Buraya

de¤il, belki kendini ortadan kald›rmakd›r. 4/232.¥ Fenâ ve bekâ, sâhibinin vicdân›na [rûhuna, kalbine]ba¤l›d›r. Anlatmak ile olmaz [Do¤ru ifâde edilemez]. 5/11.[‹slâm Ahlâk›: 564.]¥ Fenâ, ayn-el-yakîndir. [Görerek yakîndir, inanmakd›r].Bekâ, hakk-el-yakîndir [yaflayarak yakîndir]. 5/52.¥ Nefsin fenâs›, s›fatlar›n›n tecellîsinin netîcesidir. 4/165.¥ Nefsin fenâs›nda sâlik, vücûdü ve onun kemâl s›fatdanolan tâbi’lerini, vâcibî üstünlüklerin z›lleri bulur. Ve bu kemâlât›asla teslîm edip, kendini ölü varl›k görür. Sâlik kendiniyok görüp, ba¤l› olan fleyleri de asldan bilmezse adem denir.4/123.¥ Nefsin fenâs›, on latîfenin fenâs›n› da ihtivâ etmekdedir.4/133.¥ Nefsin fenâs›n›n kemâli, asl›n s›fat›na ba¤land›¤› gibi[kat›ld›¤› gibi], yokluk dahî, mutlak yoklu¤a ba¤lan›r [kat›-l›r]. 6/152.¥ Latîfelerin fenâs›, o latîfenin kendi asl›na kavuflmas›naba¤l›d›r. 5/84.¥ Rûhun fenâs›, s›fatlar›n tecellîsinin ortaya ç›kmas›n›nnetîcesidir. 6/4.¥ S›rr›n fenâs›, s›fat, flu’ûnât ve i’tibârât›n tecellîsi netîcesindehâs›l olur. 6/4.¥ Hafînin fenâs›, tenzîhî olan selbî s›fatlar›n tecellîsi netîcesindehâs›l olur. 6/4.¥ Nefsin fenâs›, eserin ve ayn›n zevâline ba¤l›d›r. 5/91.¥ Fenâ hâs›l olmad›kca, bekâ bulunmaz. 6/244.¥ fieyhde fânî olmak, üveysîden gayriye [vefât eden velîdenistifâde edenden baflkas›na] zarûrîdir ki, irâdeyi pîrinirâdesine tâbi’ k›lmakd›r. 4/50. [Hak Sözün Vesîkalar›: 328, K›yâmetve Âh›ret: 161.]– 337 – K›ymetsiz Yaz›lar – F:22