1996 Senesi "Bugünkü Sohbet" Yazıları - Mehmet Oruç

- Pâdişâhım, bunların yolunu kesip atlarını alan sizin oğlunuzmuş. Onu size tercüman
yanlış tercüme etmiş.
Bir istirhâmım var!
Bunun üzerine Pâdişâh şöyle cevap vermiş:
- Çok üzüldüm, özür dilerim. Peki ben gerekeni yapacağım. Şu da benim oğlumdan
dolayı tazminatım. Yalnız bir istirhâmım var. Artık bu şehirde fazla kalmasınlar.
Nasılsa paralarını aldılar. Şehri terketsinler. Fakat sabahleyin terketsinler şehri. Biri
batı kapısından biri doğu kapısından. İkisi aynı kapıdan çıkmasınlar. Yol zaten ileride
birleşir. Bunu kendilerinden istirhâm ediyorum.
Paralarını alırlar ve ertesi sabah biri batı kapısından çıkar, diğeri doğu kapısından. İleride
yolların birleştiği yerde buluşurlar. Hz. Ömer der ki:
- Benim çıktığım kapıda Nûşirevân'ın eşkıyâ oğlunun cesedi asılıydı. Senin çıktığın
kapıda ne vardı?
Ebî Vakkâs da şöyle der:
- Benim çıktığım kapıda da tercümanın cesedi asılıydı.
Her ikisi de bu hâdiseye hayret ederler. Kendi memleketlerinde, her türlü vahşetin işlendiği
bir zamanda, suçlu, oğlu da olsa, gözünü kıpmadan cezâsını veren bir hükümdârın olmasına
çok sevinirler.
"Nûşirevân'dan az âdil değilim!" 18 EKİM 1996
Hükümdârlarına bu derece hürmet göstermelerine, kendi dinlerinden olmasa bile
herkese âdil davrandıklarını gören Yahûdî de müslüman olmakla şereflenir. Evini de
müslümanlara bağışlar.
Hz. Ömer ile Ebî Vakkâs, sağ salim Nûşirevân'ın memleketinden dönerler. Gel zaman
git zaman, epey zaman geçer, Hz. Ömer halife olur. Sa'd bin Ebî Vakkâs da Mısır'da
komutandır. Mısır'da ordusunu sevkederken bir karargâh lâzım olur.
Karargâh olacak en uygun yerde bir Yahûdînin evi vardır. Satması istenir, fakat inat edip
satmaz Yahûdî. "Bize burası lâzım" denir ve Yahûdîye evinin değeri verilip evinden zorla
çıkartılır.
Yahûdî hanımına der ki:
- Ne yapacağız?
- Bunlara birşey yapamazsın ki. Bunların Medîne'de bir Halîfeleri var. İstersen yürü
git, "Böyle böyle yaptılar bana" diyerek bunları şikâyet et. Birşey çıkacağını
zannetmem, ama bir ümit, git bakalım.
Adam, küçük bir ümit de olsa, çıkıp gelir Medîne'ye. Sorar karşısına çıkanlara:
- Halîfenin sarayı nerede?
Adamın bu sorusu üzerine güler Medîneliler. Cevap verirler:
- Ne sarayı? Evi şurası.
Hurma budamaya gitti
Yahûdî gösterilen eve gider ki, basit, kerpiç bir ev. Kapıya vurarak seslenir:
- Emîr-ül mü'minin nerede?
Çocukları derler ki:
- Emîr-ül mü'minin, şehrin kuzey doğusunda hurma bahçesi var. Oraya hurma
budamaya gitti.
"Bunlar benimle dalga mı geçiyorlar? Bir kere böyle Halîfe sarayı olmaz. Halîfe hurma
budamaz. Var bunda bir iş" der kendi kendine. Neyse gittiği bahçeleri bulur. Hurma
bahçesinin hurma bölgesinde bir adamın yatmış uyuduğunu görür. Bakar etrafına, kimseler
yoktur. Hayret eder, "Bu nasıl hükümdâr, ne muhafızı var, ne başkaları" diye. Uyandırıp,
"Ben Halîfe Ömer'i arıyorum, nerede bulabilirim" diye sorar. Hz. Ömer cevap verir:
- Ben Halîfe Ömer'im. Bir derdin mi var?