrü Saraçoğlu Stadı’nda oynanan (3 - 1 yenildiler) 

Türkiye Kupası maçından sonra, eve döndüklerinde, beraber oldular.



54 

Benden Söylemesi, Bu Bölüm 18+ Bir Sahne İçeriyor, O Yüzden, 

Okumadan Önce Çocukları Yatırdığınızdan Emin Olun 

İpek, Ahmet Ekber ile birlikte, Stanley Kaan’ın duş alıp, üzerini 

değiştirip, stadı terk etmesini beklediler arabanın içinde. Stanley Kaan 

geldiğinde İpek arabayı ailesinin hâlâ kirada oturduğu, orada doğup 

büyüdüğü Barış Apartmanı’na sürdü. Çocuğu anneannesine bıraktılar. 

Ardından klas bir İtalyan lokantasında karınlarını doyurdular. Oradan 

dans edebilecekleri, başlarını döndürmeye, onları çılgınlıklar yapmaya 

itecek bir ruh haline sokmaya yetecek kadar içecekleri bir eğlence 

mekanına geçtiler. İpek’in, mülkiyeti Sean Hakan’ın üzerinde olan, 

lüks ve modern eşyalarla döşeli geniş dairesine vardıklarında saat gece 

yarısını epeyi geçiyordu. Kalpleri çılgınca çarpmaya başlamıştı. 

İçeriye henüz girmişler, kapıyı henüz kapatmışlardı, Stanley Kaan 

daha çişini bile yapmamıştı, İpek uzanıp öptü onu. Dudakları yıllar 

üzerine tekrar buluştuğunda Stanley Kaan ve İpek iç organlarını altüst 

eden bir heyecana tutuldular. Yıllardır kimseyle sevişmeyip aseksüel 

takılmış iki insan gibi, biraz ne yaptığını bilmezlikle, biraz hayvansı 

bir içgüdüyle ve sanki biraz da bu çılgınca sevişmenin ölmeden önce 

yaşayacakları son sevişme olacağından korkuyormuşçasına öpüştüler. 

Öpüşmeyi sürdürüp yan yan yürüyerek oturma odasına geldiler, orada 

ağır hareketlerle, sanki odadaki bir başka kişi bu ateşli anların her 

saniyesini fotoğraflayacakmışçasına yavaş yavaş soydular birbirlerini. 

İpek, Stanley Kaan’ın kaslı, ince, atletik vücudunu sert bir hamleyle 

koltuğa itti, genç adamın kot pantotolunu bacaklarından sıyırıp attı ve 

eskiden, çıktıkları sıralarda, Stanley Kaan yalvardığı halde bir defa 

olsun yapmadığı o malum aşk oyununu oynamaya başladı. Kaan yarı 

loş bir ışıkta yaşadığı o haz dolu sahneyi izlerken başının döndüğünü, 

kulaklarına kadar kızardığını duydu, ardından belinden tutarak İpek’i 

ayağa kaldırdı, tamamen soydu onu, baş döndüren bir parfüm kokusu 

saçan bembeyaz bedeni karşı kanepeye uzandırdı, eğilip başını İpek’in 

krem kokan baldırlarının arasına soktu, biraz önce onun yaptığı aşk 

oyununun başka bir çeşitlemesiyle İpek’i deliye çevirdi; parmakları 

Stanley Kaan’ın saçlarına geçmiş, saçları yolacakmışçasına çekiyordu, 

ardından dayanamadı, soluk soluğalardı, tenleri ateş gibiydi, uzun ve 

bakımlı tırnaklarını kaslı omuzlarına batırarak Kaan’ı üzerine çekti.



55 

Restleşme 

İpek’in o gece Stanley Kaan ile birlikte olmasının tek nedeni vardı: 

Onun çocuğunu doğurmak. Ertesi gün Stanley Kaan İpek’i ertesi gün 

hapı alıp almadığını kontrol etmek için aradığında İpek yalan söyledi. 

İpek, onun çocuğunu taşıdığını Kaan’a beş buçuk ay sonra itiraf etti, 

kendisiyle evlenmek istediğini söyledi. 

Hazırlıklar sürerken, eski eşiyle evlenecek olmasını ilk kendisinden 

duymasının daha doğru olacağına inanarak, Stanley Kaan, kardeşinin 

malikanesini ziyarete gitti. Kış ayı olmasına, sisli ve yağışlı havaların 

buz gibi olmasına karşın Sean Hakan hâlâ yapay göl üzerinde demir 

atmış olan kızıl teknenin içinde yaşıyordu. Stanley Kaan’ın onu son 

gördüğüne nazaran değişmişti; yedi kilo almış, yüzündeki kırışıklıklar 

belirginleşmiş, göz altları kararmış, cildi bozulmuştu. Kısacası berbat 

haldeydi. İki kardeşin karşılaşması sıcak olmadı. Daha ilk dakikalarda 

Stanley Kaan ona iki tane kötü haber vereceğini söylemişti çünkü. 

Kardeşinin verdiği ilk haberi, İpek’le evleniyor olduklarını duyunca 

Sean Hakan’ın yüzü kıpkırmızı kesildi, lafın ucunun kendi annesine 

dokunduğunu belli ki fark edemeyerek hırsla ‘orospu çocuğu’ tabirini 

kullanarak küfretti ona. Ancak soğukkanlılığını koruyan, iğrenmeye 

benzeyen bir bakışla onu süzen Stanley Kaan, Sean Hakan’ın öfkesini 

başka bir kulvara, şaşkınlık ve korkuya yönlendirdi diğer konudan söz 

ederek; ona, eski kız arkadaşını, Kürt güzelini kaçırıp öldürdüğünü ve 

buraya, korunun kalbine gömdüğünü bildiğini söyledi. Sean Hakan bir 

puro yaktı. Söylenene bir itirazı olmadı. Bir süre düşündü. Evlenecek 

olurlarsa oğlunun vesayetini üzerine alacağını söyledi. Stanley Kaan 

bunu duygusuz bir tavırla reddetti. Kendisinden bahsedilen çocuğa ait 

son balmumu heykeli hayranlıkla süzerek, Sean Hakan’a oğlunun ona 

karşı en küçük bir olumlu duygu beslemediğini hatırlattı. Sean Hakan 

sessizleşti bunun üzerine. Yüzü kalın ve gri dumanlar arasında kaldı. 

Stanley Kaan söyleyeceklerini söylemiş, ayaklanmıştı, tekneyi terk 

etmek üzereydi. Ölüm tehdidi o zaman geldi. Bu tarzda bir mutluluğa 

izin vermesinin mümkün olmadığını söyledi Sean Hakan. Kaan dönüp 

kardeşine acımayla baktı, ters bir şey söyledi ve son olarak elinden 

geleni ardına koymamasını öğütledi, düğün davetiyelerinin yanında 

bulunan bir tasladığını tv ünitesinin üzerine bıraktı ve çıktı.



56 

Bu İpek var ya… Neyse… Bir Şey Demiyorum! 

İpek, Orta Çağ’dan kalma bir manastırdan bozma büyülü bir butik 

otelde gerçekleşen ilk düğünü unutamamıştı. İkinci düğününde ilkinde 

olan şaşaayı istemiyordu, daha sade, daha sıcak bir düğün arzuluyordu 

ancak bir noktada dirediyordu; yine Milano’da, aynı butik otelde olsun 

istiyordu tören. Her ne kadar rahatsız olsa da Stanley Kaan bu dileği 

geri çevirmedi. Tekneden ayrılırken kenara bırakıverdiği davetiyenin 

üzerinde Milano’daki butik otelin ismi yazmaktaydı. Kardeşi oradan 

çıkar çıkmaz Sean Hakan hemen yerinden kalktı, davetiyeye çabuk bir 

göz attı. Yüzü yine kıpkırmızı oldu, elini yakınlardaki bir çekmecenin 

içerisine soktu, ardından arka güverteye fırladı, sisler arasında sadece 

bacaklarının alt kısmı belli olan kardeşinin belli belirsiz seçilen sırtına 

doğru nişan aldı, tabancayı ardı ardına ateşledi. Uzaklardan acı bir 

feryat işitti. Onu vurmuştu. Tekneden ayrılıp kıyıya çıktı. Malikanenin 

önüne kadar yürüdü, içeri girip hizmetlilerle konuştu, golf arabasına 

atlayıp bahçeleri gezdi, ancak Stanley Kaan’ın izine rastlayamadı. 

Stanley Kaan’ın omzunu sıyıran kardeş kurşununun yarası çabucak 

iyileşti. Damatlık provalarında sargı bezinden sızan kan gömleklerde 

nokta nokta leke bırakmıştı, ancak bu sorun düğün haftası yaşanmadı. 

Güzel bir düğün oldu. O gece çeyrek tona yakın şampanya içilmiş. 

İpek manyaktı biraz. Gerçi bunu çoktan anlamışsınızdır. Anlaşılmaz 

emrivakilerinin sonuncusu skandal niteliğindeydi: Doğacak olan oğlan 

çocuğuna amcasının ismini verecekti. Bunu tartışmaya yanaşmıyordu 

bile. Stanley Kaan’a göre bu aptalca istek, Sean Hakan’a açıkça ‘gel 

birader, kaşındık biz, gel bizi boğ’ demek anlamına geliyordu, fakat 

çocuğuna kardeşinin ismini vermeye sonunda razı oldu. Yoksa İpek 

çocuğunu hiç sevmeyecek, ona analık yapmayacak, çocuğu evlerinde 

istemeyecekti, böyle söylüyordu. Yine de, Stanley Kaan, bundan daha 

çok, İpek’in çocuğu bir Müslüman olarak yetiştirmek istemesine şaştı. 

Bu daha bir şey değildi: İpek o çocuğu gerçekten de sevemedi. Dokuz 

yaşına geldiğinde çocuğun okulunu Anadolu’nun ücra kentlerinden 

birine naklettirdi ve ülkede pek de popüler olmayan, pek köklü de 

olmayan tarikatlardan birisine yolladı, molla olarak yetiştirilsin diye. 

Stanley Kaan ömrü süresince aradığı, İpek’in kimliğini de değiştirttiği 

oğullarının izini bir daha hiç bulamadı.



57 

Hayattaki Kırılma Noktaları 

Stanley Kaan bir sabah menajerinden gelen heyecanlı bir telefonla 

uyandı. İnter kendisiyle ilgileniyordu; kulübün resmi internet sitesi 

üzerinde kullanıcıların şık ekleyip oylayacağı interaktif online anket 

düzenlenmiş ve lacivert siyahlılara gönlünü vermiş olan taraftarlar 

yeni sezonda Giuseppe Meazza çimleri üzerinde izlemek istedikleri 

futbolcular arasında kendisini de göstermiş ve Stanley Kaan White 

oylamanın bittiği dakikalarda anket paydasında en büyük dilimi alan 

ilk beş isim arasında yer almıştı. Giuseppe Meazza’da, hayallerini 

süsleyen o görkemli futbol mabedinde kardeşi gibi forma giyebilmek 

Stanley Kaan’ın çocukluk düşüydü ve aldığı bu sevindirici haberle 

birlikte morali tavan yaptı. 

Üç gün sonra Şampiyonlar Ligi ikinci ön eleme turunda Avusturya 

ligi ekiplerinden Wacker Innsbruck ile 19 Mayıs Stadyumu’nda karşı 

karşıya geleceklerdi. Stanley Kaan, Internazionale kulübü bünyesinde 

görev alan bazı adamların kendisini izlemek üzere statta bulunacağını 

öğrenmiş, bu yüzden olanca konsantrasyonuyla maça hazırlanmıştı. 

Maç sabahı tesislere giderken kontrolünü yitirdi, aracı takla attı ve 

Stanley Kaan beyin travması şüphesiyle müşahede altında tutulurken 

asıl acı haberi, futbol hayatının sona erdiğini, büyük olasılıkla bir daha 

yürüyemeyeceğini öğrenerek kahroldu. 

Kaza onun için öylesine bir yıkım olmuştu ki, defalarca intihar etme 

girişiminde bulunmuş, bunlar yakınları tarafından son anda şans eseri 

önlenebilmişti. Sonradan, İpek’in ve Ahmet Ekber’in manevi desteği 

sayesinde, yavaş yavaş hayata tutunmaya başladı. Yarı olimpik yüzme 

havuzlarının birinde İsveçli yaşlı bir fizyoterapistin gözetiminde katı 

bir rehabilitasyon süreci geçirdi. Gayreti ve yitirmediği umudu sonuç 

verdi ve Stanley Kaan kazadan iki yüz gün sonra ilk adımlarını atmayı 

başardı. Ne yazık ki, öngörüldüğü üzere, sahalara tekrar dönemedi. 

Kendisi sayesinde ligin en tehlikeli ekiplerinden birisi haline gelen 

ve Avrupa’da isminden söz ettirmeye başlayan Samsunspor Stanley 

Kaan’a vefa borcunu ona teknik direktörlük teklifi götürerek bir nebze 

olsun ödemiş oldu. 

Stanley Kaan White, otuz üç yaşında, formasını çıkarıp gardırobuna 

astı ve takım elbiseye bürünerek sahanın kenarındaki yerini aldı.



58 

Kıskançlık 

Kardeşinin artık teknik direktör olduğunu öğrendiğinde Sean Hakan 

içinde küçümseme duydu. Stanley Kaan’ın futbolculuğunda olduğu 

gibi bu yeni kariyerinde de asla büyük bir başarı yakalayamayacağına 

inanıyordu. Çünkü, ona göre, Stanley Kaan bir ezikti. Kaybetmeye, ne 

kadar çabalarsa çabalasın, sportif alanda hatırı sayılır bir başarı elde 

edememeye mahkumdu. Aklına ilk anda gelen yatıştırıcı düşünceleri 

bunlarsa da, bazen bu konu üzerinde ciddi ciddi düşündüğünde içini 

sıkıntılar bastığı da oluyordu. Ya başarırsa? Ya bir gün dünyaca ünlü 

bir teknik adam olursa? Böyle bir şey gerçekleşirse neler hissederdi? 

Kardeşi her zaman kendisinden daha çalışkan, daha disiplinli, çok çok 

daha özverili olmuştu, bunu biliyordu, ama Sean Hakan’ın inanışına 

göre Stanley Kaan’da yetenek yönünde derin bir eksiklik vardı. 

Korkulu bir merak duyarak Stanley Kaan’ın bu yeni alandaki ilk 

tecrübelerini izlemeye koyuldu. Teknik adamlığa şaşırtıcı derecede iyi 

bir başlangıç yaptı Stanley Kaan. Samsunspor ilk sezonunda, bir defa 

olsun mağlubiyet yaşamadan, ama bolca maçı berabere bitirerek ligi 

üçüncü sırada tamamlamaya başardı. Stanley Kaan oyun için detayları 

kendine has bir 4-2-2-2 dizilişi benimsemişti. Çift defansif orta saha 

ve çift ofansif orta saha oyuncusu kullanıyor, ileriye bir pivot forvet 

sürüyor, onun hemen yanına, ama oyun içinde kendi inisiyatiflerine 

sahip, özgür bir ikinci forvet koyuyordu; bu serbest mevki kimi zaman 

ofansif orta sahayı üçlüyor, kimi zamansa uzun bölümler süresince 

sabit pivot forvetten daha uç bir konumda, rakip savunmanın arasında 

pozisyon arıyordu. Bu joker mevki için Stanley Kaan ayağına çabuk, 

süratli, topa hakim, kolay adam eksiltebilen, son vuruş kabiliyetinden 

öte, top tekniğiyle göze batan, fazla uzun boylu olmayan, devamlılığı 

sağlam ve en önemlisi kendine güveni sonsuz, biraz da başına buyruk 

oyuncular kullanıyordu. Dörtlü savunması, karşıdaki rakibin kimliğini 

önemsemeksiniz hep ileri kuruyor, arkada, savunma çizgisi ve kale 

arasında, spor basını tarafından sürekli eleştirilen genişçe bir alan 

bırakıyordu. Oyuncularını birbirlerine alışılmadık denli yakın oynatıp 

onlardan son düdüğe kadar yorulmak bilmez bir etkin pres bekliyordu. 

Samsunspor’un başarısının tek sahibinin Stanley Kaan’ın yönetimi 

olduğu konusunda herkes hemfikirdi; White’ın önü açıktı.



59 

Szabolcs H. Laluska 

Stanley Kaan’ın kötü olduğu bir konu varsa o da genç oyuncuların 

potansiyellerini öngörememesiydi. Gerçi ilerleyen yıllarda bu zaafını 

kapatmayı başaracaktı. Teknik adamlığının ikinci senesinde, takımı 

kamptayken, yetenek avcılarından oluşan heyet kendisine on sekiz 

yaşında olan Macar bir genci önerdi. Delikanlının ismi Szabolcs H. 

Laluska’ydı. Yarı amatördü. Henüz hiçbir takımla profesyonel kontrat 

yapmamıştı. Hızlıydı, hırslıydı ancak Stanley Kaan oyun içinde bazı 

anlarda parlayan, çoğu zamansa vasat görüntü sergileyen bu çocuğu 

altyapıya kazandırmanın akıllıca olacağı görüşünde değildi. Eskiden, 

White Kardeşler henüz doğmamışken, Samsunspor, Finlandiyalı genç 

bir spoperi hazırlık antrenmanlarında denemiş, ancak onda potansiyel 

görmeyerek delikanlıyı ülkesine göndermişlerdi. Sami Hyypiä isimli 

bu defans oyuncusu sonradan kendisini geliştirmiş ve Avrupa’nın 

önde gelen oyuncularından birisi haline gelmiş, Liverpool forması 

altında 2005’te İstanbul’da oynanan ve futbol kamuoyunca gelmiş 

geçmiş en olağanüstü Şampiyonlar Ligi final karşılaşması kabul edilen 

maçta AC Milan’a karşı alınan galibiyetle kupa sevinci yaşamıştı. 

Yukarıda ismi anılan Macar çocuk da Samsunspor’un peşin hükümde 

bulunup hatalı karar verdiği ikinci bir örneğe konu oldu. Takip eden 

senelerde Macar forvet Fifa tarafından defalarca en değerli oyuncu 

seçildi, Avrupa’nın birbirinden büyük takımlarının formasını giydi, 

İspanya’da düzenlenen Dünya Kupası’nda ülkesinin final oynamasını 

sağladı ve aynı organizasyonda gol kralı ünvanını hak etti. Stanley 

Kaan onu elinden kaçırdığı için uzun seneler boyunca, kader onlara 

sonradan birlikte çalışma şansı verene kadar büyük bir eksiklik duydu. 

