1996 Senesi "Bugünkü Sohbet" Yazıları - Mehmet Oruç

olmalıdır. Bu durumda nasîhat ederek, yapılan işin zararları kişiye yumuşak bir şekilde
anlatılır. Sert muamele edilmez. Karşımızdaki nasîhatımızı ister dinler, ister dinlemez. Fakat
biz vazîfemizi yapmış oluruz. Vebâlde kalmayız.
Dînin emir ve yasaklarını bildirmenin üçüncü şekli kalben üzülmek, yapılanı tasvip
etmemektir. Söz ile de birşey söylemek mümkün değilse, söylediği zaman söyliyen zarar
görecekse, o zaman kalben onun yaptığını tasvib etmez. Bu yaptığı kötü işten dolayı onu içten
kınar.
Bu en aşağı derecedir. Her Müslüman en azından bu kadarını yapmalıdır. Müslüman, dîne
aykırı bir fiil gördüğü zaman ilgisiz, tepkisiz kalamaz. En azından kalben üzülür.
Îmânın alâmeti, hubb-i fillah ve buğd-i fillahtır... Hadîs-i şerîfte, (İbâdetlerin en
kıymetlisi, hubb-i fillah ve buğd-i fillahtır) buyuruldu.
Allah için birbirini sevenler
İbâdeti çok olan mü'mini, az olandan daha çok sevmek lâzımdır. İsyânı daha çok olan,
küfrü ve fuhşu yayan kâfirleri daha çok sevmemek lâzımdır. Allah için düşmanlık edilmesi
lâzım gelenlerin başında, insanın kendi nefsi gelir. Çünkü o da kâfirdir. Sevmek demek,
onların yolunda bulunmak demektir.
Bir hadîs-i şerîfte, (Allahü teâlânın ba'zı kulları vardır. Bunlar, peygamber değildir.
Peygamberler ve şehîdler, Kıyâmet günü bunlara imrenirler. Bunlar, birbirini
tanımıyan, uzak yerlerde yaşıyan, Allah için birbirini seven mü'minlerdir) buyuruldu.
Toplumda, el ile, güç kullanarak emr-i ma'rûf ve nehyi münker yapmak, ya'nî günâh
işliyene mâni' olmak, devlet adamlarının vazîfesidir. Söz ile, yazı ile cihâd etmek, âlimlerin
vazîfesidir. Kalb ile, duâ etmekle mâni olmak ise, her mü'minin vazîfesidir.
Balıklar imdâdına yetişti 5 KASIM 1996
"İlmiyle amel etmimyen âlimin nasîhatleri, yalçın kayalara yağan yağmur gibi akıp
gider, gönüllere te'sîr etmez."
Mâlik bin Dînâr hazretleri, bir defasında gemiye binmişti. Geminin hareketinden bir
müddet sonra, gemici paraları toplamaya başladı. Sıra Mâlik bin Dînâr hazretlerine geldi.
Fakat, cebine baktığında hiç parasının olmadığını gördü. Gemiciye:
- Yanımda hiç param yok. Dönüşte sizin paranızı vereyim, dedi.
Gemici sözüne inanmadı.
- Ben anlamam, paramı şimdi isterim, dedi.
Veremeyince de bayılıncaya kadar dövdüler. Sonra da denize atmak istediler.
Denize atacakları vakit, birçok balığın, ağzında birer dinar para olduğu hâlde, başlarını
uzattıklarını gördüler. Mâlik bin Dînâr hazretleri de, iki balığın ağzından aldığı iki dinarı
gemiciye ücret olarak verdi.
Hepinize hakkımı helâl ettim!
Bu hâli gören yolcular ve gemiciler, bu zâtın evliyâdan biri olduğunu anlayıp yaptıklarına
çok pişman oldular. Kendisinden özür dileyip, gemide istediği kadar kalabileceğini söylediler.
Mâlik bin Dînâr hazretleri buyurdu ki:
- Hepinize hakkımı helâl ediyorum, fakat artık aranızda kalamam.
Sonra gemiden denize indi ve denizin üzerinde yürüyerek gitti. Bundan sonra, "Mâlik-i
Dînâr" ismiyle anılmaya başlandı.
Mâlik bin Dînâr hazretleri bir ev tutmuştu. Yeni tuttuğu evin bitişiğinde bir Yahûdî
oturuyordu. Yahûdî kokudan rahatsız olsun diye Mâlik bin Dînâr hazretlerinin evinin
bitişiğine lâğım çukuru kazdı.
Aradan aylar geçmesine rağmen, komşusundan bir şikâyet gelmeyince, Yahûdî şaşırdı.
Çünkü rahatsız olmaması mümkün değildi. Bu kokuya nasıl tahammül ettiğini bir türlü
anlıyamıyordu. Nihâyet birgün dayanamayıp Mâlik bin Dînâr'ın evine gitti. Kendisine dedi ki: