1996 Senesi "Bugünkü Sohbet" Yazıları - Mehmet Oruç

Diyerek ellerine, ayaklarına kapandı. Sonra onu bıraktılar. Hocasına varınca hocası:
- Gel artık, imtihanları kazandın, himmete lâyık oldun! buyurdu.
Bakalım işin sonu nereye varacak? 30 AĞUSTOS 1996
Neye niyet, neye kısmet. Allahü teâlâ herşeyi biliyor ve görüyor! Bu işin sonunu da
muhakkak biliyor. Bunda da bir hayır vardır! Sabredelim bakalım, işin sonu neye
varacak? Allahü teâlâ şüphesiz sabredenle beraberdir.
Muhammed bin İsmâil isimli zât, hacca gitmek üzere yola çıktı. Güler yüzlü ve tatlı
sözlüydü. Güzel ahlâkıyla, herkese hürmet gösterirdi.
Kûfe'ye girerken şehir kapısında birisi, kendisini dikkatle süzdü. Sonra birdenbire
bağırmaya başladı:
- Ey kaçak! Sen benim kölem Hayr'sın.
Bu zâtın Hayr ismindeki kölesi, kendi yanından kaçmıştı. Muhammed bin İsmâil'i o köleye
çok benzetmişti. Birşey demesine fırsat vermeden seslendi:
- Kaç aydır neredesin sen? Çabuk gel buraya!
Muhammed bin İsmâil hazretleri içinden kaçan köleyi düşünüyordu. Kendi kendine,
"Demek ki kaçan köle çok işine yarayan biriymiş" diye düşündü. Bu sırada etraftan yetişenler
de benzeterek, adama:
- Hakîkaten bu senin kölendir, dediler. Sonra tutup, kölesi kaçan adama teslîm ettiler! O
da kendisini diğer kölelerini çalıştırdığı yere götürdü. Burası bir dokuma atölyesiydi. Kumaş
dokuyorlardı.
Neye niyet, neye kısmet
Hacca gidecekken; bir dokuma tezgâhına oturtuldu! O ise şöyle düşünüyordu:
- Neye niyyet, neye kısmet. Allahü teâlâ herşeyi biliyor ve görüyor! Bu işin sonunu da
muhakkak biliyor. Bunda da bir hayır vardır. Sabredelim bakalım, işin sonu neye
varacak? Allahü teâlâ şüphesiz sabredenle beraberdir.
Dokuma tezgâhına oturturken kendisine dediler ki:
- Haydi bakalım! Önceki yaptığın işine devam et!
Bu işi ilk defa gördüğü hâlde, sanki senelerdir yapıyormuş gibi gayret gösterdi.
Günler ve aylar böylece geçip gitti. Köle sahibi sık sık kendisine seslenir, "Yâ Hayr!"
diye çağırdığı zaman, "Efendim", "buyurun!" cevabını verir, fakat aslâ:
- Ben sizin köleniz Hayr değilim! Benim ismim Muhammed bin İsmâil'dir demezdi. Ba'zan
da ustalar seslenir:
- Yâ Hayrü'n-Nessâc! diye hitâb ederlerdi. Nessâc, "Bez dokuyan" kimseye denir.
Zamanla adı "Hayrü'n-Nessâc" olarak kaldı.
Bütün çalışkanlığına rağmen, ibâdetlerini hiç ihmâl etmiyordu. İş sâhibi de O'nun, çok
ibâdet ettiğini biliyordu. Fevkalâde edebli olduğu için, herkese kendini fazlasıyla sevdirmişti.
Bir gece sessizce kalkıp, abdest aldı! Gece namazı kıldı. Duâ ederken:
- Yâ Rabbî! Hâlim, sana ma'lûmdur. Artık beni kurtar ki, Hac görevimi yapabileyim;
niyâzında bulundu. Köle sâhibi de gizlice, O'nu tâkip ediyordu. Bu duâsından anladı ki, bu
kimse kaybolan kölesi Hayr değil. Çok üzüldü.
Ertesi sabah erkenden, Hayrü'n-Nessâc'ı yanına çağırdı ve:
- Ey kardeşim! Ben yanılmışım. Sen benim kölem Hayr değilsin! dedi. Muhammed bin
İsmâil tebessüm ediyordu. İş sâhibi sözlerine devamla:
- Kusurumu affet. Hakkını bana helâl edecek misin? İstediğin zaman gidebilirsin!
dedi.
Hayrü'n-Nessâc hazretleri geceki duâsını hatırladı! Allahü teâlâya hamdetti, şükretti. Sonra
helâllaşıp ayrıldılar.
Doğruca, Mekke-i mükerremeye gitti; haccetti. Medîne-i münevverede Sevgili
Peygamberimizin kabr-i şerîfini ziyâret edip ağladı.