buraya

irini bulamad›. Onu halîfe yap›p emrine girdiler). Bu söz, hazret-i EbûBekr-i S›ddîk›n, Sahâbenin en üstünü oldu¤unda, müttefik olduklar›n›göstermekdedir. Ya’nî Eshâb-› kirâm›n en yükse¤i oldu¤unda icmâ-i ümmetbulundu¤unu göstermekdedir. ‹cmâ’-i ümmet ise seneddir, flübhe olamaz.Ehl-i beyt için ise, (Ehl-i beytim, Nûh aleyhisselâm›n gemisi gibidir. Binenkurtulur, binmiyen bo¤ulur) hadîs-i flerîfi yetiflir. Büyüklerimizdenba’z›s› buyurdu ki, Peygamberimiz “sallallahü aleyhi ve sellem”, Eshâb-›kirâm› y›ld›zlara benzetdi. Y›ld›za uyan, yolu bulur. Ehl-i beyti de, gemiyebenzetdi. Çünki gemide olan›n, y›ld›za göre yol almas› lâz›md›r. Y›ld›zlaragöre yürümezse, gemi sâhile kavuflamaz. Görülüyor ki, bo¤ulmamakiçin, hem gemi, hem y›ld›z lâz›m oldu¤u gibi, Eshâb-› kirâm›n hepsini veEhl-i beytin hepsini sevmek, saymak lâz›md›r. Birini sevmemek, hepsini sevmemekolur. Çünki, insanlar›n en iyisinin sohbeti ile flereflenmek fazîleti,hepsinde vard›r. Sohbetin fazîleti ise, bütün fazîletlerin üstündedir.[(Sohbet), bir kerre de olsa, berâber bulunmak demekdir. (Hazânetürrivâyât)dadiyor ki, (Din âliminin bir sâat kadar sohbetinde bulunmak,yediyüz sene ibâdet etmekden dahâ hayrl› oldu¤u (Mudmerât)da yaz›l›d›r.Emîr-ül-mü’minîn Alî “rad›yallahü anh” vas›yyetlerinden birinde diyor ki,Resûlullahdan “sallallahü aleyhi ve sellem” iflitdim. Buyurdu ki, (K›rkgün içinde bir âlim meclisinde bulunm›yan bir kimsenin kalbi karar›r. Büyükgünâh iflleme¤e bafllar. Çünki ilm kalbe hayât verir. ‹lmsiz ibâdet olmaz.‹lmsiz yap›lan ibâdetin fâidesi olmaz!). (Künûz-üd-dekâ’›k)daki hadîs-i flerîfde,(Âlimin yan›nda bulunmak ibâdetdir) ve (F›kh ilmi meclisinde bulunmak,bir senelik ibâdetden dahâ hayrl›d›r) ve (Evliyây› görünce, Allahhât›rlan›r) ve (Herfleyin kayna¤› vard›r. Takvân›n menba’›, âriflerin kalbleridir)ve (Âlimin yüzüne bakmak ibâdetdir) ve (Onlarla birlikde bulunankötü olmaz!) ve (Ümmetimin âlimlerine hurmet ediniz! Onlar yeryüzününy›ld›zlar›d›r) buyuruldu. Bu hadîs-i flerîfler gösteriyor ki, hayâtda hakîkî rehberislâm âlimleridir].‹flte bunun için, Tâbi’înin en üstünü olan Veysel Karânî, Eshâb-› kirâm›nen afla¤›s›n›n derecesine yetiflememifldir. [Peygamberimizi “sallallahüaleyhi ve sellem” îmân› var iken görenlere (Eshâb) denir. Göremiyen, fekatEshâbdan birini görenlere (Tâbi’în) denir.] Hiçbir üstünlük, sohbetinüstünlü¤ü kadar olamaz. Çünki, sohbete kavuflanlar›n [ya’nî Eshâb-› kirâm›n]îmânlar›, sohbetin bereketi ve vahyin bereketi sâyesinde, görmüfl gibikuvvetli îmân olur. Sonra gelenlerden hiçbir kimsenin îmân›, bu kadaryüksek olmam›fld›r. Ameller, ibâdetler, îmâna ba¤l›d›r ve yükseklikleri, îmân›nyüksekli¤i gibi olur.Eshâb-› kirâm “aleyhimürr›dvân” aras›ndaki uygunsuzluklar ve muhârebeleriyi düflünceler ve olgun görüfller ile idi. Nefsin arzûlar› ile ve cehâletile de¤ildi. ‹lm ile idi. ‹ctihâd ayr›l›¤›ndan idi. Evet bir k›sm› ictihâddahatâ etmifldi. Fekat, Allahü teâlâ, ictihâdda hatâ edene, yan›lana da, birsevâb vermekdedir.‹flte, Eshâb-› kirâm “aleyhimürr›dvân” için, Ehl-i sünnet âlimlerinintutdu¤u yol, bu orta yoldur. Ya’nî, taflk›nl›k da, gevfleklik de etmeyip, do¤-– 95 –