1996 Senesi "Bugünkü Sohbet" Yazıları - Mehmet Oruç

Terzi Baba, müftü efendinin dâvetini kabûl edip gitti. Müftü efendiye, kendisini niçin
dâvet ettiğini sorduğunda, ona; "Biz seni imtihan için dâvet ettik. Hakkınızda birçok
dedikodu yapılıyor. Buna son vermek lâzım geldi. Şimdi ba'zı suâller soracağız. Siz
cevap vereceksiniz" dedi.
Sonra Sıfat-ı sübûtiyyenin kaç tane olduğunu ve daha başka suâlleri sordu. Terzi Baba
büyük bir hakikati ortaya çıkarmak için buyurdu ki:
- Allahü teâlânın; bu şehirde yaşayanlara göre yedi, diğer beldedekilere göre sekiz tane
sıfat-ı subûtiyyesi vardır. Buradakilere göre Allahü teâlânın Sıfat-ı subûtiyyesi şunlardır: İlim,
Semi, Basar, İrâde, Hayât, Kelâm ve Tekvîn.
Bu şehirdekilere göre Allahü teâlânın "Kudret" sıfatı yoktur. Çünkü bu şehir insanları
Allahü teâlânın Kudret sıfatına inansalardı, "Allahü teâlâ bir ümmî kulunda, insanlara doğru
yolu göstermek kâbiliyetini yaratmaya kâdirdir" derlerdi.
Bu cevap üzerine orada bulunanlar, Terzi Baba'nın ilm-i ledünniye sâhip, kâmil bir zât
olduğuna kanâat getirip, ellerine kapanarak af dilediler.
Lokmaya dikkat etmedikçe... 26 EYLÜL 1996
"Yerin kalay olduğunu ve göklerin bakır olduğunu görsem, rızkımdan endişe
etmem. Eğer endişeye kapılacak olsam, kendimi; Allahü teâlânın, bütün mahlûkların
rızkını vermeye kefil olduğuna inanmamış kabûl ederim."
Vüheyb bin Verd hazretleri, Mekke-i Mükerremin büyük âlimlerinden ve velîlerinden
olup, şüphelilere düşmek korkusuyla mübâhların çoğunu terkeden, zâhid bir zât idi.
İbrâhim bir Ethem, İbn-i Mübârek, Süfyân-ı Sevrî, Fudayl bin Iyâd gibi büyük âlim
ve velîlerle görüşüp, sohbet ederdi. Süfyân-ı Sevrî hazretleri Mescid-i Haram'da, dinleyenlere
ba'zı şeyler anlatır, sözünü bitirince de; "Haydi, kalkınız üstâdımız Vüheyb'e gidelim.
Onda hikmetli sözler, güzel haberler vardır" derdi.
Kendi evinde bulunanlar dâhil hiç kimse, Vüheyb'in güldüğünü görmemiştir. Çok ağlardı.
"Kıyâmet günü bir yere toplanacaklarını ve Allahü teâlâya hesap vereceklerini bilen
kimselerin kalbleri nasıl sevinçli olur, nasıl gülerler, anlıyamıyorum" buyururdu.
Ne yaptıysam uyuyamadım
Herkes geceleri uyurken o yatmaz, yatsı abdesti ile sabah namazını kılardı. Yakınlarından
birisi;
- Niçin uyumuyorsunuz? diye sordu. Cevâbında;
- Allahü teâlânın azâbı hakkında okuduğum bir âyet-i kerîme ile bu hâle geldim. O
benim uykumu kaçırdı. Ne yaptımsa uyuyamadım, buyurdu.
Namazını bitirdikten sonra;
"Yâ Rabbî! Eğer benim namazımda bir noksanlık kaldı ise beni affet. Büyük veya
küçük günâh işlemiş isem, onlara da tevbe ve istigfâr ediyorum" şeklinde duâ ederdi. Bir
defa secdede iken çok ağladı; "Yâ Rabbî! Beni affet" diye duâ edip, çok göz yaşı döktü.
Nihâyet; "Yâ Vüheyb, affedildin.!" diye bir ses geldi.
Ben hiçbir şey demem
Vüheyb bin Verd'e dediler ki:
- Siz, Allahü teâlâya kavuşmak için hemen ölmeyi mi, yoksa daha fazla ibâdet edebilmek
için daha çok yaşamayı mı arzû edersiniz? Aksi hâlde hiçbir şey düşünmeden Allahü teâlânın
takdîrine râzı olup susmayı mı tercih edersiniz?
Buna cevap olarak buyurdu ki:
- Ben hiçbir şey demem. Allahü teâlâ benim hakkımda neyi irâde edip takdîr etmiş
ise, ben onu isterim. Onu severim ve ondan râzı olurum.
Orada bulunanların hepsi bu cevaptan çok memnun oldular. Topluluğun içinde olan
Süfyân-ı Sevri Vüheyb'e sarıldı ve alnından öpüp;
- En doğrusunu sen söyledin, buyurdu.