Samsunspor, Stanley Kaan White yönetiminde sonraki beş sezonun 

ikisinde Şampiyonlar Ligi’nde mücadale ettiyse de gruplardan çıkıp 

sonraki turlarda yer alma başarısı elde edemedi. Fakat bu katılımlar 

teknik adamın Avrupa’da ismini duyurmasına, hakkında spekülasyon 

oluşmasına yaradı ve Samsunspor’un başında olduğu altıncı sezonu iki 

domestik kupayla sonlandırmasının ardından heyecan verici kimi 

Avrupa kulüpleri Stanley Kaan While ile ciddi manada ilgilenir oldu. 

Stanley Kaan ise Avrupa’da çalışmak için biraz daha zamana ihtiyacı 

olduğunu düşünüyordu. İlk hedefi Türk Milli Takımı’nı çalıştırmaktı.



60 

La Coruña 

İki aydır milli takımın teknik direktör koltuğu boştaydı. En büyük 

aday Stanley Kaan White’tı. Futbola yaz arası verilmişti. White, karısı 

ve yeğeni ile birlikte keyifli bir Karayip tatilindeydiler. Kendisini 

psikolojik olarak milli takımı çalıştırmaya hazırlıyordu. Fakat hiç de 

beklemediği bir anda, İspanya’nın, La Liga’nın köklü ekiplerinden 

olan ve Tunuslu bir milyarder aileye satıldıktan sonra son dönemde 

Avrupa’da da eski parlak günlerini yakalama umudu vermiş olan ve 

lakaplarından birisi de Los Turcos (Türkler) olan, mavi beyazlı klasik 

çubuklu formasıyla efsaneleşmiş olan Deportivo De La Coruña kulübü 

kendisine yazılı görkemli bir sunumla menajerlik teklifinde bulundu. 

Teklif gerek sportif olanakları, gerek başarı potansiyeli, gerek maddi 

yeterlilik olarak değerlendirildiğinde reddi imkansız bir teklifti. Milli 

takımın başında geçirmeyi arzuladığı zaman dilimini belirsiz bir tarihe 

erteledi böylece. Tatil dönüşü İpek ve Ahmet Ekber’le birlikte Galiçya 

şehri olan fırtınalı denizi bir başka güzel olan La Coruña’ya taşındılar. 

Deportivo De La Coruña kadrosu Türk milli takımının daimi sol 

beki yirmi dokuz yaşındaki Mustafa Fırat İlkerol’a sahipti. Mustafa üç 

sezon önce Fenerbahçe’den bonservisi elinde olarak ücretsiz transfer 

edilmişti. Farklı saç tarzıyla, değişik giyimiyle, komik gol sevinçleri 

ve çat pat konuştuğu İspanyolcasıyla kentin maskotu haline gelmişti. 

Filiz isminde tatlı bir eşi vardı. Whitelar ve İlkerollar aralarındaki yaş 

farkına rağmen kısa sürede iyi anlaşıp sıkı aile dostları oldular. 

La Liga’da klasikleşmiş Barcelona ve Read Madrid hegemonyası 

on yıllardır sürüyordu. Şampiyonluğu hemen her sezon iki takımdan 

ya birisi tadıyordu, ya ötekisi. Deportivo De La Coruña tarihinde bir 

kez, yalnızca bir kez, 99/00 sezonunda, Roy Makaay’lı, Djalminha’lı, 

Conceição’lu kadrosuyla lig şampiyonu olabilmişti. Ama Avrupa’dan 

henüz ülkesine kupa kazandırmışlığı yoktu, en fazla yarı finallere dek 

yükselebilmişti. Stanley Kaan White’tan beklentiler yüksek değildi. 

Kulübe geçmişindeki gibi ve son senelerdekine benzer parlak sezonlar 

yaşatması kafiydi, ama eğer kıyasıya yarışacağı bu üç ünvandan bir 

veya birkaçının sahibi olabilirse şüphesiz ki La Coruña’da efsane bir 

isim olarak ebediyen anılırdı. Kulüp yönetimi kendisine gayet makul 

bir transfer bütçesi ayırmıştı. Sürpriz bir şekilde, transfer istemedi.



61 

Kemanın Talibi 

Stanley Kaan oyuncularının çoğunluğu ile ana dili, pardon baba dili 

olan İngilizceyle anlaşıyordu, kalan oyuncularla ise İngilizceye hakim, 

kültürlü bir kitap kurdu olan genç bir çevirmenin yardımıyla iletişim 

kuruyordu. Toplu çalışmaların son derece keyifli geçmesini sağlıyordu 

ve böylece morali, motivasyonu yüksekte tutmayı başarıyordu. 

Kırkıncı yaşına kulübün düzenlediği özel bir davetle girdi. Gerçi 

nezle olduğu için o gece pek eğlenemedi. Burnu akıp duruyordu. İpek 

geceye damga vurması için oğlu Ahmet Ekber’i haftalar öncesinden 

özel bir çalışma programına sokmuştu. Ahmet Ekber iki yüz elli kişiyi 

aşkın davetli topluluğunu, çeyrek saat süren, kendi modern doğaçlama 

bestelerinin birbirine eklenmesiyle oluşan enfes performansıyla adeta 

büyüledi. Davetliler arasında kutup bölgelerine, buz dağlarına turistik 

amaçla seyahat düzenleyen firmalardan birinin yeni inşa edilip denize 

indirilmiş bir transatlantiğe ismini verdiği yaşlı bir denizci vardı. Gece 

boyunca yaşlı adamın gözleri Ahmet Ekber’in üzerindeydi. Bakışları 

fark eden İpek oldu, adamın yanına oturdu, onunla gece üzerine tatlı 

bir sohbete koyuldu. Adam çok geçmeden sözü Ahmet Ekber’e getirdi 

ve on dakika konuştuysa bunun yedi sekiz dakikası çocuğun değil o 

kırmızı kemanın hakkındaydı. İpek onun niyetini sezer gibi olduğu 

için yaşlı adamın sözünü kesti ve kemanın hikayesini, ahşabının White 

ailesine ait özel hatıralarda yaşayan kızıl bir tekneden geldiği anlattı, 

son olarak ise oğlunun kemanına kalbi bir bağla bağlı olduğu belirtti. 

Adam sakalını sıvazlayarak bir süre düşündü. Daha sonra İpek’e oğlu 

hakkında bir iki soru yöneltti, sordukları yanıtlanınca da, acaba Ahmet 

Ekber’in yanlarına gelip kendilerine katılmak isteyip istemeyeceğini 

öğrenmek istedi. İpek yerinden kalktı, kendisinden uzun boylu olan iki 

kızla kakara kikiri sohbete dalmış olan Ahmet Ekber’in yanına gitti ve 

ona kendisiyle tanışmak isteyen (daha doğrusu kemanıyla ilgilenen ve 

bu yüzden de fazla yüz göz olmamasını tembihlediği) yaşlı bir Hırvat 

beyefendi olduğunu söyledi. 

Ahmet Ekber kızlardan müsaade istedi ve annesinin zarif bir çene 

işaretiyle gösterdiği yaşlı Hırvat’ın yanına gitti. Adam çocuğu ayakta 

karşıladı. El sıkıştılar. Davetlilerin çoğunun dans pistinde olduğu aşırı 

gürültülü mekanın çıkışına doğru kol kola, sohbet ederek yürüdüler.



62 

Ürperten Teklif 

Yaşlı Hırvat, lafı hiç dolandırmadan, enteresandır, tuhaf bir Türkçe 

ile (annesinden çocuğun İngilizceye henüz yeterince hakim olmadığını 

öğrenmişti), Ahmet Ekber’e kendisinin ölmüş olan kimselerle iletişim 

kurabildiğini ve hatta bazılarını, öldürülmüşleri, görebildiğini söyledi. 

Doğası gereği Ahmet Ekber mistisizme yatkın ve ilgili bir çocuktu, bu 

yüzden olağandışı şeyleri olağan karşılamaya müsaitti. Dikkatle, ilgi 

ile dinliyordu muhatabını. İhtiyar ona kırmızı kemanının doğaüstü bir 

gücü olduğundan söz etti. Bu gece kendisi doğaçlama bestelerini icra 

ederken, tarihin başlangıcından bu yana bulundukları bina civarında 

hayatını kaybetmiş insanların maneviyatlarının salonu ziyaret etmiş 

olduğunu söyledi. İddia ettiğine göre, kahverengi çuha giyinmiş, beli 

çevresinde kalın ip bağlanmış bir cizvit keşişi, şiş karınlı bir hamile, 

yedi yaşlarında, uzun sarı saçları ışıltılı, zayıf bir kız ve modern giysili 

olup, bacaklarında bir kot şort bulunan top sakallı bir genç adam, bir 

saat önce Ahmet Ekber kendisini kaptırmış bir halde kırmızı kemanını 

çalmaktayken kalabalığın arasında birer birer görünmüş, ruh okşayıcı 

müziği müthiş bir dinginlikle dinlemiş, ardından yok olmuşlardı. 

Ahmet Ekber heyecanlanmış görünmüyordu. Yüzünde endişeden ve 

korkudan eser yoktu, sevimli gülümseyişiyle yaşlı Hırvatı dinliyordu. 

Adam sustuğunda, çocuk, dinlediklerini tuhaf karşılamadığı, çünkü bu 

tarz, kemanından kaynaklanan ürpertici deneyimleri sık sık kendisinin 

de yaşadığından bahsetti; sözgelimi, odasında kendi doğaçlamasının 

yaratımı olan notalara kulak verirken, parçanın tam da biraz sonra bir 

şekilde takılacağını hissettiği anlarda, görünmeyen birisi veya birileri 

ensesine hohluyor, çalış pozisyonunu bozarak gayriihtiyari arkasına 

dönüyor, bir süre tedirgin tedirgin bekliyor, ardından tekrar konsantre 

olarak parçayı sürdürdüğünde beklemediği ilhamların esintine kapılıp 

inanamayacağı türden incelikli ve estetik ezgiler üretiyordu. Benzeri 

birtakım başka olaylardan da örnekler verdi. Adam şaşarak dinledi. 

Kırmızı kemanını satmayı reddediyordu. Çünkü kemanının bir ruhu 

olduğuna veya içinde cin yaşadığına, kendisinin kemanı her çalışında 

ona hayat veriyor olduğuna inanıyordu. Ölümün eşiğinde olan Hırvat 

inançsız bir adamdı. İlk insanın Adem olduğuna inanmıyordu. Çocuğa 

birlikte dünyayı gezip yaşamış ilk insanlarla temas kurmayı teklif etti.



63 

Ahmet Ekber’i Yolluyorlar 

Whitelar gizemli Hırvat’ın Ahmet Ekber’e yaptığı teklif uzun uzun 

tartıştılar. Çocuk heyecanlanmıştı. Yaşlı adamla mistik bir dünya turu 

düzenlemeyi istiyordu. Annesinin buna mani olacağını sanmıştı ancak 

İpek duyar duymaz bu fikri desteklemişti. Son söz Stanley Kaan’daydı 

ve onun buna kesinen karşı çıkacağını sanıyorlardı. Stanley Kaan’ın 

hayatta en önem verdiği şeylerden birisi, insanların bireysel farklarını 

öne çıkararak hayatta özel bir konuma sahip olabilmeleriydi. Ahmet 

Ekber’in ileride adından çokça söz ettirecek ünlü bir müzisyen olacağı 

kuşkusuzdu. Ancak dünyada biribirini alt edebilecek denli disiplinli ve 

yetenekli sayısız çocuk yaşta müzisyen vardı. Eğer Ahmet Ekber yaşlı 

Hırvat ile dünyayı gezer ve ölü insanlarla temas etmeyi başarabilirse, 

işte o zaman hiçbir insanın sahip olamayacağı bir konumu elde etmiş 

olacaktı. Kemanını öyle bir çalacaktı ki, icrasına huzur bulmaya gelen 

sıkıntılı ruhlar eşlik edecekti. Onun ilerideki konserlerini hayal ediyor, 

Ahmet Ekber kendisini çalmaya kaptırmışken, salonun gizli yerlerinde 

konuşlanmış, parapsikoloji kürsülerine bağlı mistik araştırmacıların 

doğaötesi frekanslara hassas teknolojik cihazlarla mekanın ürpertici 

ziyaretçilerini saptamaya çalıştıklarını gözününü önüne getiriyor, daha 

sonra bu insan aklını zorlayan bulguların raporlara dönüşerek dünyayı 

sarsacağını ve Ahmet Ekber’i yeryüzündeki en özel sanatçılardan biri 

yapacağını umut ediyordu. Dolayısıyla, fikre destek verdi. 

Stanley Kaan güzeller güzeli Kürt kız arkadaşının kaybedene, onu 

aramak için Gaziantep’e gidene kadar materyalist birisiydi. Duyuların 

ötesinde başka âlemler olabileceğine ihtimal vermiyordu. Zaten Sinem 

ve Scott çocuklarına dini eğitim vermemiş, onlara ampirik birer bakış 

açısı kazandırmışlardı. Ancak Gaziantep’te düşüncelerinin ötesinde, 

akıl yürütmeyle anlamlandıramadığı pek çok gizemli enteresanlıklar 

deneyimlemek zorunda bırakılmış ve katı zihnini o zamandan sonra 

doğaötesi algısına açmıştı. 

Gece yarısı, bir türlü uykuya dalamamasının ardından, biraz İpek’in 

huzurlu soluğunu dinledikten sonra yataktan çıktı, buzdolabından bir 

şişe soda aldı, sodayı bir dikişte içti, sonra balkona çıkıp biraz nefes 

alıp verdi, ardından sessizce yeğeninin odasına girdi, ışığı biraz açtı ve 

kırmızı kemanı eline alarak incelemeye koyuldu. Kokusu ne de hoştu.



64 

Kaybedilen Sevgiliye Dökülen Gözyaşları 

Yaşlı Hırvat’ı o hafta akşam yemeğine davet ettiler. Yemekleri İpek 

ve Stanley Kaan internetten izledikleri yemek programlarına bakarak 

birlikte yaptılar. Çorbasından ara sıcağına, salatasından tatlısına tamı 

tamına dokuz çeşit yemek hazırladılar. Fakat yaşlı konukları renk renk 

yemeklerin kokularına ve görünüşlerine, sofra sunumuna, masanın şık 

atmosferine iltifatlar ettiyse de, yemeklerin hiçbirini, mezeleri dahi bir 

çatal olsun tatmadı. Bir sürahi soğuk suyun eşliğinde yanında getirdiği 

kapkara hurmaları yedi sadece. Sorduklarındaysa ruhani âlemle daha 

rahat temasta kalmasına sağlayan özel bir diyet uyguladığını söyledi. 

Çocuk da sofrada olduğu için, nasıl öğrendiğini sormamalarını rica 

ettiği aksanlı, tuhaf Türkçesiyle konuşuyordu. Bahsettiği anlaşılması 

güç konuları ev sahibi çiftin daha rahat kavrayabilmesi adına çok hoş 

alegorik hikayeler anlatıyor, böylece çocuğun da dikkatini vermesini 

sağlıyordu. Kendisi hakkında konuşmaktan kaçınıyordu. Planlarından 

bahsetmeyi yeğliyordu. Ahmet Ekber ile öncelikle tarihe geçmiş kimi 

katliamların gerçekleştiği yerleri ziyaret etmek istiyordu. Toplu olarak 

ölüme gönderilmiş insanların yaşayanlarla temas kurmaya biraz daha 

gönüllü olduğunu görmüştü. Hem de birçok ruhaniyete kulak verildiği 

için kendilerinden elde edilen bilgilerin doğruluk payı artıyordu. 

İlerleyen saatlerde İpek’ten kışkırtıcı bir teklif geldi. Eski eşi Sean 

Hakan’ın malikanesine gitmelerini, keza malikane topraklarında insan 

gömülü olduğunu bildiğini, bunların bazılarının kendisi orada yaşıyor 

iken gece yarıları gizlilik ve çabuklukla defnedildiğini söyledi. Öneri 

Stanley Kaan’ın moralinin bozulmasına yol açtı. Yaşlı Hırvat cidden 

ölüler ile temas kurabiliyorsa, Kürt güzelini er geç öğrenecekti İpek. 

Bunu istemiyordu. Fakat bilmeği, İpek’in bildiğiydi. Kızdan haberi 

vardı. Kızı acı şekilde öldürdükten sonraki haftalarda vicdanı sızlayan 

ve korku duyan Sean Hakan İpek’i aramış, yaptığı büyük kötülüğün 

detaylarını ona anlatmıştı. İpek bundan söz etmeye başladı. Stanley 

Kaan eliyle yüzünü, daha doğrusu, akmaya başlayan acı gözyaşlarını 

gizledi. Ona dokunmadılar. Yaşlı konuk ve İpek sohbete kaldıkları 

yerden devam ettiler. Böylelikle mistik dünya turunun ilk rotası belli 

olmuştu. Yalnız, malikane topraklarına Stanley Kaan’ın arzuladığınca, 

gizlice girilmeyecekti. Ertesi gün çocuk babasına telefon açacaktı.



65 

Kimseye Etmem Şikayet 

Ahmet Ekber babasının görünüşüne epeyi şaşırdı. Sean Hakan onun 

hatırladığı son haline hiç benzemiyordu. Gözle görünür bir biçimde 

yaşlanmıştı; Stanley Kaan ile yan yana gelselerdi, onun kardeşinden 

on yaş daha büyük olduğu düşünülürdü. Oğlunu ve beraberinde gelen 

yaşlı arkadaşını (ikili arkadaş gibi davranıyordu) coşkuyla karşıladı. 

Le Violon Rouge, fils dışarıdaki sert esinti yüzünden tatlı bir ritimle 

hafifçe sallanıyordu. Sean Hakan yaşlı konuğuna viski ve puro ikram 

ettiği sırada, Ahmet Ekber kendisine olağanüstü derecede benzeyen 

son balmumu heykelin önünde hayranlıkla dikiliyordu. Savrulan puro 

dumanları ahşap tavana ağır ağır yükselmeye başladığında bile Ahmet 

Ekber hâlâ heykelin yanındaydı. Sean Hakan’ın gözü hasretle özlediği 

oğlunun üzerindeydi. Yüzü gülüyordu. Yaşlı Hırvat’ın gözlerindeyse 

kibirli bir gülümseme vardı. Sean Hakan ile zamanında bir ortaklıkları 

olmuştu. Bir kış ayı, medeni dünyanın unuttuğu iki Afrika hükümetini 

birbirlerine düşürerek, iki tarafa da mühimmat pazarlayarak yüklüce 

bir miktarda para kaldırmışlardı. Hırvat, geçen kuşağın belki en büyük 

futbolstarı olan Sean Hakan White hakkında hemen her şeyi biliyordu, 

ancak Sean Hakan kendisini tanımıyordu; zaten ortaklıkta bulunduğu 

kimseleri şahsen hiç görmemiş, onlarla tanışma imkanı bulamamıştı. 

Malikanenin yeni kahyası yanındaki hizmetli kızlarla birlikte belirli 

aralıklarla tekneye gelerek ikramlarda bulundu. Ahmet Ekber önceden 

hiç tatmadığı bir meyveyi denedi yalnızca. Asıl tuhafına gidense, yaşlı 

Hırvat’ın, önüne konan bütün tabaklara oburca elini uzatmasıydı. Aynı 

adam daha iki gün önce kendi sofralarındayken sadece hurma yemişti. 

İkram faslının ardından, yaşlı Hırvat, Ahmet Ekber’den, babasına jest 

olarak, biraz keman çalmasını rica etti. Çocuk malikaneye koyu kızıl 

vernikli özel kemanını değil, ondan pahaca çok daha üstün olan yedek 

kemanını getirmişti. Bunu çocuğun tam da anlayamadığı bazı kapalı 

nedenler öne sürerek yaşlı Hırvat önermişti. Ahmet Ekber ilkin kendi 

bestelediği parçalardan ikisini çaldı. Sean Hakan’ın gözleri mutlulukla 

nemlendi. Daha sonra yaşlı Hırvat çocuğun kulağına yaklaşıp bir şey 

fısıldadı. Çocuk, hiç görmediği dedesi Scott White’ın bayıldığı Türkçe 

parçalardan olan Kimseye Etmem Şikayet’i çalmaya başladı ve Hırvat 

hoş nağmelere yumuşak Türkçesiyle eşlik edip parçayı seslendirdi.



66 

Bir Dolap Dönüyor Yine 

Ziyaretime aileden olmayan birisi geldiğinde, Nurhayat Hanım ona 

on dakika süre tanır, on dakika dolduğunda kapıyı tıklatmadan odaya 

girer ve beni ziyaretçiden kurtarırdı. Son gelen ihtiyar beni huzursuz 

etmişti. Pencereye dönüktüm, penceredeki yansımadan çapraz duvarda 

asılı saati gözlüyor, dakikaların geçmesini bekliyordum. Fakat dakika 

dolduğu halde Nurhayat Hanım odaya girmeyince ters giden bir şeyler 

olduğunu anladım. İşte o zaman kendi kasti mırıltılarımdan ötürü ne 

dediğini duymamayı başardığım adamı dikkatle dinlemeye koyuldum. 

En sonunda inadı bırakıp kendisini dinlediğimi fark edince yaşlı adam 

oturduğu sandalyeyi götürüp kapının koluna dayadı. Nurhayat Hanım 

istese bile giremeyecekti odaya. Öd kopması nedir, o esnada yaşadım 

diyebilirim. Şaşkınlıktan kıpkırmızı kesildiğimi hissediyordum. 

İnsanlardan sakladığım gerçeği her nasılsa biliyor gibiydi. Yine de 

o konuşadursun tedbiri elden bırakmıyor, rol yapmayı sürdürüyordum. 

Yanında getirdiği sarı zarfı o zaman açtı. Gece yarıları tebdili kıyafet 

evden ayrılıp sokaklarda sürterken çekilmiş onlarca fotoğrafım vardı 

elinde. Numara yapmayı kestim haliyle. Belimi doğrulttum, tekerlekli 

iskemlemden kalktım, vücudumu esnettim, ohh, boynutu kütürdettim. 

Kim olduğunu sordum ona. Herkesin bildiği kimliğini açıkladı ve 

bunun asıl kimliği olmadığını da. Ardından uzun bir müddet sustum ki 

konuşsun, ne biliyorsa, bana şov yaparcasına anlatsın. Anlattı. İhtiyar 

bildiklerini anlattıkça öfkeden kudurdum. Üzerine atılıp onu boğasım 

geldi. Kimse de benden bunu yaptım diye hesap soramazdı. Fakat o 

konuşmayı sürdürdükçe onu boğmamın imkanı olmadığını sezdim ve 

yapmamı dilediği şeyleri sıraladığında isteklerini mantıklı buldum. El 

sıkıştık. Tekrar ziyaretime geleceği ana değin sabırsızlık duydum. 

Ertesi haftanın başında, gece yarısı, Nurhayat Hanım yaşlılığına has 

ölüm uykusuna yatmışken, önceki gelişinde kalıbını aldığı ve herhangi 

bir anahtarcıda basitçe çektirdiği kopya anahtarla daireye girdi. Yanı 

sıra birini daha getirmişti. Adam benim bire bir kopyamdı. Annem ve 

babam, tövbe estağfurullah, tekrar hortlayıp bir araya gelseler, bana bu 

denli benzeyen bir herif mümkünü yok doğmazdı. İşgüzar ihtiyarımız 

yaşlı adamı haplamış, öyle getirmişti. Herif ayakta zor duruyordu, onu 

tekerlekli iskemleme oturttuk. Gerginliğimizi alsın diye sigara yaktık.



67 

Meğerse 

Sigaraya doyamadık. Birer tane daha yaktık. Sonra birer tane daha. 

Odam iyice duman altı oldu. Ceket cebinden bir ustura çıkardı ihtiyar. 

Bana ikizlerim gibi benzeyen herifin tişörtünü çıkarmamı istedi. Okey, 

yaptım dediğini. Herifi öne eğdik. Usturayla sırtına iki tane çizik attı. 

Bu kez cebinden küçük parmağıma benzeyen şeffaf, cam bir şişe çıktı. 

Kapağını açtı, şişenini ağzına parmağının ucunu dayadı, şişedeki ıslak 

şeyle nemlenmiş parmağını herifin sırtındaki, ustalıkla incecik çizilip, 

doğru dürüst kanamamış bile olan kesiklere sürdü. Ardından ceketinin 

ceplerini tekrar karıştırdı ve hayatımda gördüğüm en minik şırıngayı 

çıkardı oradan. Siyah tişörtünü tekrar giydirdik, onu geriye yasladık. 

Sol eliyle çenesinden kavradı onu, ağzını açtı, dilinin altına, yumuşak 

dokuya şırınganın iğnesini batırdı ve içindeki sıvıyı enjekte etti. Sırt 

bölgesinde bulunan kesiklere uygulanan ecza sayesinde adam benim 

önceki halim gibi zihinsel ve bedenli engelli olacak, dil altına batırılan 

iğne sayesinde de ekstradan salya akıtıp duracaktı. Keşke bu sıvıdan 

haberim olsaydı, diye düşünmeden edemedim, tükürüğümü biriktirip 

salya gibi akıtmaktan nefret ediyordum çünkü. 

E tanımışsınız artık; Steven Arda, ben. Başından beri dehşetle takip 

ettiğiniz bu novellayı kaleme alan kişi; White Kardeşler’in en akıllısı. 

Bilincim yirmi sene kapalıydı. O sıralar ne âlemlerdeydim bilemem. 

Kardeşim Stanley Kaan esmer güzeli o hatunla ziyaretime geldiğinde, 

hatırlarsınız, bana büyülü bir toz yutturdular. Gerçi, hani kaşıkla zorla 

yuttururlar, öyle değil, damağıma birazcık sürdüler, ben onu sonradan 

yuttum gitti, ondan diyorum. Neyse. Bilimcim ilk yerine geldiğinde 

nasıl da dehşete kapılmıştım! Aklım başımdan gitmişti. Bu tabir pek 

uymadı farkındayım, çünkü aklım zaten başıkda değildi. Of, niye lafı 

uzatıp duruyorsam! Çeneme vurdu herhalde onca yılın acılı yalnızlığı. 

Onlarla o senesi güle oynaya güzel vakit geçirdim. Sonra bir şekilde, 

dönüş vakitlerine yakın, kardeşimde huzursuzluk sezdim. Ne kadar 

anlamamazlıktan gelsem de, beni kandırdıklarını anlamıştım, bir rüya 

değildi yaşadıklarım; babam yüzünden tam yirmi koca senem gitmişti. 

Nasıl fark ettim bilmiyorum, Stanley Kaan’ın niyetini sezdim; bana bu 

yalanı daha fazla yaşatmamak için tozdan kurtulacaktı. Yok canım! O 

kadar kolay değildi işte o iş! Tozu yok olmaktan kurtarmayı başardım.



68 

Türk İşi Seyreltilmiş Büyü 

Bana tozu gün aşırı uyguluyorlardı. Bir gün benimle geçiriyor, bir 

gün kendi başlarına gezip tozuyorlardı. Onlar gezerlerken ben eski 

halimde bilinci kapalı olarak kalıyordum. Derken büyülü tozun yerini 

buldum. Anlaşılmayak küçük bir kısmını zulaladım. İyi geceler dileme 

vaktim geldiğinde, uyumadan önce tozdan bir tutam yutuyordum ki 

uyandığımda aklım başında olsun. Tabii onlar bunu bilmiyor, mamamı 

yedirdikten, salyamı sildikten sonra hiç utanma duymadan karşımda 

öpüşüyor, yiyişiyor, hızlarını alınca toparlanıp gezmeye çıkıyorlardı. 

Onlar evde yoklarken babamın laboratuvarında tanık olduğum bazı 

deneyleri hatırlamaya zorladım hafızamı ve toz üzerinde birtakım 

çalışmalarda bulundum. Hatta bir gün çıkıp parasız kaldığı için kaçak 

kürtaj yapan esrarkeş bir eski kimyagerle saklı muayenehanesinde 

görüşüp tozun seyreltilebileceğini ve bunun nasıl yapılacağını adım 

adım harfiyen öğrendim. Adam tozla pek ilgilenmemişti ve anlatmaya 

kalkıştığımda da kendisiyle kafa bulduğumu düşünmüştü, ama yine de 

oyunuma ortak oldu; tozu seyreltme yöntemini öğrenmekle kalmayıp 

aslına çok benzeyen bir kese plasebo çakma toz da ürettik. Kardeşimin 

üzerine sifon çektiği o içinde mısır ununa kadar bir sürü bok püsür 

olan toz sahteydi anlayacağınız. 

Büyülü tozun aslını ne kadar seyreltsem de etkisi değişmiyor. Şu an 

zulamda yedi çuval seyreltilmiş toz var. Tadını falan da güzelleştirmiş 

olduğumuz için bazen dayanamayıp yemek kaşığıyla ağzına tıktığım 

oluyor. Dozajındaki değişiklik etkisini değiştirmiyor; dilimin ucuna 

bir tutam değdirmemle, boğazımdan aşağı bir maşrapa sulandırılmışını 

dökmem hiç fark etmiyor. 

Yeri gelmişken: Kullandığım üslup sizi yanıltmasın. Bu novellayı 

yazmaya, şu son bölümlerde hikaye ediyor olduğum zamandan yirmi 

yıl sonra, altmış yaşımı doldurduğumda başladım. Ailemin hikayesi 

olan kitap, üç kardeşin altmış yaşlarına kadarki hayatını anlatıyor. 

Tekrar hayata dönüp yerime hayatını elinden aldığım bir benzerimi 

koyduğumu, yaşlı ortağım haricinde bir kişi daha biliyor: Pek sevgili 

yeğenim Ahmet Ekber. Tanıdığım kadarıyla söyleyebilirim ki kendisi 

çok çakal ve düzenbaz bir çocuk, ama aynı zamanda büyük bir keman 

virtiözüdür. Karanlık bir ortaklık içerisindeyiz üçümüz. Hah ha.



69 

Yaşlı Hırvat’ın Asıl Amacı 

Yaşlı Hırvat’ın aslında öte âlemlere karşı ilgisi yoktu, hatta onun bu 

âlemlerin varlığına inandığından bile şüpheliyim. Yeğenimin kırmızı 

kemanını istemesinin nedeni, bunu kendisi açıkladı, çocukluğumuzda 

karşılaştığımız Le Violon Rouge teknesinin sahibesine ömrü boyunca 

aşık olması, kadının teknede tek başına ölmesi, kemanınsa teknenin 

omurgasındaki kirişlerden yapılmasıydı. Bütün ömrü boyunca aşkıyla 

yanıp tutuştuğu, kendisinden on üç yaş büyük olduğunu öğrendiğim 

kadından kendisine kalan tek hatıra bu kemandı. Le Violon Rouge, fils 

isimli teknenin orijinalinin eş kopyası olduğunu bildiği için, ihtiyar, 

kardeşim kendisini teknede ağırladığında duygu dolu anlar yaşamıştı. 

Onlar teknedelerken, yeğenim Ahmet Ekber yanında getirdiği yedek 

kemanıyla Sean Hakan’a babamızın sevdiği parçalardan bir potpuri 

icra etmekteyken, kırmızı kemanın haftalar önce hazırlanmış ustaca 

bir kopyasını Hırvat’ın adamları aslıyla değiştirmişlerdi. Yaşlı Hırvat 

keman çalmayı bilmiyordu, bu sebeple hayatının son dönemlerini, bir 

camekanın içerisine koyduracağı kızıl kemanı yaşlı gözlerle süzerek 

ve Ahmet Ekber’in kırmızı kemanı çalarak doldurduğu demo kayıtları 

yürek yakıcı eşşiz acısıyla dinleyerek geçirecekti. Zamanında kendisi 

meteliksiz bir adam olduğu için, kocası ölüp aşkla bağlı olduğu kadın 

okyanuslarda yapayalnız kaldığında onun izini sürüp de aşkını itiraf 

edememişti. Karanlık işlere girip eli paralandığındaysa izini sürdüğü 

artık o kadın değil, kadınla birlikte suların derinliğini boylamış olan 

tekne enkazıydı. Yüreğim sıkışarak dinledim hayat hikayesini. 

Hollandalı kadının bizi çocukluğumuzda torunlarıymışçasına sevip 

anne babamıza da aynı şekilde büyük bağlılık duyduğunu öğrenmiş ve 

kendisi de bizi yıllar yılı araştırdıkça her birimize sempati beslemişti. 

Kardeşlerimin sportif kariyerlerinin yükselişlerinde olsama bile bu 

yükselişlerin istikrarını korumasında gizliden gizliye katkısı olmuş ve 

özellikle Sean Hakan’ın göz kamaştıran müthiş servetini elde etmesine 

yardımı dokunmuştu, ancak onu tehlikeli ortaklıklardan, cinayetlerden 

ve başına gelen trajediden korumakta başarılı olamamıştı. Şimdilerde 

ise Ahmet Ekber sayesinde aileye karşı açıktan bir yakınlık kurabilmiş 

ve beraber zaman geçirdikçe bağlandığı Ahmet Ekber’e alışıp torun 

sevgisini tadabilmişti. Gözlerinden anlıyordum. Bizi seviyordu.



70 

En Zor Şeyidir Dünyanın, Ne İsteyeceğine Karar Vermek 

Resmi olarak yeryüzünde değildim. Kimliksizdim. Sahte hüviyetler 

ile dolanıyordum. Görünür ve karanlık iş çevrelerinde ihtiyar Hırvat 

beni insanlara yaveri ve manevi oğlu sıfatıyla takdim ediyordu. Bir 

dizi estetik operasyon geçirmiş, kardeşlerimi andıran kırk iki yıllık 

yüzümden kurtulmuştum. Yeni görünüşümle sanki daha karizmatik bir 

adam olmuştum. Param vardı, nüfuzum vardı ve dilediğim her alanda 

olanaklar alabildiğine önümde seriliydi. Ne istersem yapabilir, nasıl 

biri olmayı arzularsam öyle bir adam olabilirdim. İtiraf etmeliyim ki 

başlarda odağımı şaşırdım; on yıllar boyunca bir odaya hapsolmuş 

biriyseniz, hayatınız birden değişip bütün olanaklar önünüze serildiyse 

atılacak bir sonraki adım için (veya en basitinden canınızın neler neler 

istediğiyle ilgili) öyle kolay kolay karar veremiyorsunuz. 

Ciddi ciddi, oturup düşündüm bunu. Bir karar vermem gerekiyordu. 

Yoksa niye yaşıyordum ki? Beni hayata bağlayacak, küçük şeylerden 

zevk almamı sağlayacak, kanımı ısındıracak bir hedefim, hedeflerim 

olmalıydı. Çocukken heves ettiğim gibi ressam olmayı düşledim. Çok 

özenirdim yaptığım resimlere. Yahu bu yaşta çocuk bu kadar detaylı 

nasıl resmediyor, derdiniz görseydiniz. Bir diğer düşüm de bir ekiple 

birlikte gecemizi gündüzümüze katıp büyük bir şevkle dünyanın dört 

yanında her şey hakkında belgeseller çekmekti. Safari belgeselleri, av 

belgeselleri, tarihi belgeseller, kozmik belgeseller, daha bilimsel olan 

belgeseller, arkeolojik belgeseller… Karar veremiyordum. Zordu. 

Sonunda kararımı verdim. Benim istediğim İpek’ti. Nabokov’un o 

satırlarındaki gibi; İpek, hayatımın ışığı, kasıklarımın ateşi. Günahım, 

ruhum. İpek’e hâlâ aşağım. Bilincim yirmi yıl üzerine yerine geldiği 

an inanın ilk düşündüğüm İpek’imin çocuklukta kalan o güzelim yüzü 

olmuştu. İpek şu an kırk dört, kırk beş yaşlarında olmalı. Bense kırk 

ikiyim, ama bunun yalnızca yirmi ikisini gördüm, duydum. Anladınız 

ne demeye çalıştığımı; hâlâ bir delikanlıyım ben, hâlâ. Onu istiyorum. 

Kardeşlerimden Stanley Kaan’ı hep daha çok sevmişimdir, ama İpek’i 

elde etmek için ömrümün en büyük ikinci kötülüğünü ne yazık ki ona 

yapacağım. Kardeşimin mutluluğunu elinden alacağım. Ve muvaffak 

olacağıma inancım tam; kardeşimin çok sorumluluğu var, benimse 

İpek için vaktim, enerjim, imkanlarım. Aşığım ulan! Var mı dahası?



71 

Yirmi Birinci Yüzyıl Beyefendisi 

İşim zordu, kolay değildi. İşleri başından aşkın Stanley Kaan’ı fazla 

hafife alıyordum. Onun yerine göre tam bir aşk meşk adamı olduğunu 

unutuyordum. Bense öylesine toydum ki bu işlerde. Ama kafaya bir 

kere koymuştum. İpek benim olacaktı. 

Öncelikle kendimi aileye nasıl takdim edeceğimi bulmalıydım. En 

iyisi belki Ahmet Ekber’in musiki çalışmaları ve dünyaca tanınması 

için olanak sağlamak, anne babası ile bunu kullanarak yakınlaşmamdı. 

Evet, en doğrusu buydu. Yeğenim ile görüştüm. Benim tekrar ailesinin 

kopmaz bir parçası olabilmem için işbirliği yapmaya hazırdı. 

