Buraya

demek küfrdür. 6/16 [K›yâmet ve Âh›ret: 104, Cevâb Veremedi: 358.]¥ ‹nsana i’tâ olunan [verilen] sûrî ve ma’nevî feyz, zâhirîve bât›nî feyz [ni’metler], e¤er bir an kesilse, varl›k ve üstünlüklerkalmaz. 4/172¥ ‹nsan›n olgunlu¤u, yoklu¤unu [adem oldu¤unu] anlay›p,kendinde emânet olan kemâlât›, ehline havâle ederek,kendinden intifâ-i kemâlde, hayriyeti de, selb-i hayriyyetdedir.4/27.¥ ‹nsan›n k›ymeti, himmeti kadard›r. 4/114¥ ‹nsan›n izzeti, îmân ve ma’rifet iledir. Mâl ve câh (mevk›’)ile de¤ildir. 5/62 [Hak Sözün Vesîkalar›: 342.]¥ ‹nsan›n zât› ademdir. Hayr ve kemâl onun hakk›ndaemânetdir. Ve güzellik ve cemâl in’ikâsîdir. E¤er bu hayr vekemâli kendine nisbet edip, [kendinden bilip], asl› ile ortakl›kda’vâs› ederse, hâindir. 4/27¥ ‹nsan bir biçâredir ki, onun üstünlü¤ü ve güzelli¤i yoklukdur.Kendi Mevlâs›na mahsûs olan varl›kdan nas›l haberdârolur. Onun kemâl ve cemâline nas›l muttali’ olur?4/162¥ ‹nsan, on latîfeden mürekkebdir. Befli âlem-i halkdan[madde âleminden], befli âlem-i emrdendir [rûh âlemindendir].Nefs, âlem-i halkdand›r. 5/137.¥ ‹nsan, mebde-i te’ayyünü olan ismin z›ll›dir. Z›lde bulunan,hayr ve kemâl asl›n›n ziyâs›d›r. 6/229.¥ ‹nsan›n olgunlu¤u, kemâl iddi’a etmemekde, hayrl›l›¤›da, hayrl›l›¤› kendinden bilmemekdir. E¤er hayr ve kemâlikendi nefsine nisbet ederse, emânete h›yânet ve asl ileda’vây-› flirket eder. [Asl ile ortakl›k da’vâs›nda bulunur.]Me¤er ki yoklukdan sonra, [Yok iken var edilince] kendisinevücûd ihsân edilince, ikinci bir do¤ufl ile do¤mufl ola ki, ovaktde onun hakk›nda, bu söz güzel olur. 5/16¥ ‹nsana her ne ulafl›rsa, cümlesi, takdîr ve ezelî irâde iledir.6/87.– 239 –