1996 Senesi "Bugünkü Sohbet" Yazıları - Mehmet Oruç

"Bütün konferanslarımda, atomdaki enerjiden nasıl istifâde edilebileceğini anlattım. Şimdi
aklımıza, haklı olarak, şu soru gelmektedir: Bu muazzam kudreti, küçücük yere kim ve nasıl
koydu? Buna ancak metafizik, ya'nî ilâhiyyât cevap verecektir."
Buna hangi dînin cevap vereceği sorulduğu zaman, "Buna ancak İslâm dîni cevap
vermektedir. Ben ve arkadaşım atom bilgini Hahn bu fikirdeyiz" demiştir.
"Ben âciz bir insanım" 2 KASIM 1996
İşte ben de, bunları düşündükçe, ne kadar kudretsiz, ne kadar âciz, ne kadar zayıf
bir mahlûk olduğumu anlıyorum. Ben mûcidim ha! Asıl mûcid, asıl dâhî, asıl yaratıcı
işte O'dur, Allahtır!
Meşhûr Amerikan fen adamı Edison'u hepiniz bilirsiniz. Birçok buluşları yanında, ilk
elektrik ampulünü yaparak her yeri aydınlatan bu meşhûr kâşif hakkında, onun en yakın mesâi
arkadaşı olan Martin André Rosonoff, şu hâtırayı anlatıyor:
Birgün laboratuvara girince, Edison'u kendinden geçmiş, çok dalgın bir hâlde, hiç
kımıldamadan, elinde tuttuğu bir kaba baktığını gördüm. Yüzünde büyük bir hayret, hürmet,
takdîr ve ta'zîm ifâdesi vardı. Yanına tam yaklaşıncıya kadar, geldiğimin farkına varmadı bile.
Sonra beni yanında görünce, elindeki kabı bana gösterdi. Kap, cıva ile doluydu. Bana,
- Şuna bak, dedi. Bu ne mu'azzam bir eserdir! Sen cıvanın hârikulâde birşey
olduğuna inanır mısın?
- Cıva, hakîkaten hayrete değer bir maddedir, diye cevap verdim.
Edison konuşurken sesi titriyordu. Sonra mırıldandı:
- Ben cıvaya bakınca bunu yaratanın büyüklüğüne hayrân oluyorum. Buna ne türlü
hâssalar vermiş. Bunları düşündükçe, aklım başımdan gidiyor.
Ne büyük hatâ!
Sonra tekrar bana döndü, konuşmasına şöyle devam etti:
- Bana dünyadaki bütün insanlar hayrândır. Benim yaptığım birçok keşifleri, birçok
yeni buluşları birer hârika, birer başarı zannediyorlar. Beni, insan üstü bir varlık gibi
görmek istiyorlar.
Hâlbuki, ne büyük hatâ! Ben, beş para bile etmiyen bir insanım. Benim keşiflerim esâsen
dünyada bulunan, fakat o zamana kadar insanların göremedikleri büyük hârikaların ufacık bir
kısmını meydana çıkarmaktan ibârettir.
Bunu ben yaptım diyen bir insan, en büyük yalancı, en büyük budaladır. İnsan,
elinden hiçbir şey gelmiyen âciz bir mahlûktur. İnsan, ancak bir parça konuşabilen,
biraz düşünebilen bir mahlûktur. İyi düşünse, kibre, gurûra kapılmaz, aksine, ne kadar
boş olduğunun farkına varır.
İşte ben de, bunları düşündükçe, ne kadar kudretsiz, ne kadar âciz, ne kadar zayıf bir
mahlûk olduğumu anlıyorum. Ben mûcidim ha! Asıl mûcid, asıl dâhî, asıl yaratıcı işte
O'dur, Allahtır!
Görülüyor ki, fen adamları Allahü teâlânın varlığına inanmakta ve iki elle O'nun dînine
sarılmaktadır. Yalnız maddiyata inanan kimseler, çok kereler dertlerine çâre bulamayıp,
ümitsizliğe kapılmaktadırlar. Bu, onların rûhlarının boş kalmasından ileri gelmektedir. İnsanın
rûhu da, bedeni gibi gıdâya muhtâçtır. Bu da, ancak îmân etmekle kâbildir ve Allahü teâlânın
yolunu ancak din gösterir. Allahü teâlâyı inkâr edenler bile, muhakkak birgün bu ihtiyâcı
duyarlar.
Maddenin esîri olmuşsunuz!
Ünlü Rus yazarı Solzhenitsyn, Amerika'ya yerleştiği zaman, kendisinin büyük
sıkıntılardan, rûhî bunalımlardan, makina olmaktan kurtulacağını zannetmişti.
Birgün, bir üniversitede Amerikan gençlerini başına toplıyarak onlara, şöyle hitap etti:
"Ben buraya gelince, çok bahtiyâr olacağımı zannetmiştim. Ne yazık ki, burada da
büyük bir boşluk hissediyorum. Çünkü siz, artık maddenin esîri olmuşsunuz.