O sıralarda yaşlı Hırvat’ımız, çocuğun kemanını ele geçirdiği için, 

biraz geri plana çekilmek isteyip kendisine seyahat etmesinin sakıncalı 

bulunduğu bir hastalık icat etmişti. Mistik dünya turları şimdilik rafa 

kalkmak zorunda kalmıştı böylece. Ahmet Ekber ile İspanya’ya dönüp 

çocuğu tamamen müzik çalışmalarına yönlendirdi. Bense hazırlıklarla 

uğraşmaktaydım. Kendimi İpek gibi zarif bir kadının hoşuna gidecek 

şekilde geliştiriyordum. Çok eksiğim vardı. Kalabalık meclislerde, şık 

kokteyllerde, galalarda, iş toplantılarında, toyluğum yüzünden elim ve 

ayağım birbirine dolanıyor, hareketlerimi nasıl yönlendireceğimi, nasıl 

konuşmam gerektiğini, duruşumu, tavrımı nasıl etkin kılabileceğimi 

tam kestiremiyordum. Yaşlı Hırvat dostumun, Ognjen Bey’in nüfuzu 

sayesinde bulunduğum şehirdeki kalburüstü etkinliklere çağrılıyor ve 

bu tarz elit toplantılarda acemiliğimden, eksikliklerimden kurtulmaya 

çabalıyordum. Ognjen Bey, bana yol yordam öğretmesi için, nereye 

gitsem eşlik eden, son derece tatlı, modellik yapan yirmi dört yaşında 

bir kızla tanıştırdı. Kız, Ognjen Bey’in ailesinin uzak kanadından bir 

akrabasıydı. Araları da çok iyiydi. Şimdi düşünüyorum da, o dünyalar 

sevimlisi, tatlı Jelena olmasaydı, kendimde kesinlikte İpek’in karşısına 

çıkacak cesareti bulamazdım. Yirmi birinci yüzyılın henüz girdiğimiz 

ikinci yarısında, seçkin hanımların kalplerini çarptıracak niteliklerde 

uygar bir beyefendi nasıl olursa layığıyla öyle olabilmemi Jelena ile 

olan tanışıklığıma borçluydum şüphesiz ki. 

Bir öğle vakti İspanya’dan telefon aldım. Bir bayan sesi. Tanımam 

imkansızdı. İpek’ti hattın öte ucundaki. Kendisini tanıttığı ve çocuğu 

için sağladığım olanaklar adına teşekkür ettiğinde soluğum kesiliverdi.



72 

Caz Dinletisi 

Jelena’yı beraberimde gelmeye ikna ettim. İpek’in üzerinde daha 

yoğun bir etki bırakabilmem için Jelena sevgilimmiş gibi rol yapacak 

ve böylesi hoş bir genç bayanı elde edebilmiş olmam İpek’in ilgisini 

çekecekti. Biletlerimizi aldığımız sabah İspanya’dan ikinci bir telefon 

aldım. Bu defa arayan kardeşimdi. Telefonu kendisiyle henüz tanışma 

fırsatı bulamamış bir yabancı edasıyla yanıtladığım halde kardeşimle 

sohbet etmek bana iyi geldi, mutluluk duydum, onu özlemiş olduğumu 

fark ettim. Çalıştırdığı takım ile İspanya Kral Kupası’nı, Copa Del 

Rey’i almış ve geleceğim akşam, kaldığı villanın bahçesinde toplu 

davet düzenliyormuş, buna katılacak olmam onları sevindirmiş falan. 

Olanca ikiyüzlülüğümle tebrik ettim onu; izlememiş olduğum halde 

final maçının rövanşında takımının gösterdiği nefis performansla tv 

karşısında nasıl da büyülendiğimden söz ettim. 

Aeropuerto de La Coruña dış hatlar çıkış peronunda bizi kendisinin 

bizzat almaya geldiğini görünce onore oldum. Takınmam gereken rolü 

az kalsın unutuyor, yıllardır görmediğim kardeşimin boynuna hasretle 

sarılıyordum. Neyse ki güzel Jelena kolumu hafiften şöyle bir dürterek 

toparlanmamı sağladı. Kendine nasıl da bakmıştı Stanley Kaan. Çakı 

gibiydi. Maşallahı vardı. Yakışıklı kardeşimle gurur duydum. Diğeri 

ise, Sean Hakan, duyduğuma göre berbat haldeydi. Kan öksürüyor, 

hızla kilo kaybediyordu. Sean Hakan’ın onca servetine karşın yalnız 

kalması ne acı. İnsanlardan nefret etmemem ve başımdan ne geçerse 

geçsin kalbimi katılaştırmamam gerektiğinin en canlı örneği odur. 

Nihayet o beklenen an geldi. İpek bizi villanın girişinde bekliyordu. 

Stanley Kaan’ın aracından indik. Sıcakkanlı bir tavırla geldi yanımıza. 

Yanaklarımızdan öptü bizi. Gördüğüm en güzel kadındı. Gözlerimin 

içine içine bakarak konuşması aklımı başımdan almaya yetti. Sizlere 

yemin ediyorum, kadın hiçbir şey yapmadan iki dakikada sarhoş etti 

beni. Gece boyunca da en çok bizimle ilgilendi. Bunu belki S. Kaan 

istemişti ondan, belki de gözlerimi üzerinden zor ayırışım yüzünden. 

Son dönemde dünya çapında popüler olmuş, isimlerini sık işittiğim 

bir caz grubu sahne alıyordu bahçede. Dört yüzü aşkın davetli vardı. 

Deportivolu futbolcularla, antrenörlerle, kulübün başkanıyla, sportif 

direktörüyle, kongre üyelerinden bazılarıyla tanıştırıldım.



73 

Mümkün Değil Şu İpek’i Anlamak 

Evinde istirahatte olduğu zannedilen Ognjen Bey’in aslında Çad’da 

olduğunu yalnızca ben biliyordum. Kendisinden haber alamıyordum 

günlerdir. Evlerinde ağırlanmak üzere İspanya’ya gideceğimiz haftaya 

kadar düzenli olarak Ahmet Ekber ile görüşebiliyordum, fakat son altı 

gündür telefonu sürekli kapalıydı. Stanley Kaan havaalanında Jelena 

ve beni karşılayana kadar bir şeylerin ters gidiyor olduğundan korkup 

telaşlanmıştım. İpek’le karşılaştıktan sonraysa tamamen rahatladım. 

Gece boyunca Ahmet Ekber’i ortalarda göremedim. İpek’e sordum. 

Midesinden rahatsız olduğunu, ilaç içip erkenden yatağına girdiğini, 

kendisini kahvaltıda görebileceğimi söyledi. Üzerinde durmadım. 

Gece sonlanıp davetliler villadan ayrıldığında İpek bizi bizim için 

hazırlanan odaya çıkardı. Üzerimi değiştirdikten biraz sonra ben tekrar 

bahçeye indim. Jelena çok içmiş, sarhoş olmuştu, çarşafı açmadan küt 

diye yatağın üzerine devrilmiş, hemen uyumuştu. Güzel esiyordu hava 

ve dolunay vardı. Mutluluktan şaşkın haldeydim. İpek’e bunca yakın 

olabilmenin mutluluğuydu bu. Ardı ardına sigara yakıyordum farkına 

varmadan. Üzerimdeki parlak yıldızlar sanki ruhumun göğe dağılmış 

parçalarıydılar. İçim öylesine ferahtı. 

Sallanan hasır bir sandalyedeydim. Bacaklarımı uzatmıştım, keyif 

çatıyordum. Arkamda bir çakmak çaktı. Başımı çevirdim. Anlaşılan 

İpek de uyuyamamıştı. Kibarca selamladı beni. Sigarasını tutuşu, içişi, 

serin esinti yüzünden hırkasına sarılışı, ağzına giren saç tellerini geri 

atışı, kısaca her şeyi öylesine büyüleyiciydi ki o gece. Ben de selam 

verdim. Konuşmaya başladık. Ayakta dikilmekten sıkılınca karşımda 

duran hasır kanepeye oturdu. Doğrudan gözlerimin içine bakıyordu. 

İpek birden gece boyunca neden sürekli kendisini izlediğimi sordu. 

Yanımda dünyalar güzeli bir kız olduğu halde. Ben bu ani soruya bir 

yanıt ararken, yine ansızın, benimle sevişmek istediğini söyledi. Yine 

öyle gözlerime bakıyordu. Göz temasımız bu defa epeyi heyecanlıydı. 

Kalbim delice çarpıyordu. Boynumdaki nabız atışını duyuyordum. İki 

dakika kadar sessizce durduk. Tepki vermekte gecikmiş, belki de bu 

yüzden utanmasına neden olmuştum, belki de, daha kötüsü, ne kadar 

toy birisi olduğumu sezmiş ve bana acıdığı için, kendisine kızdığı için 

susuyor, kalkıp gitmek için küçücük bir jestimi bekliyordu.



74 

Dört Tekerli Pembe Garsoniyer 

Yer yarılsa da içine girsem diye bekliyordum ki, İpek gene, hafiften 

bozulmuş bir sesle, deminki gibi ansızın, kendisiyle sevişmek istiyor 

muyum istemiyor muyum öğrenmek istedi. Üzerime lanet olası bir 

tutukluk gelmişti. Dayanamadı sonunda, ayağa kalktı, elinde tuttuğu 

paketteki son sigarayı dudaklarına koydu. Çakmağın titrek alevi güzel 

yüzüne vurdu. Kendisini izlememi söyleyip yürümeye başladı. Dışarı 

çıktık. Pembe arabasına bindik. Arada böyle çılgınlıklar yaptığını ama 

kesinlikle kocasının evinde başkasıyla sevişmediğini söyledi. 

Heyecanla soluyordum. Böylesi heyecanları insan rüyalarında bile 

nadiren yaşar. Zaten nedense insan rüya görüyorken normal hayata 

nazaran daha ihtiyatlı oluyor, ancak uyandıktan sonradır ki, lan keşke 

şöyle şöyle davransaydım, rüyaymış, ne bileyim, falan diyor. Karanlık 

bir yoldan ilerledik. Issız bir kırsaldan geçtik az sonra. Yoldan çıkardı 

bizi İpek, araba eğimli, tümsekli, çimenlik bir arazide tangır tungur 

dalgalanmaya başladı. Sertleşmiş ve ıslanmıştım. Bir kontrol ettim ki 

şortumun üzerine bile geçmiş ıslaklık; tam rezillik. Derken büyük mü 

büyük bir ağacın kalın gövdesinin önünde durduk. İpek farları kapadı. 

İncecik bedeniyle uzanıp dokunmatik kontrol ekranındaki göstergeye 

basmasıyla birlikte oturduğum koltuk mekanik bir yumuşak tıkırtı 

çıkararak arkaya yattı. İpek elbisesini kalçasının hizasına kadar sıyırdı 

ve çevik bir hamleyle, yüzü bana dönük, kucağıma oturdu. O elbiseyi 

üzerinden tamamen sıyırırken ben de şortumun düğmesini çözdüm, 

fermuarımı açtım, şortu çıkarıp dizlerimden aşağı ittim zorlanarak. 

Başımı kaldırdığımda, ay ışığı sayesinde oluşan harika alacakaranlıkta 

İpek’in dolgun göğüslerinin yüzümün tam önünde olduğunu gördüm. 

Vücudu yirmili yaşlardaki genç bir kadının vücudu gibi diriydi hâlâ. 

Tutkuyla, heyecandan nefes nefese, bedenlerimiz ateşler içinde yana 

yana, biraz sertçe, biraz hırpalayarak, ısırarak, tırmalayarak, kızartarak 

ve yolarak, bazen gözlerimizi yumarak, rahat ve zevkten kıvrandırıcı 

olan pozisyonumuzu hiç değiştirmeden, uzun uzun öpüşerek seviştik. 

Dönüş yolunda gözlerimiz kapanıyordu. Pembe araba çok düşük bir 

hızla ilerliyordu. Yolda İpek bir kez konuştu. Kim olduğumu bildiğini 

söyledi. Gözlerim o an zınk diye açıldı. Geceyi uykusuz geçirdim.



75 

Liverpool’a 

İpek önceki gece aklımı başımdan öylesine almıştı ki uykusuzluğun 

da etkisiyle kahvaltıda elim ayağıma dolanıyordu. Kendisi ise normal 

davranıyordu, demek ki böyle kaçamaklara alışkındı, toparlanabilmiş, 

hiçbir şey olmamışçasına sakinleşebilmişti. Tanışmamı istediği birisi 

olduğunu söylüyordu Stanley Kaan. Kahvaltı bitiminde beni yanına 

aldı, üst kata çıktık. Tanışmamı istediği kişi Mike’tı; babamın sakat 

kalmama yol açan eczasının bir benzeri sebebiyle yerimi alan talihsiz 

adam. Nurhayat Hanım’ın kalbine yenildiğini öğrenince kötü oldum. 

Kadının ölümünün ardından, ona yeni bir bakıcı aramak yerine Kaan 

ben sandığı Mike’ı bakımını burada sürdürmek için evine almıştı. 

İpek, Ahmet Ekber’in kendisinden bir şeyler gizlediğini, bir şeyler 

çevirdiğini anlamıştı ve oğlunun ağzından girmiş burnundan çıkmış, 

sırrımızı ona itiraf ettirmişti. Zavallı yeğenim utancından yüzüme bile 

bakamıyordu. Müsait bir zaman kollayıp onunla yalnız kaldım, sorun 

olmadığını, kendisine kızmadığımı söyledim. Hâlâ dosttuk yani. 

Stanley Kaan gün boyu evde olmuyordu. İpek ile baş başa kaldık 

hep. Her fırsatta delileler gibi seviştik. Benimle (ve başka adamlarla) 

yatıyordu, ancak İpek kocasına aşıktı. Kendisinin fuck buddy’lerinden 

biriydim yalnızca, ilişkimiz, söylediğine göre, ben istedikçe sonsuza 

değin sürebilirdi. Bunu şimdilik bu şekilde yürütecek, İpek’in kalbini 

ileriki zamanlarda elde etmeye çabalayacaktım. Ne yalan söyleyeyim, 

mutluydum. Olaylar bekletimin üzerinde olumlu gelişmişti. 

Futbola yaz arası verilmişti. Ama Stanley Kaan takıma yeni sezon 

için takviye olacak olası transferlerin peşinden koşuyordu. Baş başa 

oturup uzun uzun sohbet ettiğimiz bir gece bana hayalinin gelecekte 

bir gün İnter’in başına geçmek olduğunu söyledi. Eğer bir gün bu düşü 

gerçekleşirse kulüp kendisini zorla kapı dışarı edene kadar İnter’den 

ayrılmayacak, ayrılmak zorunda kalırsa da, bu teknik direktörlük için 

erken bir yaşta gerçekleşecek olsa bile kariyene son verecekti. 

İspanya’dan derin bir huzurla ayrıldım. Bu huzurdan uzun süre ayrı 

kalamazdım. Yeni sezon başlamadan önce La Coruña’ya yerleştim bir 

sebep bulup. Fakat, şu talihsizliğime bakın ki, sezonun ilk haftasında 

kardeşim şok bir kararla Deportivo’yla sözleşmesini feshetti ve Ada 

ekiplerinden Liverpool’u çalıştırmak üzere ailesiyle İngiltere’ye göçtü.



76 

Kardeş Ziyareti 

Onların peşine hemen harekete geçip Liverpool’a gitmeyi kendime 

yediremedim. Böyle yapsaydım hem kardeşimi kuşkulandırır, hem de 

İpek’in gözünde değersizleşirdim. Dişimi sıkmalı, bir müddet İngiltere 

dışındaki ülkelerde oyalanmalı, İpek’i yılda birkaç defa görmeye razı 

olmalıydım. Türkiye’ye döndüm ben de. Stanley Kaan ve İpek beni 

kimi varlıklı ailelerin koleksiyonlarına katmak istedikleri orijinalliği 

kuşkulu eserleri araştırmak üzere özel olarak görev alan sanat tarihçisi 

Profesör Yiğit Özaldem olarak tanıyordu. Bu kimliğimi bir nebze daha 

inanılır kılmak için sanat tarihi üzerine çeviri yayınlar yapacak olan 

küçük bir yayınevi kurdum. Yoğun bir şekilde kitap okumaya ve boş 

zamanlarımda bir şeyler karalamaya bu sıralarda merak saldım. 

Ognjen Bey, bakire olduğu yalanıyla kendisine yutturulmuş, ama 

aslında turistlere daha yüksek ücret karşılığında pazarlanmak üzere 

yakın zamanda vajinasını diktirmiş, olduğundan genç gösteren yerli 

bir kadından belsoğukluğu kapmış, fakat hastalığının semptomlarını 

geç göstermesi yüzünden ağır, sancılı bir başka rahatsızlığa kapılmıştı. 

Beni kendisine nasıl yakın gördüğünü şuradan hesap edin; akrabalarını 

değil direkt beni aradı. Gittim Çad’a. İlk uçağa atlayarak. Ne yazık ki 

kaldığı hastaneye vardığımda dünyasını değiştirmişti. Çok ağladım. 

Madem ki Ahmet Ekber’in bir nevi sponsoruydum ve Sean Hakan 

da oğluna onun heykelini yaptıracak denli kalben bağlı bir babaydı, o 

zaman kardeşime şöyle bir görünmenin vakti gelmişti. Bunu aslında 

İngiltere’ye gidecek bir sebebim olsun diye istemiştim. İpek’e yakın 

olmak için. Biraz da, çocukluk hatıralarımdan birinin somut örneği 

olan kopya kızıl tekneyi görmeyi arzuladığım için. Aralık ayında Sean 

Hakan’ın malikanesine gittim, ancak tekneyi görmem mümkün olmadı 

çünkü iki ay önce fırtınalı bir akşamüzeri üzerine yıldırım düşmüş, 

tekne çatırdayarak yanmaya başlamış, kardeşim bu üzücü sahneyi içi 

yanarak izlemişti. Olayı bana anlatırken gözyaşlarını gene tutamadı. 

Malikanenin yukarıdaki katları tadilattaydı. Kardeşim beni Stanley 

Kaan’ın kız arkadaşını öldürdüğü odada ağırladı üç gün. Ancak o sıra 

bunu bilmiyordum. Bu kitabı yazmaya başlamadan evvel insanlardan 

bilgi toplarken fark ettim kaldığım o odanın o oda olduğunu. Benden 

hâlâ nefretle bahsediyordu, karşısındakinin ben olduğunu bilmeden.



