Türk ve Japon Modernleşmesi: 'Uygarlık Süreci' - Birikim

267anlam çıkaracağını anlayamıyor. Ancakyazar amacını ve projesini ortaya koydukça,bunun narsist bir kendine dönüş olmaktanöte, kendini kişisel ve politik alanlarıdönüştürmeye adamış bir kuşağı anlamakiçin çok iyi bir yol olduğu ortaya çıkıyor.Kendi hikâyesiyle başkalarının hikâyelerinineden bir arada okuduğunu Passerinikitabın sonunda açıkça söylüyor: “Eğer68 kuşağının hikâyelerini dinlememiş olsaydım,kendi hakkımda yazamazdım; buhikâyeler kendiminkini besledi, onun ayağakalkıp konuşabilmesini sağladı. Aynı zamandakendi tarihimle analiz ve hatırlamayoluyla ikili olarak yüzleşmeseydim, bu(dinlediğim) hikâyelere katlanamazdım,onları ya çok dolu ya da çok boş bulurdum”(s. 124).Passerini, 68 kuşağıyla yaptığı röportajlarıüç bölüme ayırmış. “Yetim Olmayı İstemek”adlı bölümde, konuştuğu kişilerinanlatılarına kendi analizinin ışığında psikanalitikbir tavırla yaklaşıyor. Kitabın temelteorik argümanlarından biri olan sosyalve bireysel alanlar arasındaki diyalektikilişki en başarılı olarak bu bölümde gösteriliyor.Yazar, 68 kuşağının hem İkinciDünya Savaşı’ndan sonra 20 yıl İtalya’yıyöneten faşist rejimin ataerkil otoritesinehem de kendi biyolojik babalarının otoritesinekarşı isyan ettiklerini anlatıyor. Zira,anne babalarıyla ilişkileri hakkında sorusorulan eski eylemciler annelerinden fazlasöz etmezken, babalarıyla girdikleri gerilimliilişkiden uzun uzun söz ediyorlar.Hatta konuştuğu kişilerden biri, üniversitedeöğrenci eylemleri sırasında en sevdiğisloganın “yetim olmak istiyoruz” olduğunusöylüyor; öğrenciler hem babalarınınhem de devletin ölmesini istiyorlar.“Bir 1968” adlı bölümde yazar, 68’deözellikle üniversitede yapılan eylemler,protesto ve işgallerde öğrencilerin isteklerive bunların üniversite tarafından nasıl karşılandığındansöz ediyor. “BireyselleşmeYolları” ise, hareketin yavaşladığı, kişilikdeğiştirdiği ve aynı zamanda adının konduğu1970’lerde 68 kuşağının kollektif hayatbiçiminden uzaklaşarak kendilerinenasıl yeni bireysel yollar buldukları hakkında.Yazara göre, bu yıllarda 68’liler başkaldırısırasında edindikleri yazı yazma,organize etme, çeviri yapma gibi becerilerinikullanarak 1970’lerde iş dünyasındakendilerine yer bulsalar da, bu yılları yenilmişlikduygusuyla dolu olarak yaşadılar.Yazarın kendisi de hareket sırasında işçilerinhikâyelerini yazıp dağıtırken öğrendiklerisayesinde bugün dünyanın önde gelensözlü tarihçilerinden biri olmayı ve şimdiİtalya’da prestijli Avrupa Üniversitesi’ndeiş bulmayı başarmıştır. Ancak, diğer 68’lilergibi dünyaca meşhur bir akademisyenolduğu 1988 senesinde bile bu durumuylarahatça başa çıkamamaktadır. Dünyayıdeğiştirme ideali için yıllarca çaba harcadıktansonra, konforlu ve yerleşik bir düzendeyaşamak psikolojik gerilim yaratmaktadır.Bir Kuşağın Otobiyografisi’nin en ilgiçekici tarafı birey ve toplum arası ilişkininkarmaşıklığını başarıyla göstermesi değil.Kitabın asıl başarısı gelenekleri zorlayarakkendine özgü bir metodoloji ve yazın biçimiortaya çıkarması. Kitap bu anlamdatüm sosyal bilim yazarlarını gelenekselaraştırma ve yazma kalıplarının dışına çıkmaya,araştırma metodu ve yazış tarzınıniçerikle serbest bir ilişkiye girmesine izinvererek yaratıcı projeler ortaya koymayadavet ediyor.Kitabın Türkiye üzerine yazanları düşünmeyedavet ettiği bir diğer konu da,Türkiye’de eş zamanlı olarak yaşanan 68hareketinin 30 yıl sonra hem bireysel hemsosyal hafızayı nasıl şekillendirdiği. Passerini’ningörüştüğü İtalyan 68’lilerden biriajitasyon yapmak için gittiği Fraknkfurt’takiOpel fabrikasında Türkiye’den gelen eylemcilerhakkında ilginç gözlemlerde bu-