buraya

sindeki, (Herfleyin bafllang›c› ve sonu ve her görünen ve görünmeyen hepOdur) ve Enfâl sûresinin onyedinci [17] âyet-i kerîmesindeki, (O atd›¤›n okusen atmad›n. Allahü teâlâ atd›) ve Feth sûresinin onuncu [10] âyet-i kerîmesindeki,(Sana ellerini uzat›p söz verenler, elbette, Allahü teâlâ ile sözleflmifldirler)okuyorlar ve (Yâ Rabbî! Herfleyin bafllang›c› sensin. Sendenönce birfley yokdu. Sen en sonsun. Senden sonra birfley yokdur. Sen meydândas›n.Senden dahâ aç›kda birfley yokdur. Sen gizlisin. Senden dahâgizli birfley yokdur) hadîs-i flerîfini okuyorlar. Bu âyet-i kerîmeler ve bu hadîs-iflerîf, onlar›n do¤ru söylediklerini göstermiyor. Âyet-i kerîmede, Allahüteâlân›n yaln›z kendini bildirmesi, mahlûklar›n varl›klar›n›n tâm bir varl›kolmad›¤›n› gâyet güzel göstermekdedir. Yoksa var olmad›klar›n› bildirmekde¤ildir. Meselâ, hadîs-i flerîfde, (Nemâz, ancak Fâtihay› okumaklak›l›n›r) ve (Emânete h›yânet edenin îmân› yokdur) buyuruldu. Bunun gibi,dahâ nice âyet-i kerîme ve hadîs-i flerîfler vard›r. Âyet-i kerîmeye ve hadîs-iflerîflere bu ma’nây› vermemize, te’vîl diyorsunuz demeleri de yersizdir.Bu ma’nây› vermemiz, âyet-i kerîme ve hadîs-i flerîflerin çok beli¤ olduklar›n›göstermekdedir. Dünyâ ifllerinde de böyle sözler çokdur. Meselâ,bir kimse gönderdi¤i me’mûra olan güvenini bildirmek için, (Onun eli benimelimdir) veyâ (Onun sözü benim sözümdür) der. Bu söze kelimelerinma’nâs› verilemiyece¤i meydândad›r. ‹’timâd›n çok oldu¤unu gâyet güzel anlatmakdad›r.Bir hizmetçinin yapd›¤› ifl, onun gücünün, kuvvetinin üstündeolursa ve efendisi bu ifle çok ehemmiyyet ve k›ymet verdi¤ini bildirmekisterse, bu ifli ben yapd›m, sen yapmad›n diyebilir. Bu söz efendi ile hizmetçinintek bir adam olduklar›n› göstermez. Kölenin, hizmetcinin ifli, kuvvetsâhibinin ifli olmad›¤› meydândad›r. Kendisi de, elbette o de¤ildir. Bu tesavvufcular,Peygamberlik derecesini anlayamam›fl olacaklar. O büyükler, ikivarl›k bildirmekdedir. Bu iki varl›k birbirinden baflkad›r demifllerdir. Peygamberlerinsözlerinden tevhîd ve ittihâd ma’nâlar›n› ç›karmak, bofl yere u¤raflmakd›r.Onlar›n dedi¤i gibi, var olan, bir olsayd› ve herfley onun görünüflüolsayd›, mahlûklara ibâdet etmek, Ona ibâdet etmek olurdu. Böyle yanl›flsöyliyenler de yok de¤ildir. Peygamberler “aleyhimüssalevâtü vetteslîmât”,böyle fleyi çok s›k› yasak etmifller. Allahü teâlâdan baflkas›na tap›nanlarasonsuz azâb yap›laca¤›n› bildirmifllerdir. Mahlûklara tap›nanlar›n Allah›ndüflman› olduklar›n› bildirmifllerdir.Bu tesavvufculara yanl›fl anlad›klar› bildirilmedi¤i için ve câhillikle,yaratan› yaratd›klar›na benzetmek felâketinden kurtarmad›klar› için vemahlûklara ibâdeti Allahü teâlâya ibâdet sanmakdan vaz geçmedikleriiçin, birço¤u diyor ki: (Peygamberler “aleyhimüssalevâtü vetteslîmât”,kal›n kafal›lar›n yanl›fl anlamamalar› için, ince olan tevhîd-i vücûd bilgilerinisaklad›lar. Çok varl›k bulundu¤unu söylediler). Bu sözler, ba’z›lar›n›n,hazret-i Alîyi “rad›yallahü anh” iki yüzlü yapmalar›na benziyor ki, elbettekulak verilmez. Peygamberlerin “aleyhimüssalevâtü vetteslîmât” herfleyindo¤rusunu bildirmesi lâz›md›r. Varl›¤›n bir olmas› do¤ru olsayd› ve ondanbaflka hiçbirfley var olmasayd›, bunu elbette saklamazlard›. Do¤ruyub›rak›p yanl›fl› bildirmezlerdi. Hem de, Allahü teâlân›n zât› ve s›fatlar› veiflleri için olan bilgide do¤ruyu söyleme¤e titizlikle çal›flacaklar› meydândad›r.Kal›n kafal›lar anl›yamasa da, do¤ruyu söylemekden çekinmezler-– 389 –