77 

Skandal 

Birkaç hafta sonra, yeni yılın ilk ayında, beni mutluluktan uçuran 

bir gelişme oldu. Channel 5’te yayınlanan yüksek reytingli bir dizinin 

baş aktristi olan Venezuela kökenli bir oyuncunun ada magazinini 

epeyi süre meşgul eden gayrımeşru bebeğinin babasının Stanley Kaan 

olduğunun ortaya çıkmasının ardından, İpek kardeşimi terk etti, bana 

kaçtı. Bir sene önce Stanley Kaan Deportivo renklerine bağlamak için 

Manchester City altyapısında bulunan bir futbolcuyu gözlemek üzere 

adaya gelmiş, genç aktris ile bir eğlence mekanında tanışmış, o gece 

birlikte olmuşlardı. İpek’in saçma kararları ve takıntıları yüzünden şu 

sıralar Anadolu dergahlarından birinde yaşayan, Sean Hakan’ın adaşı 

olan oğlunun izini yitirmişti. Yeğeni Ahmet Ekberi çok seviyordu ama 

bir öz evladın ihtiyacını çekiyordu, bu yüzden, o geceden sonra da 

görüşmeyi sürdürdüğü aktristen çocuğu doğurmasını istemişti. Kız da 

zaten inancı gereği asla kürtaj masasına yatmayacak cinsten birisiydi. 

Aslına bakılırsa İpek’im böylesi konularda oldukça geniş birisiydi. 

Stanley Kaan’ın başka birinden çocuğu olduğunu ilk duyduğunda hiç 

de kötü hissetmemişti, çünkü kendisinin de yapmaktan geri durmadığı 

gibi, kocası dilediği kişiyle düşüp kalkmakta özgürdü, ama bu tarz 

çarpık ilişkilerin mutlaka gizli kalması gerekiyordu. İpek’i rahatsız 

eden şey basına malzeme olup rezil olmalarıydı. Buna katlanamazdı. 

Boşanma dilekçesini İstanbul’daki daireme yerleştiği gün ben dikte 

ettirdim İpek’e. Sevinçten yerimde duramıyordum o esnada. 

Boşandılar. Ahmet Ekber amcasıyla yaşamayı sürdürdü. Babası ile 

olan ilişkileri de aşama kaydetmişti. Fırsat buldukça malikaneye gidip 

orada öldürülmüş zavallıların ruhlarının kendisine görünmesi için boş 

tepelerde keman çalarak geziniyordu. Bazense kafasına esiyordu, bizi 

ziyarete İstanbul’a geliyordu. Son ziyaretinde, kısa süre önce babasına 

benim aslında asıl Steven Arda olduğumu, ben sanıp evinde beslediği 

o adamınsa karanlık planıma kurban gitmiş birisi olduğunu söylediğini 

öğrendik. Bunu babasına açıklamış olmasına kızmadık. Aksine bu iyi, 

rahatlatıcı bir haberdi. Üzerimizden yük kalkmıştı. 

Stanley Kaan bir sabah kapımızı çaldı. Sabah haberlerinde onun az 

evvel Atatürk Havaalanı’nda görüntülendiğine rastlamıştım. Kahvaltı 

hazırlamış bekliyordum. Kapıyı çalışı asıl İpek için sürpriz oldu.



78 

Finale Ramak Kala 

Dünyanın en çok kazanan altıncı teknik adamı olan Stanley Kaan 

çalıştırdığı üçüncü takım olan Liverpool’dan memnundu, kafasındaki 

oyunu sahaya istediği şekliyle yansıtabilen üst düzey oyuncuları vardı. 

Daha ilk sezonunda Avrupa Ligi’ni ve Süper Kupa’yı kulüp müzesine 

yerleştirerek büyük başarıya imza attı. Başarının ardından Liverpool 

kasasına yüklü miktarlarda para girdi, yönetim kendisine ciddi bir 

transfer bütçesi ayırdı. Takıma sadece iki takviye yaptı, kan kırmızı 

formayı iki Türk’ün sırtına geçirdi; Fenerbahçe’den Koray Urallı ve 

Borussia Mönchengladbach’tan Zafer Müjde. 

Yönetim Stanley Kaan’ı takımın başına getirdiğinden bu yana takım 

hiç maç kaybetmemişti. Yakaladıkları form umut vericiydi. Gelecek 

sezonda Şampiyonlar Ligi şampiyonluğu için favori adaylardan birisi 

olarak gösteriliyorlardı. Taraftarlar Stanley Kaan’a çılgıncasına destek 

veriyor, ona olan sevgilerini akla hayale gelmedik yaratıcı pankartlar 

açarak gösteriyorlardı. Ancak bu tatlı ortam Stanley Kaan’ın yaptığı 

bir söyleşide İnter kulübüyle çalışmaya yönelik tutkusundan kazara 

söz etmesiyle riske girdi. Ada basını teknik adamın bu sözlerini onun 

İnter’e gitmek üzere yavaş yavaş yol yaptığına, Liverpool ruhunu hiç 

benimsememiş olduğuna ve kulübünü asıl hedefine ulaşmak için bir 

basamak olarak gördüğüne yordu. 

Kendisine eleştiri oklarını savuranlara Stanley Kaan sezona müthiş 

bir hız ile başlayarak cevap verdi. Şampiyonlar Ligi üçüncü ön eleme 

turunda, geçen sezonu kendileri gibi ligde hayal kırıklığıyla kapatıp 

liderin birkaç basamak gerisinde bitirmiş olan İnter’le eşleşti, İtalyan 

rakibini 4 -1 ve 2 - 5 skorlarıyla iki defa bozguna uğrattı. Gruplarda 

Alman devi Bayern Münih, son dönemde iyi bir ivme yakalamış olan 

Portekiz ekibi Boavista ve eski günlerini arayan Fransız Marseille ile 

eşleşti. On üç puan toplayarak grubu lider bitirdi. Sonraki turlardaysa 

Palermo ve Real Madrid’i eleyerek kendisiyle birlikte Ada’yı temsil 

eden bir diğer İngiliz ekibi Manchester United ile yarı final oynama 

şansını yakaladı. İki maç da golsüz bitti. Uzatmalarda da taraflardan 

gol sesi çıkmayınca karşılaşma penaltılara uzadı. Liverpool çektiği üç 

penaltı atışından da yararlanamadı ve Anfield Road’da, elli yedi bin 

taraftarının ıslıkları altında final biletini rakibine teslim etti.



79 

Yad Edildi O Eski Mutlu Günler 

Sean Hakan uzun süre üzerine kabuğundan çıkmaya karar verebildi. 

Liverpool’un geçtiğimiz sezonki iç saha maçlarının tamamını Anfield 

Road’da, başkanın iki arkasındaki koltukta, şeref locasında izledi. 

Onca yıl kendisini malikanesine hapsettiği için büyük bir pişmanlık 

içerisindeydi. Yılların acısını hiç olmadığı kadar sosyalleşerek biraz 

olsun dindirmeye çabalıyordu. Liverpool’da, Mathew Street’te hoş bir 

daire kiralamış, orada yaşamaya başlamıştı. Stanley Kaan ve Ahmet 

Ekber ile dostluk kurmuştu. Pek anlaştıkları söylenemezdi. Diğer ikisi 

Sean Hakan’ı idare ediyorlardı. Onun gibi ne zaman ne yapacağı belli 

olmayan adamlarla sıkı fıkı olmaya gelmezdi. 

Şükran Günü’nde İpek ile ben de onlarla birlikteydik. White ailesi 

uzun zaman sonra bir araya geliyordu. Mike da bizimleydi. Yaşlanmış 

gördüm onu. Kolları incelmiş, boynu kürdan gibi uzamış yüzünün sert 

kemikleri ortaya çıkmıştı, sanki biraz da saçları seyrelmişti. Gerçek 

Steven Arda’nın ben olduğumu, Mike’a yaşattığım dramı Sean Hakan 

o gece öğrendi. Tepkisi beklenmedikti. Kalkıp sarıldı bana. Seneler 

önce kaybettiği bir yakınının tanıdığı birisinin içine girmesi karşısında 

sevinsin mi üzülsün mü bilemeyen birisinin halleri içerisindeydi. Çok 

eskiden, Allegria’da geçirdiğimiz günlerde olduğu gibiydik, bir arada 

olmayı (iki dakika bile birbirimizle geçinemiyor olsak da) özlemiştik. 

Ahmet Ekber’e ve Sinem’e çocukluğumuzu anlattık; Güney Afrika 

açıklarında, Ümit Burnu’na yakın konumda doğuşumuzdan başladık, 

hem evimiz, hem oyun alanımız, hem kreşimiz, hem okulumuz olan 

Allegria’yı tüm detaylarıyla, birbirimizin hafızasına destek olarak tarif 

ettik, doğumda boynuna kordon dolanan bebeğin hangimiz olduğuna 

yönelik ateşli ama keyifli bir tartışmanın içine daldık, Le Violon 

Rouge’u, teknenin sakini olan masalcı büyükanneyi, pastacı dedeyi 

andık, teknemizi bağlayıp eşyalı daireler kiralayarak yaşadığımız 

ülkeleri, şehirleri bir bir saydık, White ve Barış ailelerinin tuhaflıkları 

üzerine uzun uzadıya konuştuk, anne ve babamızın bizlere verdiği o 

birbirinden eğlenceli deneysel dersleri (tapılası insanlar, kafamızı 

çalıştıralım vesaire) hatırladık, babamızın enteresan deneylerinden söz 

ettik, teknedeki mini laboratuvarda yer alan denek hayvanlarının tuhaf 

alışkanlıklarını saydık ve bu uzun sohbet bizi birbirimize bağladı.



80 

Bir Rüya Gerçekleşiyor 

Liverpool ertesi sezon koyu bir milliyetçi olan çılgın bir milyardere 

satıldı. Deli herif futbol tarihine geçen akılalmaz miktarlarda tazminat 

ödeyerek takımdaki yabancı oyuncuların, antrenörlerin tümünü, hatta 

hızını alamayarak sevgili kardeşim Stanley Kaan’ı kovdu. Kişiliğinde 

tuhaf yanlar olan kardeşim bunu bir tatil fırsatına çevirdi ve futbol 

kamuoyuna iki sezon süresince takım çalıştırmayacağını duyurduktan 

sonra izini kaybettirdi. Dizisinin final bölümünü çekmiş, boşa girmiş 

olan Venezuelalı seksi sevgilisiyle yalnızca ailele bireylerinin çağrılı 

olduğu mütevazı bir törenle dünya evine girdi. Ardından onların izini 

biz de yitirdik. Sevimli bebekleriyle beraber ortadan kayboldular. 

Stanley Kaan söz verdiği gibi iki değil, altı sene sonra (kendisine 

buradan oha diyorum), menajerlik koltuğunu yapışmış gibi bırakmak 

bilmeyen, yedi sezondur takımın başında olan Alman teknik adam Ulf 

Leistner’in bir uçak kazasında hayatını yitirmesinin ardından İnter’in 

kendisine sözleşme önermesi üzerine kariyerine tekrar döndü. Bir 

zaman Sean Hakan’ın lacivert siyahlı formayı sırtına geçirmesi gibi, 

sonunda Stanley Kaan’ın da rüyası böylece gerçek oldu. 

Takımıyla çıktığı ilk maç, yıllar evvel, Sean Hakan’ın da sahada 

bulunduğu maçta, Sean Hakan’ı vurmak için ateşlenen uzun namlulu 

bir silahtan çıkan kurşuna hedef olup oracıkta feci şekilde hayatını 

yitiren Romano Monti anısına, her sene sezon öncesi gelenekselleştiği 

üzere Atalanta ileydi. İzleyicisine dört dörtlük bir seyir zevki sunan bu 

müthiş maç 4 - 4 sona erdi. İnter gollerinin dördü de Stanley Kaan’ın 

transferini ısrarla istemiş olduğu Macar santrfor Szabolcs Laluska’nın 

ayağından geldi. Gollerin birisi şık bir Panenka penaltısıydı. 

O sezon İnter tarihindeki üç rekorun kırıldığı efsanevi bir sezon 

oldu. Szabolcs Laluska, nihayetinde kupayı kaldırdıkları Şampiyonlar 

Ligi’nde rakip fileleri otuz bir defa havalandırarak yıllar önce Sean 

Hakan’ın yine İnter formasıyla elde ettiği gol krallığı rekoruna ortak 

oldu. Uzatmalarda buldukları frikik golüyle Arsenal’e karşı 3 - 2 galip 

geldikleri final maçını Barcelona’da, Nou Camp’ta tribünde izleyenler 

arasında Sean Hakan da vardı. Maç yayını sırasında reji kendisini sık 

sık kadraja aldı. Yine eski bir İnterli olan, kendisinden bir kuşak sonra 

forma giyen emekli Romen kaleci Vlad Roşu’nun yanında oturuyordu.



81 

Toz Bulutu 

Ognjen Bey öldüğünde vasiyetinde servetinin önemli bir kısmını 

White ailesini bir arada tutmam ve afiyetlerini sağlamam için bana 

bıraktığını açıkladığı ortaya çıkmıştı. Kırmızı keman da tekrar aileye 

dönmüştü. Kemanı artık koca bir adam olan yeğenimde bulunan 

kopya kemanın yerine koydum. Kopya kemanın iki üç yerinde çizik 

görmüş, bunları mecburen orijinal kemana aynen yansıtmak zorunda 

kalmıştım. Taklit kemanı atmadım ama. Bir kenara kaldırdım. Olur da 

orijinalinin başına bir şey gelirse, taklide tekrar ihtiyaç duyabilirdim. 

Mike’ı kaybettik. Ölümü hepimizi derinden üzdü. Sinem, Stanley 

Kaan’ın izini bulamadığımız dönemde White’ların Çikolata Dünyası 

ile ilgilendi. Dört elle sarıldığı işleri büyüttükçe büyüttü. Sanıyorum 

çikolatalarımızın tadına henüz bakmamış olan çok az insan kalmıştır. 

Stanley Kaan tekrar ortaya çıktığında tüm hisseleri kendisine ait olan 

şirkete Sinem’i CEO olarak atadı. Sinem yaman bir iş kadınıydı, bunu 

hak etmişti. Ben de bu esnada yayınevimle ilgilendim, kurgu kitaplar 

da basmaya başladım. Elbette konusunda sanat tarihine göndermeler 

yapılmış olması koşuluyla. Bu dönemde bir roman yazmaya başladım 

ama hemen başında anladım ki romancılık hiç de bana göre değilmiş. 

Şu kitabı yazarken bile öylesine daraldığım anlar oluyor ki, inanın 

altmış yaşımdan sonra sivilce sahibi oldum yeniden. 

İnter, Stanley Kaan’ın kontrolündeki ikinci sezonunda da Avrupa’yı 

domine etmeyi bildi. Şampiyonlar Ligi’ne tekrar uzandılar. Bu defa 

Süper Kupa’yı da aldılar. Tartışmasız dünyanın bir numarası olarak 

gösterilen kardeşim daha şimdiden iki Şampiyonlar Ligi, iki de Süper 

Kupa zaferi tattı. En çok kazananlar listesinde ise ikinci basamakta yer 

alıyordu. Birinci olması zaten pek muhtemel değildi. Dünyanın en çok 

kazanan teknik adamı, çalıştırdığı kulübün aynı zamanda sahibiydi. 

Kişilik bozukluğu olduğunu düşündüğüm megaloman birisiydi, tam 

bir asalaktı. Futbolseverlerin neredeyse tamamı kendisinden nefret 

etmekteydi. Babasının elinde tuttuğu nüfuzdan ve servetten yararlanan 

bir diktatör oğlu gibi iticiydi bu adam. 

Richter ölçeğine göre yedi şiddetinde olan bir depremde içinde bir 

sürü anımız olan yaşlı Barış Apartmanı yerle bir oldu. Otuz sekiz tane 

insan enkaz altından cansız çıkarıldı. Birisi de İpek’in annesiydi.



82 

Entelektüel Gelişim 

Kardeşim Stanley Kaan, babamızın ismini vererek açtığı Akademi 

Scott futbol okulunda eğitimini sürdüren on dört yaş altı altı çocuğu 

Milano’ya çağırdı, onları İnter altyapısına kazandırdı. Akademi Scott 

saygı gören bir okuldu. Burada yetişen gençlerden yedisi ilerleyen 

yıllarda milli takımda görev almıştı. O çocuklardan ikisi Avrupa’ya 

transfer olmuştu. Kendileriyle gurur duyuyorduk. 

Ahmet Ekber sakin bir kafayla birbiri ardına besteler üretmek için 

babasının malikanesinde yaşamaya karar verdi. Malikaneye sonradan 

dokuz kişiden oluşan bir arkadaş grubunu da davet etti. Kasıntılıktan 

hoşlanmıyordu. Henüz oraya yerleşmeden uzun süredir malikanenin 

bakımıyla ilgilenen hizmetlilere yol verdi. Arkadaşlarıyla beraber bir 

çeşit komün hayatı yaşamaya başladı. Ara ara ziyaretine gidiyordum. 

Bu bohem gençler nasıl eğleneceklerini iyi biliyorlardı. Yanlarında 

olduğum sürece ben de kendimi genç, dinamik, çılgın hissediyordum. 

Ahmet Ekber son gidişimde arkadaşlarından birisiyle aramı yaptı. Hiç 

beklemediğim bir anda genç bir sevgili sahibi olunca tuhaf bir keyif 

aldım bundan. Genç kız arkadaşım şehir hayatına dönmek istemiyor, 

malikanenin sunduğu dingin imkanlardan yararlanmayı yeğliyordu, bu 

yüzden ben de oraya yerleştim. Tabii arada İstanbul’a dönüp işleri 

başından aşkın tutkulu iş kadını İpek’le sevişmekten geri kalmıyor, 

ellilerinin ortasında olmasına karşın hâlâ ateş saçan milf aşkım İpek ve 

kusursuz beyaz teni ve atletik bedeniyle (harika karın kasları vardı) 

beni daima baştan çıkarmış olan genç sevgilim arasında yoğun bir aşk 

trafiğinde günümü gün ediyordum. 

Sanat tarihi üzerine düzenlenen sempozyumlara, panellere çağrılı 

olduğum zamanlarda malikanenin yapay nehri gören pencerelerinden 

birinin önüne oturuyor, kürsüye çıktığımda beni dinleyecek olan onca 

insanı gülmekten kırıp geçirecek eğlenceli denemeler kaleme alıyor, 

bunların prova taslaklarını malikanedeki genç dostlarıma okuyor, ilk 

tepkilerini ölçtükten sonra metinlerim üzerinde son ana dek çalışmayı 

sürdürüyordum. Sahte kimliğimi tam manasıyla benimsemiştim artık. 

Dünyanın dört yanındaki üniversite öğrencilerinden, meslektaşlarım 

ve diğer branşlardaki akademisyenlerden okuduğumda beni kıvanca 

boğan sayısız mail alıyordum. Giderek daha dolu biri oluyordum.



