1996 Senesi "Bugünkü Sohbet" Yazıları - Mehmet Oruç

Vefâtımdan sonra, "perişân ve huzursuz oluruz, halimiz ne olacak?" diye hatırınıza
gelmesin. Ne hâlde olursanız olunuz, benimle olun. Beni hatırlayın. Allahü teâlânın izniyle
size maddî ve ma'nevî yardımlarda bulunurum.
Gizli ve âşikâr Allahü teâlâdan korkunuz. Günâhlardan sakınınız. Az yiyip, az uyuyup, az
konuşunuz. Çok oruç tutunuz. Zamanlarınızı namaz kılarak değerlendiriniz. Dâimâ şehveti
terkedip, sefihlerle, câhillerle mücâdele etmeyi, onlarla oturup kalkmayı bırakınız.
Onları kendinize muhatap etmeyip, hep iyi insanlarla beraber olunuz. Yâ hayır konuşunuz
veya susunuz. Mahlûkatın sıkıntılarına sabrediniz. Biliniz ki, insanların en hayırlısı, insanlara
en faydalı olandır.
Kabrimin üzerine yapacağınız türbenin kubbesi yüksek olsun. Çok uzaklardan görünsün.
Çünkü, türbemi görenler Allahü teâlâya vesîle ederek duâ ederler. Beni vesîle ederek Allahü
teâlâdan rahmet ve magfiret isterlerse, duâlarının kabûl olması için, ben de Rabbimize
yalvarırım. Böylece duâlarının neticesi, Allahü teâlânın izniyle hâsıl olur. Rahmet ve
magfirete mazhâr olurlar.
Mevlânâ'ya yapılan büyük iftirâ 17 ARALIK 1996
"Mevlânâ ney, saz, def gibi çalgılar çalardı, gazel okuyup dönerdi. Biz de böyle
yapıyoruz. Biz mevlevîyiz, onun yolundan gidiyoruz" diyenler Mevlânâ'ya büyük iftirâ
etmiş olurlar. Âhırette bunların yakasına yapışır Mevlânâ!
Mevlânâ Celâleddîn-i Rûmî, olgun, âlim ve velî bir Müslüman idi. Onun çeşitli din,
mezheb, meşreb sâhibi kimseleri kendisine hayran bırakan merhameti, insan sevgisi, tevâzuu,
gönül okşayıcılığı gibi üstün vasıfları, İslâm dîninin emrettiği güzel ahlâkından ba'zı
nümûnelerdir. Onda, bunlardan başka İslâm ahlâkının diğer husûsları da kemâl derecede
mevcuttu.
Bunların hepsini saymak, İslâmiyeti tamam olarak anlamak ve anlatmakla mümkün olur.
Mevlânâ'yı, yalnız bir mütefekkir, şâir gibi düşünmek ve öylece anlamaya çalışmak, aslı
bırakıp, herhangi bir özelliği içinde sıkışıp kalmaya benzer.
Sağ olduğum müddetçe
Bu ise, en azından Mevlânâ'yı çok eksik ve yarım anlamaya, hattâ hiç anlamamaya sebep
olabilir. Nitekim Mevlânâ'yı, sözlerini, yolunu anlamanın anahtarını, kendisi bir rubâisinde
şöyle dile getirmektedir:
Ben sağ olduğum müddetçe Kur'ân'ın kölesiyim.
Ben Muhammed muhtârın yolunun tozuyum.
Benim sözümden bundan başkasını kim naklederse,
Ben ondan da bîzârım, o sözlerden de bîzârım.
Ney, rebap, tambur gibi çeşitli çalgı âletleri çalınarak yapılan törenler ve âyinler, ilk defa
onbeşinci asırda ortaya çıkmıştır. İlk mevlevî bestelerinin bestelenmesi de aynı zamana
rastlar.
Bu tarih, Mevlânâ hazretlerinin yaşadığı devirden 3-4 asır sonradır. Onun Mesnevî'sinde
geçen "Ney" kelimesi, ba'zı edebiyatçılar tarafından çalgı âleti olan ney şeklinde
düşünüldüğü için, yanlış olarak, kendisinin ney çaldığı veya dinlediği sanılmıştır.
Allahü teâlânın aşkı ile dolmuş, evliyânın büyüklerinden olan, Celâleddîn-i Rûmî, ney
çalmadı. Mûsikî dinlemedi ve raks etmedi. Ya'nî dans etmedi. Bunları yaptı demek, Mevlânâ
hazretlerine en büyük iftirâdır.
Ney, Fârîsî dilinde yok demektir. Bunlar da, kendi varlıklarından yok olmuştur.
Ney denilen çalgı, içi boş bir çubuk olup, bundan çıkan her ses, onu çalan kimseden hâsıl
olmaktadır. O büyükler de, kendi varlıklarından boşalıp, kendilerinden, Allahü teâlânın
ahlâkı, sıfatları ve kemâlâtı zâhir olmaktadır.