buraya

yuruyor ki, (Sözünün eri olan mürîd flöyledir ki, sol omuzundaki melek, yirmisene içinde, yazacak birfley bulmaz). Bu, kusûrlar› çok, pek muhtâc olan[‹mâm-› Rabbânî hazretleri] kendimi iyi anl›yorum ki, sa¤ omuzumdaki melek,yirmi seneden beri, yazacak bir iyilik bulamam›fld›r. Allahü teâlâ biliyorki, bu sözü gösterifl olarak söylemiyorum. ‹çimden geleni söylüyorum.Yine iyi anl›yorum ki, firenk kâfiri, kendimden katkat dahâ iyidir. E¤er sorsalar,cevâb›n› verebilirim. Yine iyi anl›yorum ki, hatâlarla, kusûrlarlaçevrilmiflim ve günâhlar›m›n alt›nda ezilmiflim. Yapd›¤›m ibâdetleri, iyilikleri,sol omuzumdaki melek yazsa, yeridir. Sol omuzumdaki melek, hep yazmakdad›r.Sa¤ omuzumdaki ise iflsiz, bofl durmakdad›r. Sa¤daki amel defterimbombofldur. Soldaki ise, dolu ve simsiyâh olmufl. Ümmîdim yaln›z Allah›nrahmetindedir. Ancak Onun magfiretine s›¤›n›yorum. (Allahümmemagfiretüke evsa’u min zünûbî ve rahmetüke ercâ indî min amelî) düâs›-n› kendime tâm uygun görüyorum ki, (Yâ Rabbî! Magfiretin, benim günâhlar›mdandahâ genifldir. Rahmetin, bence, amelimden dahâ ümmîd vericidir)demekdir. fiafl›lacak fleydir ki, yüksek derecelerde, durmadan gelenfeyzler, ni’metler, bu kusûrlar› görme¤e yard›m ediyorlar. Ayblar› görmekkuvvetini artd›r›yorlar. (Ucb), ya’nî kendini be¤enmek yerine, afla¤›-l›k gösteriyorlar. Yüksek yerde, (Tevâzu’), afla¤› gönüllülük yolunu aç›yorlar.Bu ân içinde, hem vilâyetin en yüksek derecesini ihsân ediyorlar, hemde, kendini kusûrlu görme¤i sa¤l›yorlar. Ne kadar çok yükselirse, kendinio kadar çok afla¤› görüyor. Çok yükselmek, kendini çok afla¤› görme¤e sebeboluyor. Yabanc›lar, buna ister inans›n, ister inanmas›nlar. E¤er, bununiçyüzünü anlam›fl olsalar, inan›rlar.Süâl: Birbirine uym›yan iki fleyin birarada bulunmas› nas›l oluyor? Birbirinintersi olan iki fleyden birinin bulunmas›, ötekinin bulunmas›na nas›lsebeb olmakdad›r?Cevâb: ‹ki z›d fleyin bir arada bulunmamas›, ayn› zemânda, ayn› yerdebulunamamas› demekdir. Yukar›da söylenilende ise, yerler baflkad›r.Âlem-i emrin latîfeleri yukar› yükselmekde, Âlem-i halk ise afla¤› inmekdedir.‹nsan-› kâmilin latîfeleri, ne kadar çok yükselirse, Âlem-i halkdano kadar çok uzaklafl›rlar. Bu uzaklaflma da, Âlem-i halk›n çok alçalmas›-na sebeb olur. Âlem-i halk, çok alçal›nca, sâlik o kadar çok tats›z olur. Ayblar›n›,kusûrlar›n› görmesi artar. Bunun içindir ki, geri dönmüfl olan büyükler,bafllang›cda duyduklar› ve yolun sonunda elden kaç›rm›fl olduklar›lezzetlerin, yine gelmesini isterler. Yine bunun içindir ki, (Ârif), ya’nî yolunsonuna varm›fl olan, firenk kâfirini kendinden dahâ iyi bilir. Çünki, kâfirinÂlem-i emri ile âlem-i halk› kar›fl›k oldu¤undan, nûrlu görünür. Ârifdebu kar›fl›kl›k kalmad›¤› için, kendini yaln›z Âlem-i halk olarak görür.Bu ise, bafldan bafla bulan›k ve karanl›kd›r. Âlem-i emrin latîfeleri geri gelince,art›k Âlem-i halka kar›flmazlar. Bafllang›çda oldu¤u gibi birleflmezler.Kardeflim hâce Muhammed Tâhir ile gönderdi¤iniz mektûb geldi. Râb›tan›nhâs›l olmas› büyük bir ni’metdir. Uzakda iken de ba¤l›l›¤›n tâm oldu¤unugöstermekdedir. Bulufluncaya kadar, gönüllerin bir olmas›n› sa¤lay›n›z!Bununla berâber, buluflma¤a çal›fl›n›z. Çünki ni’metin hepsi, ancakbir arada olunca ele geçer. Veysel Karânî “rahmetullahi aleyh” gönlü ol-– 275 –