83 

Korunun Kalbindeki Gizli Mezarlık 

Genç kız arkadaşım, eğitim için geldiği Londra’daki okulunu yarıda 

bırakmış bir Gürcüydü. Gece yarılarına, bazen sabahlara dek baş başa 

vakit geçiriyor, aramızdaki yaş farkını sorun etmeksizin olabildiğince 

eğleniyorduk. Favori eğlencelerimizden birisi olan koruda saklambaç 

oyununu dolunaylı gecelere saklıyorduk. Birimiz malikanenin büyük 

basamaklarında gözlerini yumarak bine kadar sayıyor ve bu esnada 

diğerimiz korunun girişlerinden birisini seçiyor ve o yöne doğru var 

gücüyle koşuyordu. Basamaklarda oturan diğerinin koruya ulaşıp iyice 

kendisini gizleyebilmesi için yavaş yavaş sayıyordu. Sayması bitince 

golf arabalarından birine atlıyor -arabanın farlarını kullanmak yasaktı- 

ve koruya kadar onunla gidiyordu. Korunun girişinden on on beş adım 

sonra zaten sıklaşan ağaç gövdeleri arabanın daha fazla ilerlemesine 

müsaade etmiyordu. Burada da yine el feneri, telefon ışığı türü cihaz 

kullanmak yasaktı; korunun içine sızmayı başaran parçalı ay ışığıyla 

idare etmek durumundaydık. Baykuşların, puhuların, tilkilerin, diğer 

gece yırtıcılarının sesleri oyunumuza karanlık bir derinlik katıyordu. 

Meğersem o gece kız arkadaşım karanlıkta sırıtarak kaçarken gölge 

altında kalmış ince bir ağacın gövdesine yüzünü çarpmış, alnı çizilip 

kanamış. Eline yüzünden kan bulaştığını anlayınca, en yakın çıkışa 

doğru yönelip korudan ayrılmış ve malikaneye dönmüş. O malikane 

yolunu yarılamışken, benim golf aracının üzerinde koruya ilerleyişimi 

görmüş ancak bana seslenesi gelmemiş. İstemiş ki orada tüm gece 

boyu sersem sersem onu arayayım, onu kaybettiğimi sanıp ümitsizliğe 

kapılayım. Gerçekten de bir saat onu aradıktan sonra oyun oynamayı 

bir kenara bıraktım ve yüksek sesle kaygılı bir biçimde onu çağırmaya 

başladım. İşte tam bu sırada, devrilmiş görünüşü veren kalın ve yosun 

kaplı ağaç gövdeleri çıktı karşıma. Merakıma yenildim ve gövdelerin 

yakın olan birine tırmandım. Yirmişer, belki otuzar metre uzunlukta 

olan ağaç gövdeleri genişçe bir üçgen oluşturacak biçimde uç uça 

yıkılmıştı ve bunların üzerinde çapları alttakilere nazaran daha ince 

olan ikişer gövde daha yer alıyordu, sarmaşıklarla tutturulmuşlardı. 

Gözlerden uzak, yeryüzünün ayak basılan kısımlarından saklanmış, 

gizli, küçük, uğursuz bir mezarlıktı gördüğüm. Kabri açılıp kaçırılan 

sevgili annemin de orada yattığından o zaman henüz haberim yoktu.



84 

Üzerinde Elbisesi, Zarif Bir İskelet 

Etraf yarı yarıya karanlıktı. Yatırılmış ağaç gövdelerindeki sarmaşık 

ve yosunlar kahverengiye çalan bir grilikteydi. Üzerlerinden de sanki 

belli belirsiz ipince bir sis tütmekteydi. Sis buğusu duman mavisiydi. 

Ayağımda sandalet vardı. Zemini örten çimenlerin üzerindeki ıslaklığı 

parmaklarımda hissediyordum. Güzel kokuyordu burası. Ne olduğunu 

çıkaramadığım birtakım böcekler ötüyor, hışırdıyordu. 

Tümsek halindeki mezarlar yüksek değildi. Zeminden yedi parmak 

yukarıda ya varlar ya yoklardı. Biçimleri dikdörtgen değil ovaldi. Orta 

yerlerinde, bir uçtan öteki uca, kesik alçı parçalarıyla isimler yazılıydı. 

Igor, Dirk, Khalid, Marianne, Berke, Maureen, Jale… On yedi mezar 

saydım. Bir tanesi, üçgen mezarlığın tam kalbindeki, diğerlerine göre 

daha genişti. Şeklinin de oval olduğunu söyleyemem. Belki beşgendi. 

Bu büyük mezarın üzerinde isim yazmıyordu. Toprağında fesleğen ve 

adaçayı bitmişti. 

İleride kavrama yerleri üzerine örtülü bezin dışında kalmış bir el 

arabası gördüm. Tekerinin önünde su hortumu vardı. Yanına gittim ve 

bezi kaldırdım. İçinde uçları çıkarılmış, sapı katlanır birer kazma ile 

kürek duruyordu. Heyecanlandığımı duydum. Kazma küreği arabanın 

içinden aldım, monte ettim. Sonraki kırk beş elli dakikayı o mezarı 

dikkatle açmakla geçirdim. 

İki iskelet gömülüydü. Soldaki bir kadındı. Elbisesi üzerindeydi. 

Kardeşim Sean Hakan buraya bir çift gömmüş veya gömdürmüştü 

anlaşılan. Kafataslarının yüzleri birbirlerine dönüktü. Sevgililerdi bana 

kalırsa. O an kalbim hızlı hızlı atmaya başladı. Gömleğimin cebinden 

kavun aromalı bir sakız çıkarıp ağzıma koydum. Düşüncelere daldım. 

Açtığım mezarın başına çömelmiş, cak cak sakız çiğniyor ve içimde 

tuhaf düşüncelerin uyanışını izliyordum. 

İçimden bir ses elbiseli iskeletin Stanley Kaan’ın otuzlu yaşlarının 

başında birlikte olduğu Kürt güzeline ait olduğunu söylüyordu. Mezarı 

süzdükçe, bu fikre giderek daha çok inandım ve sonunda bir şekilde 

emin oldum. Ayağa kalkarken sakızımı yuttum. 

Niyetim iskeleti elbisesiyle birlikte kucaklayıp yan tarafa serdiğim 

bezin üzerine yatırmaktı. Fakat kemikler birbirinden ayrılmıştı. Önce 

elbiseyi serdim beze, ardından içine kemikleri teker teker yerleştirdim.



85 

Tövbe Estağfurullah! Anneminmiş Ya La O İskelet! 

Elbiseli iskelet anneminmiş. Bilemezdim. 

Ha bu arada; başlığı neden böyle yazdığımı garipseyebilirsiniz. Bir 

anda içimden böyle yazmak geldi. Demin, bir önceki bölümü bitirmek 

üzereyken Stanley Kaan aradı, onunla konuştuk biraz. Bu başlıktaki 

cümleyi kullandım. Sonra garibime, sonra da komiğime gitti, yazayım 

mı yazayım dedim, yazdım işte. Kusuruma bakmazsınız artık. Neyse. 

Yanılmakta haklıydım ama. Elbise genç işiydi. Hem de hiç öyle 

annemin giyeceği tarzda bir şey değildi. Zaten tekne günlerinden beri 

annem elbise giymedi. Belki özel gecelerde şıkırtılı pıkırtılı şeyler 

giymiştir, bilemem. Ama Sinem Hatun spor kıyafetler, rahat parçalar 

giyerdi. Bol kot pantolonlar, kalın fitilli kadifeler, salaş tişörtler falan. 

Hemen ertesi gün Türkiye’ye, Gaziantep’e uçtum. Havalimanında 

beni bir şok bekliyordu. Otuz bircinin kralı olduğu yüzündeki koca 

koca sivilcelerden belli olan, yapılı, uzun boylu bir delikanlı üzerinde 

ismim olan bir çıktı tutuyordu: ‘Sporcu White İkizlerinin Kardeşi 

Arda Bey’. Hatırlayacaksınız, bu Stanley Kaan’ın da başına gelmişti. 

Anlattığında inanmamıştım. Gördüm de yine inanamadım gördüğüme. 

Delikanlıyla takside sohbet ettik. Harbi profesyonel otuz birciymiş. 

Hafta başında indirdiği dört yüz terabaytlık, on yedi dakikalık, kokulu 

ve dokunmatik bir porno videoyu yarım saat övdü bana kerata. Onu 

dinlerken bir yandan benim Gürcü fıstığı düşünüyordum ki, düşüncem 

ondan kayıp İpek’i buldu. Tenim İpek’im için hafiften alevlenmeye 

başlamıştı. N’apıyor diye bir aradım onu hemen ama ulaşamadım. 

Elbiseli iskeleti (anacığımın kemiklerini, ah, bilemedim) belinden 

nazikçe ikiye kırıp katlamış, şifreli krom bir valize sığdırmıştım. Biraz 

naftalin koymuştum içine, biraz da tütün kolonyası serpmiştim. 

Kızın babası daha hayattaydı. İyice kocamıştı. Aklı başındaydı hâlâ. 

Gözlerimle şahit olduğum en yaşlı insandı. Ama kendisinden de yaşlı 

bir hanım varmış, Cici Anne Hatun. Kadının otuz yedi bölüm önce 

kardeşimin üzerinde gerçekleştirdiği ameliyat benzeri müdahaleden 

bahsetti. İlgiyle dinledim. Kardeşim bunu benden gizlemişti nedense. 

Yer altında yaşamını hâlâ bir köstebek gibi sürdüren bu gizemli nine 

artık evine misafir kabul etmiyormuş. Ölmeyi beklediği sanılıyormuş. 

Bazılarına gelmek bilmiyor ölüm. Misal Samsun’daki Nazan Hanım.



86 

İskeleti İhtiyara Beğendiremedik 

İsveç asıllı Nazan Hanım anne tarafından aile dostumuz olur. Ona 

bir selam olsun diye, kısaca adını anayım istedim. Yaşının kaydını 

tutmayı yıllar önce, daha çocukken bırakmıştım. Korkuturdu beni. 

Düşünsenize, vampir midir nedir artık, Felak ve Nas surelerini eğer 

hâlâ hatırlıyor olsam okurdum şu an, dedemiz öğretmişti, bu kadın 

bizim anneannemizin doğumunda bulunmuş ve onu bebekken bir iki 

defa emzirmiş. Lan ben dede olacak yaştayım be. Oradan hesap edin. 

İhtiyar amcayla karşılıklı oturduk. Nargile tüttürdük. Tattığım en 

kaliteli nargileydi. Bizim çikolatalardan getirmiştim. İkram ettiler. 

Evin içerisinde, bize hizmette bulunan, çok güzel bir kız vardı. Gözüm 

hep ona kaydı. Bence anladılar. İstesem onu bana verirler mi diye 

düşünmedim de değil. Öyle bir güzeldi hatun. Dişlerini yediğimin… 

Annemizin mezarını açtırıp naaşı malikanesine getirttikten sonra 

Sean Hakan, ölünün üzerindeki kefeni yırtmış, hafiften kurtlanmaya 

başlamış ölü bedene kendi elleriyle giydirmiş elbiseyi. İntiharından 

sonra elimize geçen yazısında detaylıca bahsediyor. Altmış sene ömrü 

boyunca yediği haltların tamamına yakınını güzelce itiraf etmiş. 

Valizi getirttim. Yaşlı adam haricinde, ben valizi açarken, odada üç 

akrabaları daha vardı. İhtiyarın gözleri dolu dolu oldu. Yerinden bir 

süre kıpırdayamadı. Sonra dizlerinin üzerinde emekleyerek valize 

yaklaştı. İskeletin yüzük parmağı kemiklerinin bir boğumunu aldıktan 

sonra oturduğu yere döndü. Gözlerini yumdu. Bir şeyler mırıldanarak 

kemiği avucunun içinde sımsıkı tuttu. Sonra, şaşakaldım, bozuk para 

atar gibi kemiği valizin içine fırlattı baş parmağının üzeriyle. 

Yanlış iskeleti getirmiştim. Valizdeki kemikler kızlarına ait değildi. 

Eliyle ‘götürün, götürün’ yaptı. Valizi baştaki kayışının ucundan tutup 

ağır hareketlerle, tuhaf bir törenle odanın dışına çektiler. 

Akşam şerefime kuzu çevirdiler. Yanında ismini duymadığım bir 

çeşit alkollü erik hoşafı sundular. İnanılmaz kafa yapıyordu. Kontrollü 

içmemi tavsiye ettiler, o yüzden fazla kaçırmadım. 

Bana bir kitap yazacağımı söyledi ihtiyar. Yazmakta olduğum şu 

kitaptan bahsetti. Fakat onunla bu kitaptan bahsettiğimi unutacak ve 

yıllar sonra kitaba başlayıp şu bölüme gelene dek o geceyi hayal 

meyal hatırlayacaktım. İster inanın ister inanmayın dediği gibi oldu.



87 

Holografik Led Zeppelin Konseri 

Malikaneye döndüğümde iskeleti bulduğum gibi defnettim. Arkaya, 

kafatasının arkasına küçük bir taş koymak zorunda kaldım ama. Yoksa 

onu ilk bulduğum gibi diğer iskelete muhabbetle bakamıyordu. Sonra 

dosdoğru İpek’e gittim, birlikte olduk, muradıma erdim. O da beni çok 

özlemişti. Detayları atlıyorum, perişan etti beni, iliklerimi tınlattı. 

Ertesi hafta, sağ kolumu Gürcü fıstığımın omuzuna atmış, ağzımda 

el işi bir puro, kalın dumanı yeşillenen cinsten, öbür elimde bir bardak 

bira, İnter - Lazio maçını izliyordum. Sol yanımda Sean Hakan vardı. 

Stanley Kaan aşağıda, kulübenin önünde karizmatik karizmatik ayakta 

dikiliyordu. Takımı daha maçın başında iki kolay, erken gol bulmuştu. 

Stanley Kaan maç sonu röportajının uzamasına izin verdiği için 

holografik Led Zeppelin konserinin ancak ikinci yarısına yetişebildik. 

Grup bizi mest etti. Babamız Scott bu adamların hastasıydı. Annem, 

çocukken, grubun bateristi öldüğü, sonrasında grup dağıldığı zaman 

babamın üzüntüden yemeden içmeden kesildiğini anlatırdı. Konserin 

sonlarına doğru Milano’da bulunan Ahmet Ekber de katıldı bize. 

Ahmet Ekber kendi ismiyle bir prodüksiyon şirketi kurmuş, holografik 

konserler furyasının bir ucundan tutmaya başlamıştı. Gelecek yaz 

Müzeyyen Senar’ı ve hâlâ hayatta olduğu halde sahnelerden emekli 

olmuş Sertab Erener’in gençliğini diriltmeyi planlıyordu. Bense Sezen 

Aksu dönsün dilerdim. Kalbim Ege’de Kaldı parçasını seslendirsin. 

Sakat kaldığım sene teknemiz Allegria Ege sularındayken İpek’in beni 

terk edeceğini sezmiştim. Şu an İpek’i dilediğim her an kollarıma 

alabiliyor olsam da (çok şükür), bu parçayı her dinlediğimde hâlâ 

kalbime bir tornavida sokuluyormuş gibi hissederim. 1980 (Sigaramın 

Dumanına Sarsam) isimli diğer nefis parçanın Ezgi’nin Günlüğü’nce 

enfes yorumlanışı da bünyemde benzer etki yapar. Ama, kim ne derse 

desin, şu eşsiz holografi teknolojisiyle hayata döndürülmüş en kral 

performanslar Queen’inkiler. Bohemian Rhapsody, derim, susarım. 

Konserin ardından otele döndüğümüzde Gürcü fıstığımın hamile 

olduğunu öğrendim. Baba olacaktım. Çocuğumun büyümesini sağlıklı 

kafayla izleyebilecek kadar miktarda sihirli tozum vardı zulamda. Bir 

gün hesap yapmıştım. Daha fazla inceltmemin mümkün olmadığı toz, 

ömrüm olursa -olmaz da, hani olursa- yüz yetmiş yaşıma kadar yeter.



88 

Sıkılıyorum Çocuk 

Bir oğlumuz oldu. İpek tutturdu, çocuğun adını o koyacakmış. 

Yahya oldu oğlanın ismi. Kerata öyle sevimli bir bebekti ki. Bebeği 

görmeye geldiğinde, İpek hepimizin ortasında açtı memesini, dayadı 

çocuğun ağzına. Çocuk memeyi cok cok cok emdi. Gerçi sütü yoktu. 

İpek, Yahya’yı emzireceği zaman memelerinin ucunu toz şeker, krema 

veya (daha sonraki aylarda) Nutella ile ovuyor, çocuk da bu dolgun, 

tatlı, bembeyaz memeleri büyük bir iştahla ağzına alıyordu. 

Yahya fantastik bir biyolojiye sahipti. Sanırım bünyemdeki sihirli 

tozdan kaynaklandı bu. Röntgen filmlerinde iskeleti görünmüyordu. 

İlk dişini çıkardığında durum anlaşıldı. Dişleri süt mavisiydi. Okyanus 

sabahları mavisi. Beyazımsı, güzel, temiz bir mavi. Yaşı ilerledikçe 

rengi normal maviye döndü. Doktoru Çiçek Hanım, yirmili yaşlarına 

vardığında oğlumuzun dişlerinin laciverde döneceğini, yaşlılığındaysa 

gülümsediğinde zift gibi kapkara görüneceğini öngörüyordu. 

Bunun haricinde Yahya’nın damarları içinde gezinen kanı örten yarı 

şeffaf bir bejlikteydi. Hiçbir damarı belli olmuyordu dışarıdan. Tuhaf, 

ürkütücü, manyak bir bebekti o. Daha altıncı ayını doldurmadan bazı 

kelimeleri telaffuz etmeye başladı. Bok. / Gonuşma. / Götüm. İkinci 

yaşında ise koca bir adam gibi bizimle sohbet edebiliyordu. Sözlerine 

şunları ekliyordu: Gelgelelim / Bakın ama… / Ancak şu da var ki… / 

Ya, hiç öyle düşünmemiştim. Vallahi böyle konuşuyordu eşşoğlueşek. 

Sonraki sene ölülerle konuşma huyu çıkardı. Parka değil mezarlığa 

gitmek istiyordu. Bir mezarın kenarına oturuyor, bıdı bıdı dakikalarca 

konuşuyordu. Ancak her ölü ona sadece bir cümle söyleyebiliyordu. 

Kardeşlerim sayesinde medyada popüler oldu oğlan. Kendi kendini 

popüler yaptı. Bizden gizli tv kanallarına telefon açıyor, onları peşine 

takıp şehir mezarlıklarında mistik turlar düzenliyordu. Hatta, eminim 

bunu hatırlıyorsunuzdur, TRT kendisini canlı yayın ekibiyle atamızın 

uyuduğu Anıtkabir’e götürmüştü. Ülke tarihinin en büyük reytingi. 

Yüz kırk milyon kişi nefesini tuttu, atamızın kuracağı cümleyi bekledi 

ve sonunda Yahya’nın dudaklarından içimizi sızlatan şu dokunaklı 

cümle döküldü: “Sıkılıyorum çocuk.” 

Dört yaşında kaybettik Yahya’yı. Bunu ilk burada öğreniyorsunuz. 

