buraya

lahü teâlây› görmek istedikleri için yok edildiler. Hazret-i Mûsâ “alâ nebiyyinâve aleyhissalâtü vesselâm” Allahü teâlây› görmek isteyince, A’râfsûresinin yüzk›rkikinci âyetinde meâlen, (Sen beni elbette göremezsin) cevâb›n›ald›. Akl› bafl›ndan gitdi. Bu iste¤inden tevbe etdi.Muhammed “sallallahü aleyhi ve sellem” Rabbül’âlemînin mahbûbudur.Gelmifl ve gelecek bütün varl›klar›n, her bak›mdan en üstünüdür. Mubârekbedeni ile mi’râca ç›kd›¤› hâlde ve Arfl›, Kürsîyi geçdi¤i ve zemândan,mekândan d›flar› ç›kd›¤› hâlde ve Allahü teâlây› gördü¤üne Kur’ân-› kerîmdeiflâretler bulundu¤u hâlde, âlimlerimiz aras›nda görmedi diyenler de vard›r.Âlimlerin ço¤u, görmedi demifldir. ‹mâm-› Gazâlî de, görmemifl olmas›dahâ do¤rudur buyurmufldur. Bu câhiller ise, bozuk hayâlleri ile hergüngördüklerini san›yorlar. Hâlbuki islâm âlimleri, Muhammed Resûlullah›n“sallallahü teâlâ aleyhi ve alâ âlihi ve sellem” bir kerre görmesinde sözbirli¤inevaramam›fllard›r. Bunlar›n sözlerine dikkat edilirse, iki kimseninkarfl› karfl›ya konuflduklar› gibi, Allahü teâlâ ile konuflduklar›n› san›yorlar.Bu da, tâm sap›kl›kd›r. Hâflâ ve kellâ! Kelimeleri yanyana dizerek, birbirindenönce ve sonra s›ral›yarak konuflmak, mahlûk olma¤› gösterir. Allahüteâlâ, böyle konuflmaz. Tesavvuf büyüklerinin sözleri, bunlar› yan›ltm›flolacak. Tesavvuf büyükleri de, Allahü teâlâ ile konuflulaca¤›n› bildirmifllerdir.Fekat bu büyükler, Allahü teâlân›n bu sözleri arka arkaya söyledi-¤ini bildirmiyorlar. Allahü teâlâ, bu kelâm› yaratd› diyorlar. Bu sözleri hiçyanl›fl de¤ildir. Mûsâ aleyhisselâm›n mubârek a¤açdan iflitdi¤i söz de, Allahüteâlân›n kelâm› idi. Söz mahlûk, Allahü teâlâ hâl›k idi. Yoksa, iki kimseninkonuflmas› gibi de¤ildi. Cebrâîl aleyhisselâm›n Allahü teâlâdan iflitdi¤ikelâm da, böyle idi. Bu kelâmlar da, Allahü teâlân›n kelâm›d›r. Bunainanm›yan kâfir ve z›nd›k olur. Allahü teâlân›n kelâm›, (Kelâm-› nefsî) ile(Kelâm-› lafzî) aras›nda sanki ortakd›r. Araya hiçbirfley kar›flmadan Allahüteâlâ onu yaratmakdad›r. Bundan anlafl›l›yor ki, kelâm-› lafzî de Allahkelâm›d›r. Buna inanm›yan da kâfir olur. Buras›n› dikkatle okumal›d›r. Buaç›klama çok yerde ifle yarayacakd›r. ‹nsan› herfleye kavuflduran Allahü teâlâd›r.Mümkinlerin ya’nî mahlûklar›n vücûdleri ya’nî varl›klar› da, bütün s›-fatlar› ve kuvvetleri gibi pek za’îfdir. Mümkinin ilmi, Vâcib-i teâlân›n ilmiyan›nda nedir ki? Mahlûkun kudretinin, ezelî olan kudret yan›nda ne de-¤eri olabilir? Bunun gibi, mümkinin varl›¤›, Vâcib-i teâlân›n varl›¤› yan›ndahiçdir. Bu iki varl›¤a bakan bir kimse, ikisi aras›ndaki ayr›l›¤›n çoklu¤unugörünce flafl›racak ve bu ikisine de varl›k demek acabâ do¤ru mudur?Yoksa, birisine var demek do¤rudur da, ikincisine, varl›¤a benzedi¤i için mivar denmifldir diye soracaklard›r. Görmüyor musun? Tesavvufcular›n ço-¤u ikinci soruya inanarak, mahlûklar›n varl›¤›na, mecâz yolu ile vücûddemifllerdir.Mahlûklar›n varl›¤›n› söyliyen, yâ câhil müslimânlard›r. Yâhud, insanlar›nen yüksekleridir. ‹nsanlar›n en yüksekleri, Peygamberlerdir “aleyhimüssalevâtüvetteslîmât” ve ümmetleri aras›nda, Peygamberin vilâyetinekavuflmakla flereflenen, z›l dâirelerinin hepsini geçenlerdir. Herfleyin içinianl›yamay›p yaln›z d›fllar›n› gören câhiller, Vâcib-i teâlân›n varl›¤› ile,mümkinlerin varl›¤›n› tâm varl›k san›rlar. Her ikisini mevcûd bilirler. ‹n-– 395 –