1996 Senesi "Bugünkü Sohbet" Yazıları - Mehmet Oruç

Seyyidlerden bir genç, medresede talebe idi. Onunla arkadaşlık ederdik. Birgün ağlayarak
yanıma geldi ve başından geçen bir hâdiseyi anlattı. İmâm-ı Rabbânî hazretlerinin büyük bir
kerâmetini görmüştü. Dedi ki:
Hz. Ali'ye karşı mücâdele edenleri, hele Hz. Muâviye'yi hiç sevmezdim. Bir gece senin
üstâdın İmâm-ı Rabbânî'nin "Mektûbât"ını okuyordum. Okuduğum yerde; "İmâm-ı Enes
bin Mâlik şöyle buyuruyor: Eshâb-ı kirâmın hepsini sevmek lâzımdır. Ba'zılarını
kötülemek, Hz. Ebû Bekr'i ve Hz. Ömer'i sevmemek, bunları kötülemek gibidir. Ona
söğene, bunlara söğene verilen cezâyı vermek lâzımdır" yazılı idi.
Bunu okuyunca, canım sıkıldı ve, yerinde olmayan bir yazıyı buraya yazmış, dedim.
"Mektûbât"ı yere attım. Yatağıma uzandım, uyudum.
Yazılarına sakın karşı gelme!
Rü'yâmda gördüm ki; senin o büyük üstâdın öfkeli ve kızgın bir hâlde yanıma geldi. İki
mübârek elleri ile kulaklarımı çekti ve buyurdu ki:
- Ey câhil çocuk! Sen bizim yazdığımızı beğenmiyorsun ve kitabımızı fırlatıp, yere
atıyorsun. Benim yazımı okuyunca inanmadın. Ama gel, seni bir zâta götüreyim de gör!
Resûlullahın eshâbını sevmediğin için, aldandığını ondan işit!
Beni çekerek, bir bahçeye götürdü. Beni bahçenin kapısında bırakıp kendisi yalnızca
ilerledi. Uzakta görünen büyük bir odaya doğru yürüdü. Orada nûr yüzlü, büyük bir zâtın
oturmakta olduğunu gördüm.
Çekinerek ve saygı ile o zâta selâm verdi. Önünde diz çöküp oturdu. Ona birşeyler
söylüyor, beni gösteriyordu. Uzaktan bana bakışlarından, benden bahsettiği anlaşılıyordu.
Biraz sonra senin o yüksek üstâdın İmâm-ı Rabbânî, kalktı. Beni çağırarak dedi ki:
- Bu oturan zât, hazret-i Ali'dir. İyi dinle! Bak ne buyuruyor?
Yanlarına gidip, selâm verdim. Hz. Ali bana sert sert bakıp,
- Sakın, sakın! Resûlullahın eshâbına karşı, kalbinde bir dargınlık bulundurma! O
büyüklerden hiçbirini, hiç kötüleme. Aramızda muhârebe şeklinde görünen işlerimizin,
hangi iyi niyetlerle yapıldığını, biz ve o kardeşlerimiz biliriz! dedi.
Sonra, senin yüksek hocanın adını söyliyerek;
- Bu zâtın yazılarına da sakın karşı gelme! buyurdu.
Bu nasîhatı dinledikten sonra, kalbimi yokladım. Bu husûstaki tereddüdün ve soğukluğun,
kalbimden çıkmadığını gördüm. Bu hâlimi hemen anladı. Öfkelendi. Senin yüksek hocana
bakarak buyurdu ki:
- Bunun gönlü daha temizlenmedi. Suratına bir tokat indir!
Şeyh hazretleri, yüzüme kuvvetli bir tokat indirdi. Tokadı yiyince, kendi kendime dedim
ki: "Bunu sevdiğim için onlara düşmanlık etmiştim. Hâlbuki kendisi onlara düşmanlığımdan
bu kadar çok incinmektedir. Bu hâlden vazgeçmeliyim!" Kalbimi yokladım. Kalbimi
düşmanlık, kırgınlık kalmamış olarak, tertemiz buldum. O anda uyandım. Yüzümdeki tokat
izi duruyordu.
Şimdi de kalbim o kinden temizlenmiştir. O rü'yânın, o sözlerin tadı, beni başka hâle soktu.
Senin yüksek hocan İmâm-ı Rabbânî'ye ve onun yazdıklarına şüphesiz inanmaya başladım.
Onlara düşmanlık eden...
İmâm-ı Rabbânî hazretleri Mektûbâtında buyuruyor ki:
Bize Peygamberimizin Eshâbının hepsini sevmek ve hiçbirini incitmemek emir olundu.
Onları sevmek, hem de çok sevmek lâzımdır.
Peygamber efendimiz de buyurdu ki:
(Allahü teâlâdan korkunuz, Allahü teâlâdan korkunuz da, eshâbımı incitmeyiniz!
Benden sonra, onlara düşmanlık etmeyiniz! Onları seven, beni sevdiği için sever. Onlara
düşmanlık eden de, bana düşman olduğu için eder. Onları inciten, beni incitmiş olur.
Beni inciten de, Allahü teâlâyı incitir. Allahü teâlâ da, kendisini incitene azâb eder.)