Basından gizledik hep. Onu odasında kemikleri cıvalaşmış bulduk.



89 

Atlantik Okyanusu’na 

İpek, Yahya’nın Türkiye’de yetiştirilmesini istemişti. Ben de zaten 

ülkeye dönmek istiyordum. Gürcü sevgilimin çocukla alâkası yoktu. 

Doğumdan sonra onu hiç görmedim. Yahya’yı benim başıma bıraktı. 

Hamilelik süresinde büyük sıkıntı yaşadık. Gürcü aşkım çocuğun gece 

gündüz demeden kendisini içeriden parmakladığını söylüyordu. Bazı 

gecelerse ıslık çalıyormuş içinde. Bunlar beni hayrete düşürüyordu. 

Kızcağızın kafayı sıyırdığına inanmıştım. O bizi bırakmasa, ben onu 

terk edecektim, o dereceye gelmiştim. Meğersem suçlu bizimkiymiş. 

Yahya’yı damacanayı andıran, geniş, pembe bir cam mahfazanın 

içine koydurdum. Çocukken annem bize ezcane vitrininde sergilenen 

bebek ölülerini göstermişti. Oradan heves etmişim demek ki. Böylece 

oğlanın turşusunu kurduktan birkaç ay sonra ondan ürkmeye başladım 

ve kemikleri olmadığı için kamyon altında kalmış gibi görünen oğlanı 

mahfazasıyla birlikte gömdürdüm. Nereye gömüldü bilmiyorum ve 

bilmek de istemiyorum. Ara ara aklıma gelir. Keşke gelmese. 

Türkiye, futbolla yatıp futbolla kalma alışkanlığını hâlâ kıramamıştı 

ve bu yüzden hemen her gün Stanley Kaan’ı gazetelerde, televizyonda 

görüyor, sokakta yürürken milletin ağzında duyuyordum. 

Ertesi sene İnter, Stanley Kaan’a yaz süresince, Dünya Kupası 

boyunca Türkiye’nin başına geçebilmesi için bir kereliğine izin verdi. 

Aldığımız ilk ve tek Dünya Kupası budur. Hâlâ da futbola doyamadık 

ya ona şaşıyorum. 

Yine aynı sene Fenerbahçe’den komik bir teklif aldı. Kısaca şöyle 

diyorlardı; birader, al, takımı sana veriyoruz, bundan böyle adı da, 

‘Fenerbahçe Kaan White’, yeter ki gel başımıza geç, bize Şampiyonlar 

Ligi şampiyonluğu kazandır. Kardeşim teklifi geri çevirdi. Çünkü o 

zaten hayallerindeki takımı çalıştırıyordu. Parasında değildi. 

Sean Hakan yıllar üzerine döndüğü malikanesinde bizi bir araya 

topladı. Güldük eğlendik. Gecenin sonunda bizlere reddemeyeceğimiz 

bir teklifte bulundu. Atlantik Okyanusu’na gidip babamızı yeryüzüne 

çıkarmanın vakti gelmiş, geçiyordu. Yeni sezon kampına katılmadan 

önce Stanley Kaan’ın önünde beş hafta vardı. Son senelerde kampı 

yardımcı antrenör heyetiyle başlatıp, takımının başına ilk resmi maçın 

oynanacağı hafta katılma alışkanlığı edinmişti.



90 

Scott White’a Son Elveda 

Sicilyalı bir kaptanın kumanda ettiği gösterişsiz bir yatla dört kişi 

yola koyulduk. Ahmet Ekber ve İpek de bizimle gelmeye niyet ettiler 

ancak onları yanımızda istemedik. 

Keşke Sean Hakan annemizin kemiklerinin kendisinde olduğunu 

itiraf etseydi. Kendisinin intiharından sonra yaptığımız şeyi o zaman 

yapardık. Kemikleri dibi kiremit döşeli bir bavula koyup babamızı 

yitirdiğimiz koordinatlarda deniz dibine yollamak. Evet, bunu o gün 

değil ama, birkaç yıl sonra Stanley Kaan ile birlikte yaptık. Hakan’ın 

küllerini de oradan savurduk. Bizim gideceğimiz yer de orası. 

Elimizde belirli bir koordinat vardı. Yüz dört mil çapında. Scott 

White on yıllardır süren ıslak uykusunda bu koca daire dahilindeydi. 

Onu bulacağımızdan emindik. Elimizde doksan bin dolar değerinde 

teknoloji harikası bir radar vardı. Fakat radar koordinatlar içerisinde 

su altında bulunan seksen dört farklı insana ait kemik bulguladı. Her 

birini gün yüzüne çıkardık ve hangi parçaların babamıza ait olduğunu 

saptayabilmek için bir dizi DNA testi uygulattık. Babamız aralarında 

değildi. Sonrasında çemberi üç katına genişlettik. Okyanustan çıkan 

üç yüz altı kimliksiz iskeletten hiçbirisi babamız değildi. 

Jelena’yı hatırlıyor musunuz? Jelena aradı bir akşam. Ümitsiz sona 

eren çabalarımızı duymuştu. Babamızın kemiklerinin yerini bildiğini 

söylüyordu. Kemikleri seneler önce Ognjen Bey çıkarıp sahiplenmişti. 

Sean Hakan’a özenerek, içinde gerçeğinin kemiklerinin bulunduğu bir 

Scott White balmumu heykeli yaptırmıştı. Heykel, Ognjen Bey’in 

akrabalarına ait özel bir müzedeydi. Kahire’deydi bu müze. Heykeli 

bize vermeye gönüllü olmadılar. Ne teklif ettiysek yaramadı. Son çare 

Sean Hakan onları müzeyi havaya uçurmakla dahi tehdit etti. Yanıt 

tekrar olumsuz olunca bu dediğini yaptı. Müze kundaklamasını gerekli 

yerlere aktardığımız paralarla örtbas etmeyi başardık. Ardından enkazı 

ateşe verdirdik. Oradan çıkan yüz kırk metreküp tozu Atlantik’teki 

koordinatlar dahilinde bulunan geniş çember üzerinden uçakla geçerek 

her köşeye eşit olarak boşalttık. 

Babamızın balmumu heykelinin karşısında üçümüzün omuz omuza 

durup gözyaşı döktüğümüz o öğle vakti hatırımdan gitmiyor. Heykel 

camekanın ardındaydı. Kucağındaki tüysüz kobay kediyi seviyordu.



91 

Bunalıyordum 

Futbol otoritelerinin tamamına yakını Stanley Kaan’ı gelmiş geçmiş 

en başarılı teknik adam olarak kabul ediyordu. Alanında kırılmadık 

rekor bırakmamıştı. Böylesine görkemli bir kariyer bir daha zor inşa 

edilirdi. Kardeşimle gurur duyuyordum. Keşke babamızın ömrü uzun 

olsaydı da kardeşlerimin başarılarını paylaşabilseydi. 

Hayat ilk otuz sene Sean Hakan’a, sonraki otuz sene ise Stanley 

Kaan’a oldukça cömert davranmış, kardeşlerime hayallerinin ötesinde 

başarılar tattırmıştı. Kendimi de şanslı sayıyorum. Bana da ikinci bir 

şans verilmişti. Yeniden dönebilmiştim hayata. 

Kendim üzerine son dönemde fazla düşüncelere dalıyordum. Bana 

bahşedilen doğaüstü geri dönüşü yeterli bulmuyordum. Hayat belki 

bana daha fazlasını vermek istiyor, bende bu potansiyeli yaratıyor, 

ancak ben ne yöne doğru gideceğime karar veremediğim için yerimde 

sayıyordum. Sabahlara kadar oturuyor, düşünüyordum. İşte tam da bu 

bunaltı dönemimde aklıma Gaziantep’teki ihtiyarın söyledikleri geldi. 

Onca süre bunu hatırlayamayışıma şaştım. 

Ben bir yazar olacaktım. Bir yazar. İçimde bir kitap saklıydı. 

Hayatımın bir döneminde, birkaç sene evvel yaptığım gibi, gene 

kitaplara gömüldüm. İstanbul’un Anadolu yakasında, Bostancı’da, 

denize yakın, adresini ve telefonunu kimselerle paylaşmadığım güzel 

bir daire tutup döşedim. Kendime bir çalışma odası tasarladım. Burası 

benim mabedim oldu. Günde on altı saat, on sekiz saat çalışıyordum. 

Olağanüstü miktarlarda okuyor, bir yandan da hikayesi beni saracak, 

okuyanı cezbedecek bir kurgu tasarlamaya çalışıyordum. 

Ne kadar sürdü bilemiyorum. On bir veya on üç ay. Yoğun çalışma 

temposu neticesinde bitkin düştüm. Yaşım da ilerlemişti. Bedenim 

güçten düştüğünde, kendimde yaşlılık belirtileri gözlemler olduğumda 

zihnim de yenilgiyi kabullenmekte gecikmedi. Kafamdaki kitaplardan 

birini kendi çabamla meydana getirebilmem mümkün değildi. Gözüm 

korkmuştu. Ancak en korkuncu da üzerinde adım olmayan bir eser 

bırakamadan dünyadan göçüp gidecek olmamdı. 

Böylece genç yazarları takibe başladım. Kanı soylu bir av arayan 

bir vampir, ihtiyar bir kan içici gibi davranmaya başladım. Kariyerleri 

başlamış, ilk kitabını veya kitaplarını yayımlamış gençleri izliyordum.



92 

Luke ve Eda 

Birisi İngiliz, birisi Türk olsun istiyordum. İngiliz olan erkek, Türk 

olan kız olsun istiyordum. White Kardeşler’in tohumlarını atan Scott 

ve Sinem gibi. 

Luke ve Eda’yı buldum. 

Kuşku uyandırmamak için rotamı kitabını yayımlamayı başarmış 

gençlerden, henüz bir yayımcı bulamamış fakat inanılmaz derecede 

gelecek vaat eden gençlere çevirmiştim. Zamanında dev yayımcılarla 

çalışmış amansız yetenek avcılarına teslim ettim bu işi. On ay sonra 

ekibim bana yirmi bir isimden oluşan bir liste sundu. Listenin yalnızca 

yedisi Türk’tü ve Türk’lerin sadece birisi kızdı. Eda bambaşka biriydi. 

Onu yerine hiç alternatif aramaksızın benimsedim. Luke’un ismi ilk 

dört listede yoktu. Beşinci liste ise Luke’tan ibaretti. 

Stanley Kaan’dan iki milyon Euro istedim. Niyetimi öğrenemedi. 

Sağ olsun sormadı da. Beni seviyordu. Dilesem bütün servetini bana 

vakfedebilirdi. Sean Hakan’dan ise belirsiz bir süre malikanesinde 

konaklamayı rica ettim. Evleri değiş tokuş ettik. Sean Hakan Bostancı 

sakini oldu böylece. Son günlerini denizin kıyısında geçirdi. Umarım 

bir nebze olsun huzur bulmuştur orada. Bu süre zarfında herkesten söz 

aldım. Kimse malikaneyi ziyaret etmeyecek, beni kendi halime bırakıp 

yokmuşum gibi hayatlarını sürdüreceklerdi. 

Böylelikle Eda ve Luke yirmi sekiz ay arayla malikanenin yeni 

sakinleri oldular. İkisi de yirmi sekiz yaşındaydı. Malikaneye geldiği 

yıl Eda yirmi altısındaydı. Luke ise o dönem kasaplık yapmaktaydı. 

Luke’un geldiği hafta, birbirlerini tanıma imkanı tanımadan, onları 

evlendirdim. Kendilerine sunduğum, insanın hayatında bir defa sahip 

olabileceği teklifin koşullarından birisi buydu. Birbirlerine kısa sürede 

alışacaklarını, kalben sevişeceklerini peşinen biliyordum. Yalnız kafa 

olarak değil, fiziki görünüm olarak da eşlerine az rastlanır çarpıcı genç 

insanlardı. Yalanım yok, yüzlerine bakmaya doyamazdım. 

Kendilerini minyatür bir cennet köşesinde birer Adem ve Havva 

gibi hissetmeleri için gençlere modern dünyanın olanaklarını sundum. 

Eda altı yıl süren uzun bir ilişki ve gözü yaşlı bir nişanlı bırakmıştı 

ardında. Luke ise canı gibi sevdiği, ölmek üzere olan mide kanseri bir 

anneyi. Ancak teklifim reddedilemeyecek denliydi. Tek hayalleriydi.



93 

Morukcuğum 

Şüphesiz kandırdım onları. Kanlarına girdim. Bir meleği oynadım. 

Yüzümden gülümsemeyi eksik etmedim, kibarlığı, nezaketi asla elden 

bırakmadım. Beni akşam yemeklerinde masalarına oturan dost bir 

tanrı gibi benimsediler. Kalplerinde yer verdiler. Büyükleri, patronları, 

ev sahipleri değildim, hayır, arkadaşlarıydım. Bana ‘moruk’ diye hitap 

etmelerini istemiştim. Luke dahi bana bu Türkçe lakapla sesleniyordu. 

Adım buydu benim. Moruk veya Morukcuğum. 

Halihazırda bir yayınevi olan White Publishing’i satın aldım. Piyasa 

dahilinde bulunan kitapları derhal geri çektim, sözleşmeleri feshettim, 

yazarları geçimlerini sağlayacak yüklü tazminatlarla uğurladım. 

Luke ve Eda’ya teklifim şuydu: Benim sağladığım nezih ortamda, 

kendi kurallarıyla, olanca özgürlükleriyle, içlerinden geldiği, içlerine 

sindiği şekliyle yazabilecekleri en güzel kitapları yazmalarını istedim. 

Kısa sürede ardı ardına birçok kitap tamamlamak veya aynı kitap 

üzerinde yıllarca çalışmak tercihi onlara aitti. Diledikleri zaman yeme 

içmeden kesilip günlerce çalışmakta veya diledikleri müddetçe yayılıp 

keyif çatmakta özgürlerdi. Çalışmalarını yakınen izleyecektim ve o an 

geldiğinde kendilerine bildirecektim. Eserlerini teslim alacak, bilinen 

tüm dillere çevrilmesini sağlayacak, dünyanın kitap satılıp okunan her 

köşesinde eş zamanlı olarak piyasaya sürecektim. 

Üzerinde hevesle ve aşkla çalıştıkları biricik eserlerinin, gecelerini 

gündüzlerine katıp büyük bir şevkle kurdukları dünyalarının benim 

olacağını, benim adım altında yayımlanacağını bilmiyorlardı. Niyetim, 

birbirine hemencecik uyum sağlayan bu oldukça dinamik, üretken ve 

parlak ikiliden olabildiğince çeşitli ve enteresan eserler almak ve son 

olarak da onları ana hatlarını kafamda belirlediğim White Kardeşler 

hikayesini, kardeşlerimle benim hayat hikayelerimizi birlikte kaleme 

almaya teşvik etmekti. Kitapları yazdırdıktan sonraki akıbetleri ne 

olacaktı, henüz karar vermemiştim. Modern tıbbın geldiği nokta hafıza 

silmeye yetiyorsa hafızalarını sildirirdim muhtemelen, böyle bir şey 

mümkün değilse de aklımda hafızalarını komple kapatacak alternatif 

senaryolar türetmek zor değildi. 

Ben morukla birlikte çok mutlulardı. Mutlulukları gözlerinde pırıl 

pırıl parlıyordu. Canlarım benim. Siz perilerimdiniz çocuklar.



94 

Büyük Yanılgı 

Bir gün bana bu müthiş gençleri bulan yetenek avcılarından birine 

memnuniyetimi bildirmek üzere bir teşekkür mektubu kaleme aldım. 

Gecenin geç bir vaktiydi. Mektubu zarfa yerleştirdim. Masanın ışığını 

söndürdüm. Yapay gölden esen yosun kokulu tatlı rüzgarla serinlemiş 

olan yatak odama gittim, yatağıma girdim ve uyudum. 

Uyandığımda mektup çalışma odamda değildi. Deliye döndüm, kan 

beynime sıçradı. Çünkü satır arasında planlarımdan da söz etmiştim. 

Ve görünen oydu ki, çocuklar mektubu okumuşlardı. 

Malikanede üçümüzden başka kimse yaşamıyordu. İç temizliğini ve 

bahçe düzenlemesini kendimiz yapıyorduk. Onlara birer at almıştım. 

Atları yerinde bulamadım. Çıldırmak üzereydim. Büyük bir öfkeye 

kapılmıştım. Gözüm dönmüştü. 

Koyduğum kural gereği malikane topraklarından ayrılmalarına veya 

yapay gölde gözün görmeyeceği bir mesafeye açılmalarına müsaade 

etmiyordum. Onları gölde bulamayacağımı biliyordum. Kaçmışlardı. 

Emindim bundan. Yine de golf arabalarının birine atlayıp her yanda 

uzun müddet dolaştım, izlerini aradım, seslerini duymayı umdum. 

Geç kalkmıştım o gün. Yorgun düşüp içeri dönmeye karar verdiğim 

zaman hava neredeyse kararıyordu. Büyük salonun ışıkları yanıyordu. 

Yine de kaçıp gitmemiş olduklarına sevinemedim. Ben bir köşeyi 

yoklarken onların öte köşede at biniyor olmaları umurumda değildi. 

Büyük bir aksilikle, devasa dış kapının kanatlarını çarparak girdim 

içeriye. Beni bu öfkeden kudurmuş halde görünce şaşırıp korktular. 

Eda çalışma odamı temizlemiş, mektubumu hiç açmadan, çünkü bu 

yasaklarımdan biriydi, hiç ellemeden çekmecelerden birine kaldırmış, 

masayı sildikten sonraysa aldığı yere öylece bırakmayı unutuvermişti. 

Bunu ertesi gün, öğlen, öfkem dindiğinde fark ettim ve saatler boyu 

hıçkırarak ağladım, dövündüm. 

Mektubu okudukları ve niyetlerimi öğrendikleri zannıyla üzerlerine 

yürüdüm. Çıtları çıtmıyordu zavallıların. Bir koşu, soluk soluğa üst 

kata çıktım. Pompalı tüfeklerden birini aldım. Tüfeğe mermi sürdüm. 

Onları önüme kattım, koruya doğru ağır adımlarla, diyalog kurmadan 

yürüdük. Daha doğrusu ben bitmez bir tirada başlamıştım. Niyetlerimi 

detaylıca itiraf ediyor, küfrediyordum. Şoka girmişlerdi yavrularım.



