1996 Senesi "Bugünkü Sohbet" Yazıları - Mehmet Oruç

sahipleri, görünüşte çok acı zannedilen o sıkıntılardan öyle zevk ve tad alırlar ki,
iyiliklerinde o tadı duymazlar.
Allahü teâlâ, bu sevgili kulu için, daracık bir hücreyi çok geniş yapar. Ma'nevî
bakımdan lezzetler, tadlar ihsân eder. Zâhir olarak, görünürde çektiği sıkıntılar, o
lezzetler yanında hiç kalır. Onun rûhu, zevk ve neş'eden uçmaktadır. Vücûdunu bin
parçaya bölseler ne gam..." diye söylendi.
Yesevî hazretlerinin kıymetli sözlerinden ba'zıları:
"Ey dostlar!... Akıllı ve uyanık kimse, Allahı unutup dünyaya gönül bağlamaz.
Şeytan, insanı kandırıp dünyaya meylettirirse, onu emri altına almış demektir. Bundan
sonra felâketlerden felâketlere sürüklenir de hiç haberi olmaz."
"Himmet, yardım kuşağını sıkı sıkıya beline sarmayan, bir Allah dostuna sığınmayan
insanın, dünyaya meyl ve muhabbetten kurtulması çok zordur. Allah yolunda gözyaşları
dökerek ağlamadıkça, Allahü teâlâya âit ince sırlara kavuşamaz ve bu yolda ilerlemesi
mümkün değildir."
"Ey dostlar! Bir kimse, Allahü teâlânın aşkı ile yanıp yakılarak, bu denizde çok usta
bir dalgıç olmadıkça, bundan çok daha derin denizlere giremez. Ona girmek için çok
usta ve dikkatli bir dalgıç olmak gerekir."
Gelmeni bekliyorum!
Ahmed Yesevî hazretlerinin vefâtından yaklaşık 200 yıl geçtikten sonra, bir gün büyük
Türk Hâkânı Emîr Tîmûr Buhârâ'ya gitmek üzere yola çıktı ve Türkistan'a uğradı. O gece
rü'yâsında Ahmed Yesevî hazretlerini gördü. Kendisine buyurdu ki:
"Ey yiğit! Buhârâ'ya çabuk git! İnşâallah orada sana fetih nasîb olacak! Zâten oranın
insanları senin gelmeni bekliyorlar."
Tîmur Han uyanınca, bu müjdeye çok sevinip, Allahü teâlâya şükretti. Ahmed Yesevî
hazretlerinin kabri üzerine mükemmel bir türbe yaptırdı. Türbe, bugün hâlâ bütün haşmetiyle
durmaktadır.
Eyyûb aleyhisselâmın sabrı 26 EKİM 1996
Ey mel'un sen İblissin. Beni Rabbime isyâna teşvik etmek istiyorsun. Şunu bil ki,
evlâdım bir emânetti. Allahü teâlâ emânetini geri aldı. Niçin isyân edeyim?
Allahü teâlâ, Eyyûb aleyhisselâmı sabırla imtihân etmeyi murâd eyledi.
Eyyûb aleyhisselâm, çok zengin iken, bütün malları çeşitli sebeplerle yok oldu.
Koyunlarını sel götürdü, ekinlerini rüzgâr telef etti. Velhâsıl elinde dünyalık bir şey kalmadı.
Bu hâli fırsat bilen şeytan çoban kılığına girip yanına gelerek dedi ki:
- Bütün malların harap oldu. Dünyalık birşeyin kalmadı.
Şeytan, Eyyûb aleyhisselâmın, üzülüp şikâyette bulunmasını beklerken:
- Üzülme! O malı mülkü veren Allahü teâlâ idi. Şimdi de O aldı. Çünkü mülk
O'nundur. Bunda üzülecek bir şey yok, buyurdu.
Şunu iyi bil ki!
Daha sonra, bir zelzele oldu. Eyyûb aleyhisselâmın çocukları enkaz altında kalarak
öldüler. Bunu da fırsat bilen şeytan koşarak, Eyyûb aleyhisselâmın yanına giderek dedi ki:
- Allahü teâlâ evini zelzele ile yıktı. Çocukların altında kalıp parça parça oldular.
Eyyûb aleyhisselâm:
- Ey mel'un sen İblissin. Beni Rabbime isyâna teşvik etmek istiyorsun. Şunu bil ki,
evlâdım bir emânetti. Allahü teâlâ emânetini geri aldı. Buna niçin üzüleyim? Rabbime
hamdederim, buyurdu.
Bundan sonra, Allahü teâlâ Eyyûb aleyhisselâmın bedenine bir hastalık verdi.
Hastalığı gittikçe şiddetlendi. Yakınları, akrabâları O'nu yalnız bırakmışlar, kimse yardım
etmiyordu.
Sadece sadâkatli, şefkatli hanımı Rahime Hâtun O'nu terketmemişti.