95 

İşe Sonradan Uyandım 

Bir açıklamada bulunmam lazım. Okumakta olduğunuz bu kitabı 

kendi hikayemi anlatmak niyetiyle yazmaya başlamadım. Eğer o fena 

yanılgıya düşmeseydim, Eda ve Luke bu kitabı yerime yazacaklardı ve 

planladığım üzere beni de hikayeye dahil edeceklerdi. Onların yerine 

benzer potansiyelde başka gençler ikame edip planımı yürürlükte 

tutabilirdim. Fakat istemedim bunu. Hikayemizi kendi başıma yazmak 

istiyordum artık. Kitabım üç kardeşin değil, Stanley Kaan ve Sean 

Hakan’ın hikayesi olacaktı yalnızca. Kendimi geri planda tutacak ve 

kardeşlerimin kariyerlerine odaklanacaktım. Ama, sanıyorum altmışlı 

bölümlerde, kendimi bir anda aktif olarak hikayeye dahil ediverdim. 

Yeni amacım, kitabı bir an önce bitirip White üçüzlerinin enteresan 

hayatlarını gelecek kuşaklara ulaştırmaktı. Evet, gelecek kuşaklar için 

yazmaktaydım, çünkü kardeşlerimin inanılmaz şöhretleri sayesinde 

hikayemiz ama yanlış ama doğru olarak sizler tarafından biliniyor. O 

pasparlak başarı hikayeleri sizin çağınızda yaşandı, tanık oldunuz. 

Fakat şu son bölümleri yazıyorken kitabta sakıncalı birçok şeyden 

bahsettiğimin ancak farkına varabildim. Yahu, düşünüyorum, bu kitap 

çıksa, okunsa, bilinse… E yandım o zaman ben! Ne kadar edepsiziz, 

ne kadar hayvanız, ne kadar şuyuz, buyuz, katiliz, duygusuzuz, 

hepsini bir bir sayıp döktüm yahu. Bu kitabın yayımlanması demek, 

ömrümün şu son dönemini içeride geçirmem demek. Kendi kendimi 

ihbar etmek. Bir sonraki bölümde okuyacaksınız, o gece o güzelim iki 

gencecik insanı kalpsizce öldürdüm ben. 

Böyle olmayacak. Kitabı yayımlamaktan şu an cayıyorum. Büyük 

kafasızlık benim yaptığım. Değil kitabı yayımlamak, bunu şu an en 

yakınlarımın bile okumasını istemiyorum. 

Bu kitap, White Kardeşler’in kalan ikisi de (ben ve Stanley Kaan) 

öldüğünde yayımlanacaktır. Kararım kesindir. Gerekeni yapacağım ve 

kitabı bahsettiğim güne kadar koruyacağım, o günün hemen ertesinde 

ise yayımlanma prosedürlerinin başlanması için hazırlık yapacağım. 

Bakın ne kadar değişiğiz, marjinaliz, başarılıyız, olağanüstüyüz ve 

doğaüstüyüz, manyağız, sevimliyiz, dünya tatlılarıyız, bambaşkayız 

biz diye hevesle kaleme almaya başladığım kitabın resmen kontrolünü 

yitirdim arkadaş. Ne rezilliğimiz kaldı, ne katilliğimiz…



96 

Son Sarılış 

Onlar önde ben arkada koruya girdik. Tüfeği ortamızdan yürüyen 

Luke’un tam ensesine doğrultuyordum. Çocukken en sevdiğim adam 

öldürme yöntemi enseden kurşunlamaktı. Filmlerde görür ve heyecan 

yapardım. Düşünüyordum, pompalıyla ensesine ateş etsem ne olurdu? 

Boynu kopup kafası gövdesinden ayrılır mıydı? Onlara gerçekten ateş 

edebilecek miydim, bilmiyordum. Korkuyordum bir yandan. Oğlan 

hop diye üzerime atılsaydı, sıçardım, orası kesin. 

Mezarlığa duvar olan devrilmiş ağaç gövdelerinin önünde durduk. 

Küçük bir aralık vardır arka tarafta. Oradan sırayla içeriye süzüldük. 

Gördükleri atmosferi betimlemelerini istedim. 

Seksen dördüncü bölümün ilk paragrafında yaptığım betimlemeyi o 

gece çocukların yaptıkları betimlemeden arakladım. O paragraf biraz 

önce ikisinin burada yaptığı ortak betimlemedir. Ancak onlar benim 

ilk buraya geldiğim gece gördüğüm gibi ortadaki büyük mezarın 

üzerinde bitmiş fesleğen ve adaçayını göremediler. Çünkü mezarı iki 

defa eştim ben daha önceden. 

Sırtım ağaç gövdesinden duvara sürtünceye kadar geriledim. Tüfeği 

hâlâ üzerlerine doğrultmaktaydım. Kazma küreği alıp işe koyulmasını 

istedim Luke’tan. Eda da ona yardım etti. Artık nasıl bir psikoloji 

onları esir almışsa, hızlı hızlı kazdılar. Kendi mezarlarını kazdıklarını 

bildikleri halde. Ağlamamaları, mutsuz görünmemeleri garibime gitti. 

İskeletler ortaya çıkınca Eda’dan ‘hiayyk!’ benzeri bir cırlama çıktı. 

Luke of çekti. Başını ümitsizce kaldırıp korunun üzerinden geçen, ayı 

çevreleyen ince gri bulutlara baktı. Yeni yükselmeye başlayan ay ışığı 

bulutların kenarlarını sarının turuncunun tonlarında sırmalıyordu. O an 

bir düşünce belirdi aklımda. Korunun ortamı harikaydı. Burayı bensiz 

keşfetmiş, mezar açılmamış ve iskeletler belirmemiş olsaydı, mutlaka, 

eminim bundan, bir mezarlıkta dikildiklerini boşverip öpüşürlerdi. Ne 

harika bir büyüdür o saatlerde orada bulunmak. Birazdan ay yükselip 

büyülü renk tonlarını yitirecek, giderek solacaktı. Tam zamanıydı. 

Hayatta gördükleri son manzara bu olmalıydı. Yoksa yazık olacaktı. 

Onları öldüreceğimi, birbirlerine son bir veda öpücüğü vermelerinin 

hoş olacağını söyledim. Öpüşmeyip uzun uzun sarıldılar. Birbirlerinin 

boyunlarını kokladılar. Çok dokunaklıydı. Elim tetikte ağlattılar beni.



97 

Biz İhtiyarlara İçirmeyin, Cıvıtıyoruz Sonra 

Ölüleri ayaklarından çekerek diğer iskeletlerin üzerine düşürdüm. 

Yüzlerini birbirine çevirdim. Ellerini tutuşturmayı beceremedim ama. 

Çukurun içine ve yavaş yavaş katılaşan, hâlâ ılık, genç karı kocanın 

üzerine kürek kürek toprak attıkça kendimden iğrendim. Ben bir aşk 

evliliğinin meyvesiydim. Anne babam ellerinden geldiğince çok sevdi 

beni. Ben neden böyle oldum? Bana bir canavara dönüşmem için mi 

bu ikinci şans verildi? Bunları düşünürken baktım ki mezar kapanmış. 

Sean Hakan’ı ve Stanley Kaan’ı aramak, suçumu itiraf etmek, içimi 

dökmek istiyordum. Kendimi tuttum. Tam aramız düzeldi derken gene 

aramıza nefret girebilirdi. Kulaklarım çınlıyordu dönüş yolunda. 

Viski doldurdum dört parmak. Nasıl daralıyordum, anlatamam. Bir 

üst kattaydım, bir ondan da üst katta, bir çatı katında, bir de bakmışım 

en alt katta. Ne yapıyordum, bilmiyordum. Belki hayaletler dolmasın 

diye odaları capcanlı ama kokuşmuş varlığımla şereflendiriyordum. 

Ne yaptım, diye dövündüm. Ömrümde ilk defa duvara doğru depar 

atıp alnımı küt diye körlemesine vurdum. Tarifsiz bir acı duydum, 

ama bunu üç defa daha tekrarladım. Sonuncusunda epeyi incindim, 

belim de kıtladı. Kendime daha fazla eziyet etmeyip yatağıma gittim. 

Uyuyamadım. Vakit daha erkendi. İpek’i aradım. Anlatacaktım. 

İpek neşeli açtı telefonu. Neşesi anında beni de kavradı. Ummadığım 

anda kendimi kakara kikiri bir sohbetin ortasında buldum. Başım 

çarpmaların etkisiyle zonkluyordu. Alnım yüzülmüş kanıyordu. İpek 

bunları bilmiyordu. Ben de onun nasıl göründüğünü bilmiyordum. 

Derken nasıl göründüğümüz değil, birbirimizi nasıl hayat ettiğimiz 

üzerine bir sohbete daldık ve ömrümde ilk defa bir kadınla telefonda 

sanal seks yapmış oldum. Yarım saatten uzun sürdü bu. Çok da saçma 

ve gereksiz buldum. Bir daha ölsem yapmam herhalde. 

Üçü de birbirinden berbat üç film izledim peş peşe. Korku filmiydi 

güya bunlar. Ohoo, dedim içimden, manyak mısınız siz evladım, insan 

denen kan içici iblis böyle korkar mı? Gelin malikanemize ben size 

interaktif bir korku kuşağı sunayım da aklınızı başınızdan alayım. Ne 

demiş Shakespeare Birader? Hell is empty and all the devils are here. 

Cehennem bomboş ve tüm iblisler aramızda. İyi dememiş mi? Milleti 

efektle, bok püsürle korkutacağınıza, ilhamı hayatın kendisinden alın.



98 

Kendine Kıymak 

Çocukları hakladıktan sonraki salı günüydü. Yataktan sıçrayarak 

uyandım. Müthiş bir gürültüydü. Bir üst kattan geliyordu. Malikanede 

yalnızdım. Ben uyurken içeri birisi girmişti. Duyduğumun silah sesi 

olduğuna emindim. Sesi rüyamda duymuş olmayı umdum. Uyku ile 

uyanıklık arasındaki o ince alanda duymuş olmayı. 

Dirseklerimin üzerinde korkuyla doğruldum. Ardından bacaklarımı 

yataktan sarkıttım. Ayaklarım terlikleri aradı. Yoğun bir tedirginlik ve 

korku bedenimi esir almıştı. Dudaklarım titriyordu. Pencere önünde 

duran sandalyenin arkalığına astığım yeleğe uzandım. Yeleği çabucak 

sırtıma geçirdim. Odadan ayrılırken kalbim deli gibi vuruyordu. 

Merdivenleri tırmanmadan önce yukarıya seslendim. En ufak bir 

tıkırtı bile gelmiyordu. Malikane her zamanki sessizliği içerisindeydi. 

Yavaş yavaş, korkarak çıktım merdivenleri. Sean Hakan’ın bir dönem 

çalışma odası olarak kullandığı, daha sonradan gözden düşen eşyaların 

kaldırılıp tozlanmaya bırakıldığı yüksek tavanlı aydınlık odanın kapısı 

aralıktı. Orada birisinin olduğundan emindim. 

Titreyen elimle kapıyı içeriye doğru iterken kalbimin duracağını 

zannettim. Güneş karşı camdaydı. Odayı kızıl ışığıyla doldurmuştu. 

Gözlerimi kısarak girdim odaya. 

Kardeşim oradaydı. Sean Hakan. Sırt yerinin desen dikişleri attığı 

için buraya kaldırılmış ahşap ayaklı tekli koltuktaydı. Mide bulandırıcı 

bir sahneydi. Bol ışık yüzünden her detay apaçık ortadaydı. Kardeşim 

kendisini ensesinden kurşunlamıştı. Yüzünün yarısı yok olmuştu. Başı 

öne doğru eğilmiş, göğsüne çekilmişti. Hafifçe yan duruyordu cansız 

baş. Silah ölünün kabarmış ensesindeki tümsek ile koltuğun sırtı 

arasında asılı kalmıştı. Silahı kavramış, namluyu ters ama usta bir 

hareketle arkadan burun hizasına doğrulmuş, ardından tetiği çekmişti. 

Kolu boşa çıkmış, koltuğun yanına savrulmuştu. 

Genzime bulantı yükseldi. Çok kalamadım orada. Önce polisi ve 

ambulansı, ardından Stanley Kaan ve İpek’i aradım. Ahmet Ekber’in 

telefonu kapalıydı. Ağlamak istiyor yapamıyordum. Çok feciydi. 

Alt kata inip yüzümü ılık su ve portakal özlü sabunla iki defa iyice 

köpürterek yıkadım. Dişlerimi de iki defa sertçe fırçaladım. Havluyla 

yüzümü kuruladım. Oyalanıyordum. Cesaretim yoktu tekrar bakmaya.



99 

Kardeşime Ağıdımdır 

Biraz önce yine oradaydım. Vakit gece yarısını çoktan geçti. Odada 

kısılmış bir ışık sürekli yanıyor. Odanın alacakaranlık dokusu, verdiği 

sevimsiz his, oradayken insanın içine sinen melankoli, yüreğe oturan 

hüzün dolu anılar, hatırlayışlar… Koltuğun üzerinde siyah bir çarşaf 

serili. Çarşafı İpek oraya koltuğu tozdan koruması için değil üzerinde 

bulunan kan ve doku parçası lekelerini gizlemek için serdi. Geceleri 

koltuğa kuruluyorum, sırtımı arkaya yaslıyorum, sağ elimi silah yapıp 

enseme dayıyorum ve kendimi Sean Hakan’ın yerine koyuyorum. İşte 

orada hâlâ. Çıkmıyor lekesi. Ahşap zemine sıçrattığın ölüm lekeleri. 

Biraz önce yine oradaydım. Yine ağladım. O acı günü hatırlamak, 

bunu yazmak bir işkence. Yazmalıyım yine de. White Kardeşler bu 

kitabın ismi. Ve White Kardeşler ne yazık ki bunu da yaşadı. 

Yaratılışında senin bir arıza vardı kardeşim. Kendini olduğundan 

hep daha yaşlı duyardın. Kaprisli, şımarık, eğlence düşkünü bir çocuk 

değil aksine kendisine o yaşta ulaşılabilir hedefler koyabilen hırs 

küpünün tekiydin. Ergenliğinde koca bir adamdın. İş hayatına atılmış, 

ekmeğini eline almış taş gibi hatunlarla çıkardın. Kariyerinde her daim 

profesyonel, olgun ve ne istediğini bilendin. Normal halinde kendine 

güvenirdin. Özgüven sorunu yaşadığında bunu sindiremez, hayatını 

zindana çevirirdin. Hataların oldu. En büyüğü bendim. Affedildin. 

Biraz önce yine oradaydım. Kendimi yine senin yerine koydum. 

Altmışıncı yaşını süren birisi ruhen nasıl bir enkaza döner, bedenen 

nasıl yetmişlerinde seksenlerindeymiş gibi olabilir, anlamaya çalıştım. 

Zamanında bütün dünyanın gıpta ettiği, insanüstü rekorlara imza atmış 

bir sporcu nasıl olur da ömrünün ikinci yarısında enkaza döner, işte 

buna kafa yordum. Seni şimdiden özledim kardeşim, kanım, canım. 

Biraz önce yine oradaydım kardeşim. Ancak bu kez canına kıydığın 

koltukta güneş odayı kızıla boyayıncaya değin kalmadım. Kitabımızı 

bitereceğim bu gece kardeşim. O yüzden. Ruhun ve öte dünyanın var 

olduğuna inanmayan bir babanın, aslolanın ahiret, yaşanılanın bir rüya 

olduğuna inanan bir ananın çocuğusun sen. Hangisi haklıydı, şu an sen 

biliyorsun. Ya bir yoklukta kayboldun, ya sonsuz varoluşuna kavuştun 

kardeşim. Bu kitaptan sağlığında sana bahsetmedim. Seni tanıdığım 

kadarıyla, kalemim yettiğinde yansıttım. Hoşça kal. Seni seviyorum.



100 

Haliyle Okyanusta Biter Bu Hikaye 

White’ların Çikolata Dünyası’nın ilk şubesinde bir araya geldik. 

Ben, Stanley Kaan, İpek, Ahmet Ekber. Dördümüz. Gece yarılanalı, 

dükkan müşteriye kapatılalı epeyi olmuştu. Güneşliği indirmiş, içeride 

loş bir spot aydınlatmayı açmıştık. 

Sean Hakan’dan arta kalanları Atlantik Okyanusu’na, babamızın 

yanına serpmiş, ülkeye yeni dönmüştük. Ahmet Ekber biraz gecikti, o 

gelene kadar biz İpek’le ağlaştık, aramızda en dayanıklı görünen Kaan 

ise Sean Hakan’ın ölümü sebebiyle siyah pazubentli forma ile sahaya 

çıkan takımının Juventus deplasmanı maçının son yarım saatini izledi. 

Ahmet Ekber içeriye sırılsıklam girdi. Deli bir yağmur yağıyordu 

dışarıda. İpek onun çırılçıplak soyunması için diretti. Oğluna bir servis 

önlüğü getirdi. Ahmet Ekber dizlerinin altına kadar uzanan önlüğü 

boynuna geçirdikten sonra yanımıza oturdu. İpek önüne bir tabak taze 

kurabiye koydu. Genç adamın karnı kazınıyordu. Kurabiyelerin peşine 

iki dilim yaş pasta yedi, peşine de sıcak kakao içti bir fincan. 

Kendimizi hazır hissettiğimizde Sean Hakan’dan arta kalan yazıları 

ortamıza aldık. Avukatı bize bir dosya içerisinde iletmişti onları. Açtık 

dosyayı ve kitap tutarında olan yazıları sırayla yüksek sesle okuduk, 

yorumladık, üzerinde tartıştık. Güneş doğumuna kadar sürdü bu. Üç 

defa çay demledik. Sabahleyin çalışanlar kapıyı tıklatınca oradan çıkıp 

Ahmet Ekber’in dairesine gittik. Dışarıdan sipariş verip karnımızı bir 

güzel doyurduktan sonra bir ertesi gün doğumuna kadar incelikli bir el 

yazısıyla kaleme alınmış sayfaları acele etmeden değerlendirdik. 

Sean Hakan’ın bilmediğimiz karanlık yönlerini öğrenmek bizi epeyi 

sarstı. İpek onun sırdaşıydı. İpek’in bile şaşkınlıktan ağzının bir karış 

açık kalmasına neden olan kısımlar okuduk. Okudukça telaşa kapıldık. 

Tüm bu sayfalar, kendisinin ‘hatırat’ olarak nitelendirdiği bu itiraflar 

yayımlanacaktı. Avukatı girişimlere kardeşim aramızdan ayrılmadan 

önce başlamıştı bile. Avukatı, o rezil herif, intihar edeceği günü, saati 

ve intihar şeklini de kesinen biliyordu önceden. Bunlar da yazılıydı. 

Gaziantep’e kadar götürüp getirdiğim, üzerine Eda’yı canlı canlı 

gömdüğüm, elbise içindeki iskeletin anneme ait olduğunu o zaman 

öğrendim. Kaan’a durumu özetledim. Mezar tekrar açıldı. Annemizin 

kemiklerini Eda’nın altından çıkardık ve bir tekne kiraladık.

White-Karde%C5%9Fler

You also want an ePaper? Increase the reach of your titles

Delete template?

Save as template?